Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Πρώτη Αραβο - Ισραηλινή Γυναίκα σε Μάχιμη Μονάδα του Ισραήλ


Ένα πράγμα που αυτό το blog θέλει να τονίσει είναι ότι το Ισραήλ είναι πραγματικά μια πολύ πιο πολύπλοκη χώρα από αυτήν που παρουσιάζεται σε πολλά ΜΜΕ. Είναι μια πολυπολιτισμική χώρα όπου συνυπάρχουν Εβραίοι, Άραβες, Χριστιανοί, κλπ. Πολλοί Άραβες στη χώρα κατέχουν μεγάλα αξιώματα. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι όλα είναι ρόδινα στις σχέσεις μεταξύ των διαφόρων εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων αλλά παρά ταύτα το Ισραήλ δεν παύει να είναι μια δημοκρατική χώρα με μια δυναμική που δεν συνάδει με την στερεότυπη και μονόπλευρη εικόνα που παρουσιάζεται πολλές φορές προς τα έξω. Διαβάστε αυτό το πράγματι εντυπωσιακό άρθρο από την ιστοσελίδα των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων για την Elinor Joseph, την πρώτη γυναίκα στρατιώτη από την αραβική κοινότητα της χώρας που υπήρετεί σε μάχιμη μονάδα του Ισραήλ.

"Η Πρώτη Αραβο-Ισραηλινή Στρατιώτης σε Μάχιμη Μονάδα των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων είναι περήφανη που Υπηρετεί στο Ισραήλ."

Η Δεκανέας Elinor Joseph, η πρώτη Αραβο – Ισραηλινή Στρατιώτης στις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις: «Αυτό θα είναι πάντοτε το σπίτι μου
».

Της Rotem Caro Weizman

http://ht.ly/2gCtB

«Κοιτάξτε το μπερέ μου» λέει η Elinor με ένα τεράστιο χαμόγελο, επιδεικνύοντας το πράσινο μπερέ που πήρε για την ολοκλήρωση της κοπιαστικής εκπαίδευσής της στη μάχιμη μονάδα του Τάγματος Karakal. Η συγκίνησή της συνοδεύεται και από ένα νέο ιστορικό προηγούμενο, επειδή η Elinor είναι η πρώτη στρατιώτης από την αραβική κοινότητα του Ισραήλ σε μάχιμη μονάδα στην ιστορία των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων.

Η Δεκαενέας Elinor Joseph γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μικτή γειτονιά Εβραίων και Αράβων στη Χάιφα, αλλά πήγε σε σχολείο όπου όλοι οι συμμαθητές της ήταν Άραβες. Αργότερα μετακόμισε στο Wadi Nisnas, μια αραβική γειτονιά στην οποία μένει σήμερα. Παρά το γεγονός ότι φορούσε πάντοτε στο λαιμό της την μεταλλική ταυτότητα του στρατιωτικού του πατέρα της ο οποίος υπηρέτησε στην Μονάδα Αλεξιπτωτιστών των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, η ίδια δεν πίστευε ποτέ ότι θα καταταγεί στον στρατό. «Ήθελα να σπουδάσω ιατρική στο εξωτερικό και να μην ξαναγυρίσω ποτέ», είπε. Για τον πατέρα της ήταν ξεκάθαρο ότι θα καταταγόταν στις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις όπως κάνουν οι περισσότεροι Ισραηλινοί. Αυτό ήταν κάτι που την ανησυχούσε πολύ. «Φοβόμουνα ότι θα χάσω τους φίλους μου διότι είχαν αντιρρήσεις. Μου έλεγαν ότι δεν θα μου ξαναμιλούσαν. Ήμουν μόνη».

Παρά τις αντιρρήσεις τους, αποφάσισε να προχωρήσει και να καταταγεί. Εξήγησε τα κίνητρά της: «Αποφάσισα να προχωρήσω σε μετωπική σύγκρουση, να δω ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι, να κάνω κάτι στη ζωή μου που δεν είχα ξανακάνει. Κατάλαβα ότι το σημαντικότερο πράγμα ήταν η υπεράσπιση των φίλων μου, της οικογένειάς μου, της χώρας μου. Γεννήθηκα εδώ. Τελικά, λέει ότι κατάλαβε ότι ήταν η σωστή κίνηση. «Με τον χρόνο, όταν κάνεις πράγματα με την καρδιά σου, αρχίζεις να καταλαβαίνεις την σημασία τους».

Ας φτάσω μέχρι το τέλος

Σε αντίθεση με τους περισσότερους έφηβους στο Ισραήλ, η Elinor δεν έκανε καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία πριν καταταγεί. Είχε ακούσει μόνο τις ιστορίες των μαχών του πατέρα της και είχε μιλήσει σε αξιωματικό των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων που βοηθά τις μειονότητες να καταταγούν και δεν ήξερε που θα την οδηγούσε αυτό. Έφτασε στη Στρατιωτική Βάση Υποδοχής και Διορισμών γνωστή στην αργκό των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων ως “Bakum”, και ζήτησε να γίνει νοσοκόμα σε μάχιμη μονάδα επειδή όπως λέει η ίδια «εάν καταταγώ ας φτάσω μέχρι το τέλος.» Νόμιζα ότι ο πατέρας δεν θα με συγχωρέσει κάτι όμως που δεν συνέβη. Παρά την βούλησή της να καταταγεί σε μάχιμη υπηρεσία, η Elinor πήρε αρνητική απάντηση. «Ο αξιωματικός των διορισμών γέλασε και είπε ότι είμαι πολύ ντελικάτη. Με έπιασαν τα κλάματα», θυμάται.

Έπειτα από αγώνα για να λάβει την κατάλληλα υψηλή βαθμίδα νοσοκόμου για να διοριστεί σε μάχιμη μονάδα και πολλές προσπάθειες να πείσει των αξιωματικό των διορισμών, την ενημέρωσαν ότι θα γίνει στρατιώτης σε μάχιμη μονάδα. Θυμάται ότι όταν έφτασε στην Βάση Υποδοχής και Διορισμών, «είδα τον πατέρα μου να κλαίει για πρώτη φορά. Και μετά μου είπαν ότι δεν θα γίνω μάχιμη στρατιώτης, και με έπιασαν πάλι τα κλάματα». Λέει ότι άρχισε την βασική εκπαίδευση μη γνωρίζοντας τι συνέβαινε γύρω της. «Δεν είχα καμιά προετοιμασία και έτσι δεν καταλάβαινα τι σημαίνει να στέκεται κάποιος σε προσοχή, ή να χαιρετά τον διοικητή, δεν ήξερα καν να στέκομαι στη σειρά». Μετά το αρχικό σοκ και την απογοήτευσή της ότι δεν θα ήταν σε μάχιμη μονάδα, «αποφάσισα να δω την θετική πλευρά και να γίνω η καλύτερη στρατιώτης που μπορούσα. Δεν ήθελα να απογοητεύσω εκείνους που με στήριξαν. Αποφάσισα ότι εφόσον ήμουν εθελόντρια έπρεπε να αποδείξω τις ικανότητές μου και να γίνω παραδειγματική στρατιωτίνα, και το πέτυχα. Στο τέλος, μου άρεσε».

Το γεγονός ότι η Elinor είναι Άραβας και Χριστιανή δεν διέφυγε της προσοχής των άλλων κοριτσιών γύρω της. Η προφορά της ήταν το πρώτο πράγμα που την πρόδωσε. «Στην αρχή όλοι νόμιζαν ότι είμαι από την Αργεντινή. Όταν έμαθαν την αλήθεια εξεπλάγησαν», λέει.

Μετά την βασική εκπαίδευσή της η Elinor πήγε σε βάση εκπαίδευσης νοσοκόμων όπου την επέλεξαν ως εξαιρετική στρατιώτη και έλαβε την προσωπική καρφίτσα του διοικητή της. Μετά την εκπαίδευση διορίστηκε ως νοσοκόμος στη μονάδα της Στρατιωτικής Αστυνομίας στο πέρασμα της Qalqilya. «Μου άρεσε εκεί. Μου άρεσαν οι άνθρωποι και χάρις στο μπλε μπερέ μου (αυτό της Στρατιωτικής Αστυνομίας) κανένας δεν ήθελε να κάτσει δίπλα μου στο λεωφορείο και πάντοτε είχα πολύ χώρο για να κοιμηθώ», λέει γελώντας. Τα δύσκολα διλήμματα που ένιωθε υπηρετώντας σε συνοριακή διάβαση δεν ήταν εύκολα, αλλά λέει ότι σε δύσκολες στιγμές όταν είχε αμφιβολίες πάντοτε θυμόταν ότι «έπεσε ένα πύραυλος κατιούσα κοντά στο σπίτι μου και τραυματίστηκαν και Άραβες. ¨Όταν μου λένε ότι με το να υπηρετεί κάποιος στις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις αυτό σημαίνει ότι σκοτώνει Άραβες τους υπενθυμίζω ότι και οι Άραβες σκοτώνουν Άραβες».

«Συμπεριφερόμουν σε όλους τους ανθρώπους στο σημείο ελέγχου με τον ίδιο τρόπο, διότι είμαστε όλοι άνθρωποι. Γι’ αυτό τον λόγο κανένας δεν με αντιμετώπισε αρνητικά και για να σας πω την αλήθεια, αυτό με εξέπληξε». Η παρουσία της Elinor άλλαξε και τις αντιλήψεις των ανθρώπων. «Οι άνθρωποι γνώριζαν ότι βρισκόμουν εκεί και ότι εάν χρειαζόταν θα δεν θα κράταγα το στόμα μου κλειστό, και επομένως υπήρχε μια συνεχής υπενθύμιση για να συμπεριφέρονται καλά στους Παλαιστινίους. Αλλά στην πραγματικότητα πάντοτε υπήρχε πολύς σεβασμός στην μεταχείρισή τους».

Παρά το γεγονός ότι της άρεσε η υπηρεσία της, η ευθύνη που τις είχε ανατεθεί δεν την ικανοποιούσε και ήθελε να συμβάλλει πιο πολύ. Μετά από πολλές συζητήσεις με έναν συνταγματάρχη της Βόρειας Διοίκησης και με υψηλόβαθμο αξιωματικό στο Τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού, ο οποίος την προειδοποίησε ότι εάν πάρει προαγωγή δεν θα μπορούσε να διατηρήσει τον ίδιο βαθμό σε μάχιμη μονάδα, η Elinor δεν πτοήθηκε και αποφάσισε να υπηρετήσει στο Τάγμα Karakal. Όταν είπα στον διοικητή μου ότι με δέχθηκαν αυτός απλώς γύρισε την πλάτη του και έφυγε διότι ήθελε να μείνω».

Θέματα ταυτότητας

Η Elinor επέστρεψε στη Βάση Υποδοχής και Διορισμών αλλά αυτή την φορά πήρε τις κόκκινες στρατιωτικές αρβύλες μάχης που ονειρευόταν. Η αρχή δεν ήταν εύκολη. «Στην αρχή μου έλειπε η Στρατιωτική Αστυνομία. Οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους εκεί ήταν πολύ διαφορετικές διότι δεν τους ήξερα μόνο προσωπικά αλλά γνώριζα και το ιατρικό τους ιστορικό και αυτό δημιουργεί πολύ στενές σχέσεις με ανθρώπους. Αυτή είναι μια διαφορετική σχέση. Αλλά μετά κατάλαβα ότι τώρα βρίσκομαι σε νέο μέρος. Άρχισα να γνωρίζω σιγά σιγά τους ανθρώπους και τώρα πραγματικά του αγαπώ όλους».

Στο πλαίσιο της στρατιωτικής της θητείας γενικά και ιδιαίτερα στην εκπαίδευση της σε μάχιμη μονάδα πάντοτε έχει τονιστεί η εβραϊκή ταυτότητα της χώρας και αυτό το γενικό μήνυμα έχει μεταφερθεί στους στρατιώτες. Αυτό δεν την πτόησε. «Γνωρίζω ότι αποτελώ μέρος τους στρατού του εβραϊκού κράτους και επομένως όταν μιλάμε γι’ αυτό το θέμα ακούω και μαθαίνω. Το έχω συνηθίσει και το σέβομαι αν και δεν αναλύω πολύ την ταυτότητα της χώρας. Έχω την δική μου ταυτότητα και σέβομαι εκείνη της χώρας».

Τώρα που έχει ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της λέει ότι δεν έχει μετανιώσει καθόλου για τις επιλογές της. «Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει εάν είχα σπουδάσει στο εξωτερικό όπως σχεδίαζα, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι δεν είχα τις εμπειρίες και ούτε ήμουν τόσο υπεύθυνη όσο είμαι τώρα. Είναι ικανοποιητικό να αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις. Θεωρώ ότι στον Στρατό ωρίμασα πολύ και έγινα πιο υπεύθυνη σε σχέση με το παρελθόν». Νιώθει επίσης ικανοποίηση από τον σεβασμό που έχει αποκτήσει από τους άλλους. «Αν και όλοι εκπλήσσονται στην αρχή, πάντοτε με σεβόντουσαν και όχι μόνο εμένα αλλά τα ήθη και έθιμά μου και την θρησκεία μου. Κανένας ποτέ δεν με ενόχλησε. Νιώθω πολύ ηρεμία και υποστήριξη και κάποιος άνοιξε ακόμα και μια σελίδα για μένα στο facebook. Οι γονείς μου είναι επίσης πολύ περήφανοι για μένα ίσως περισσότερο από ότι θα έπρεπε».

Πιστεύω σε αυτό που κάνω

Η Elinor δεν δημιούργησε μόνο αλλαγές στον Στρατό αλλά και μεταξύ των φίλων της. «Μου προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι ακόμα και οι φίλοι μου που αρνιόντουσαν να μου μιλήσουν, αποδέχθηκαν τελικά την επιλογή μου. Ξέρω ότι κάποιοι γονείς νέων ανδρών δεν ενθουσιάζονται και τόσο πολύ όταν βγαίνουν τα παιδιά τους μαζί μου εξαιτίας της θητείας μου στον Στρατό, μάλλον επειδή είμαι στρατιώτης σε μάχιμη μονάδα. Επίσης υπήρχαν άνθρωποι που διάβασαν κάποια πράγματα για μένα και αντέδρασαν με άσχημο τρόπο αλλά έχω μάθει να μην δίνω σημασία σε αυτά. Πιστεύω σε αυτό που κάνω. Στα δικά μου μάτια βρίσκομαι εδώ για μια αποστολή.»

Η Elinor πιστεύει ότι με το να είναι μάχιμη στρατιώτης αυτό σημαίνει ότι δίνει σε όλους τους Ισραηλινούς πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και των Ισραηλινών Αράβων όπως είναι και οι γονείς της, μια καλύτερη και πιο ειρηνική ζωή. «Τελικά, θα είναι και αυτό πάντοτε το σπίτι μου λέει», πριν δηλώσει ότι πιστεύει ότι παρά την σύγκρουση και τις δυσκολίες, η ελπίδα για την ειρήνη συνεχίζει να υπάρχει. «Ακόμα πιστεύω ότι η ειρήνη θα έρθει και η πίστη δημιουργεί την πραγματικότητα». ΄

*Στην φωτογραφία από την ιστοσελίδα των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων (IDF) διακρίνουμε την πανέμορφη και θαρραλέα δεκαννέα Elinor Joseph.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου