Σε ένα άκρως ενδιάφερον άρθρο που μετέφρασε το "ΑΙΤ", ο γνωστός Ιρανός αναλυτής και δημοσιογράφος της έγκριτης αραβικής εφημερίδας "Asharq Alawsat", Αμιρ Ταχέρι, μιλά για το ιστορικό του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν και την επικείμενη αναμέτρηση μεταξύ Ιράν και ΟΗΕ.
«Ιράν και ΟHE: H Επικείμενη Αναμέτρηση»
Asharq Alawsat, 5.3.2010
Του Αμίρ Ταχέρι
Asharq Alawsat, 5.3.2010
Του Αμίρ Ταχέρι
http://www.aawsat.com/english/news.asp?section=2&id=20101
Κάποια στιγμή την επόμενη εβδομάδα το Διοικητικό Συμβούλιο της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας θα συζητήσει για την τελευταία έκθεση αναφορικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Θα είναι η πρώτη φορά που η ηγεσία, η οποία εκπροσωπεί 32 χώρες, θα ακούσει μία έκθεση για το θέμα. Αυτή την φορά όμως, ο τόνος της συζήτησης θα είναι διαφορετικός. Θα πρέπει να αποφασίσει εάν η Ισλαμική Δημοκρατία, η οποία έχει αγνοήσει πέντε ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, βρίσκεται σε σύγκρουση με τον ΟΗΕ. Στήνεται το σκηνικό μιας αναμέτρησης μεταξύ της Τεχεράνης και των Ηνωμένων Εθνών
Για περισσότερο από 20 χρόνια ο οργανισμός εποπτείας των πυρηνικών του ΟΗΕ έπραξε τα μέγιστα να μην δώσει σημασία στην αργή αλλά σταθερή κατασκευή μιας στρατιωτικής πυρηνικής δύναμης εντός της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν.
Πρώτα ο Χάνς Μπλίξ, ο Σουηδός Διευθυντής της ΔΥΑΕ, κουκούλωσε το θέμα στο Διοικητικό Συμβούλιο όταν ομολόγησε ότι το Ιράν ενδεχομένως να εξαπάτησε τον οργανισμό σε σχέση με τις υποχρεώσεις του στην Συνθήκη για την Μη Διάδοση των Πυρηνικών (NPT), αλλά παρά ταύτα άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία. Ο διάδοχός του, ο Αιγύπτιος Μοχάμεντ Ελμπαραντέι προχώρησε ακόμα πιο πέρα υιοθετώντας τον ρόλο του πρώτου απολογητή του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, ακόμα και όταν οι επιθεωρητές της ΔΥΑΕ ανακάλυψαν στοιχεία σύμφωνα με τα οποία το Ιράν εμπλούτισε κρυφά ουράνιο, κάτι το οποίο οι μουλάδες είχαν επανειλημμένα διαψεύσει. Ο Ελμπαραντέι επέμενε ότι οι προθέσεις της Ισλαμικής Δημοκρατίας ήταν τελείως ειρηνικές.
Ο νέος Διευθυντής της ΔΥΑΕ, ο Ιάπωνας Γούκια Αμάνο, δεν έχει καμία επιθυμία να παίξει τον ρόλο του ευτυχισμένου κερατά, ούτε τρέφει προεδρικές φιλοδοξίες. Γι’ αυτό επέτρεψε την δημοσίευση της νέας έκθεσης που επιβεβαιώνει υποψίες δεκαετιών, ότι το ιρανικό πρόγραμμα μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για την κατασκευή πυρηνικού οπλοστασίου.
Η έκθεση που θα συζητηθεί στην συνάντηση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΥΑΕ στη Βιέννη στις 1- 5 Μαρτίου, πιθανόν θα κάνει αναφορά στην Ισλαμική Δημοκρατία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η έκθεση σπάει μερικά ταμπού των Μπλίξ και Ελμπαραντέι, χρησιμοποιώντας απαγορευμένους όρους και φράσεις όπως «ρουκέτες, φορτίο και στρατιωτικούς σκοπούς». Η έκθεση θέτει το όλο θέμα σε ένα νέο πλαίσιο κάνοντας αναφορά σε τέσσερα κρίσιμα σημεία:
1. Το Ιράν δεν έχει ποτέ συνεργαστεί πλήρως με τους επιθεωρητές της ΔΥΑΕ και το επίπεδο της συνεργασίας του έχει μειωθεί ακόμα περισσότερο τους τελευταίους μήνες.
2. Το Ιράν ενδεχομένως να διατηρεί εδώ και αρκετά καιρό ένα κρυφό παράλληλο πυρηνικό πρόγραμμα.
3. Υπάρχουν ανησυχίες ότι στο Ιράν υπήρξαν στο παρελθόν ή υφίστανται σήμερα κρυφές δραστηριότητες που αφορούν στην ανάπτυξη πυρηνικού φορτίου για πυραύλους.
4. Το Ιράν παραβιάζει τις υποχρεώσεις του στη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών και σε πέντε ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Κάποια στιγμή την επόμενη εβδομάδα το Διοικητικό Συμβούλιο της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας θα συζητήσει για την τελευταία έκθεση αναφορικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Θα είναι η πρώτη φορά που η ηγεσία, η οποία εκπροσωπεί 32 χώρες, θα ακούσει μία έκθεση για το θέμα. Αυτή την φορά όμως, ο τόνος της συζήτησης θα είναι διαφορετικός. Θα πρέπει να αποφασίσει εάν η Ισλαμική Δημοκρατία, η οποία έχει αγνοήσει πέντε ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, βρίσκεται σε σύγκρουση με τον ΟΗΕ. Στήνεται το σκηνικό μιας αναμέτρησης μεταξύ της Τεχεράνης και των Ηνωμένων Εθνών
Για περισσότερο από 20 χρόνια ο οργανισμός εποπτείας των πυρηνικών του ΟΗΕ έπραξε τα μέγιστα να μην δώσει σημασία στην αργή αλλά σταθερή κατασκευή μιας στρατιωτικής πυρηνικής δύναμης εντός της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν.
Πρώτα ο Χάνς Μπλίξ, ο Σουηδός Διευθυντής της ΔΥΑΕ, κουκούλωσε το θέμα στο Διοικητικό Συμβούλιο όταν ομολόγησε ότι το Ιράν ενδεχομένως να εξαπάτησε τον οργανισμό σε σχέση με τις υποχρεώσεις του στην Συνθήκη για την Μη Διάδοση των Πυρηνικών (NPT), αλλά παρά ταύτα άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία. Ο διάδοχός του, ο Αιγύπτιος Μοχάμεντ Ελμπαραντέι προχώρησε ακόμα πιο πέρα υιοθετώντας τον ρόλο του πρώτου απολογητή του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, ακόμα και όταν οι επιθεωρητές της ΔΥΑΕ ανακάλυψαν στοιχεία σύμφωνα με τα οποία το Ιράν εμπλούτισε κρυφά ουράνιο, κάτι το οποίο οι μουλάδες είχαν επανειλημμένα διαψεύσει. Ο Ελμπαραντέι επέμενε ότι οι προθέσεις της Ισλαμικής Δημοκρατίας ήταν τελείως ειρηνικές.
Ο νέος Διευθυντής της ΔΥΑΕ, ο Ιάπωνας Γούκια Αμάνο, δεν έχει καμία επιθυμία να παίξει τον ρόλο του ευτυχισμένου κερατά, ούτε τρέφει προεδρικές φιλοδοξίες. Γι’ αυτό επέτρεψε την δημοσίευση της νέας έκθεσης που επιβεβαιώνει υποψίες δεκαετιών, ότι το ιρανικό πρόγραμμα μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για την κατασκευή πυρηνικού οπλοστασίου.
Η έκθεση που θα συζητηθεί στην συνάντηση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΥΑΕ στη Βιέννη στις 1- 5 Μαρτίου, πιθανόν θα κάνει αναφορά στην Ισλαμική Δημοκρατία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η έκθεση σπάει μερικά ταμπού των Μπλίξ και Ελμπαραντέι, χρησιμοποιώντας απαγορευμένους όρους και φράσεις όπως «ρουκέτες, φορτίο και στρατιωτικούς σκοπούς». Η έκθεση θέτει το όλο θέμα σε ένα νέο πλαίσιο κάνοντας αναφορά σε τέσσερα κρίσιμα σημεία:
1. Το Ιράν δεν έχει ποτέ συνεργαστεί πλήρως με τους επιθεωρητές της ΔΥΑΕ και το επίπεδο της συνεργασίας του έχει μειωθεί ακόμα περισσότερο τους τελευταίους μήνες.
2. Το Ιράν ενδεχομένως να διατηρεί εδώ και αρκετά καιρό ένα κρυφό παράλληλο πυρηνικό πρόγραμμα.
3. Υπάρχουν ανησυχίες ότι στο Ιράν υπήρξαν στο παρελθόν ή υφίστανται σήμερα κρυφές δραστηριότητες που αφορούν στην ανάπτυξη πυρηνικού φορτίου για πυραύλους.
4. Το Ιράν παραβιάζει τις υποχρεώσεις του στη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών και σε πέντε ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ξεκίνησε το 1956 με ένα έργο στο πλαίσιο του προγράμματος του (Αμερικανού Προέδρου) Ντουάιτ Ντ. Αϊζενχάουερ «Άτομο για την Ειρήνη» (Atom for Peace). Η πρώτη ομάδα Ιρανών φοιτητών που μελετούσαν την πυρηνική φυσική εστάλη στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1958. Το 1967, ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας, δωρεά των ΗΠΑ, άρχισε να λειτουργεί στο Αμιραμπάντ, το οποίο αποτελούσε τότε ένα προάστιο της Τεχεράνης, αλλά το οποίο σήμερα έχει ενσωματωθεί στην πόλη.
Μέχρι το 1970, το Ιράν είχε δημιουργήσει μία ολοκληρωμένη Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας φαινομενικά για να επιβλέψει την κατασκευή 20 πυρηνικών μονάδων σε ορίζοντα δεκαετίας αλλά με τον προφανή στόχο να τελειοποιήσει όλη την πυρηνική τεχνολογία, συμπεριλαμβανομένης και της ικανότητας να κατασκευαστούν πυρηνικές κεφαλές. Οι συμβάσεις για την κατασκευή των μονάδων πυρηνικής ενέργειας υπογράφτηκαν με την Γαλλία, την Γερμανία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως μέχρι την εποχή της πτώσης του καθεστώτος του Σάχη το 1979, μόνο μία πυρηνική μονάδα, η οποία είχε σχεδιαστεί από γερμανική εταιρεία, βρισκόταν υπό κατασκευή στο Ιράν. Τέσσαρα χρόνια αργότερα, το ημιτελές κτίριο καταστράφηκε από Γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη τύπου Super Etandard τα οποία είχαν δανειστεί στον Σαντάμ Χουσέιν κατά την διάρκεια του Πολέμου Ιράν – Ιράκ. Ο Αγιατολάχ Ρουχόλα Χομεϊνί ισχυρίστηκε ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Σάχη δεν ήταν παρά μία συνωμοσία των «Σιωνιστών – Σταυροφόρων» και δεν θα είχε καμιά θέση στη νέα Ισλαμική Δημοκρατία.
Ο Στρατηγός εν αποστρατεία, Μόχσεν Ρεζάι, πρώην διοικητής της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς, τώρα ισχυρίζεται ότι ο Χομεϊνί άλλαξε γνώμη λίγο πριν τον θάνατό του και διέταξε την επαναλειτουργία του προγράμματος του Σάχη.
Το 1989, λίγες μόλις εβδομάδες μετά τον θάνατο του Χομεϊνί, ο Ανώτατος Πνευματικός Ηγέτης, ο Αλί Χαμεϊνί ξαναέθεσε σε λειτουργία την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας με απώτερο σκοπό την «τελειοποίηση όλων των δυνατοτήτων αυτής της νέας τεχνολογίας».
Το 1993, η Ισλαμική Δημοκρατία ανέπτυξε το λεγόμενο «νέο δόγμα ασφάλειας» υπό την καθοδήγηση του τότε Προέδρου Αλί Ακμπάρ Χασέμι Ραφσαντζανί. Αυτό το «δόγμα» προέβλεπε την ανάπτυξη ενός τεράστιου πεζικού, ένα μεγάλο οπλοστάσιο πυραύλων και πυρηνικές δυνατότητες.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες η Ισλαμική Δημοκρατία έχει αναπτύξει αρκετές γενιές πυραύλων με την βοήθεια της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, του Πακιστάν, της Βραζιλίας, της Αυστρίας, της Ελβετίας και πάνω απ’ όλα της Βόρειας Κορέας. Το 1994 η Ισλαμική Δημοκρατία υπέγραψε μία συμφωνία αμυντικής συνεργασίας, την μοναδική τέτοια συμφωνία – με την Βόρεια Κορέα, η οποία μεταξύ άλλων προέβλεπε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα πυραύλων. Σήμερα, οι πύραυλοι μικρού και μεσαίου βεληνεκούς της Ισλαμικής Δημοκρατίας, δηλαδή οι Σιχάμπη Ι και ΙΙ (Μετεωρίτης), θεωρούνται μεταξύ των πιο αποτελεσματικών όπλων του τύπου τους στην περιοχή. Η Τεχεράνη έχει επίσης αναπτύξει την πρώτη γενιά των πυραύλων Ζελζάλ (Σεισμός) και Σαντζίλ (Τιμωρός) που έχουν την δυνατότητα να φέρουν πυρηνικές κεφαλές για χρήση εναντίον «συγκεντρώσεων εχθρικών στρατιωτικών δυνάμεων». Οι περισσότεροι ειδικοί πιστεύουν ότι τώρα η Τεχεράνη διαθέτει μια ολοκληρωμένη εγχώρια βιομηχανία πυραύλων με την δυνατότητα να κατασκευάζει οτιδήποτε από πυραύλους Κατιούσα σοβιετικού σχεδιασμού - με τους οποίους η Τεχεράνη έχει προμηθεύσει την Λιβανική Χεζμπολάχ και την Χαμάς στη Γάζα – μέχρι πυραύλους Σιχάμπ ΙΙΙ και IV που έχουν την δυνατότητα να πλήξουν τους περισσότερους στόχους στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Επειδή αυτοί οι πύραυλοι φέρουν μικρό φορτίο δεν θα ήταν λογική η χρήση τους σαν συμβατικά όπλα. Γι’ αυτό τον λόγο, ο δεύτερος πυλώνας του νέου αμυντικού δόγματος είναι λογικός μόνο εάν βρίσκεται σε εξέλιξη και ο τρίτος.
Αυτός ο τρίτος πυλώνας είναι το πυρηνικό πρόγραμμα που τέθηκε υπό τον έλεγχο της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς στη δεκαετία του ’90. Ο αρχικός στόχος ήταν η δημιουργία βιομηχανικών, επιστημονικών και τεχνολογικών υποδομών που χρειάζονται για την ανάπτυξη ατομικού οπλοστασίου χωρίς να κατασκευαστεί άμεσα η βόμβα.
Ο Πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ τώρα ισχυρίζεται ότι η αναγκαία υποδομή ήδη υπάρχει. Το επόμενο βήμα είναι να μάθουν να εμπλουτίζουν ουράνιο σε ποσοστό 90% που χρειάζεται για την κατασκευή πυρηνικής κεφαλής.
Παρά τις επανειλημμένες υποσχέσεις στον ΟΗΕ, η Ισλαμική Δημοκρατία συνεχίζει το πρόγραμμα του εμπλουτισμού. Πέρυσι εμπλούτιζε σε ποσοστό 3.5%, ενώ σήμερα εμπλουτίζει σε ποσοστό μέχρι και 20%. Ο επικεφαλής της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας του Ιράν, Αλί Ακμπάρ Σαλέχι, ισχυρίζεται ότι ο εμπλουτισμός σε ποσοστό μέχρι 80% «βρίσκεται κοντά τους επόμενους μήνες.» Παρά τις συνεχιζόμενες τεχνικές δυσκολίες, η Ισλαμική Δημοκρατία μπορεί κάλλιστα να βρεθεί στη θέση να παράγει αρκετό υψηλά εμπλουτισμένο ουράνιο στη μονάδα της Νατάνζ ώστε να κατασκευάσει έξι ή και περισσότερες ατομικές βόμβες μέσα στους επόμενους 18 ως 24 μήνες. Επιπλέον, κτίζει μία νέα μονάδα στο Αράκ προκειμένου να κατασκευάσει πυρηνικές κεφαλές με πλουτώνιο.
Οποιοσδήποτε γνωρίζει το σκεπτικό των σημερινών μεσσιανικών ηγετών του Ιράν, γνωρίζει ότι η Ισλαμική Δημοκρατία δεν θα εγκαταλείψει τις πυρηνικές φιλοδοξίες της κάτω από διπλωματικές πιέσεις ή εξαιτίας της αναμφισβήτητης γοητείας του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
Εκείνοι που θεωρούν απειλή για την περιφερειακή και παγκόσμια ειρήνη ένα καθεστώς τύπου Χομεϊνί με πυρηνικά όπλα, στο οποίο επικρατούν όλο και περισσότερο οι ελίτ της ασφάλειας και του στρατού, θα πρέπει να σκεφτούν κάτι πιο αποτελεσματικό για να αντιμετωπίσουν ένα καθεστώς, που είναι αποφασισμένο να αψηφήσει τον ΟΗΕ.
Μέχρι το 1970, το Ιράν είχε δημιουργήσει μία ολοκληρωμένη Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας φαινομενικά για να επιβλέψει την κατασκευή 20 πυρηνικών μονάδων σε ορίζοντα δεκαετίας αλλά με τον προφανή στόχο να τελειοποιήσει όλη την πυρηνική τεχνολογία, συμπεριλαμβανομένης και της ικανότητας να κατασκευαστούν πυρηνικές κεφαλές. Οι συμβάσεις για την κατασκευή των μονάδων πυρηνικής ενέργειας υπογράφτηκαν με την Γαλλία, την Γερμανία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως μέχρι την εποχή της πτώσης του καθεστώτος του Σάχη το 1979, μόνο μία πυρηνική μονάδα, η οποία είχε σχεδιαστεί από γερμανική εταιρεία, βρισκόταν υπό κατασκευή στο Ιράν. Τέσσαρα χρόνια αργότερα, το ημιτελές κτίριο καταστράφηκε από Γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη τύπου Super Etandard τα οποία είχαν δανειστεί στον Σαντάμ Χουσέιν κατά την διάρκεια του Πολέμου Ιράν – Ιράκ. Ο Αγιατολάχ Ρουχόλα Χομεϊνί ισχυρίστηκε ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Σάχη δεν ήταν παρά μία συνωμοσία των «Σιωνιστών – Σταυροφόρων» και δεν θα είχε καμιά θέση στη νέα Ισλαμική Δημοκρατία.
Ο Στρατηγός εν αποστρατεία, Μόχσεν Ρεζάι, πρώην διοικητής της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς, τώρα ισχυρίζεται ότι ο Χομεϊνί άλλαξε γνώμη λίγο πριν τον θάνατό του και διέταξε την επαναλειτουργία του προγράμματος του Σάχη.
Το 1989, λίγες μόλις εβδομάδες μετά τον θάνατο του Χομεϊνί, ο Ανώτατος Πνευματικός Ηγέτης, ο Αλί Χαμεϊνί ξαναέθεσε σε λειτουργία την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας με απώτερο σκοπό την «τελειοποίηση όλων των δυνατοτήτων αυτής της νέας τεχνολογίας».
Το 1993, η Ισλαμική Δημοκρατία ανέπτυξε το λεγόμενο «νέο δόγμα ασφάλειας» υπό την καθοδήγηση του τότε Προέδρου Αλί Ακμπάρ Χασέμι Ραφσαντζανί. Αυτό το «δόγμα» προέβλεπε την ανάπτυξη ενός τεράστιου πεζικού, ένα μεγάλο οπλοστάσιο πυραύλων και πυρηνικές δυνατότητες.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες η Ισλαμική Δημοκρατία έχει αναπτύξει αρκετές γενιές πυραύλων με την βοήθεια της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, του Πακιστάν, της Βραζιλίας, της Αυστρίας, της Ελβετίας και πάνω απ’ όλα της Βόρειας Κορέας. Το 1994 η Ισλαμική Δημοκρατία υπέγραψε μία συμφωνία αμυντικής συνεργασίας, την μοναδική τέτοια συμφωνία – με την Βόρεια Κορέα, η οποία μεταξύ άλλων προέβλεπε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα πυραύλων. Σήμερα, οι πύραυλοι μικρού και μεσαίου βεληνεκούς της Ισλαμικής Δημοκρατίας, δηλαδή οι Σιχάμπη Ι και ΙΙ (Μετεωρίτης), θεωρούνται μεταξύ των πιο αποτελεσματικών όπλων του τύπου τους στην περιοχή. Η Τεχεράνη έχει επίσης αναπτύξει την πρώτη γενιά των πυραύλων Ζελζάλ (Σεισμός) και Σαντζίλ (Τιμωρός) που έχουν την δυνατότητα να φέρουν πυρηνικές κεφαλές για χρήση εναντίον «συγκεντρώσεων εχθρικών στρατιωτικών δυνάμεων». Οι περισσότεροι ειδικοί πιστεύουν ότι τώρα η Τεχεράνη διαθέτει μια ολοκληρωμένη εγχώρια βιομηχανία πυραύλων με την δυνατότητα να κατασκευάζει οτιδήποτε από πυραύλους Κατιούσα σοβιετικού σχεδιασμού - με τους οποίους η Τεχεράνη έχει προμηθεύσει την Λιβανική Χεζμπολάχ και την Χαμάς στη Γάζα – μέχρι πυραύλους Σιχάμπ ΙΙΙ και IV που έχουν την δυνατότητα να πλήξουν τους περισσότερους στόχους στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Επειδή αυτοί οι πύραυλοι φέρουν μικρό φορτίο δεν θα ήταν λογική η χρήση τους σαν συμβατικά όπλα. Γι’ αυτό τον λόγο, ο δεύτερος πυλώνας του νέου αμυντικού δόγματος είναι λογικός μόνο εάν βρίσκεται σε εξέλιξη και ο τρίτος.
Αυτός ο τρίτος πυλώνας είναι το πυρηνικό πρόγραμμα που τέθηκε υπό τον έλεγχο της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς στη δεκαετία του ’90. Ο αρχικός στόχος ήταν η δημιουργία βιομηχανικών, επιστημονικών και τεχνολογικών υποδομών που χρειάζονται για την ανάπτυξη ατομικού οπλοστασίου χωρίς να κατασκευαστεί άμεσα η βόμβα.
Ο Πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ τώρα ισχυρίζεται ότι η αναγκαία υποδομή ήδη υπάρχει. Το επόμενο βήμα είναι να μάθουν να εμπλουτίζουν ουράνιο σε ποσοστό 90% που χρειάζεται για την κατασκευή πυρηνικής κεφαλής.
Παρά τις επανειλημμένες υποσχέσεις στον ΟΗΕ, η Ισλαμική Δημοκρατία συνεχίζει το πρόγραμμα του εμπλουτισμού. Πέρυσι εμπλούτιζε σε ποσοστό 3.5%, ενώ σήμερα εμπλουτίζει σε ποσοστό μέχρι και 20%. Ο επικεφαλής της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας του Ιράν, Αλί Ακμπάρ Σαλέχι, ισχυρίζεται ότι ο εμπλουτισμός σε ποσοστό μέχρι 80% «βρίσκεται κοντά τους επόμενους μήνες.» Παρά τις συνεχιζόμενες τεχνικές δυσκολίες, η Ισλαμική Δημοκρατία μπορεί κάλλιστα να βρεθεί στη θέση να παράγει αρκετό υψηλά εμπλουτισμένο ουράνιο στη μονάδα της Νατάνζ ώστε να κατασκευάσει έξι ή και περισσότερες ατομικές βόμβες μέσα στους επόμενους 18 ως 24 μήνες. Επιπλέον, κτίζει μία νέα μονάδα στο Αράκ προκειμένου να κατασκευάσει πυρηνικές κεφαλές με πλουτώνιο.
Οποιοσδήποτε γνωρίζει το σκεπτικό των σημερινών μεσσιανικών ηγετών του Ιράν, γνωρίζει ότι η Ισλαμική Δημοκρατία δεν θα εγκαταλείψει τις πυρηνικές φιλοδοξίες της κάτω από διπλωματικές πιέσεις ή εξαιτίας της αναμφισβήτητης γοητείας του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
Εκείνοι που θεωρούν απειλή για την περιφερειακή και παγκόσμια ειρήνη ένα καθεστώς τύπου Χομεϊνί με πυρηνικά όπλα, στο οποίο επικρατούν όλο και περισσότερο οι ελίτ της ασφάλειας και του στρατού, θα πρέπει να σκεφτούν κάτι πιο αποτελεσματικό για να αντιμετωπίσουν ένα καθεστώς, που είναι αποφασισμένο να αψηφήσει τον ΟΗΕ.
*Στην φωτογραφία διακρίνουμε τον εξελιγμένο πύραυλο "Σιχάμπ 3" του Ιράν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου