Σε άρθρο στην ιστοσελίδα του ο δημοσιογράφος και επικοινωνιολόγος, Ζαν Κοέν, εξηγεί πως το Ισραήλ ξεπέρασε την δική του οικονομική κρίση
«Δεν δέχομαι μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας, και ειδικά από ισραηλινό δημοσιογράφο»
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=977:l-r&catid=36:social-political&Itemid=61
Κυριακή, 07 .3.10
Ζαν Κοέν
Πριν μερικά χρόνια σε ένα τηλεοπτικό πάνελ για θέματα Μέσης Ανατολής ένας δημοσιογράφος, σε παρατήρηση μου ότι θα έπρεπε να ελέγχει καλύτερα τα στοιχεία πριν τα δημοσιεύει (έγραψε κάτι νούμερα που ούτε η παλαιστινιακή πλευρά δεν τα είπε) μου απήντησε: «δεν δέχομαι μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας, και ειδικά από ισραηλινό δημοσιογράφο», και φυσικά όπως ήταν ευνόητο πάλι λάθος έκανε και του το είπα στον αέρα: Πρώτον, και για μία ακόμα φορά θα σου πω έλεγχε καλύτερα τα στοιχεία σου διότι είμαι έλληνας και όχι Ισραηλινός και δεύτερον το να μαθαίνεις από άλλoν είναι χαρακτηριστικό εξυπνάδας.
Βέβαια, o γνωστός στην έντυπη δημοσιογραφία συνάδελφος, δεν είπε ή έκανε τίποτα παραπάνω από ότι κάνει κάθε Έλληνας, δηλαδή τα ξέρει όλα, δεν κάνει ποτέ λάθος και όταν κάνει δεν το παραδέχεται, δεν φταίει ποτέ σε τίποτα πάντα φταίνε οι άλλοι . Με τέτοια νοοτροπία είναι πολύ δύσκολο να βγούμε από την οικονομική αυτή κρίση.
Χωρίς να είμαι οικονομολόγος, αλλά επειδή έζησα παρόμοια κατάσταση στη δεκαετία του 80 στο Ισραήλ και είδα πως το ξεπεράσανε, θα ήθελα να σας πω πως βγήκαν από την κρίση.
Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 80 ο πληθωρισμός στο Ισραήλ είχε φτάσει τα 500%. Το δολάριο άλλαζε τιμή κάθε μία ώρα, οι ταξιτζήδες σε χρεώνανε βάσει τιμοκαταλόγου διότι δεν προλαβαίνανε να ρυθμίσουν τα ταξίμετρα, οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών ήταν σε δολάρια και γενικώς το τοπικό νόμισμα Σέκελ, ήταν απλώς μέσω συναλλαγής χωρίς αντίκρισμα. Όπως έλεγε και ένας φίλος μου τότε «ούτε να σκουπίσεις τον ποπό σου δεν κάνει διότι το χαρτί είναι σκληρό.»
Τα δύο μεγάλα κόμματα τότε ήταν το εργατικό υπό τον Πέρες (ναι υπήρχε από τότε) και το Λικούντ υπό Σαμίρ (τον χειρότερο κατά τη γνώμη μου πρωθυπουργό στην ιστορία του Ισραήλ). Κάποια στιγμή καταλάβανε ότι αν συνεχιστεί έτσι το πράγμα η χώρα θα διαλυθεί και αποφασίσανε να δράσουν γρήγορα.
Το πρώτο πράγμα που έκαναν, ήταν κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με σχεδόν όλα τα κόμματα της βουλής, από την δεξιά μέχρι την αριστερά, και Υπουργό Οικονομικών τον Πέρες.
Ο Πέρες βγήκε στην τηλεόραση και είπε ορθά κοφτά ή βρίσκουμε λύση ή δεν χρειάζεται άλλος πόλεμος από τους Άραβες θα διαλυθούμε από μόνοι μας. Τους προειδοποίησε δε ότι όλοι θα υποφέρουν.
Το επόμενο βήμα ήταν να καλέσει σε κοινή σύσκεψη του βιομηχάνους, εμπόρους, την ΑΔΕΔΥ και ΓΕΣΕΕ του Ισραήλ, και να τους πει ότι δεν βγαίνουμε από αυτό το δωμάτιο αν δεν βρούμε λύση και γρήγορα. Σημειώστε πως εκείνη την εποχή η ΓΣΣΕ ήταν πανίσχυρη, στην κυριολεξία κράτος εν κράτει, με μερικές από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις και βιομηχανίες στο Ισραήλ να της ανήκουν.
Μετά από περίπου μία βδομάδα εμφανίστηκαν στην τηλεόραση ο εκπρόσωπος των βιομηχάνων, ο εκπρόσωπος των εργατοϋπαλλήλων και ο Πέρες για να ανακοινώσουνε τα μέτρα, τα οποία ήταν οδυνηρότατα, με επιπτώσεις στην ανεργία, στην οικονομία, στην ανάπτυξη και άλλού.
Αμέσως μετά τρέξαν να βρουν επενδύσεις από το εξωτερικό. Πήγαν σε μεγάλες εταιρίες ειδικά στο τομέα της υψηλής τεχνολογίας και προφέρανε από γη και ύδωρ μέχρι κω…. Τι δωρεάν οικόπεδα για τα εργοστάσια και εργαστήρια, τι απαλλαγές φόρων και ΦΠΑ για ορισμένο χρονικό διάστημα και πολλά άλλα. Περιττό να πω τι απέφεραν αυτές οι επενδύσεις, το γνωρίζουμε όλοι. Το ωραίο είναι πως κανείς δεν μίλησε για ξεπούλημα στο ξένο κεφάλαιο, τους πλουτοκράτες τις πολυεθνικές κλπ. Όλοι καταλάβανε πως πρέπει να βρεθούν επενδύσεις για να βγουν από την κρίση και να καλυτερεύσει η ζωή τους.
Φυσικά, κανείς δεν σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί την κρίση. Ούτε κόμματα για μικροκομματικά οφέλη (‘ορα ΚΚΕ) ούτε επιχειρηματίες και ιδιώτες (‘ορα την φυγή των κεφαλαίων). Δεν υπήρξε ούτε μία απεργία. Αποτέλεσμα σε ένα χρόνο από 500% ο πληθωρισμός κατέβηκε στο 20% και στα 2 επόμενα χρόνια περίπου στο 2%. Βέβαια στο χρόνο επάνω τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν. Από τις περικοπές δεν γλύτωσε ούτε αυτή η ιερή αγελάδα του Ισραήλ ο Στρατός. Έγιναν περικοπές σε προσωπικό, όπλα και οπλικά συστήματα.
Και αναρωτιέμαι εγώ: Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε και εμείς κάτι παρόμοιο. Καλύτεροι είναι οι Ισραηλινοί; Πιο ξύπνοι είναι; Γιατί δεν τους αντιγράφουμε αφού αυτοί πέρασαν από αυτό;
Εκτός και δεν τους αντιγράφουμε διότι η Ελλάδα δεν αντιγράφει από φασίστες, ναζιστές παιδοκτόνους και θεοκτόνους ή όπως είπε ο συνάδελφος μου τότε «δεν δέχομαι μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας, και ειδικά από ισραηλινό δημοσιογράφο»
Αυτά.
Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010
Εβραιοφοβία και Νέος Αντισημιτισμός
Ο καθηγητής του ΑΠΘ κατεθέτει την δική του άποψη για το θέμα των αντισημιτικών επιθέσεων που έχουν πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα πρόσφατα σε άρθρο στην "Ελευθεροτυπία"
Εβραιοφοβία
Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ*
"Ελευθεροτυπία" (6.3.2010)
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=138528
Ο πρόσφατος διπλός εμπρησμός της συναγωγής στα Χανιά στην αρχή πέρασε στα μουλωχτά.
Σχεδόν καμία δήλωση καταδίκης, σχεδόν τίποτα δεν γράφτηκε στις εφημερίδες (για τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ ας μη γίνεται λόγος), κανείς επιπλέον δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται από τις δημόσιες Αρχές. Αναφέρομαι στον πρώτο εμπρησμό της 5ης Ιανουαρίου, όπου η φωτιά δεν κατόρθωσε να κάψει ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε: ιερά αντικείμενα τέχνης και τη βιβλιοθήκη, μεταξύ άλλων, παρά τις ζημιές που προξένησε. Ο δεύτερος εμπρησμός, της 15ης Ιανουαρίου, ήλθε να δώσει τη χαριστική βολή: έγιναν όλα στάχτη. Στο μεσοδιάστημα, καμία επίσημη Αρχή δεν ενδιαφέρθηκε για τη στοιχειώδη φύλαξη του χώρου. Για τον πρώτο εμπρησμό, οι δημόσιες επίσημες αντιδράσεις ήταν πρακτικά ανύπαρκτες. Στον δεύτερο εμπρησμό, αφού πέρασαν δυο-τρεις ημέρες βαθειάς περισυλλογής (γιατί άραγε;), η αγορά κατακλύστηκε, τρόπος του λέγειν, από κομματικές και άλλες ανακοινώσεις καταδίκης της αποκρουστικής πράξης. Η καθυστερημένη κινητοποίηση της Αστυνομίας τελικά απέδωσε τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων.
Ο διπλός αυτός εμπρησμός προστίθεται εξ αντικειμένου σε μια έξαρση των εβραιόφοβων πράξεων στη χώρα. Στα Ιωάννινα, για παράδειγμα, τον τελευταίο χρόνο οι καταστροφές στο εβραϊκό νεκροταφείο είναι επαναλαμβανόμενες. Αλλά και σε άλλες πόλεις ανάλογα επεισόδια δεν λείπουν. Εκείνο που λείπει, είναι τα αντιρατσιστικά ανακλαστικά των Αρχών αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών, σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο. Εκτός ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, μια αδιάφορη σιωπή, στην καλύτερη περίπτωση, σκεπάζει τέτοια φαινόμενα, που έρχονται έτσι να συμφιλιώσουν τελικά την κοινωνία με την κοινοτοπία του κακού. Η εβραιόφοβη βαρβαρότητα μετατρέπεται σε ένα από τα πολλά και «ανώδυνα» περιστατικά του αστυνομικού δελτίου.
Η βεβήλωση νεκροταφείων, η καταστροφή τώρα μιας συναγωγής, προκαλούν, σε πρώτη φάση, εύγλωττη αμηχανία σε ορισμένους που διεκδικούν τον τίτλο του αντιρατσιστή. «Καταδικάζουν» με σφιγμένα δόντια. Τι είναι αυτό που τους κάνει να μην εντάσσουν τον αντισημιτισμό στις πλέον επικίνδυνες εκφράσεις του πιο σκληρού ρατσισμού και να μην τον καταπολεμούν παντού και σε όλες του τις εκφράσεις; Μια ορισμένη επονείδιστη πολιτικοποίηση του αντιρατσισμού είναι αυτή που οδηγεί ευθέως στην εκούσια υποτίμηση του αντισημιτισμού: αυτοί οι «αντιρατσιστές» καταδικάζουν ρητορικά ορισμένες αντισημιτικές ενέργειες και αμέσως σπεύδουν να περάσουν στην επίθεση κατά του «σιωνισμού», που τον θεωρούν συνώνυμο του ρατσισμού! Ο σιωνιστικός εθνικός μύθος, μόνος αυτός από όλους τους υπόλοιπους εθνικούς μύθους, αντιμετωπίζεται κυνικά ως ο κατ' εξοχήν περιττός μύθος. Μέσω μιας λιτανικής δαιμονολογικής του επίκλησης, το Ισραήλ αντιμετωπίζεται, κατά συνέπεια, ως το κατ' εξοχήν περιττό κράτος, αιτία όλων όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, και όχι μόνο.
Ας συνειδητοποιήσουμε αυτό που με εξαιρετική διαύγεια έχει επισημάνει πρωτοποριακά ο φιλόσοφος Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ: η σημερινή κυρίαρχη φιγούρα του αντισημίτη φοράει τα ρούχα του «αντισιωνιστή», του «αντιρατσιστή». Επαψε να επικεντρώνεται στη «φυλή», μετατοπίστηκε, στοχεύει πλέον την ίδια την πολιτική ύπαρξη του Ισραήλ, που ενσαρκώνει το νέο «απόλυτο κακό». Ο σκληρός πυρήνας της νέας εβραιοφοβίας είναι το απεριόριστο μίσος του Ισραήλ, μια ριζική ισραηλοφοβία. Το σύνθημα «θάνατος στο Ισραήλ!» αντικατέστησε το σύνθημα «θάνατος στους Εβραίους!». Βέβαια, όλοι οι αυτοαποκαλούμενοι αντισιωνιστές δεν κηρύσσουν τη βίαιη καταστροφή του Ισραήλ. Η υπαρκτή όμως κλιμάκωση των «αντισιωνιστικών» στάσεων (ενταγμένη σε ένα πνεύμα αντιδυτικισμού), από την άγνοια, την αφέλεια και τη σύγχυση μέχρι τη συνειδητή μαχητική απόρριψη, δεν πρέπει να μας αποκρύπτει την εξ αντικειμένου ενότητα και επικινδυνότητα της νέας εβραιοφοβίας.
* Διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ
Εβραιοφοβία
Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ*
"Ελευθεροτυπία" (6.3.2010)
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=138528
Ο πρόσφατος διπλός εμπρησμός της συναγωγής στα Χανιά στην αρχή πέρασε στα μουλωχτά.
Σχεδόν καμία δήλωση καταδίκης, σχεδόν τίποτα δεν γράφτηκε στις εφημερίδες (για τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ ας μη γίνεται λόγος), κανείς επιπλέον δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται από τις δημόσιες Αρχές. Αναφέρομαι στον πρώτο εμπρησμό της 5ης Ιανουαρίου, όπου η φωτιά δεν κατόρθωσε να κάψει ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε: ιερά αντικείμενα τέχνης και τη βιβλιοθήκη, μεταξύ άλλων, παρά τις ζημιές που προξένησε. Ο δεύτερος εμπρησμός, της 15ης Ιανουαρίου, ήλθε να δώσει τη χαριστική βολή: έγιναν όλα στάχτη. Στο μεσοδιάστημα, καμία επίσημη Αρχή δεν ενδιαφέρθηκε για τη στοιχειώδη φύλαξη του χώρου. Για τον πρώτο εμπρησμό, οι δημόσιες επίσημες αντιδράσεις ήταν πρακτικά ανύπαρκτες. Στον δεύτερο εμπρησμό, αφού πέρασαν δυο-τρεις ημέρες βαθειάς περισυλλογής (γιατί άραγε;), η αγορά κατακλύστηκε, τρόπος του λέγειν, από κομματικές και άλλες ανακοινώσεις καταδίκης της αποκρουστικής πράξης. Η καθυστερημένη κινητοποίηση της Αστυνομίας τελικά απέδωσε τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων.
Ο διπλός αυτός εμπρησμός προστίθεται εξ αντικειμένου σε μια έξαρση των εβραιόφοβων πράξεων στη χώρα. Στα Ιωάννινα, για παράδειγμα, τον τελευταίο χρόνο οι καταστροφές στο εβραϊκό νεκροταφείο είναι επαναλαμβανόμενες. Αλλά και σε άλλες πόλεις ανάλογα επεισόδια δεν λείπουν. Εκείνο που λείπει, είναι τα αντιρατσιστικά ανακλαστικά των Αρχών αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών, σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο. Εκτός ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, μια αδιάφορη σιωπή, στην καλύτερη περίπτωση, σκεπάζει τέτοια φαινόμενα, που έρχονται έτσι να συμφιλιώσουν τελικά την κοινωνία με την κοινοτοπία του κακού. Η εβραιόφοβη βαρβαρότητα μετατρέπεται σε ένα από τα πολλά και «ανώδυνα» περιστατικά του αστυνομικού δελτίου.
Η βεβήλωση νεκροταφείων, η καταστροφή τώρα μιας συναγωγής, προκαλούν, σε πρώτη φάση, εύγλωττη αμηχανία σε ορισμένους που διεκδικούν τον τίτλο του αντιρατσιστή. «Καταδικάζουν» με σφιγμένα δόντια. Τι είναι αυτό που τους κάνει να μην εντάσσουν τον αντισημιτισμό στις πλέον επικίνδυνες εκφράσεις του πιο σκληρού ρατσισμού και να μην τον καταπολεμούν παντού και σε όλες του τις εκφράσεις; Μια ορισμένη επονείδιστη πολιτικοποίηση του αντιρατσισμού είναι αυτή που οδηγεί ευθέως στην εκούσια υποτίμηση του αντισημιτισμού: αυτοί οι «αντιρατσιστές» καταδικάζουν ρητορικά ορισμένες αντισημιτικές ενέργειες και αμέσως σπεύδουν να περάσουν στην επίθεση κατά του «σιωνισμού», που τον θεωρούν συνώνυμο του ρατσισμού! Ο σιωνιστικός εθνικός μύθος, μόνος αυτός από όλους τους υπόλοιπους εθνικούς μύθους, αντιμετωπίζεται κυνικά ως ο κατ' εξοχήν περιττός μύθος. Μέσω μιας λιτανικής δαιμονολογικής του επίκλησης, το Ισραήλ αντιμετωπίζεται, κατά συνέπεια, ως το κατ' εξοχήν περιττό κράτος, αιτία όλων όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, και όχι μόνο.
Ας συνειδητοποιήσουμε αυτό που με εξαιρετική διαύγεια έχει επισημάνει πρωτοποριακά ο φιλόσοφος Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ: η σημερινή κυρίαρχη φιγούρα του αντισημίτη φοράει τα ρούχα του «αντισιωνιστή», του «αντιρατσιστή». Επαψε να επικεντρώνεται στη «φυλή», μετατοπίστηκε, στοχεύει πλέον την ίδια την πολιτική ύπαρξη του Ισραήλ, που ενσαρκώνει το νέο «απόλυτο κακό». Ο σκληρός πυρήνας της νέας εβραιοφοβίας είναι το απεριόριστο μίσος του Ισραήλ, μια ριζική ισραηλοφοβία. Το σύνθημα «θάνατος στο Ισραήλ!» αντικατέστησε το σύνθημα «θάνατος στους Εβραίους!». Βέβαια, όλοι οι αυτοαποκαλούμενοι αντισιωνιστές δεν κηρύσσουν τη βίαιη καταστροφή του Ισραήλ. Η υπαρκτή όμως κλιμάκωση των «αντισιωνιστικών» στάσεων (ενταγμένη σε ένα πνεύμα αντιδυτικισμού), από την άγνοια, την αφέλεια και τη σύγχυση μέχρι τη συνειδητή μαχητική απόρριψη, δεν πρέπει να μας αποκρύπτει την εξ αντικειμένου ενότητα και επικινδυνότητα της νέας εβραιοφοβίας.
* Διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
Το Αδιέξοδο Σλόγκαν περι "Απαρτχάιντ"
Σήμερα το "ΑΙΤ" δημοσίευει μία "απάντηση" σε ακτιβιστές ανα τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, που έχουν καθιερώσει την πρώτη εβδομάδα Μαρτίου ως "Εβδομάδα Ισραηλινού Απαρτχάιντ" και οργανώνουν εκδηλώσεις για τον σκοπό αυτό. Ο Αναπληρωτής Γενικός Πρόξενος του Ισραήλ στις ΗΠΑ, Ισμαήλ Χάλντι, ο οποίος είναι Βεδουίνος και Μουσουλμάνος, καταθέτει την δική του άποψη για το θέμα στην εφημερίδα "San Francisco Chronicle" της Καλιφόρνιας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι και στην Ελλάδα το Ισραήλ εκπροσωπείται σε διπλωματικό επίπεδο από έναν Άραβα Μουσουλμάνο, τον Πρέσβη της χώρας, Άλι Γιάχια.
«Χαμένοι στα σλόγκαν»
San Francisco Chronicle, 4.3.2010
Του Ισμαήλ Χάλντι
http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2009/03/04/EDRP168GMT.DTL
Για όσους δεν το έχουν ακούσει, η πρώτη εβδομάδα Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως «Η Εβδομάδα του Ισραηλινού Απαρτχάιντ» από κακοπροαίρετους ή παραπληροφορημένους ακτιβιστές. Σε πανεπιστήμια της Αμερικής οργανωτικές επιτροπές έχουν προγραμματίσει εκδηλώσεις για να κατηγορήσουν και πάλι το Ισραήλ ως τη μοναδική πλευρά που φέρει την ευθύνη για όλα τα δεινά της Μέσης Ανατολής.
Πέρυσι στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλει, είχα την ευκαιρία να κάνω έναν «διάλογﻨμε τους διοργανωτές αυτών των εκδηλώσεων. Έχω μία ιδιαίτερη οπτική γωνία, τόσο ως Αναπληρωτής Πρόξενος του Ισραήλ στις ΗΠΑ, όσο και ως Βεδουίνος και υψηλότερος Μουσουλμάνος αξιωματούχος που εκπροσωπεί το Ισραήλ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γεννήθηκα σε φυλή Βεδουίνων στο Βόρειο Ισραήλ, σε οικογένεια με 11 παιδιά, και ξεκίνησα την ζωή μου σαν βοσκός, ζώντας στη σκηνή της οικογένειάς μου. Έπειτα πήγα να υπηρετήσω στην συνοριοφυλακή και αργότερα πήρα πτυχίο Master στις πολιτικές επιστήμες από το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, πριν ενταχθώ στο Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ.
Είμαι ένας περήφανος Ισραηλινός μαζί με πολλούς άλλους μη Εβραίους Ισραηλινούς, μεταξύ των οποίων και Δρούζοι, Μπαχάι, Βεδουίνοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, οι οποίοι ζουν σε μία από τις πιο πολυπολιτισμικές κοινωνίες και τη μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Όπως και στην Αμερική, η ισραηλινή κοινωνία σίγουρα δεν είναι τέλεια, αλλά ας μιλήσουμε ειλικρινά. Με οποιοδήποτε μέτρο – τις ευκαιρίες στην εκπαίδευση, την οικονομική ανάπτυξη, τα δικαιώματα των γυναικών και ομοφυλοφίλων, την ελευθερία του λόγου και του συνέρχεσθαι, την εκπροσώπηση στη βουλή, οι μειοψηφίες στο Ισραήλ βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα στη Μέση Ανατολή.
Γι’ αυτό τον λόγο θα ήθελα να καταθέσω τα εξής στους διοργανωτές της Ισραηλινής Εβδομάδας Απαρτχάιντ. Σε εκείνους που είναι ανοικτοί στον διάλογο και δεν είναι τυφλωμένοι από το μίσος.
Είστε μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης: Εάν πράγματι είστε ιδεαλιστές και επιθυμείτε ένα καλύτερο κόσμο, σταματήστε την ψευδή ρητορική. Έχουμε ανάγκη από μετριοπαθείς ανθρώπους που θα ενωθούν ώστε να βοηθήσουν να βρεθεί η λύση που θα απαλύνει τα δεινά των ανθρώπων που υποφέρουν και στις δυο πλευρές της ισραηλο-παλαιστινιακής σύγκρουσης. Η δαιμονοποίηση και οι ψεύτικες ταμπέλες είναι ένα αδιέξοδο που είναι άδικο και δεν οδηγεί πουθενά.
Αμφισβητείτε στο Ισραήλ το βασικό δικαίωμα κάθε κοινωνίας στην αυτοάμυνα: Καταδικάζετε το Ισραήλ επειδή έχτισε φράγμα ασφαλείας για να προστατέψει τους πολίτες του από βομβιστές αυτοκτονίας και επειδή πλήττει κτήρια τα οποία χρησιμοποιούνται για να εξαπολυθούν ρουκέτες εναντίον των πόλεών του – αλλά δεν αναφέρετε ποτέ κάποια εναλλακτική λύση. Δεν είναι έντονα ρατσιστικό να αμφισβητείτε το δικαίωμα μιας ολόκληρης κοινωνίας να υπερασπιστεί τον εαυτό της;
Η κριτική σας είναι εσκεμμένα υποκριτική: Υποφέρουν οι Ισραηλινοί Άραβες από διακρίσεις; Βεβαίως. Υποφέρουν οι Αφρο-Αμερικανοί που ζουν 10 λεπτά από το Μπέρκλει από διακρίσεις; Βεβαίως. Τότε, τι πρέπει να κάνουμε, να διοργανώσουμε μία Εβδομάδα Απαρτχάιντ του Μπέρκλει ή να αναζητήσουμε πραγματικούς τρόπους να βελτιώσουμε τις κοινωνίες μας και να προσφέρουμε περισσότερες ευκαιρίες;
Προδίδετε τους μετριοπαθείς Μουσουλμάνους και Εβραίους που εργάζονται για την ειρήνη. Η ακραία στάση σας υπονομεύει τις δυνάμεις της ειρήνης στο Ισραήλ και τα παλαιστινιακά εδάφη. Εργαζόμαστε σκληρά για να προωθήσουμε μία συμφωνία ειρήνης που αναγνωρίζει τα νόμιμα δικαιώματα, τόσο του Ισραήλ όσο και του παλαιστινιακού λαού, και εσείς υποσκάπτετε (αυτό το έργο) δαιμονοποιώντας ψευδώς τη μία πλευρά.
Στους διοργανωτές τους Ισραηλινής Εβδομάδας Απαρτχάιντ, θέλω να πω τα εξής:
Εάν το Ισραήλ ήταν ένα κράτος απαρτχάιντ, δεν θα είχα διοριστεί εδώ ούτε θα είχα επιλέξει αυτό το καθήκον για τον εαυτό μου. Υπάρχουν πολλοί Άραβες τόσο στο Ισραήλ όσο και στα παλαιστινιακά εδάφη που με μεγάλο θάρρος έχουν επιλέξει τον δρόμο της ειρήνης. Πρέπει να σταθείτε μαζί μας, όχι εναντίον μας.
*Ο Ισμαήλ Χάλντι είναι ο Αναπληρωτής Γενικός Πρόξενος του Ισραήλ στην Δυτική Αμερική.
San Francisco Chronicle, 4.3.2010
Του Ισμαήλ Χάλντι
http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2009/03/04/EDRP168GMT.DTL
Για όσους δεν το έχουν ακούσει, η πρώτη εβδομάδα Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως «Η Εβδομάδα του Ισραηλινού Απαρτχάιντ» από κακοπροαίρετους ή παραπληροφορημένους ακτιβιστές. Σε πανεπιστήμια της Αμερικής οργανωτικές επιτροπές έχουν προγραμματίσει εκδηλώσεις για να κατηγορήσουν και πάλι το Ισραήλ ως τη μοναδική πλευρά που φέρει την ευθύνη για όλα τα δεινά της Μέσης Ανατολής.
Πέρυσι στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλει, είχα την ευκαιρία να κάνω έναν «διάλογﻨμε τους διοργανωτές αυτών των εκδηλώσεων. Έχω μία ιδιαίτερη οπτική γωνία, τόσο ως Αναπληρωτής Πρόξενος του Ισραήλ στις ΗΠΑ, όσο και ως Βεδουίνος και υψηλότερος Μουσουλμάνος αξιωματούχος που εκπροσωπεί το Ισραήλ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γεννήθηκα σε φυλή Βεδουίνων στο Βόρειο Ισραήλ, σε οικογένεια με 11 παιδιά, και ξεκίνησα την ζωή μου σαν βοσκός, ζώντας στη σκηνή της οικογένειάς μου. Έπειτα πήγα να υπηρετήσω στην συνοριοφυλακή και αργότερα πήρα πτυχίο Master στις πολιτικές επιστήμες από το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, πριν ενταχθώ στο Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ.
Είμαι ένας περήφανος Ισραηλινός μαζί με πολλούς άλλους μη Εβραίους Ισραηλινούς, μεταξύ των οποίων και Δρούζοι, Μπαχάι, Βεδουίνοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, οι οποίοι ζουν σε μία από τις πιο πολυπολιτισμικές κοινωνίες και τη μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Όπως και στην Αμερική, η ισραηλινή κοινωνία σίγουρα δεν είναι τέλεια, αλλά ας μιλήσουμε ειλικρινά. Με οποιοδήποτε μέτρο – τις ευκαιρίες στην εκπαίδευση, την οικονομική ανάπτυξη, τα δικαιώματα των γυναικών και ομοφυλοφίλων, την ελευθερία του λόγου και του συνέρχεσθαι, την εκπροσώπηση στη βουλή, οι μειοψηφίες στο Ισραήλ βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα στη Μέση Ανατολή.
Γι’ αυτό τον λόγο θα ήθελα να καταθέσω τα εξής στους διοργανωτές της Ισραηλινής Εβδομάδας Απαρτχάιντ. Σε εκείνους που είναι ανοικτοί στον διάλογο και δεν είναι τυφλωμένοι από το μίσος.
Είστε μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης: Εάν πράγματι είστε ιδεαλιστές και επιθυμείτε ένα καλύτερο κόσμο, σταματήστε την ψευδή ρητορική. Έχουμε ανάγκη από μετριοπαθείς ανθρώπους που θα ενωθούν ώστε να βοηθήσουν να βρεθεί η λύση που θα απαλύνει τα δεινά των ανθρώπων που υποφέρουν και στις δυο πλευρές της ισραηλο-παλαιστινιακής σύγκρουσης. Η δαιμονοποίηση και οι ψεύτικες ταμπέλες είναι ένα αδιέξοδο που είναι άδικο και δεν οδηγεί πουθενά.
Αμφισβητείτε στο Ισραήλ το βασικό δικαίωμα κάθε κοινωνίας στην αυτοάμυνα: Καταδικάζετε το Ισραήλ επειδή έχτισε φράγμα ασφαλείας για να προστατέψει τους πολίτες του από βομβιστές αυτοκτονίας και επειδή πλήττει κτήρια τα οποία χρησιμοποιούνται για να εξαπολυθούν ρουκέτες εναντίον των πόλεών του – αλλά δεν αναφέρετε ποτέ κάποια εναλλακτική λύση. Δεν είναι έντονα ρατσιστικό να αμφισβητείτε το δικαίωμα μιας ολόκληρης κοινωνίας να υπερασπιστεί τον εαυτό της;
Η κριτική σας είναι εσκεμμένα υποκριτική: Υποφέρουν οι Ισραηλινοί Άραβες από διακρίσεις; Βεβαίως. Υποφέρουν οι Αφρο-Αμερικανοί που ζουν 10 λεπτά από το Μπέρκλει από διακρίσεις; Βεβαίως. Τότε, τι πρέπει να κάνουμε, να διοργανώσουμε μία Εβδομάδα Απαρτχάιντ του Μπέρκλει ή να αναζητήσουμε πραγματικούς τρόπους να βελτιώσουμε τις κοινωνίες μας και να προσφέρουμε περισσότερες ευκαιρίες;
Προδίδετε τους μετριοπαθείς Μουσουλμάνους και Εβραίους που εργάζονται για την ειρήνη. Η ακραία στάση σας υπονομεύει τις δυνάμεις της ειρήνης στο Ισραήλ και τα παλαιστινιακά εδάφη. Εργαζόμαστε σκληρά για να προωθήσουμε μία συμφωνία ειρήνης που αναγνωρίζει τα νόμιμα δικαιώματα, τόσο του Ισραήλ όσο και του παλαιστινιακού λαού, και εσείς υποσκάπτετε (αυτό το έργο) δαιμονοποιώντας ψευδώς τη μία πλευρά.
Στους διοργανωτές τους Ισραηλινής Εβδομάδας Απαρτχάιντ, θέλω να πω τα εξής:
Εάν το Ισραήλ ήταν ένα κράτος απαρτχάιντ, δεν θα είχα διοριστεί εδώ ούτε θα είχα επιλέξει αυτό το καθήκον για τον εαυτό μου. Υπάρχουν πολλοί Άραβες τόσο στο Ισραήλ όσο και στα παλαιστινιακά εδάφη που με μεγάλο θάρρος έχουν επιλέξει τον δρόμο της ειρήνης. Πρέπει να σταθείτε μαζί μας, όχι εναντίον μας.
*Ο Ισμαήλ Χάλντι είναι ο Αναπληρωτής Γενικός Πρόξενος του Ισραήλ στην Δυτική Αμερική.
Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010
Τεχεράνη, Παλαιστινιακό, Υποκρισία και Δημόσιες Σχέσεις
Πριν κάποιες εβδομάδες η Πρεσβεία του Ιράν στην Ελλάδα διοργάνωσε συνέδριο για την Γάζα με τίτλο "Γάζα: Σύμβολο Αντίστασης" όπου έγινε και αναφορά στα δήθεν "εγκλήματα των Σιωνιστών" εναντίον των Παλαιστινίων. Στο συνέδριο παραβρέθηκαν και μίλησαν μεταξύ άλλων και γνωστές φιλοπαλαιστινιακές προσωπικότητες στην Ελλάδα όπως ο καθηγητής Βαγγέλης Πισσίας, που συμμετέχει στις δραστηριότητες της οργάνωσης "Free Gaza," και η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Σοφία Σακοράφα. Βεβαίως είναι απορίας άξιον για το πως προσωπικότητες σαν κι αυτές που δεν χάνουν ευκαιρία να καταδικάζουν το Ισραήλ και να το παρομοιάζουν με το καθεστώς τον Ναζί, ενώ κόπτονται δήθεν τόσο πολύ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μπόρεσαν να μιλήσουν σε εκδήλωση χώρας που παραβιάζει βάναυσα τα δικαιώματα των ίδιων των πολιτών του και που προφανώς προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την ευαισθησία που έχει η ελληνική κοινή γνώμη για τους Παλαιστινίους για να την αποπροσανατολίσει σε σχέση με την δική του εγκληματική συμπεριφορά στους ίδιους τους πολίτες του. Με αυτό το δεδομένο η "ΑΙΤ" θεώρησε σκόπιμο να δημοσιεύσει μετάφραση άρθρου του γνωστού άραβα δημοσιογράφου Ταρίκ Αλομαγιέντ από την έγκριτη αραβική εφημερίδα "Asharq Alawsat" (1.3.2010) για το πως το Ιράν εκμεταλλεύεται το παλαιστινιακό ζήτημα.
"Τεχεράνη - Μια ευκαιρία για Δημόσιες Σχέσεις".
http://www.aawsat.com/english/news.asp?section=2&id=20055
Οι εικόνες που παρακολουθήσαμε χθες την Τεχεράνη σε σχέση με αυτό που περιγράφηκε ως ένα συνέδριο «Εθνικής και Ισλαμικής Αλληλεγγύης για το Μέλλον της Παλαιστίνης» δεν αποτέλεσε τίποτα περισσότερο από μία ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις με σκοπό την εξυπηρέτηση των στόχων της ιρανικής προπαγάνδας στην περιοχή, καθώς και ένα εργαλείο του Ιράν ώστε να αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ στο πλαίσιο του ιρανικού πυρηνικού ζητήματος εν όψει της κλιμάκωσης στην περιοχή. Το συνέδριο διοργανώθηκε εντός δύο εβδομάδων και εγκαινιάστηκε από τον Ανώτατο Πνευματικό ηγέτη, Αλί Χαμεϊνί.
Το Ιράν δεν έχει πράξει τίποτα για τον παλαιστινιακό αγώνα εκτός από τον εκμεταλλεύεται για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Έχει επίσης εδραιώσει τον διχασμό μεταξύ των Παλαιστινίων και η απόδειξη είναι ότι κατά την διάρκεια του τελευταίου πολέμου στη Γάζα το Ιράν προέτρεψε τους «Τζιχαντιστές» πολίτες του να μην εμπλακούν στη μάχη, με το επιχείρημα ότι το Ιράν δεν έχει σύνορα με την Γάζα. Εκτός αυτού, εκείνη την περίοδο η Χεζμπολάχ δεν έπραξε τίποτα περισσότερο από το να φωνάσκει και όταν θέλησε να ενεργήσει, ενήργησε σε έδαφος της Αιγύπτου! Σε οικονομικό επίπεδο, παρά τα δεινά του λαού της Γάζας, ποτέ δεν είδαμε τους Ιρανούς να κάνουν μία γενναιόδωρη προσφορά στον λαό της Γάζας, ειδικά τώρα που η καταστροφή η οποία προκλήθηκε από την επίθεση του Ισραήλ είναι ακόμα εμφανής και ο λαός συνεχίζει να υποφέρει με απαράδεκτο τρόπο. Επομένως, η Τεχεράνη εκμεταλλεύεται τον παλαιστινιακό αγώνα και τον χρησιμοποιεί σαν εφαλτήριο. Μόλις εκπληρώσει τους στόχους της θα τον εγκαταλείψει.
Ως αναμενόμενο, το Ιράν χρησιμοποιεί την Χαμάς και τις άλλες φράξιες για να επιτύχει τους στόχους του εφόσον αυτές οι φράξιες δεν έχουν αντίρρηση να μετατραπούν σε πιόνια στη διάθεση της Τεχεράνης. Αρκεί να δούμε την εικόνα του Χάλεντ Μεσαάλ και του Ράμανταν Σάλα όταν κάθονται δίπλα στον Πνευματικό Ηγέτη χωρίς να φορούν παπούτσια σε στάση υποταγής και ευάλωτοι και αυτό προβάλλεται ως φυσιολογικό. Πριν απ΄ αυτό είδαμε ανθρώπους που είχαν βγάλει τις γραβάτες τους στην ίδια εικόνα!
Όταν λέμε ότι το συνέδριο είναι μία μορφή προπαγάνδας και μία ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ο όρος «εθνική αλληλεγγύη,» δηλαδή, η αλληλεγγύη του Ιράν στον παλαιστινιακό αγώνα, αποτελεί μέρος της ονομασίας του συνεδρίου. Αλλά την ίδια μέρα του συνεδρίου, ο ηγέτης του ιρανικού κινήματος της αντιπολίτευσης, Μιρ Χοσέιν Μουσαβί εξέδωσε μία σημαντική ανακοίνωση όπου δήλωνε ότι η νομιμότητα της διακυβέρνησης των θρησκευτικών θεσμών στο Ιράν αποδυναμώνεται εξαιτίας των «καταπιεστικών μέτρων» και εξήγησε ότι «μία αυταρχική αίρεση κυβερνά το Ιράν».
Ο Μουσαβί περιγράφει την Κυβέρνηση του Αχμαντινετζάντ ως μία «αίρεση που δεν σέβεται τα συμφέροντα του ιρανικού λαού.» Προσθέτει ότι η κυβέρνηση «δεν διαθέτει τα προσόντα» να κυβερνήσει και ότι «ο λαός αντιμετωπίζει μία φιλοπολεμική εξωτερική πολιτική και μία καταστροφική οικονομική πολιτική και επιθυμεί την αλλαγή».
Τότε πως μπορεί ένα κράτος σαν το Ιράν, το οποίο είναι το ίδιο διχασμένο άνευ προηγουμένου από την εποχή του Σάχη, να εξυπηρετήσει ξένα συμφέροντα όπως τον παλαιστινιακό αγώνα; Δεν θα έπρεπε οι Ιρανοί ηγέτες πρώτα να αναλάβουν πρωτοβουλία ώστα να δημιουργηθεί εθνική αλληλεγγύη μέσα στη χώρα και να πείσουν τον λαό για το πρόγραμμά τους και κατόπιν να επιδιώξουν την αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό αγώνα μέσα στο Ιράν;
Γι’ αυτό λέμε ότι το συνέδριο της Τεχεράνης δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία προσπάθεια της ιρανικής κυβέρνησης να προχωρήσει γρήγορα προς τα εμπρός καθώς υποφέρει από σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Σκοπός του συνεδρίου ήταν απλώς να εξυπηρετηθούν οι δημόσιες σχέσεις και ο στόχος του ήταν η πολιτική προπαγάνδα, τίποτα περισσότερο.
Οι εικόνες που παρακολουθήσαμε χθες την Τεχεράνη σε σχέση με αυτό που περιγράφηκε ως ένα συνέδριο «Εθνικής και Ισλαμικής Αλληλεγγύης για το Μέλλον της Παλαιστίνης» δεν αποτέλεσε τίποτα περισσότερο από μία ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις με σκοπό την εξυπηρέτηση των στόχων της ιρανικής προπαγάνδας στην περιοχή, καθώς και ένα εργαλείο του Ιράν ώστε να αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ στο πλαίσιο του ιρανικού πυρηνικού ζητήματος εν όψει της κλιμάκωσης στην περιοχή. Το συνέδριο διοργανώθηκε εντός δύο εβδομάδων και εγκαινιάστηκε από τον Ανώτατο Πνευματικό ηγέτη, Αλί Χαμεϊνί.
Το Ιράν δεν έχει πράξει τίποτα για τον παλαιστινιακό αγώνα εκτός από τον εκμεταλλεύεται για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Έχει επίσης εδραιώσει τον διχασμό μεταξύ των Παλαιστινίων και η απόδειξη είναι ότι κατά την διάρκεια του τελευταίου πολέμου στη Γάζα το Ιράν προέτρεψε τους «Τζιχαντιστές» πολίτες του να μην εμπλακούν στη μάχη, με το επιχείρημα ότι το Ιράν δεν έχει σύνορα με την Γάζα. Εκτός αυτού, εκείνη την περίοδο η Χεζμπολάχ δεν έπραξε τίποτα περισσότερο από το να φωνάσκει και όταν θέλησε να ενεργήσει, ενήργησε σε έδαφος της Αιγύπτου! Σε οικονομικό επίπεδο, παρά τα δεινά του λαού της Γάζας, ποτέ δεν είδαμε τους Ιρανούς να κάνουν μία γενναιόδωρη προσφορά στον λαό της Γάζας, ειδικά τώρα που η καταστροφή η οποία προκλήθηκε από την επίθεση του Ισραήλ είναι ακόμα εμφανής και ο λαός συνεχίζει να υποφέρει με απαράδεκτο τρόπο. Επομένως, η Τεχεράνη εκμεταλλεύεται τον παλαιστινιακό αγώνα και τον χρησιμοποιεί σαν εφαλτήριο. Μόλις εκπληρώσει τους στόχους της θα τον εγκαταλείψει.
Ως αναμενόμενο, το Ιράν χρησιμοποιεί την Χαμάς και τις άλλες φράξιες για να επιτύχει τους στόχους του εφόσον αυτές οι φράξιες δεν έχουν αντίρρηση να μετατραπούν σε πιόνια στη διάθεση της Τεχεράνης. Αρκεί να δούμε την εικόνα του Χάλεντ Μεσαάλ και του Ράμανταν Σάλα όταν κάθονται δίπλα στον Πνευματικό Ηγέτη χωρίς να φορούν παπούτσια σε στάση υποταγής και ευάλωτοι και αυτό προβάλλεται ως φυσιολογικό. Πριν απ΄ αυτό είδαμε ανθρώπους που είχαν βγάλει τις γραβάτες τους στην ίδια εικόνα!
Όταν λέμε ότι το συνέδριο είναι μία μορφή προπαγάνδας και μία ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ο όρος «εθνική αλληλεγγύη,» δηλαδή, η αλληλεγγύη του Ιράν στον παλαιστινιακό αγώνα, αποτελεί μέρος της ονομασίας του συνεδρίου. Αλλά την ίδια μέρα του συνεδρίου, ο ηγέτης του ιρανικού κινήματος της αντιπολίτευσης, Μιρ Χοσέιν Μουσαβί εξέδωσε μία σημαντική ανακοίνωση όπου δήλωνε ότι η νομιμότητα της διακυβέρνησης των θρησκευτικών θεσμών στο Ιράν αποδυναμώνεται εξαιτίας των «καταπιεστικών μέτρων» και εξήγησε ότι «μία αυταρχική αίρεση κυβερνά το Ιράν».
Ο Μουσαβί περιγράφει την Κυβέρνηση του Αχμαντινετζάντ ως μία «αίρεση που δεν σέβεται τα συμφέροντα του ιρανικού λαού.» Προσθέτει ότι η κυβέρνηση «δεν διαθέτει τα προσόντα» να κυβερνήσει και ότι «ο λαός αντιμετωπίζει μία φιλοπολεμική εξωτερική πολιτική και μία καταστροφική οικονομική πολιτική και επιθυμεί την αλλαγή».
Τότε πως μπορεί ένα κράτος σαν το Ιράν, το οποίο είναι το ίδιο διχασμένο άνευ προηγουμένου από την εποχή του Σάχη, να εξυπηρετήσει ξένα συμφέροντα όπως τον παλαιστινιακό αγώνα; Δεν θα έπρεπε οι Ιρανοί ηγέτες πρώτα να αναλάβουν πρωτοβουλία ώστα να δημιουργηθεί εθνική αλληλεγγύη μέσα στη χώρα και να πείσουν τον λαό για το πρόγραμμά τους και κατόπιν να επιδιώξουν την αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό αγώνα μέσα στο Ιράν;
Γι’ αυτό λέμε ότι το συνέδριο της Τεχεράνης δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία προσπάθεια της ιρανικής κυβέρνησης να προχωρήσει γρήγορα προς τα εμπρός καθώς υποφέρει από σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Σκοπός του συνεδρίου ήταν απλώς να εξυπηρετηθούν οι δημόσιες σχέσεις και ο στόχος του ήταν η πολιτική προπαγάνδα, τίποτα περισσότερο.
*Σήμειωση - Στην φωτογραφία διακρίνουμε την πολύ θαρραλέα Νέντα Σούλταν που σκοτώθηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας του Ιράν αγωνιζώμενη για την δημοκρατία στη χώρα της.
Η Πραγματική Ιστορία των Παλαιστινίων Προσφύγων
Σε νέο άρθρο του προς το "ΑΙΤ", ο Ελληνο - Ισραηλινός ιστορικός και συγγραφέας, Γιακώβ Σιμπύ αναλύει ιστορικά το ζήτημα των Παλαιστινίων προσφύγων.
Ο ακραίων αριστερών πεποιθήσεων Ισραηλινός ιστορικός Ίλαν Πάπε, στο βιβλίο του The Ethnic Cleansing of Palestine που κυκλοφόρησε το 2006, καταγγέλλει την ηγεσία της εβραϊκής εγκατάστασης στην Παλαιστίνη για σχεδιασμό και εκτέλεση ″εθνικής εκκαθάρισης″, δηλαδή προσχεδιασμένο μαζικό διωγμό Αράβων από την Παλαιστίνη. Οι Παλαιστίνιοι και τα αραβικά κράτη, βέβαια, αποδέχονται αυτήν την εκδοχή, και καταγγέλλουν το Ισραήλ για συστηματικό και προσχεδιασμένο διωγμό των προσφύγων.
Το Ισραήλ, από την μεριά του, ισχυρίζεται πως η πλειονότητα των Αράβων διέφυγαν αυτοβούλως διότι η παλαιστινιακή ηγεσία –Η ″Εθνική Aραβική Επιτροπή″ με επικεφαλής τον Μουφτή Χατζ Αμίν ελ-Χουσέινι – και η ηγεσία των αραβικών κρατών τους παρότρυναν να φύγουν για να μην ενοχλήσουν στην κατάκτηση της χώρας ″μέχρι να πετάξουν τους Εβραίους στην θάλασσα″,[1] καθώς και από φόβο.
Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή που διατυπώνεται στο βιβλίο του Μπένυ Μόρις, . New York: Alfred A. KnopfRighteous Victims: A History of the Zionist-Arab Conflict, 1881-1999. 2001. Σύμφωνα με τον Μπένυ Μόρις, ″το πλήθος των μαρτυριών που ανακαλύφθηκε την δεκαετία του 80 στα ισραηλινά και τα δυτικά αρχεία, αποσαφηνίζουν πως καμιά από τις δύο ″επίσημες εκδοχές δεν είναι ακριβής ή ικανοποιητική″.
Η θέση του Μπένυ Μόρις αποτελείται από δύο μέρη:
Α) Η Παλαιστινιακή ηγεσία και τα αραβικά κράτη σχεδίαζαν ″να πετάξουν τους Εβραίους στην θάλασσα″, δηλαδή, σχεδίαζαν ″εθνοκάθαρσξ″, ακόμα και γενοκτονία, και το διακήρυτταν δημόσια, όμως ο σχεδιασμός και η αποτυχημένη διεξαγωγή του πολέμου για την καταστροφή του Ισραήλ, καθώς και οι μηχανορραφίες και οι αντιπαραθέσεις μέσα στον αραβικό συνασπισμό, δεν έφεραν τα ποθητά αποτελέσματα. Οι εχθροπραξίες των Αράβων της Παλαιστίνης αμέσως με την απόφαση διχοτόμησης του ΟΗΕ, την 27 Νοεμβρίου 1947, η εισβολή των καλά οπλισμένων αραβικών ομάδων από τα αραβικά κράτη και η εισβολή των αραβικών κρατών την 15η Μαΐου 1948, στόχο είχαν να καταλάβουν όλη την Παλαιστίνη, να καταστρέψουν το κράτος του Ισραήλ και να ″πετάξουν τους Εβραίους στη θάλασσα″, δηλαδή να πραγματοποιήσουν ″εθνοκάθαρση″ μέσω ″γενοκτονίας″. Αυτή είναι η σημασία της επαναλαμβανόμενης από τους Άραβες έκφρασης ″να πετάξουμε τους Εβραίους στη θάλασσα″.
Β) Η πλειονότητα των Άράβων της Παλαιστίνης διέφυγαν. Οι περισσότεροι από αυτούς το έπραξαν όταν η εβραϊκή κοινότητα πέρασε από την άμυνα στην επίθεση, τον Μάρτιο–Απρίλιο 1948, πριν από την εισβολή των αραβικών στρατών στην Παλαιστίνη. Άλλοι διέφθγαν από φόβο εκδίκησης για τις δολοφονίες αμάχων, για τις σφαγές και τα βασανιστήρια που είχαν διαπράξει σε Εβραίους αιχμαλώτους που είχαν πέσει στα χέρια τους με την έναρξη των εχθροπραξιών, όταν οι στρατιωτικές μονάδες των αράβων της Παλαιστίνης υπερίσχυαν, και άλλοι υπακούοντας στο κάλεσμα των Αράβων ηγετών να εγκαταλείψουν, για μια ή δυο εβδομάδες, τα σπίτια τους μέχρι την αραβική νίκη. Άλλοι έφυγαν αργότερα, διωγμένοι για λόγους ασφάλειας. Μετά από όσα συνέβησαν στην διάρκεια του Β′ Παγκοσμίου Πολέμου και τις συμμαχίες που είχαν συνάψει Παλαιστίνιοι ηγέτες με το ναζιστικό καθεστώς, το νεοσύστατο Ισραήλ δεν θεωρούσε εύλογο να διακινδυνεύσει να αφήσει στο κράτος στοιχεία που θα πολεμούσαν εναντίον του. Στο χωριό Ιλαμπούν, π.χ., έδιωξαν τους κατοίκους επειδή υπήρχε εκεί βάση του ″Στρατού Σωτηρίας″ του Καούκτζι. Όταν όμως αργότερα διαπιστώθηκε πως ο στρατός μπήκε στο χωριό παρά την θέληση των κατοίκων του, επιτράπηκε στους Χριστιανούς κατοίκους του να επιστρέψουν στο Ισραήλ. Ας μη ξεχνάμε και πως μετά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο, διώχτηκαν περί τα 10.000.000 Γερμανοί, που ήταν εγκατεστημένοι εκατοντάδες χρόνια στην ανατολική Ευρώπη και την Ρωσία για τον ίδιο λόγο.
Τον Ιούνιο 1946, σε μια μυστική συνάντηση του ″Αραβικού Συνδέσμου″, αποφασίστηκε να σταλούν στους Άραβες της Παλαιστίνης όπλα και εθελοντές.
Την 16η – 19η Σεπτεμβρίου 1947, συνεδρίασε η ″Πολιτική Επιτροπή″ του ″Αραβικού Συνδέσμου″, και αποφάσισε να ιδρύσει τον ″Στρατό Αραβικής Σωτηρίας″, που θα αποτελούταν από Παλαιστίνιους και άλλους εθελοντές, και κάλεσε τα αραβικά κράτη να ″προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια, σε χρήματα, εφόδια και ανθρώπους στους Άραβες της Παλαιστίνης″. Αποφασίστηκε, επίσης, η συγκρότηση ″Στρατιωτικής Επιτροπής″ με επικεφαλής τον ιρακινό αρχιστράτηγο, στρατηγό Ισμαήλ, στην οποία θα συμμετείχαν και εκπρόσωποι από όλα τα αραβικά κράτη, για τον συντονισμό και την εφαρμογή της βοήθειας.
Τον Νοέμβριο 1947 διορίστηκε, ο γνωστός φιλοναζιστής, Φάουζι ελ Καούκτζι αρχηγός του ″Στρατού Σωτηρίας″, άρχισε η εγγραφή εθελοντών και ιδρύθηκε στρατόπεδο εξάσκησης.
Τον Ιανουάριο 1948 ο Καούκτζι, άρχισε να δρα στην Παλαιστίνη. Ο δεύτερος αρχηγός του ″Στρατού Σωτηρίας″ ήταν ο Αντίβ Σισάκλι, διοικητής της ″δεύτερης μεραρχίας Γιαρμούκ″.
Ο ″Στρατός Σωτηρίας″ αριθμούσε 5.000 εθελοντές. Επίσης, συγκροτήθηκε στην Αίγυπτο μια μονάδα εθελοντών από τους κόλπους των ″Αδελφών Μουσουλμάνων″.
Οι πρωθυπουργοί των αραβικών κρατών και ο ″Αραβικός Σύνδεσμος″ (σύμφωνα με το άρθρο 4 της ″Πολιτικής Επιτροπής″) συναντήθηκαν την 8η-17η Δεκεμβρίου 1947 και καθόρισαν τις ποσοστώσεις όπλων και πυρομαχικών που έπρεπε κάθε κράτος να εφοδιάσει τους Άραβες της Παλαιστίνης καθώς και τον αριθμό εθελοντών που θα έστελνε. Αποφασίστηκε να σταλούν 3.000 εθελοντές.
Στην συνεδρίαση της ″Πολιτικής Επιτροπής″ του ″Αραβικού Συνδέσμου″ την 11η-14η Μαρτίου 1948 ήδη υπήρχε προσφυγικό πρόβλημα: Η Επιτροπή αποφάσισε τις γυναίκες, τα παιδιά και τους γέρους από τους πρόσφυγες να απορροφήσουν τα αραβικά κράτη, όμως ″στους ικανούς να κρατήσουν όπλο″ απαγορεύτηκε να εισέλθουν σε αραβικό κράτος, και εκείνοι που ήδη βρίσκονταν εκεί έπρεπε να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη″. Αυτό αποτελεί, σαφώς, εμφανή μαρτυρία για παλαιστινιακή πρωτοβουλία δημιουργίας του παλαιστινιακού προβλήματος.
Αποφασίστηκε, επίσης, η συνέχιση εφοδιασμού με όπλα, πυρομαχικά και άλλα εφόδια στην Παλαιστίνη και η αποδοχή κάθε μέσου προετοιμασίας ″για την έναρξη πολέμου στην Παλαιστίνη″.
Ο Αμπντ ελ-Ράχμαν Άζεμ Φεχά, γενικός γραμματέας του ″Αραβικού Συνδέσμου″, διακήρυξε παραμονές της εισβολής των αραβικών κρατών: ″θα είναι ένας πόλεμος αποδεκατισμού και μαζικής σφαγής, που θα μείνει στην ιστορία όπως οι σφαγές των Μογγόλων και των σταυροφόρων″.
Μια εβδομάδα πριν από την εισβολή συναντήθηκε στο Αμάν με Άγγλο εκπρόσωπο και του είπε: ″Δεν έχει σημασία πόσοι Εβραίοι είναι, εμείς θα τους πετάξουμε όλους στην θάλασσα″. Ο Άζεμ Φεχά είπε επίσης πως ″η πολιορκία θα είναι απλή, σαν στρατιωτική εκδρομή... γιατί ειναι πολύ απλό να πετάξουμε τους Εβραίους στη θάλασσα... μια αδελφική συμβουλή προς τους Άραβες της Παλαιστίνης να αφήσουν την γη και τα σπίτια τους και να εγκατασταθούν προσωρινά σε άλλα γειτονικά κράτη, για να μην έρθουν τα κανόνια των αραβικών στρατευμάτων και τους θερίσουν″.
Ο εκδότης της λιβανέζικης εφημερίδας ″Ελ Ούντ″, Χαμπίμπ Ίσα, παρέπεμψε στα λόγια του Άζεμ Φεχά σε κύριο άρθρο την 5η Ιουνίου 1951, και πρόσθεσε: ″Οι Άραβες της Παλαιστίνης δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να υπακούσουν στην ′συμβουλή′ του Συνδέσμου και να πιστέψουν αυτά που τους έλεγαν ο Άζεμ Φεχά και άλλες υπεύθυνες προσωπικότητες στον Σύνδεσμο – πως η εγκατάλειψη της γης τους και της χώρας τους ήταν μόνο προσωρινή και θα έληγε μέσα σε μερικές μέρες, μετά την επιτυχή πραγματοποίηση της ′εκστρατείας τιμωρίας′ των Αράβων εναντίον του Ισραήλ″.
Ο Νούρι Σαΐντ, πρωθυπουργός του Ιράκ είπε: ″Θα ανατινάξουμε τη χώρα με τα κανόνια μας, και θα σβήσουμε κάθε μέρος που οι Εβραίοι θα βρουν καταφύγιο. Οι Άραβες πρέπει να οδηγήσουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους σε ασφαλή μέρη μέχρι το καταλάγιασμα των μαχών″.
Ο Έντουαρντ Ατία, μέλος του ″Αραβικού Συνδέσμου″ είπε στο Λονδίνο: ″Η μαζική έξοδος απέρρεε, εν μέρει, από την πίστη των Αράβων που ενθαρρύνονταν από τις θριαμβολογίες του Τύπου, και από τα ανεύθυνα λόγια των Αράβων ηγετών, πως μέσα σε δύο βδομάδες, το πολύ, οι Εβραίοι θα νικηθούν από τα αραβικά στρατεύματα, και οι Άραβες της Παλαιστίνης θα μπορούν να επιστρέψουν και να ξανακαταλάβουν την πατρίδα τους″.
Η σημασία αυτών που αναφέραμε είναι ″εθνοκάθαρση″ μέσω ″γενοκτονίας″.
Οι Άραβες της Παλαιστίνης οργανώθηκαν για αγώνα εναντίον της εβραϊκής εγκατάστασης:
Δύο πολιτοφυλακές, η ″Νατζάντα″ και η ″Ποτάγουα″ ενώθηκαν, μετά από εντολή του Μουφτή, και συγκρότησαν την ″Οργάνωση Αραβικής Νεολαίας″. Επίσης οργανώθηκαν δύο συμμορίες με επικεφαλής τον Αμπντ ελ-Κάντερ ελ-Χουσέινι και τον Χασάν Σάλαμε. Παράλληλα κατέφθασε και ο ″Στρατός Σωτηρίας″ υπό την αρχηγία του Καούκτζι.
Η ″στρατιωτική Επιτροπή″ και ο Μουφτή αποφάσισαν να μοιράσουν την Παλαιστίνη σε πέντε περιοχές:
Την Ιερουσαλήμ με επικεφαλής τον Αμπντ ελ-Κάντερ ελ Χουσέινι.
Την Ράμλα, Λοντ με επικεφαλής τον Σάλαμε
Την Γαλιλαία με επικεφαλής τον Σισάκλι
Την Σαμάρεια και την περιοχή του κέντρου με επικεφαλής τον Καούκτζι
Και το νότο με τους ″Αδελφούς Μουσουλμάνους″ υπό αιγυπτιακή διοίκηση.
Οι Άραβες άρχισαν με συνεχείς επιθέσεις εναντίον των εβραϊκών συγκοινωνιών, εναντίον χωριών και μικτών πόλεων. Η μέθοδος ήταν ελεύθεροι σκοπευτές εναντίον του άμαχου εβραϊκού πληθυσμού στις διάφορες εγκαταστάσεις με σκοπό να τις καταλάβουν. Ελεύθεροι σκοπευτές και επιθέσεις εναντίον άμαχων ταξιδιωτών με την συγκοινωνία με σκοπό να αποσυνδέσουν αυτές τις εβραϊκές εγκαταστάσεις. Ελεύθεροι σκοπευτές εναντίον των διαφόρων εβραϊκών συνοικιών στις μικτές πόλεις. Και επιθέσεις με σκοπό την κατάληψή τους.
Ανάμεσα στον Νοέμβριο 1947 και τον Μάρτιο 1948 οι Άραβες είχαν αρκετές νίκες. Οι εχθροπραξίες συνοδεύονταν με τον σκοτωμό εκατοντάδων και τον τραυματισμό χιλιάδων Εβραίων, με την δολοφονία Εβραίων μαχητών που έπεφταν αιχμάλωτοι όπως αυτοί στο Κιμπούτς Νετίβ α-Λάμεντ χέι, οι φρουροί στο Γιαζούρ, οι 11 στο Σουχρίρ και άλλοι... και με μερική παράλυση της εβραϊκής συγκοινωνίας.
Στις 15 Μαΐου 1948, εισέβαλαν στο Ισραήλ, που μόλις είχε ανακηρυχθεί, στρατιωτικές μονάδες της Αιγύπτου, της Συρίας, της Ιορδανίας, του Λιβάνου και του Ιράκ, με σκοπό την πραγματοποίηση του σχεδίου, όπως είχε αποφασισθεί από τον Αραβικό Σύνδεσμο με την υποστήριξη και την ενθάρρυνση της παλαιστινιακής ηγεσίας.
Οι στόχοι του πολέμου όπως αυτοί ορίσθηκαν από του παλαιστίνιους ηγέτες ήταν :
Ο Άχμεντ Σουκιέρι, βοηθός του Μουφτή διακήρυξε: ″Ο σκοπός του πολέμου είναι η εξολόθρευση του εβραϊκού κράτους″. Σε ό,τι αφορά το διάλογο με την ″Αραβική Εθνική Επιτροπή″ και του Μουφτή οι δύο κάλεσαν τους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για δύο βδομάδες μέχρι να ″πετάξουμε τους Εβραίους στη θάλασσα″
Σχετικά υπάρχουν μαρτυρίες Παλαιστίνιων Αράβων:
Ο καθολικός επίσκοπος της Γαλιλαίας, Τζορτζ Χακίμ, είπε το καλοκαίρι του 1948: ″Οι πρόσφυγες είναι σίγουροι πως σε μερικές μέρες... οι ηγέτες τους τούς υποσχέθηκαν πως σύντομα οι αραβικοί στρατοί θα λιώσουν τις σιωνιστικές συμμορίες″.
Ο αραβικός ραδιοσταθμός της Μέσης Ανατολής που εξέπεμπε από την Κύπρο: ″Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ″Ανώτατη Αραβική Επιτροπή″ ενθάρρυνε την απόδραση των προσφύγων από τα σπίτια τους στην Γιάφο, την Χάιφα και την Ιερουσαλήμ″.
Η Εφημερίδα ″Φαλεστίν″ στην Ιορδανία έγραψε: ″Τα αραβικά κράτη ενθάρρυναν τους Άραβες της Παλαιστίνης να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους προσωρινά για να μην ενοχλήσουν τα αραβικά στρατεύματα κατά την εισβολή τους στην Παλαιστίνη″.
Ο Εμίλ Χούρι, γενικός γραμματέας του αραβικού παλαιστινιακού κόμματος δήλωσε στην εφημερίδα ″Μπεϊρούτ Τέλεγκραφ″ το 1948 : ″το γεγονός της ύπαρξης προσφύγων είναι άμεσο αποτέλεσμα της διαφωνίας των αραβικών κρατών στην διχοτόμηση και την ίδρυση του εβραϊκού κράτους″.
Η Irshad Manji, μουσουλμάνα δημοσιογράφος κάτοικος του Καναδά, που ερεύνησε το προσφυγικό πρόβλημα, γράφει στο βιβλίο της, The Trouble with Islam today, 2004, (σελ. 106): ″Είναι αλήθεια είναι πως σε μερικά χωριά οι ισραηλινοί αξιωματικοί έδιωξαν Άραβες, σε άλλα, όμως, χωριά προσπαθούσαν να πείσουν τους Άραβες να μείνουν. Πολλοί Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν με την δική τους ελεύθερη βούληση, με την ελπίδα πως θα επέστρεφαν μετά που θα ″πετούσαν τους Εβραίους στην Θάλασσα″.
Το περιοδικό ″Economist″ έγραψε την 2 Οκτωβρίου 1948: ″Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κύρια αιτία [της απόδρασης των Αράβων] ήταν οι ανακοινώσεις της ″Ανώτατης Αραβικής Επιτροπής″, που καλούσε όλους τους Άραβες να εγκαταλείψουν την Χάιφα. Τους είχε πείσει πως ″όταν ολοκληρωθεί η εκκένωση των βρετανικών δυνάμεων, οι στρατοί όλων των αραβικών κρατών θα εισβάλουν στην Παλαιστίνη και θα πετάξουν τους Εβραίους στην Θάλασσα″. Τους είχαν γίνει σαφείς νύξεις πως ″όλοι οι Άραβες που θα παραμείνουν στη Χάιφα και θα αποδεχθούν την εβραϊκή αιγίδα θα θεωρηθούν προδότες″.
Οι Άραβες του Ισραήλ διέφυγαν σε 4 κύματα:
Το πρώτο κύμα ήταν από τα τέλη Νοεμβρίου 1947 μέχρι το τέλος Μαρτίου 1948. Σε αυτό το πρώτο κύμα εγκατέλειψαν περί τους 100.000, τα κίνητρα για την εθελούσια εγκατάλειψη ήταν ο φόβος και η επιθυμία να αποφύγουν πλήγματα. Πρόκειται για οικογένειες από τη μεσαία και ανώτερη τάξη –γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι. Η πιο μαζική έξοδος ήταν από την Γιάφο. Οι Άραβες της Παλαιστίνης ήδη σε αυτό το στάδιο έμειναν χωρίς ηγεσία επειδή η ″Ανώτατη Εθνική Επιτροπή″ και μέρος από τα μέλη των διαφόρων εθνικών επιτροπών των πόλεων είχαν προλάβει να διαφύγουν.
Το δεύτερο κύμα ήταν τον Απρίλιο, Μάιο, Ιούνιο 1948. Σε αυτό το κύμα εγκατέλειψαν την περιοχή περίπου 250.000-300.000. Πρόκειται για μαζική φυγή από τον φόβο της αντεπίθεσης στην προέβη η Ισραηλινή Χαγκανά από τον Απρίλιο 1948, με τις επιχειρήσεις ″Ναχσόν″, ″Γιφτάχ″, ″Μπεν Αμι″, και άλλες. Σε διάφορα μέρη υπήρχαν και Παλαιστίνιοι που ενθάρρυναν την φυγή. Μέρος από αυτούς που εγκατέλειψαν σε αυτό το κύμα διώχτηκαν. Η απόδραση ήταν από την Χάιφα, την Τιβεριάδα, την Γαλιλαία, και τον διάδρομο προς Ιερουσαλήμ.
Το τρίτο κύμα ήταν τον Ιούλιο 1948. Στο κύμα αυτό απέδρασαν 50.000-100.000 ψυχές ανάμεσα τους και αυτοί που διώχτηκαν από την Ράμλα και το Λουντ, που έπαιξαν ενεργό ρόλο στον πόλεμο εναντίον των εβραϊκών συγκοινωνιών και των εβραϊκών εγκαταστάσεων στην περιοχή. Το κύριο μέρος του διωγμού ήταν στο κέντρο του Ισραήλ.
Σύνοψη: Ο κυριότερος παράγοντας απόδρασης ήταν ο φόβος από την εβραϊκή κατάληψη, ένας φόβος που τροφοδοτήθηκε από τα αραβικά ΜΜΕ. Άλλος παράγοντας ήταν το κάλεσμα του γενικού γραμματέα του ″Αραβικού Συνδέσμου″, και της παλαιστινιακής ηγεσίας να εγκαταλείψουν προσωρινά τα σπίτια τους για να μην ενοχλήσουν τους αραβικούς στρατούς να επιτελέσουν τον σκοπό τους.
Δεν πρέπει να αγνοήσουμε και την κατάσταση που επικρατούσε στην αραβική κοινωνία μετά την απώλεια της ηγεσία της, η οποία διέφυγε και άφησετον αραβικό πληθυσμό ακέφαλο. Επρόκειτο για μια κοινωνία κατακερματισμένη με μεγάλα κοινωνικά χάσματα ανάμεσα στη λεπτή ανώτερη τάξη και των πληθών των φτωχών φελάχων και των φτωχικών συνοικιών στις πόλεις.
Ο Μπένι Μόρις λέει επίσης πως ο όρος ″πρόσφυγες″ ταιριάζει μόνο σε εκείνους που διέφυγαν από την Παλαιστίνη της Βρετανικής Εντολής. Η πλειονότητα όμως των Παλαιστινίων, μετοίκησαν στη Δυτική Όχθη και στην Γάζα, δηλαδή παρέμειναν στην Παλαιστίνη και έτσι ο διεθνής ορισμός του πρόσφυγα δεν τους περιλαμβάνει.
[1] Μια έκφραση που έγινε σλόγκαν στην περίοδο του πολέμου, και χρησιμοποιήθηκε και σε αποφάσεις επίσημων αραβικών οργάνων.
Ο ακραίων αριστερών πεποιθήσεων Ισραηλινός ιστορικός Ίλαν Πάπε, στο βιβλίο του The Ethnic Cleansing of Palestine που κυκλοφόρησε το 2006, καταγγέλλει την ηγεσία της εβραϊκής εγκατάστασης στην Παλαιστίνη για σχεδιασμό και εκτέλεση ″εθνικής εκκαθάρισης″, δηλαδή προσχεδιασμένο μαζικό διωγμό Αράβων από την Παλαιστίνη. Οι Παλαιστίνιοι και τα αραβικά κράτη, βέβαια, αποδέχονται αυτήν την εκδοχή, και καταγγέλλουν το Ισραήλ για συστηματικό και προσχεδιασμένο διωγμό των προσφύγων.
Το Ισραήλ, από την μεριά του, ισχυρίζεται πως η πλειονότητα των Αράβων διέφυγαν αυτοβούλως διότι η παλαιστινιακή ηγεσία –Η ″Εθνική Aραβική Επιτροπή″ με επικεφαλής τον Μουφτή Χατζ Αμίν ελ-Χουσέινι – και η ηγεσία των αραβικών κρατών τους παρότρυναν να φύγουν για να μην ενοχλήσουν στην κατάκτηση της χώρας ″μέχρι να πετάξουν τους Εβραίους στην θάλασσα″,[1] καθώς και από φόβο.
Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή που διατυπώνεται στο βιβλίο του Μπένυ Μόρις, . New York: Alfred A. KnopfRighteous Victims: A History of the Zionist-Arab Conflict, 1881-1999. 2001. Σύμφωνα με τον Μπένυ Μόρις, ″το πλήθος των μαρτυριών που ανακαλύφθηκε την δεκαετία του 80 στα ισραηλινά και τα δυτικά αρχεία, αποσαφηνίζουν πως καμιά από τις δύο ″επίσημες εκδοχές δεν είναι ακριβής ή ικανοποιητική″.
Η θέση του Μπένυ Μόρις αποτελείται από δύο μέρη:
Α) Η Παλαιστινιακή ηγεσία και τα αραβικά κράτη σχεδίαζαν ″να πετάξουν τους Εβραίους στην θάλασσα″, δηλαδή, σχεδίαζαν ″εθνοκάθαρσξ″, ακόμα και γενοκτονία, και το διακήρυτταν δημόσια, όμως ο σχεδιασμός και η αποτυχημένη διεξαγωγή του πολέμου για την καταστροφή του Ισραήλ, καθώς και οι μηχανορραφίες και οι αντιπαραθέσεις μέσα στον αραβικό συνασπισμό, δεν έφεραν τα ποθητά αποτελέσματα. Οι εχθροπραξίες των Αράβων της Παλαιστίνης αμέσως με την απόφαση διχοτόμησης του ΟΗΕ, την 27 Νοεμβρίου 1947, η εισβολή των καλά οπλισμένων αραβικών ομάδων από τα αραβικά κράτη και η εισβολή των αραβικών κρατών την 15η Μαΐου 1948, στόχο είχαν να καταλάβουν όλη την Παλαιστίνη, να καταστρέψουν το κράτος του Ισραήλ και να ″πετάξουν τους Εβραίους στη θάλασσα″, δηλαδή να πραγματοποιήσουν ″εθνοκάθαρση″ μέσω ″γενοκτονίας″. Αυτή είναι η σημασία της επαναλαμβανόμενης από τους Άραβες έκφρασης ″να πετάξουμε τους Εβραίους στη θάλασσα″.
Β) Η πλειονότητα των Άράβων της Παλαιστίνης διέφυγαν. Οι περισσότεροι από αυτούς το έπραξαν όταν η εβραϊκή κοινότητα πέρασε από την άμυνα στην επίθεση, τον Μάρτιο–Απρίλιο 1948, πριν από την εισβολή των αραβικών στρατών στην Παλαιστίνη. Άλλοι διέφθγαν από φόβο εκδίκησης για τις δολοφονίες αμάχων, για τις σφαγές και τα βασανιστήρια που είχαν διαπράξει σε Εβραίους αιχμαλώτους που είχαν πέσει στα χέρια τους με την έναρξη των εχθροπραξιών, όταν οι στρατιωτικές μονάδες των αράβων της Παλαιστίνης υπερίσχυαν, και άλλοι υπακούοντας στο κάλεσμα των Αράβων ηγετών να εγκαταλείψουν, για μια ή δυο εβδομάδες, τα σπίτια τους μέχρι την αραβική νίκη. Άλλοι έφυγαν αργότερα, διωγμένοι για λόγους ασφάλειας. Μετά από όσα συνέβησαν στην διάρκεια του Β′ Παγκοσμίου Πολέμου και τις συμμαχίες που είχαν συνάψει Παλαιστίνιοι ηγέτες με το ναζιστικό καθεστώς, το νεοσύστατο Ισραήλ δεν θεωρούσε εύλογο να διακινδυνεύσει να αφήσει στο κράτος στοιχεία που θα πολεμούσαν εναντίον του. Στο χωριό Ιλαμπούν, π.χ., έδιωξαν τους κατοίκους επειδή υπήρχε εκεί βάση του ″Στρατού Σωτηρίας″ του Καούκτζι. Όταν όμως αργότερα διαπιστώθηκε πως ο στρατός μπήκε στο χωριό παρά την θέληση των κατοίκων του, επιτράπηκε στους Χριστιανούς κατοίκους του να επιστρέψουν στο Ισραήλ. Ας μη ξεχνάμε και πως μετά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο, διώχτηκαν περί τα 10.000.000 Γερμανοί, που ήταν εγκατεστημένοι εκατοντάδες χρόνια στην ανατολική Ευρώπη και την Ρωσία για τον ίδιο λόγο.
Τον Ιούνιο 1946, σε μια μυστική συνάντηση του ″Αραβικού Συνδέσμου″, αποφασίστηκε να σταλούν στους Άραβες της Παλαιστίνης όπλα και εθελοντές.
Την 16η – 19η Σεπτεμβρίου 1947, συνεδρίασε η ″Πολιτική Επιτροπή″ του ″Αραβικού Συνδέσμου″, και αποφάσισε να ιδρύσει τον ″Στρατό Αραβικής Σωτηρίας″, που θα αποτελούταν από Παλαιστίνιους και άλλους εθελοντές, και κάλεσε τα αραβικά κράτη να ″προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια, σε χρήματα, εφόδια και ανθρώπους στους Άραβες της Παλαιστίνης″. Αποφασίστηκε, επίσης, η συγκρότηση ″Στρατιωτικής Επιτροπής″ με επικεφαλής τον ιρακινό αρχιστράτηγο, στρατηγό Ισμαήλ, στην οποία θα συμμετείχαν και εκπρόσωποι από όλα τα αραβικά κράτη, για τον συντονισμό και την εφαρμογή της βοήθειας.
Τον Νοέμβριο 1947 διορίστηκε, ο γνωστός φιλοναζιστής, Φάουζι ελ Καούκτζι αρχηγός του ″Στρατού Σωτηρίας″, άρχισε η εγγραφή εθελοντών και ιδρύθηκε στρατόπεδο εξάσκησης.
Τον Ιανουάριο 1948 ο Καούκτζι, άρχισε να δρα στην Παλαιστίνη. Ο δεύτερος αρχηγός του ″Στρατού Σωτηρίας″ ήταν ο Αντίβ Σισάκλι, διοικητής της ″δεύτερης μεραρχίας Γιαρμούκ″.
Ο ″Στρατός Σωτηρίας″ αριθμούσε 5.000 εθελοντές. Επίσης, συγκροτήθηκε στην Αίγυπτο μια μονάδα εθελοντών από τους κόλπους των ″Αδελφών Μουσουλμάνων″.
Οι πρωθυπουργοί των αραβικών κρατών και ο ″Αραβικός Σύνδεσμος″ (σύμφωνα με το άρθρο 4 της ″Πολιτικής Επιτροπής″) συναντήθηκαν την 8η-17η Δεκεμβρίου 1947 και καθόρισαν τις ποσοστώσεις όπλων και πυρομαχικών που έπρεπε κάθε κράτος να εφοδιάσει τους Άραβες της Παλαιστίνης καθώς και τον αριθμό εθελοντών που θα έστελνε. Αποφασίστηκε να σταλούν 3.000 εθελοντές.
Στην συνεδρίαση της ″Πολιτικής Επιτροπής″ του ″Αραβικού Συνδέσμου″ την 11η-14η Μαρτίου 1948 ήδη υπήρχε προσφυγικό πρόβλημα: Η Επιτροπή αποφάσισε τις γυναίκες, τα παιδιά και τους γέρους από τους πρόσφυγες να απορροφήσουν τα αραβικά κράτη, όμως ″στους ικανούς να κρατήσουν όπλο″ απαγορεύτηκε να εισέλθουν σε αραβικό κράτος, και εκείνοι που ήδη βρίσκονταν εκεί έπρεπε να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη″. Αυτό αποτελεί, σαφώς, εμφανή μαρτυρία για παλαιστινιακή πρωτοβουλία δημιουργίας του παλαιστινιακού προβλήματος.
Αποφασίστηκε, επίσης, η συνέχιση εφοδιασμού με όπλα, πυρομαχικά και άλλα εφόδια στην Παλαιστίνη και η αποδοχή κάθε μέσου προετοιμασίας ″για την έναρξη πολέμου στην Παλαιστίνη″.
Ο Αμπντ ελ-Ράχμαν Άζεμ Φεχά, γενικός γραμματέας του ″Αραβικού Συνδέσμου″, διακήρυξε παραμονές της εισβολής των αραβικών κρατών: ″θα είναι ένας πόλεμος αποδεκατισμού και μαζικής σφαγής, που θα μείνει στην ιστορία όπως οι σφαγές των Μογγόλων και των σταυροφόρων″.
Μια εβδομάδα πριν από την εισβολή συναντήθηκε στο Αμάν με Άγγλο εκπρόσωπο και του είπε: ″Δεν έχει σημασία πόσοι Εβραίοι είναι, εμείς θα τους πετάξουμε όλους στην θάλασσα″. Ο Άζεμ Φεχά είπε επίσης πως ″η πολιορκία θα είναι απλή, σαν στρατιωτική εκδρομή... γιατί ειναι πολύ απλό να πετάξουμε τους Εβραίους στη θάλασσα... μια αδελφική συμβουλή προς τους Άραβες της Παλαιστίνης να αφήσουν την γη και τα σπίτια τους και να εγκατασταθούν προσωρινά σε άλλα γειτονικά κράτη, για να μην έρθουν τα κανόνια των αραβικών στρατευμάτων και τους θερίσουν″.
Ο εκδότης της λιβανέζικης εφημερίδας ″Ελ Ούντ″, Χαμπίμπ Ίσα, παρέπεμψε στα λόγια του Άζεμ Φεχά σε κύριο άρθρο την 5η Ιουνίου 1951, και πρόσθεσε: ″Οι Άραβες της Παλαιστίνης δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να υπακούσουν στην ′συμβουλή′ του Συνδέσμου και να πιστέψουν αυτά που τους έλεγαν ο Άζεμ Φεχά και άλλες υπεύθυνες προσωπικότητες στον Σύνδεσμο – πως η εγκατάλειψη της γης τους και της χώρας τους ήταν μόνο προσωρινή και θα έληγε μέσα σε μερικές μέρες, μετά την επιτυχή πραγματοποίηση της ′εκστρατείας τιμωρίας′ των Αράβων εναντίον του Ισραήλ″.
Ο Νούρι Σαΐντ, πρωθυπουργός του Ιράκ είπε: ″Θα ανατινάξουμε τη χώρα με τα κανόνια μας, και θα σβήσουμε κάθε μέρος που οι Εβραίοι θα βρουν καταφύγιο. Οι Άραβες πρέπει να οδηγήσουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους σε ασφαλή μέρη μέχρι το καταλάγιασμα των μαχών″.
Ο Έντουαρντ Ατία, μέλος του ″Αραβικού Συνδέσμου″ είπε στο Λονδίνο: ″Η μαζική έξοδος απέρρεε, εν μέρει, από την πίστη των Αράβων που ενθαρρύνονταν από τις θριαμβολογίες του Τύπου, και από τα ανεύθυνα λόγια των Αράβων ηγετών, πως μέσα σε δύο βδομάδες, το πολύ, οι Εβραίοι θα νικηθούν από τα αραβικά στρατεύματα, και οι Άραβες της Παλαιστίνης θα μπορούν να επιστρέψουν και να ξανακαταλάβουν την πατρίδα τους″.
Η σημασία αυτών που αναφέραμε είναι ″εθνοκάθαρση″ μέσω ″γενοκτονίας″.
Οι Άραβες της Παλαιστίνης οργανώθηκαν για αγώνα εναντίον της εβραϊκής εγκατάστασης:
Δύο πολιτοφυλακές, η ″Νατζάντα″ και η ″Ποτάγουα″ ενώθηκαν, μετά από εντολή του Μουφτή, και συγκρότησαν την ″Οργάνωση Αραβικής Νεολαίας″. Επίσης οργανώθηκαν δύο συμμορίες με επικεφαλής τον Αμπντ ελ-Κάντερ ελ-Χουσέινι και τον Χασάν Σάλαμε. Παράλληλα κατέφθασε και ο ″Στρατός Σωτηρίας″ υπό την αρχηγία του Καούκτζι.
Η ″στρατιωτική Επιτροπή″ και ο Μουφτή αποφάσισαν να μοιράσουν την Παλαιστίνη σε πέντε περιοχές:
Την Ιερουσαλήμ με επικεφαλής τον Αμπντ ελ-Κάντερ ελ Χουσέινι.
Την Ράμλα, Λοντ με επικεφαλής τον Σάλαμε
Την Γαλιλαία με επικεφαλής τον Σισάκλι
Την Σαμάρεια και την περιοχή του κέντρου με επικεφαλής τον Καούκτζι
Και το νότο με τους ″Αδελφούς Μουσουλμάνους″ υπό αιγυπτιακή διοίκηση.
Οι Άραβες άρχισαν με συνεχείς επιθέσεις εναντίον των εβραϊκών συγκοινωνιών, εναντίον χωριών και μικτών πόλεων. Η μέθοδος ήταν ελεύθεροι σκοπευτές εναντίον του άμαχου εβραϊκού πληθυσμού στις διάφορες εγκαταστάσεις με σκοπό να τις καταλάβουν. Ελεύθεροι σκοπευτές και επιθέσεις εναντίον άμαχων ταξιδιωτών με την συγκοινωνία με σκοπό να αποσυνδέσουν αυτές τις εβραϊκές εγκαταστάσεις. Ελεύθεροι σκοπευτές εναντίον των διαφόρων εβραϊκών συνοικιών στις μικτές πόλεις. Και επιθέσεις με σκοπό την κατάληψή τους.
Ανάμεσα στον Νοέμβριο 1947 και τον Μάρτιο 1948 οι Άραβες είχαν αρκετές νίκες. Οι εχθροπραξίες συνοδεύονταν με τον σκοτωμό εκατοντάδων και τον τραυματισμό χιλιάδων Εβραίων, με την δολοφονία Εβραίων μαχητών που έπεφταν αιχμάλωτοι όπως αυτοί στο Κιμπούτς Νετίβ α-Λάμεντ χέι, οι φρουροί στο Γιαζούρ, οι 11 στο Σουχρίρ και άλλοι... και με μερική παράλυση της εβραϊκής συγκοινωνίας.
Στις 15 Μαΐου 1948, εισέβαλαν στο Ισραήλ, που μόλις είχε ανακηρυχθεί, στρατιωτικές μονάδες της Αιγύπτου, της Συρίας, της Ιορδανίας, του Λιβάνου και του Ιράκ, με σκοπό την πραγματοποίηση του σχεδίου, όπως είχε αποφασισθεί από τον Αραβικό Σύνδεσμο με την υποστήριξη και την ενθάρρυνση της παλαιστινιακής ηγεσίας.
Οι στόχοι του πολέμου όπως αυτοί ορίσθηκαν από του παλαιστίνιους ηγέτες ήταν :
Ο Άχμεντ Σουκιέρι, βοηθός του Μουφτή διακήρυξε: ″Ο σκοπός του πολέμου είναι η εξολόθρευση του εβραϊκού κράτους″. Σε ό,τι αφορά το διάλογο με την ″Αραβική Εθνική Επιτροπή″ και του Μουφτή οι δύο κάλεσαν τους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για δύο βδομάδες μέχρι να ″πετάξουμε τους Εβραίους στη θάλασσα″
Σχετικά υπάρχουν μαρτυρίες Παλαιστίνιων Αράβων:
Ο καθολικός επίσκοπος της Γαλιλαίας, Τζορτζ Χακίμ, είπε το καλοκαίρι του 1948: ″Οι πρόσφυγες είναι σίγουροι πως σε μερικές μέρες... οι ηγέτες τους τούς υποσχέθηκαν πως σύντομα οι αραβικοί στρατοί θα λιώσουν τις σιωνιστικές συμμορίες″.
Ο αραβικός ραδιοσταθμός της Μέσης Ανατολής που εξέπεμπε από την Κύπρο: ″Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ″Ανώτατη Αραβική Επιτροπή″ ενθάρρυνε την απόδραση των προσφύγων από τα σπίτια τους στην Γιάφο, την Χάιφα και την Ιερουσαλήμ″.
Η Εφημερίδα ″Φαλεστίν″ στην Ιορδανία έγραψε: ″Τα αραβικά κράτη ενθάρρυναν τους Άραβες της Παλαιστίνης να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους προσωρινά για να μην ενοχλήσουν τα αραβικά στρατεύματα κατά την εισβολή τους στην Παλαιστίνη″.
Ο Εμίλ Χούρι, γενικός γραμματέας του αραβικού παλαιστινιακού κόμματος δήλωσε στην εφημερίδα ″Μπεϊρούτ Τέλεγκραφ″ το 1948 : ″το γεγονός της ύπαρξης προσφύγων είναι άμεσο αποτέλεσμα της διαφωνίας των αραβικών κρατών στην διχοτόμηση και την ίδρυση του εβραϊκού κράτους″.
Η Irshad Manji, μουσουλμάνα δημοσιογράφος κάτοικος του Καναδά, που ερεύνησε το προσφυγικό πρόβλημα, γράφει στο βιβλίο της, The Trouble with Islam today, 2004, (σελ. 106): ″Είναι αλήθεια είναι πως σε μερικά χωριά οι ισραηλινοί αξιωματικοί έδιωξαν Άραβες, σε άλλα, όμως, χωριά προσπαθούσαν να πείσουν τους Άραβες να μείνουν. Πολλοί Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν με την δική τους ελεύθερη βούληση, με την ελπίδα πως θα επέστρεφαν μετά που θα ″πετούσαν τους Εβραίους στην Θάλασσα″.
Το περιοδικό ″Economist″ έγραψε την 2 Οκτωβρίου 1948: ″Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κύρια αιτία [της απόδρασης των Αράβων] ήταν οι ανακοινώσεις της ″Ανώτατης Αραβικής Επιτροπής″, που καλούσε όλους τους Άραβες να εγκαταλείψουν την Χάιφα. Τους είχε πείσει πως ″όταν ολοκληρωθεί η εκκένωση των βρετανικών δυνάμεων, οι στρατοί όλων των αραβικών κρατών θα εισβάλουν στην Παλαιστίνη και θα πετάξουν τους Εβραίους στην Θάλασσα″. Τους είχαν γίνει σαφείς νύξεις πως ″όλοι οι Άραβες που θα παραμείνουν στη Χάιφα και θα αποδεχθούν την εβραϊκή αιγίδα θα θεωρηθούν προδότες″.
Οι Άραβες του Ισραήλ διέφυγαν σε 4 κύματα:
Το πρώτο κύμα ήταν από τα τέλη Νοεμβρίου 1947 μέχρι το τέλος Μαρτίου 1948. Σε αυτό το πρώτο κύμα εγκατέλειψαν περί τους 100.000, τα κίνητρα για την εθελούσια εγκατάλειψη ήταν ο φόβος και η επιθυμία να αποφύγουν πλήγματα. Πρόκειται για οικογένειες από τη μεσαία και ανώτερη τάξη –γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι. Η πιο μαζική έξοδος ήταν από την Γιάφο. Οι Άραβες της Παλαιστίνης ήδη σε αυτό το στάδιο έμειναν χωρίς ηγεσία επειδή η ″Ανώτατη Εθνική Επιτροπή″ και μέρος από τα μέλη των διαφόρων εθνικών επιτροπών των πόλεων είχαν προλάβει να διαφύγουν.
Το δεύτερο κύμα ήταν τον Απρίλιο, Μάιο, Ιούνιο 1948. Σε αυτό το κύμα εγκατέλειψαν την περιοχή περίπου 250.000-300.000. Πρόκειται για μαζική φυγή από τον φόβο της αντεπίθεσης στην προέβη η Ισραηλινή Χαγκανά από τον Απρίλιο 1948, με τις επιχειρήσεις ″Ναχσόν″, ″Γιφτάχ″, ″Μπεν Αμι″, και άλλες. Σε διάφορα μέρη υπήρχαν και Παλαιστίνιοι που ενθάρρυναν την φυγή. Μέρος από αυτούς που εγκατέλειψαν σε αυτό το κύμα διώχτηκαν. Η απόδραση ήταν από την Χάιφα, την Τιβεριάδα, την Γαλιλαία, και τον διάδρομο προς Ιερουσαλήμ.
Το τρίτο κύμα ήταν τον Ιούλιο 1948. Στο κύμα αυτό απέδρασαν 50.000-100.000 ψυχές ανάμεσα τους και αυτοί που διώχτηκαν από την Ράμλα και το Λουντ, που έπαιξαν ενεργό ρόλο στον πόλεμο εναντίον των εβραϊκών συγκοινωνιών και των εβραϊκών εγκαταστάσεων στην περιοχή. Το κύριο μέρος του διωγμού ήταν στο κέντρο του Ισραήλ.
Σύνοψη: Ο κυριότερος παράγοντας απόδρασης ήταν ο φόβος από την εβραϊκή κατάληψη, ένας φόβος που τροφοδοτήθηκε από τα αραβικά ΜΜΕ. Άλλος παράγοντας ήταν το κάλεσμα του γενικού γραμματέα του ″Αραβικού Συνδέσμου″, και της παλαιστινιακής ηγεσίας να εγκαταλείψουν προσωρινά τα σπίτια τους για να μην ενοχλήσουν τους αραβικούς στρατούς να επιτελέσουν τον σκοπό τους.
Δεν πρέπει να αγνοήσουμε και την κατάσταση που επικρατούσε στην αραβική κοινωνία μετά την απώλεια της ηγεσία της, η οποία διέφυγε και άφησετον αραβικό πληθυσμό ακέφαλο. Επρόκειτο για μια κοινωνία κατακερματισμένη με μεγάλα κοινωνικά χάσματα ανάμεσα στη λεπτή ανώτερη τάξη και των πληθών των φτωχών φελάχων και των φτωχικών συνοικιών στις πόλεις.
Ο Μπένι Μόρις λέει επίσης πως ο όρος ″πρόσφυγες″ ταιριάζει μόνο σε εκείνους που διέφυγαν από την Παλαιστίνη της Βρετανικής Εντολής. Η πλειονότητα όμως των Παλαιστινίων, μετοίκησαν στη Δυτική Όχθη και στην Γάζα, δηλαδή παρέμειναν στην Παλαιστίνη και έτσι ο διεθνής ορισμός του πρόσφυγα δεν τους περιλαμβάνει.
[1] Μια έκφραση που έγινε σλόγκαν στην περίοδο του πολέμου, και χρησιμοποιήθηκε και σε αποφάσεις επίσημων αραβικών οργάνων.
Η Δικαιοσύνη για τους Εβραίους από τις Αραβικές Χώρες
Με αφορμή ένα συνέδριο που διοργανώνεται στην Αθήνα για το λεγόμενο "δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων" το "ΑΙΤ" δημοσιεύει μετάφραση άρθρου του Ισραηλινού πρώην πρεσβευτή και ειδικό αραβικών θεμάτων, Ζβί Γκαμπάι που αναφέρεται στο θέμα των Παλαιστινίων προσφύγων και το λιγότερο γνωστό θέμα των Εβραίων προσφύγων που εκδιώχθηκαν ή αναγκάστηκαν να διαφύγουν από τις αραβικές χώρες.
«Israel Today,» 23 Φεβρουαρίου 2010
Χθες η Κνέσετ πέρασε με πλειοψηφία ένα νομοσχέδιο που ζητά αποζημίωση για τους Εβραίους από τις αραβικές χώρες, ως μέρος της ειρηνευτικής διαδικασίας. Σκοπός του νέο νόμου είναι να εγγυηθεί τα δικαιώματα των Εβραίων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα ακίνητα και τις περιουσίες τους σε αραβικές χώρες. Οι περισσότεροι έφτασαν στο Ισραήλ χωρίς δεκάρα. Ο νόμος αυτός που υποστηρίζεται από την Κυβέρνηση του Ισραήλ, έρχεται έπειτα από ψήφισμα της Βουλής των Αντιπροσώπων στις ΗΠΑ της 1ης Απριλίου 2010 και αποτελεί μία σωστή εξέλιξη που αξίζει ευρεία υποστήριξη. Για πρώτη φορά από την ίδρυση του κράτους, τα δικαιώματα των Εβραιών από αραβικές χώρες αναγνωρίζονται δια νόμου στο Ισραήλ. Μέχρι τώρα οι ισραηλινές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει να αγνοήσουν το θέμα, ακόμα και όταν το ζήτημα των Αράβων προσφύγων και τα δικαιώματά τους βρίσκονται στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου στο Ισραήλ και ανά τον κόσμο, με την κωδική ονομασία «το δικαίωμα της επιστροφής.»
Έχει έρθει η ώρα της αποκατάστασης
Όταν ιδρύθηκε το Κράτος του Ισραήλ, συνέβησαν δύο ανθρώπινες τραγωδίες. Η πρώτη ήταν ο ξεριζωμός εβραϊκών κοινοτήτων που είχαν ζήσει σε αραβικές χώρες για χιλιετίες, και η δεύτερη ήταν η «νάκμπα» που υπέστησαν οι Άραβες Παλαιστίνιοι στον πόλεμο του Ισραήλ για την Ανεξαρτησία, η οποία οδήγησε χιλιάδες απ’ αυτούς να γίνουν πρόσφυγες σε αραβικές χώρες. Αν και η ανθρώπινη και φυσική διάσταση της καταστροφής που υπέστησαν οι Εβραίοι ήταν μεγαλύτερη από εκείνη της «Νάκμπα» (ο αριθμός των Εβραίων που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους ήταν 856.000 σε σύγκριση με τους Παλαιστίνιους Άραβες, που ακόμα και σύμφωνα με την UNRWA (Υπηρεσία του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες) έφτασαν τους 650.000, η καταστροφή αυτή δεν έχει κάποιο όνομα και δεν τυχαίνει αξιόλογης προσοχής από τον κόσμο και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο λόγος είναι ότι Εβραίοι από τις αραβικές χώρες και οι κακουχίες που πέρασαν αρχικά σε σκηνές στους καταυλισμούς μετεγκατάστασης δεν είναι πλέον ορατές μετά την εγκατάστασή τους στο Ισραήλ. Αντίθετα, οι αραβικές χώρες επέλεξαν να διατηρήσουν την μιζέρια των προσφύγων και να μην τους επιτρέψουν να αποκατασταθούν ή να λάβουν υπηκοότητα, εξαιτίας της ιδεολογικής πεποίθησης ότι η αποκατάσταση των προσφύγων θα βοηθούσε το Ισραήλ.
Η καταστροφή των Εβραίων από τις αραβικές χώρες έγινε χωρίς λόγο σε αντίθεση με την «νάκμπα.» Οι Εβραίοι που ζούσαν σε αυτές τις χώρες δεν πολέμησαν εναντίον τους όπως πολέμησαν οι Παλαιστίνιοι το Ισραήλ. Οι Εβραίοι αποτέλεσαν το εξιλαστήριο θύμα στην διαπάλη εξίσου στο εσωτερικό και μεταξύ των αραβικών κρατών. Σε αντίθεση με τον ισχυρισμό ότι η ίδρυση του Ισραήλ οδήγησε στα δεινά των Εβραίων, η αλήθεια είναι ότι ο διωγμός των Εβραίων στις αραβικές χώρες ξεκίνησε πριν ιδρυθεί το Κράτος του Ισραήλ. Αποτυπωνόταν στις διακρίσεις (εναντίον των Εβραίων) στους τομείς της οικονομίας, της εκπαίδευσης και του δημόσιου βίου. Υπήρξαν και βάρβαρα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων. Κατά την διάρκεια ενός τέτοιου μαζικού διωγμού, (γνωστό ως Φαρχούντ) που συνέβη στο Ιράκ κατά την γιορτή του Σαβουώτ το 1941, σκοτώθηκαν 135 Εβραίοι και τραυματίστηκαν εκατοντάδες. Στη Λιβύη, 133 άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν και 400 άνθρωποι τραυματίστηκαν τον Νοέμβριο του 1947. Τον ίδιο μήνα στο Άντεν, της Υεμένης, 100 άνθρωποι σκοτώθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν. Μετά την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ πραγματοποιήθηκε ένας μαζικός διωγμός Εβραίων από την Αίγυπτο μέσα σε μια νύκτα. Αυτά και άλλα πογκρόμ που συνέβησαν σε κάθε αραβική χώρα, οδήγησαν τελικά στην παράνομη μαζική δολοφονία Εβραίων. Οι Εβραίοι εγκατέλειψαν την γη και τις περιουσίες τους καθώς και την περιουσία των αρχαίων Εβραϊκών κοινοτήτων τους -δηλαδή σχολεία, συναγωγές, νοσοκομεία και τάφους προφητών. Οι αραβικές κυβερνήσεις δήμευσαν όλη την περιουσία και την χρησιμοποίησαν για τις δικές τους ανάγκες.
Για λόγους που δεν είναι σαφείς, το Ισραήλ δεν έθεσε την καταστροφή που υπέστησαν οι Άραβες Εβραίοι στην ατζέντα των διεθνών σχέσεων του, ούτε στην εθνική ατζέντα, αφήνοντας έτσι ανοικτό το πεδίο για τους Άραβες και αντισιωνιστές προπαγανδιστές να παρουσιάσουν τους Παλαιστινίους ως την μόνη πλευρά που έχει υποφέρει στην αραβο-ισραηλινή σύγκρουση. Ο κόσμος έχει ακούσει πολλά για την αδικία που υπέστησαν οι Παλαιστίνιοι, αλλά δεν έχει ακούσει σχεδόν τίποτα για την αδικία που υπέστησαν οι Εβραίοι που ζούσαν σε αραβικές χώρες. Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβη στις αραβικές χώρες ήταν μία εθνοκάθαρση εναντίον των Εβραίων.
Εφόσον έχει γίνει αποδεκτή η ιδέα των «δύο κρατών για δύο λαούς» στην οποία ενσωματώνεται η παλαιστινιακή απαίτηση για το «δικαίωμα της επιστροφής», το Ισραήλ πρέπει να αντιπαραβάλει το θέμα των δικών του προσφύγων από τις αραβικές χώρες. Οποιαδήποτε πολιτική λύση θα πρέπει να λάβει υπόψη όλα τα γεγονότα που συνέβησαν στη Μέση Ανατολή τα τελευταία 60 χρόνια. Επομένως, η υπερψήφιση από την Κνέσετ του νόμου που αναγνωρίζει τα δικαιώματα των Εβραίων από τις αραβικές χώρες αποτελεί ένα πρώτο βήμα στη σωστή κατεύθυνση στο όνομα της δικαιοσύνης.
Όσο περισσότερο αναγνωρίσει ο κόσμος και οι Άραβες ότι δεν ήταν οι μόνοι που έχουν υποφέρει στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, τόσο πιο ρεαλιστική θα είναι η βάση για την συζήτηση για την συμβίωση στην περιοχή. Ένα μέρος αυτής της αναγνώρισης εντοπίζεται στην πρόταση του πρώην Αμερικανού Προέδρου Μπιλ Κλίντον το 2000, η οποία προέβλεπε ένα διεθνές ταμείο για την αποζημίωση των Εβραίων και Παλαιστινίων προσφύγων. Η πρόταση έχει την υποστήριξη της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ και πιθανότατα θα κερδίσει την υποστήριξη και άλλων παραγόντων της διεθνούς κοινότητας. Τα τελευταία χρόνια μια διαδικασία ανατροπής λαμβάνει χώρα στον αραβικό κόσμο, ιδιαίτερα μεταξύ των διανοούμενων, οι οποίοι πιστεύουν ότι οι Εβραίοι που ζούσαν στις αραβικές χώρες υπέστησαν μια καταστροφή και δεν υπήρξε μόνο η «νάκμα» των Παλαιστινίων Αράβων. Προφανώς αυτή η διαδικασία είναι κρίσιμη για την προώθηση ενός πραγματικού και δίκαιου διαλόγου στη Μέση Ανατολή.
Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010
Η Διαστρεβλωμένη Αραβική Άποψη για το Ισραήλ
Εκτός τόπου και χρόνου
Τετάρτη, 03 Μάρτιος 2010 12:08
JPOST 21.2.10
ΤΟΥ BARRY RUBIN*
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=973:2010-03-03-09-11-16&catid=34:middle-east&Itemid=60
Πολλοί στο Μουσουλμανικό κόσμο - συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων - καθώς και στη Δύση έχουν ακόμη μια διαστρεβλωμένη γνώση για τις Ισραηλινές θέσεις σχετικά με την ειρήνευση.
Κάθε φορά που ασχολούμαι με τους Παλαιστίνιους, τους Άραβες ή όσους αυτοχαρακτηρίζονται ως υποστηρικτές των ομάδων αυτών είτε στη Μέση Ανατολή είτε στη Δύση, αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η ολοκληρωτική άγνοιά τους σχετικά με τις Ισραηλινές θέσεις απέναντι στην ειρηνευτική διαδικασία.
Μεταξύ των Παλαιστινίων, του μεγαλύτερου μέρους του Μουσουλμανικού κόσμου γενικότερα και πολλών Ευρωπαϊκών προνομιούχων τάξεων, κυριαρχεί ένα μυθικό Ισραήλ που θυμίζει τα κατασκευασμένα αντισημιτικά στερεότυπα του παρελθόντος και έχει ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα. Πιστεύουν ότι το Ισραήλ δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη, δεν προσφέρει τίποτα στους Παλαιστίνιους, αντιτίθεται σ’ ένα πραγματικό Παλαιστινιακό κράτος, σκοπεύει να κρατήσει τη Δυτική Όχθη (μέχρι την αποχώρηση του Ισραήλ απ’ τη Λωρίδα της Γάζας το 2005 πρόσθεταν και αυτήν), και κυβερνάται από αδιάλλακτους σκληροπυρηνικούς. Μια τέτοια αντίληψη ήταν κατανοητή στο παρελθόν
- αν και όχι απόλυτα ακριβής - καθώς περιέγραφε την κατάσταση που επικρατούσε σε ορισμένες περιόδους της δεκαετίας του 1980 αλλά δεν έχει καμία σχέση με τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Το 2010, δεν έχουν ιδέα για το τι πραγματικά πρόσφερε το Ισραήλ κατά την ειρηνευτική διαδικασία της δεκαετίας του 1990 ή τη σύνοδο κορυφής στο Camp David το 2000 ή για το τι είχε προσφέρει ο πρώην Πρόεδρος Bill Clinton με τη σύμφωνη γνώμη του Ισραήλ το Δεκέμβριο του 2000 ή ο πρώην Πρωθυπουργός Ehud Olmert το 2008 ή για το ποια είναι η ειρηνευτική πρόταση της σημερινής Ισραηλινής Κυβέρνησης. Όλες οι Ισραηλινές προσφορές πρότειναν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, οι τρεις πρώτες στο σχεδόν 100% των κατεχομένων και οι τρεις τελευταίες στο σχεδόν 100% (με κάποιες μικρές, ισάξιες ανταλλαγές εδαφών) των εδαφών της προ του 1967 Δυτικής Όχθης και Λωρίδας της Γάζας.
Αγνοώντας αυτές τις προσφορές, ή τουλάχιστον γνωρίζοντας μόνο πολύ στρεβλές εκδοχές τους, μπορούν να ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ δεν έχει προσφέρει "τίποτα" και ότι, συνεπώς, η συνέχιση της σύγκρουσης δεν οφείλεται στην Παλαιστινιακή αδιαλλαξία αλλά στην υποτιθέμενη αντίθεση του Ισραήλ στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Αυτό μου θυμίζει τον τρόπο που ο Mahmoud Abbas, ηγέτης σήμερα της Παλαιστινιακής Αρχής, είχε αντιδράσει σε ορισμένες εύλογα ακριβείς περιγραφές των Παλαιστινιακών μέσων ενημέρωσης για την Ισραηλινή πρόταση του 2000 στο Camp David. Είναι καλύτερο, είχε πει τότε, να μη μιλήσουμε καθόλου γι’ αυτά τα πράγματα μήπως ορισμένοι Παλαιστίνιοι θεωρήσουν ότι ίσως επρόκειτο για μια λογική λύση.
Πράγματι, υπάρχει ένας εκπληκτικός αριθμός ανθρώπων που δεν έχουν απορροφήσει τις αλλαγές που έγιναν από το 1994, όταν η Παλαιστινιακή Αρχή άρχισε να έχει τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Στο κάτω-κάτω, κυβερνά αυτά τα εδάφη για περισσότερο από 15 χρόνια και σίγουρα έχει ευθύνη για όσα συνέβησαν εκεί. Ακόμη κι αν το Ισραήλ είναι σε θέση να περιορίζει τις μετακινήσεις, να ελέγχει το εμπόριο και να στέλνει στρατεύματα - σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη ύπαρξη των οικισμών - αυτές οι εξουσίες ασκούνται μόνο ως απάντηση σε τρομοκρατικές επιθέσεις από αυτά τα μέρη.
Επίσης, πολλοί δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι το Ισραήλ αποσύρθηκε από τη Λωρίδα της Γάζας το 2005 - δηλαδή πριν από σχεδόν πέντε χρόνια - και ότι, αν η Hamas δεν επέμενε στις επιθέσεις κατά του Ισραήλ ή στο φανερό σχεδιασμό μελλοντικών προσπαθειών καταστροφής του, το Ισραήλ θα την άφηνε ήσυχη.
Όποιος πραγματικά ζει στο Ισραήλ γνωρίζει - είτε του αρέσει είτε όχι - ότι το Ισραήλ είναι έτοιμο να κάνει μεγάλες παραχωρήσεις και να πάρει λογικά ρίσκα για την επίτευξη της ειρήνης. Ξέρει, έστω κι αν δεν συμφωνεί, ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι έτοιμη ν’ αποδεχθεί ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος αρκεί αυτό να είναι πρόθυμο να τερματίσει τη σύγκρουση και να ζήσει ειρηνικά δίπλα στο Ισραήλ.
Εκτός Ισραήλ, πολύ λιγότεροι άνθρωποι κατανοούν αυτήν την πραγματικότητα. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και πολιτικοί. Αν κάνουν κάποια αναφορά στο θέμα, υποθέτουν ότι το Ισραήλ ζητά από τους Παλαιστινίους κάποια μεγάλη ή αδικαιολόγητη παραχώρηση. Συχνά, όπως προαναφέρθηκε, η κατανόηση των Ισραηλινών απόψεων έχει ξεπεραστεί εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια.
Όμως, οι Παλαιστίνιοι ειδικά και οι Δυτικοί γενικότερα, γνωρίζουν ακόμη λιγότερα για τα αιτήματα του ίδιου του Ισραήλ, γεγονός που δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένου ότι ποτέ δεν εξηγούνται στα Αραβόφωνα μέσα ενημέρωσης και σχεδόν ποτέ δεν αναφέρονται στα Δυτικά μέσα ενημέρωσης. Τα αιτήματα αυτά περιλαμβάνουν εγγυήσεις ασφαλείας, αποστρατιωτικοποίηση του Παλαιστινιακού κράτους, τερματισμό της σύγκρουσης και επανεγκατάσταση των Παλαιστινίων προσφύγων στην Παλαιστίνη.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις μπορούν να οδηγήσουν σ’ έναν απλό ορισμό της διαφοράς μεταξύ των μετριοπαθών και των ριζοσπαστών. Οι ριζοσπάστες, τόσο μεταξύ των Παλαιστινίων όσο και μεταξύ των Δυτικών συμπαθούντων τους, γνωρίζουν - έστω και αν προσποιούνται το αντίθετο - ότι θέλουν όλη τη γη από τον ποταμό Ιορδάνη έως τη Μεσόγειο Θάλασσα μαζί με την εξάλειψη του Ισραήλ.
Αυτό ισχύει είτε το επιδιώκουν μέσω μιας διαδικασίας δύο σταδίων, είτε μέσω της αποστολής ενός ή δύο εκατομμυρίων Παλαιστινίων στο Ισραήλ στα πλαίσια μιας ειρηνευτικής συμφωνίας, μιας λύσης δύο κρατών ή ενός προσωρινού κράτους δύο εθνοτήτων. Κατά συνέπεια, είναι αδιάφοροι σε αυτό που πράγματι προσφέρει το Ισραήλ με εξαίρεση τη διαστρέβλωσή του για προπαγανδιστικούς σκοπούς.
Ο μετριοπαθής είναι κάποιος που όντως πιστεύει ότι οι Παλαιστίνιοι θέλουν σήμερα μια λύση δύο κρατών και ξεγελιέται πραγματικά από τα τεχνάσματα που περιγράφηκαν πιο πάνω. Κατά συνέπεια, οι μετριοπαθείς - λίγοι μεταξύ των Παλαιστινίων, περισσότεροι στη Δύση - μπορούν να ενημερωθούν σωστά για τα γεγονότα ενώ οι ριζοσπάστες γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν και δεν ενδιαφέρονται για ενδεχόμενο συμβιβασμό.
*
Ο συγγραφέας είναι διευθυντής στο Global Research in International Affairs Center (GLORIA) (http://www.gloria-center.org/) και εκδότης του Περιοδικού Middle East Review of International Affairs Journal (MERIA). Μπλογκάρει στο The Rubin Report http://rubinreports.blogspot.com/.
http://www.jpost.com/Opinion/Columnists/Article.aspx?id=169301
Τετάρτη, 03 Μάρτιος 2010 12:08
JPOST 21.2.10
ΤΟΥ BARRY RUBIN*
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=973:2010-03-03-09-11-16&catid=34:middle-east&Itemid=60
Πολλοί στο Μουσουλμανικό κόσμο - συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων - καθώς και στη Δύση έχουν ακόμη μια διαστρεβλωμένη γνώση για τις Ισραηλινές θέσεις σχετικά με την ειρήνευση.
Κάθε φορά που ασχολούμαι με τους Παλαιστίνιους, τους Άραβες ή όσους αυτοχαρακτηρίζονται ως υποστηρικτές των ομάδων αυτών είτε στη Μέση Ανατολή είτε στη Δύση, αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η ολοκληρωτική άγνοιά τους σχετικά με τις Ισραηλινές θέσεις απέναντι στην ειρηνευτική διαδικασία.
Μεταξύ των Παλαιστινίων, του μεγαλύτερου μέρους του Μουσουλμανικού κόσμου γενικότερα και πολλών Ευρωπαϊκών προνομιούχων τάξεων, κυριαρχεί ένα μυθικό Ισραήλ που θυμίζει τα κατασκευασμένα αντισημιτικά στερεότυπα του παρελθόντος και έχει ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα. Πιστεύουν ότι το Ισραήλ δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη, δεν προσφέρει τίποτα στους Παλαιστίνιους, αντιτίθεται σ’ ένα πραγματικό Παλαιστινιακό κράτος, σκοπεύει να κρατήσει τη Δυτική Όχθη (μέχρι την αποχώρηση του Ισραήλ απ’ τη Λωρίδα της Γάζας το 2005 πρόσθεταν και αυτήν), και κυβερνάται από αδιάλλακτους σκληροπυρηνικούς. Μια τέτοια αντίληψη ήταν κατανοητή στο παρελθόν
- αν και όχι απόλυτα ακριβής - καθώς περιέγραφε την κατάσταση που επικρατούσε σε ορισμένες περιόδους της δεκαετίας του 1980 αλλά δεν έχει καμία σχέση με τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Το 2010, δεν έχουν ιδέα για το τι πραγματικά πρόσφερε το Ισραήλ κατά την ειρηνευτική διαδικασία της δεκαετίας του 1990 ή τη σύνοδο κορυφής στο Camp David το 2000 ή για το τι είχε προσφέρει ο πρώην Πρόεδρος Bill Clinton με τη σύμφωνη γνώμη του Ισραήλ το Δεκέμβριο του 2000 ή ο πρώην Πρωθυπουργός Ehud Olmert το 2008 ή για το ποια είναι η ειρηνευτική πρόταση της σημερινής Ισραηλινής Κυβέρνησης. Όλες οι Ισραηλινές προσφορές πρότειναν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, οι τρεις πρώτες στο σχεδόν 100% των κατεχομένων και οι τρεις τελευταίες στο σχεδόν 100% (με κάποιες μικρές, ισάξιες ανταλλαγές εδαφών) των εδαφών της προ του 1967 Δυτικής Όχθης και Λωρίδας της Γάζας.
Αγνοώντας αυτές τις προσφορές, ή τουλάχιστον γνωρίζοντας μόνο πολύ στρεβλές εκδοχές τους, μπορούν να ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ δεν έχει προσφέρει "τίποτα" και ότι, συνεπώς, η συνέχιση της σύγκρουσης δεν οφείλεται στην Παλαιστινιακή αδιαλλαξία αλλά στην υποτιθέμενη αντίθεση του Ισραήλ στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Αυτό μου θυμίζει τον τρόπο που ο Mahmoud Abbas, ηγέτης σήμερα της Παλαιστινιακής Αρχής, είχε αντιδράσει σε ορισμένες εύλογα ακριβείς περιγραφές των Παλαιστινιακών μέσων ενημέρωσης για την Ισραηλινή πρόταση του 2000 στο Camp David. Είναι καλύτερο, είχε πει τότε, να μη μιλήσουμε καθόλου γι’ αυτά τα πράγματα μήπως ορισμένοι Παλαιστίνιοι θεωρήσουν ότι ίσως επρόκειτο για μια λογική λύση.
Πράγματι, υπάρχει ένας εκπληκτικός αριθμός ανθρώπων που δεν έχουν απορροφήσει τις αλλαγές που έγιναν από το 1994, όταν η Παλαιστινιακή Αρχή άρχισε να έχει τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Στο κάτω-κάτω, κυβερνά αυτά τα εδάφη για περισσότερο από 15 χρόνια και σίγουρα έχει ευθύνη για όσα συνέβησαν εκεί. Ακόμη κι αν το Ισραήλ είναι σε θέση να περιορίζει τις μετακινήσεις, να ελέγχει το εμπόριο και να στέλνει στρατεύματα - σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη ύπαρξη των οικισμών - αυτές οι εξουσίες ασκούνται μόνο ως απάντηση σε τρομοκρατικές επιθέσεις από αυτά τα μέρη.
Επίσης, πολλοί δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι το Ισραήλ αποσύρθηκε από τη Λωρίδα της Γάζας το 2005 - δηλαδή πριν από σχεδόν πέντε χρόνια - και ότι, αν η Hamas δεν επέμενε στις επιθέσεις κατά του Ισραήλ ή στο φανερό σχεδιασμό μελλοντικών προσπαθειών καταστροφής του, το Ισραήλ θα την άφηνε ήσυχη.
Όποιος πραγματικά ζει στο Ισραήλ γνωρίζει - είτε του αρέσει είτε όχι - ότι το Ισραήλ είναι έτοιμο να κάνει μεγάλες παραχωρήσεις και να πάρει λογικά ρίσκα για την επίτευξη της ειρήνης. Ξέρει, έστω κι αν δεν συμφωνεί, ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι έτοιμη ν’ αποδεχθεί ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος αρκεί αυτό να είναι πρόθυμο να τερματίσει τη σύγκρουση και να ζήσει ειρηνικά δίπλα στο Ισραήλ.
Εκτός Ισραήλ, πολύ λιγότεροι άνθρωποι κατανοούν αυτήν την πραγματικότητα. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και πολιτικοί. Αν κάνουν κάποια αναφορά στο θέμα, υποθέτουν ότι το Ισραήλ ζητά από τους Παλαιστινίους κάποια μεγάλη ή αδικαιολόγητη παραχώρηση. Συχνά, όπως προαναφέρθηκε, η κατανόηση των Ισραηλινών απόψεων έχει ξεπεραστεί εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια.
Όμως, οι Παλαιστίνιοι ειδικά και οι Δυτικοί γενικότερα, γνωρίζουν ακόμη λιγότερα για τα αιτήματα του ίδιου του Ισραήλ, γεγονός που δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένου ότι ποτέ δεν εξηγούνται στα Αραβόφωνα μέσα ενημέρωσης και σχεδόν ποτέ δεν αναφέρονται στα Δυτικά μέσα ενημέρωσης. Τα αιτήματα αυτά περιλαμβάνουν εγγυήσεις ασφαλείας, αποστρατιωτικοποίηση του Παλαιστινιακού κράτους, τερματισμό της σύγκρουσης και επανεγκατάσταση των Παλαιστινίων προσφύγων στην Παλαιστίνη.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις μπορούν να οδηγήσουν σ’ έναν απλό ορισμό της διαφοράς μεταξύ των μετριοπαθών και των ριζοσπαστών. Οι ριζοσπάστες, τόσο μεταξύ των Παλαιστινίων όσο και μεταξύ των Δυτικών συμπαθούντων τους, γνωρίζουν - έστω και αν προσποιούνται το αντίθετο - ότι θέλουν όλη τη γη από τον ποταμό Ιορδάνη έως τη Μεσόγειο Θάλασσα μαζί με την εξάλειψη του Ισραήλ.
Αυτό ισχύει είτε το επιδιώκουν μέσω μιας διαδικασίας δύο σταδίων, είτε μέσω της αποστολής ενός ή δύο εκατομμυρίων Παλαιστινίων στο Ισραήλ στα πλαίσια μιας ειρηνευτικής συμφωνίας, μιας λύσης δύο κρατών ή ενός προσωρινού κράτους δύο εθνοτήτων. Κατά συνέπεια, είναι αδιάφοροι σε αυτό που πράγματι προσφέρει το Ισραήλ με εξαίρεση τη διαστρέβλωσή του για προπαγανδιστικούς σκοπούς.
Ο μετριοπαθής είναι κάποιος που όντως πιστεύει ότι οι Παλαιστίνιοι θέλουν σήμερα μια λύση δύο κρατών και ξεγελιέται πραγματικά από τα τεχνάσματα που περιγράφηκαν πιο πάνω. Κατά συνέπεια, οι μετριοπαθείς - λίγοι μεταξύ των Παλαιστινίων, περισσότεροι στη Δύση - μπορούν να ενημερωθούν σωστά για τα γεγονότα ενώ οι ριζοσπάστες γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν και δεν ενδιαφέρονται για ενδεχόμενο συμβιβασμό.
*
Ο συγγραφέας είναι διευθυντής στο Global Research in International Affairs Center (GLORIA) (http://www.gloria-center.org/) και εκδότης του Περιοδικού Middle East Review of International Affairs Journal (MERIA). Μπλογκάρει στο The Rubin Report http://rubinreports.blogspot.com/.
http://www.jpost.com/Opinion/Columnists/Article.aspx?id=169301
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)