Η Διαστρεβλωμένη Αραβική Άποψη για το Ισραήλ

Εκτός τόπου και χρόνου

Τετάρτη, 03 Μάρτιος 2010 12:08
JPOST 21.2.10
ΤΟΥ BARRY RUBIN*
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=973:2010-03-03-09-11-16&catid=34:middle-east&Itemid=60

Πολλοί στο Μουσουλμανικό κόσμο - συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων - καθώς και στη Δύση έχουν ακόμη μια διαστρεβλωμένη γνώση για τις Ισραηλινές θέσεις σχετικά με την ειρήνευση.
Κάθε φορά που ασχολούμαι με τους Παλαιστίνιους, τους Άραβες ή όσους αυτοχαρακτηρίζονται ως υποστηρικτές των ομάδων αυτών είτε στη Μέση Ανατολή είτε στη Δύση, αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η ολοκληρωτική άγνοιά τους σχετικά με τις Ισραηλινές θέσεις απέναντι στην ειρηνευτική διαδικασία.
Μεταξύ των Παλαιστινίων, του μεγαλύτερου μέρους του Μουσουλμανικού κόσμου γενικότερα και πολλών Ευρωπαϊκών προνομιούχων τάξεων, κυριαρχεί ένα μυθικό Ισραήλ που θυμίζει τα κατασκευασμένα αντισημιτικά στερεότυπα του παρελθόντος και έχει ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα. Πιστεύουν ότι το Ισραήλ δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη, δεν προσφέρει τίποτα στους Παλαιστίνιους, αντιτίθεται σ’ ένα πραγματικό Παλαιστινιακό κράτος, σκοπεύει να κρατήσει τη Δυτική Όχθη (μέχρι την αποχώρηση του Ισραήλ απ’ τη Λωρίδα της Γάζας το 2005 πρόσθεταν και αυτήν), και κυβερνάται από αδιάλλακτους σκληροπυρηνικούς. Μια τέτοια αντίληψη ήταν κατανοητή στο παρελθόν
- αν και όχι απόλυτα ακριβής - καθώς περιέγραφε την κατάσταση που επικρατούσε σε ορισμένες περιόδους της δεκαετίας του 1980 αλλά δεν έχει καμία σχέση με τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Το 2010, δεν έχουν ιδέα για το τι πραγματικά πρόσφερε το Ισραήλ κατά την ειρηνευτική διαδικασία της δεκαετίας του 1990 ή τη σύνοδο κορυφής στο Camp David το 2000 ή για το τι είχε προσφέρει ο πρώην Πρόεδρος Bill Clinton με τη σύμφωνη γνώμη του Ισραήλ το Δεκέμβριο του 2000 ή ο πρώην Πρωθυπουργός Ehud Olmert το 2008 ή για το ποια είναι η ειρηνευτική πρόταση της σημερινής Ισραηλινής Κυβέρνησης. Όλες οι Ισραηλινές προσφορές πρότειναν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, οι τρεις πρώτες στο σχεδόν 100% των κατεχομένων και οι τρεις τελευταίες στο σχεδόν 100% (με κάποιες μικρές, ισάξιες ανταλλαγές εδαφών) των εδαφών της προ του 1967 Δυτικής Όχθης και Λωρίδας της Γάζας.
Αγνοώντας αυτές τις προσφορές, ή τουλάχιστον γνωρίζοντας μόνο πολύ στρεβλές εκδοχές τους, μπορούν να ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ δεν έχει προσφέρει "τίποτα" και ότι, συνεπώς, η συνέχιση της σύγκρουσης δεν οφείλεται στην Παλαιστινιακή αδιαλλαξία αλλά στην υποτιθέμενη αντίθεση του Ισραήλ στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Αυτό μου θυμίζει τον τρόπο που ο Mahmoud Abbas, ηγέτης σήμερα της Παλαιστινιακής Αρχής, είχε αντιδράσει σε ορισμένες εύλογα ακριβείς περιγραφές των Παλαιστινιακών μέσων ενημέρωσης για την Ισραηλινή πρόταση του 2000 στο Camp David. Είναι καλύτερο, είχε πει τότε, να μη μιλήσουμε καθόλου γι’ αυτά τα πράγματα μήπως ορισμένοι Παλαιστίνιοι θεωρήσουν ότι ίσως επρόκειτο για μια λογική λύση.
Πράγματι, υπάρχει ένας εκπληκτικός αριθμός ανθρώπων που δεν έχουν απορροφήσει τις αλλαγές που έγιναν από το 1994, όταν η Παλαιστινιακή Αρχή άρχισε να έχει τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Στο κάτω-κάτω, κυβερνά αυτά τα εδάφη για περισσότερο από 15 χρόνια και σίγουρα έχει ευθύνη για όσα συνέβησαν εκεί. Ακόμη κι αν το Ισραήλ είναι σε θέση να περιορίζει τις μετακινήσεις, να ελέγχει το εμπόριο και να στέλνει στρατεύματα - σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη ύπαρξη των οικισμών - αυτές οι εξουσίες ασκούνται μόνο ως απάντηση σε τρομοκρατικές επιθέσεις από αυτά τα μέρη.
Επίσης, πολλοί δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι το Ισραήλ αποσύρθηκε από τη Λωρίδα της Γάζας το 2005 - δηλαδή πριν από σχεδόν πέντε χρόνια - και ότι, αν η Hamas δεν επέμενε στις επιθέσεις κατά του Ισραήλ ή στο φανερό σχεδιασμό μελλοντικών προσπαθειών καταστροφής του, το Ισραήλ θα την άφηνε ήσυχη.
Όποιος πραγματικά ζει στο Ισραήλ γνωρίζει - είτε του αρέσει είτε όχι - ότι το Ισραήλ είναι έτοιμο να κάνει μεγάλες παραχωρήσεις και να πάρει λογικά ρίσκα για την επίτευξη της ειρήνης. Ξέρει, έστω κι αν δεν συμφωνεί, ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι έτοιμη ν’ αποδεχθεί ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος αρκεί αυτό να είναι πρόθυμο να τερματίσει τη σύγκρουση και να ζήσει ειρηνικά δίπλα στο Ισραήλ.
Εκτός Ισραήλ, πολύ λιγότεροι άνθρωποι κατανοούν αυτήν την πραγματικότητα. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και πολιτικοί. Αν κάνουν κάποια αναφορά στο θέμα, υποθέτουν ότι το Ισραήλ ζητά από τους Παλαιστινίους κάποια μεγάλη ή αδικαιολόγητη παραχώρηση. Συχνά, όπως προαναφέρθηκε, η κατανόηση των Ισραηλινών απόψεων έχει ξεπεραστεί εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια.
Όμως, οι Παλαιστίνιοι ειδικά και οι Δυτικοί γενικότερα, γνωρίζουν ακόμη λιγότερα για τα αιτήματα του ίδιου του Ισραήλ, γεγονός που δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένου ότι ποτέ δεν εξηγούνται στα Αραβόφωνα μέσα ενημέρωσης και σχεδόν ποτέ δεν αναφέρονται στα Δυτικά μέσα ενημέρωσης. Τα αιτήματα αυτά περιλαμβάνουν εγγυήσεις ασφαλείας, αποστρατιωτικοποίηση του Παλαιστινιακού κράτους, τερματισμό της σύγκρουσης και επανεγκατάσταση των Παλαιστινίων προσφύγων στην Παλαιστίνη.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις μπορούν να οδηγήσουν σ’ έναν απλό ορισμό της διαφοράς μεταξύ των μετριοπαθών και των ριζοσπαστών. Οι ριζοσπάστες, τόσο μεταξύ των Παλαιστινίων όσο και μεταξύ των Δυτικών συμπαθούντων τους, γνωρίζουν - έστω και αν προσποιούνται το αντίθετο - ότι θέλουν όλη τη γη από τον ποταμό Ιορδάνη έως τη Μεσόγειο Θάλασσα μαζί με την εξάλειψη του Ισραήλ.
Αυτό ισχύει είτε το επιδιώκουν μέσω μιας διαδικασίας δύο σταδίων, είτε μέσω της αποστολής ενός ή δύο εκατομμυρίων Παλαιστινίων στο Ισραήλ στα πλαίσια μιας ειρηνευτικής συμφωνίας, μιας λύσης δύο κρατών ή ενός προσωρινού κράτους δύο εθνοτήτων. Κατά συνέπεια, είναι αδιάφοροι σε αυτό που πράγματι προσφέρει το Ισραήλ με εξαίρεση τη διαστρέβλωσή του για προπαγανδιστικούς σκοπούς.
Ο μετριοπαθής είναι κάποιος που όντως πιστεύει ότι οι Παλαιστίνιοι θέλουν σήμερα μια λύση δύο κρατών και ξεγελιέται πραγματικά από τα τεχνάσματα που περιγράφηκαν πιο πάνω. Κατά συνέπεια, οι μετριοπαθείς - λίγοι μεταξύ των Παλαιστινίων, περισσότεροι στη Δύση - μπορούν να ενημερωθούν σωστά για τα γεγονότα ενώ οι ριζοσπάστες γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν και δεν ενδιαφέρονται για ενδεχόμενο συμβιβασμό.
*
Ο συγγραφέας είναι διευθυντής στο Global Research in International Affairs Center (GLORIA) (http://www.gloria-center.org/) και εκδότης του Περιοδικού Middle East Review of International Affairs Journal (MERIA). Μπλογκάρει στο The Rubin Report http://rubinreports.blogspot.com/.
http://www.jpost.com/Opinion/Columnists/Article.aspx?id=169301