Επιστροφή της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή

Από το Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας αναδημοσιεύουμε την εξής ενδιαφέρουσα ανάλυση σχετικά με την επίσκεψη του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στο Ισραήλ.

26 Ιουλίου 2010

ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 12Επίσημη επίσκεψη Γ. Παπανδρέου στο Ισραήλ:Η επιστροφή της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή;

Το Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας (Ι.Α.Α.Α.)έχει ασκήσει δριμεία κριτική εναντίον της εξωτερικής πολιτικήςπου ασκούν οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά. Πέραν όμωςτης κριτικής, όταν υπάρχουν πρωτοβουλίες οι οποίες κινούνταιπρος τη σωστή κατεύθυνση, αυτές πρέπει να καταγράφονται, νααναλύονται και να προδιαγράφονται οι προϋποθέσεις που θαοδηγήσουν σε απτά αποτελέσματα τα οποία θα κινούνται στηνκατεύθυνση εξυπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος.Για τους αναλυτές του Ι.Α.Α.Α. ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε τοταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, στοΙσραήλ. Δεν είχε παρά μερικές ημέρες κυκλοφορήσει τοΚΕΙΜΕΝΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ του Ινστιτούτου που αναφερόταν στηνολιγωρία της ελληνικής πλευράς να αξιοποιήσει τις ευκαιρίεςπου προέκυπταν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής ωςαποτέλεσμα της σημαντικής επιδείνωσης των σχέσεων Τουρκίας– Ισραήλ και των αναπόφευκτων επιπτώσεων στην γεωπολιτικήισορροπία της περιοχής. Το Ι.Α.Α.Α. έχει επιχειρηματολογήσειεγκαίρως υπέρ της ανάγκης σύσφιξης των σχέσεων με το κράτοςτου Ισραήλ και την αναβίωση, με ουσιαστικό αυτή τη φοράπεριεχόμενο, των παραδοσιακών σχέσεων φιλίας καισυνεργασίας με τα αραβικά κράτη, στο πλαίσιο μιας επιθετικήςελληνικής διπλωματίας με συγκεκριμένο προσανατολισμό καιεπιδίωξη παραγωγής θετικών αποτελεσμάτων για όλους τουςεμπλεκόμενους.Κεντρικό επιχείρημα των εν λόγω αναλύσεων του Ινστιτούτου,ήταν και παραμένει, το ότι το Ισραήλ όχι μόνο δεν έχει λόγο ναενίσταται στη θερμή και ειλικρινή σχέση της Αθήνας με τααραβικά κράτη, αλλά έχει κάθε λόγο να την επιθυμεί. Η Ελλάδα,ως γεωπολιτική συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τηνοποία το Τελ Αβίβ διατηρεί εξαιρετικό επίπεδο σχέσεων για μιασειρά λόγων αμοιβαίου συμφέροντος, αποτελεί τη γέφυρα μετον Δυτικό κόσμο, κυρίως με την Ευρωπαϊκή Ένωση.Παράλληλα, η Ελλάδα έχει σημασία για το Ισραήλ, καθώςαποτελεί μια χώρα – ανάχωμα στην εξάπλωση του ισλαμικούφονταμενταλισμού στην περιοχή των Βαλκανίων, ένας τομέας που αποτελεί τμήμα της ερμηνείας των στενών σχέσεων Λευκωσίας – Τελ Αβίβ (η ανησυχία προκύπτει από σχετικέςπληροφορίες για δραστηριότητες εξτρεμιστικών ισλαμιστικώνκύκλων στα κατεχόμενα από την Τουρκία κυπριακά εδάφη. Ποια είναι όμως τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον χειρισμό τηςε πίσημης επίσκεψης στο Ισραήλ επιτυχή;> Ο Γιώργος Παπανδρέου απέρριψε κατηγορηματικά ότι η επίσκεψη συνδέεται με την επιδείνωση των σχέσεων Ισραήλ –Τουρκίας. Πρόκειται για ορθή τοποθέτηση, όχι γιαεπικοινωνιακούς λόγους αλλά για ουσιαστικούς: Η Ελλάδαδεν είχε κανένα λόγο να συνδέει την προσέγγιση με το Ισραήλμε το όποιο επίπεδο σχέσεων του τελευταίου με την Τουρκία.Προφανώς, η ελληνική ασφάλεια επηρεάζεται σημαντικά από τιςεξελίξεις σε αυτό το μέτωπο, ωστόσο, αυτό συνηγορεί υπέρ μιαςεπιθετικής διπλωματικής συμπεριφοράς για την αυτόνομηανάπτυξη των σχέσεων της Ελλάδας με το Ισραήλ.Το Ι.Α.Α.Α. έχει τονίσει ότι οι διμερείς σχέσεις Τουρκίας–Ισραήλουδέποτε αποτέλεσαν «άξονα» στην περιοχή της ΜέσηςΑνατολής. Ήταν μια διμερής συνεργασία που υπαγορεύτηκε απότην ύπαρξη κοινών συμφερόντων, ή μάλλον για την ακρίβεια,κοινών απειλών. Οι απειλές αυτές που χαρακτήρισαν τηδεκαετία του 1990 εξέλειπαν σταδιακά, με αποτέλεσμα τηνπλήρη αντιστροφή της κατάστασης. Η Ελλάδα όφειλε να έχειδραστηριοποιηθεί ώστε να αποφύγει το ενδεχόμενο ηπεριφερειακή συνεργασία Τουρκίας–Ισραήλ να λάβει«ανθελληνικό προσανατολισμό». Σε κάθε περίπτωση,συμπερασματικά, η Ελλάδα έχει τους δικούς της λόγους πουεπιβάλλουν την ανάπτυξη των σχέσεων με το Ισραήλ, λόγοι οιοποίοι είναι εντελώς αυτόνομοι και δε σχετίζονται με τηνΤουρκία. Τα όποια οφέλη ενδεχομένως προκύπτουν στοελληνοτουρκικό μέτωπο –τα οποία ασφαλώς θα πρέπει ναεπιδιώκονται– αποτελούν «παράπλευρες» θετικές συνέπειες μιαςορθής και χωρίς παρωπίδες ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.> Ο Έλληνας πρωθυπουργός, χωρίς να ασκήσει μεγάλη πίεση(πώς να το πράξει άλλωστε αξιόπιστα μετά από τόσα χρόνιαδιπλωματικής απουσίας-ανυπαρξίας), διατύπωσε στουςσυνομιλητές του την ετοιμότητα της χώρας μας νασυμβάλλει με κάθε τρόπο στη σύναψη ειρηνευτικώνσυμφωνιών μεταξύ των Ισραηλινών και των Αράβων.Τόνισε μάλιστα, πολύ ορθά, το ότι «δεν θα επιβάλουμε τηνπαρουσία μας», σε μια σαφή αιχμή που αφορούσε την Τουρκία:την προφανή απόρριψη κάθε τουρκικής μεσολαβητικήςπρόθεσης από το Τελ Αβίβ, ακολούθησαν προ ολίγων ημερών δηλώσεις του Σύρου ηγέτη, Μπασάρ Αλ Άσαντ, ο οποίος επιχείρησε να εμφανίσει τη διαμεσολάβηση της Τουρκίας ως προϋπόθεση επανέναρξης των συνομιλιών της χώρας του με τοΙσραήλ, επί της ουσίας δηλαδή προέβη σε μια προσπάθεια επιβολής της Τουρκίας στη διαδικασία, της χώρας δηλαδή που ναι μεν απείλησε τη Συρία με πόλεμο το 1999 επ’ αφορμή της υπόθεσης Οτζαλάν, αλλά η οποία σήμερα έχει αλλάξει πλήρωςτο χαρακτήρα των διμερών της σχέσεων με τη συνομολόγησηστρατηγικών συμφωνιών με την Άγκυρα. Η προσέγγισή τουςέφτασε μάλιστα σε σημείο που η συριακή ηγεσία, για πρώτηφορά, διακήρυξε δημοσίως, ότι η εισβολή και κατοχή τηςΤουρκίας στα κυπριακά εδάφη σε καμία περίπτωση δενπροσομοιάζει με την κατοχή των υψωμάτων του Γκολάν από τοΙσραήλ! Και μόνο αυτή η τελευταία αναφορά επαρκεί για ναπείσει περί της ορθότητας του επιχειρήματος για την ανάγκηάμεσης και ουσιαστικής δραστηριοποίησης της ελληνικήςδιπλωματίας στη Μέση Ανατολή. Η γενική τοποθέτηση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν εύστοχη: η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να συγκρουστεί διπλωματικά μετην Τουρκία στη Μέση Ανατολή, ούτε και να επιχειρήσει να τηνυποκαταστήσει τον όποιο ρόλο της. Η ελληνική παρέμβασηοφείλει να είναι αυτόνομη και να διέπεται από τις αρχέςκαι τις αξίες της Ενωμένης Ευρώπης, τις οποίες μόνο ένα κράτος μέλος που διαθέτει εξαιρετικές σχέσεις και με τι ςδυο πλευρές, ένα κράτος – πραγματικός ειλικρινής διαμεσολαβητής (honest broker), μπορεί να πρεσβεύει. Η παρέμβαση Παπανδρέου προδιέγραψε τις εξελίξεις. Εάν το επιθυμεί, το Ισραήλ που φέρεται να επιθυμεί τη συνέχεια της διαδικασίας συνομιλιών με τη Συρία, μπορεί να ζητήσει την εμπλοκή της Αθήνας, με τον ίδιο τρόπο που η Δαμασκός απαίτησε την παρουσία της Άγκυρας. Σε περίπτωση βέβαια που συμβεί αυτό, η Ελλάδα θα πρέπει να αποφύγει με κάθε τρόπο την ταύτιση με το Ισραήλ, να διαπράξει δηλαδή το ίδιο σφάλμαμε την Τουρκία η οποία μετά από μια ελπιδοφόρα αρχή,κατέστρεψε με συνοπτικές διαδικασίες τη μεσολαβητική της αξιοπιστία. Σε περίπτωση που ζητηθεί η ελληνική εμπλοκή στις ειρηνευτικέςσυνομιλίες, τότε η κυβέρνηση Παπανδρέου θα έχει καταγάγει μια ξεκάθαρη διπλωματική νίκη (θα μπορούσε να εξελιχθεί καισε θρίαμβο), καθώς θα έχει εισαγάγει εκ νέου την Ελλάδα στον γεωπολιτικό χάρτη της Μέσης Ανατολής. Και στην πρώτη ευκαιρία θα νομιμοποιείται να συνδέσει ενδεχόμενη πρόοδο στιςσχέσεις Ισραηλινών–Παλαιστινίων με τις εξελίξεις στην Κύπρο. Αποτελεί κραυγαλέα αντίφαση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής να κάνει λόγο –με τον πιο επιθετικό τρόπο– για«ισραηλινή κατοχή στη Γάζα», τη στιγμή που η ίδια ενέχεται για την κατοχή μεγάλου τμήματος της Κύπρου.Και μόνο αυτό το επιχείρημα το οποίο ασπάζεται διαρκώςαυξανόμενος αριθμός Ισραηλινών πολιτικών, στρατιωτικών και αναλυτών, αρκεί για να θέσει την Άγκυρα προ των ευθυνών της, εκθέτοντας τη φιλόδοξη πλην όμως υποκριτική και «εθνικώς ιδιοτελή» εξωτερική πολιτική που έχει χαράξει ουπουργός Εξωτερικών της, ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίστηκε μάλιστα εντυπωσιακά «διαβασμένος», όπως πρόδωσε η αναφορά του στο ότι η όποια λύση στο Κυπριακό θα μπορούσε να εφαρμοστεί ως μοντέλο – πρόπλασμαστη διευθέτηση των προβλημάτων Ισραηλινών – Παλαιστινίων: Για τους γνωρίζοντες, ο Έλληνας πρωθυπουργός εμφανίστηκε να γνωρίζει το ενδιαφέρον των Ισραηλινών για τις εξελίξεις στο Κυπριακό, αλλά και το κίνητρο που τροφοδοτεί αυτό τοενδιαφέρον. Στο ζήτημα της κατοχής της Γάζας από τις Ισραηλινές δυνάμεις, η θέση του Έλληνα πρωθυπουργού ήταν επίσης ορθή. Ανέφερεχαρακτηριστικά, ότι «θέλουμε να δούμε το τέλος τουκαθεστώτος κατοχής και τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους,ενός σταθερού και βιώσιμου κράτους που θα ζει σε πλήρησυνεργασία και ειρήνη με το Ισραήλ», συμπληρώνοντας επίσηςορθώς, ότι «αυτή θα είναι η καλύτερη εγγύηση για τηνασφάλεια του Ισραήλ». Το ζητούμενο πλέον για την ελληνική διπλωματία είναι νακατορθώσει να κεφαλαιοποιήσει τους δρόμους που άνοιξετο επιτυχημένο ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στοΙσραήλ. Είναι περιττό να προσθέσουμε ότι το ταξίδι αυτόπρέπει να ακολουθήσουν επισκέψεις στις αραβικέςπρωτεύουσες στο πλαίσιο μιας καλά οργανωμένηςπεριοδείας με πολύ συγκεκριμένους στόχους, και όχι μιααπλή αποστολή δημοσίων σχέσεων της οποίας η δυναμικήθα εξαντληθεί πολύ σύντομα. Όσον αφορά στο μέλλον τωνσχέσεων Ελλάδας–Ισραήλ, θα αρκεστούμε σε μιακαταγραφή όσων θα μπορούσε η Ελλάδα να ευελπιστεί,πάντα υπό την προϋπόθεση ότι η συνηθισμένη ελληνικήαδράνεια δεν θα φροντίσει να καταστρέψει όσα φαντάζουνσήμερα ως θετικοί οιωνοί.􀂾 Η εδραίωση των διμερών οικονομικών σχέσεων μπορεί ναέχει πολλαπλασιαστικά θετικά αποτελέσματα – επιπτώσειςγια την Ελλάδα. Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετικήεπιρροή του Ισραήλ στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς κύκλους που θα μπορούσαν να συμβάλλουν καθοριστικάστο να ξεπεράσει η Ελλάδα την οικονομική κρίση, η διμερής συνεργασία μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη της χώρας, καθώς το Ισραήλ διαθέτει υπερ-υψηλή τεχνολογία σε πολλούς τομείς. Η Ελλάδα πάσχει δραματικά στον τομέα της έρευνας και ανάπτυξης. Οι ευκαιρίες στον συγκεκριμένο τομέα είναι αναρίθμητες. Η Ελλάδα διαθέτει εξαιρετικό επιστημονικό δυναμικό σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της υφηλίου, εντελώς αναξιοποίητο. Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει νατη δημιουργία μιας «Silicon Valley» στηΝοτιοανατολική Μεσόγειο με έδρα κάποια περιφέρειατης χώρας μας, με κοινή πρωτοβουλία των δυοχωρών. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας θαμπορούσαν να είναι θεαματικά, ενώ τα οφέλη θαμπορούσαν να αφορούν το σύνολο της ΕυρωπαϊκήςΈνωσης, όχι αποκλειστικά τη χώρα μας, η οποία θαμπορούσε να δημιουργήσει μεγάλο αριθμό θέσεωνεργασίας σε μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα.􀂾 Η κρίση στις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας και ταπροβλήματα ασφαλείας που προέκυψαν για τουςΙσραηλινούς πολίτες, έχει δημιουργήσει εκπληκτικήευκαιρία στον τομέα του τουρισμού. Αρκεί να αναφερθείένα μόνο στοιχείο: ο αριθμός των Ισραηλινών πολιτώνπου επισκέπτονταν σε ετήσια βάση την Τουρκία ανερχότανστους 500 χιλιάδες! Το μέγεθος αυτό καθεαυτό καθιστάπεριττή την περαιτέρω ανάλυση του τι ακριβώς εννοούμεμε τη συγκεκριμένη πρόταση.􀂾 Η ανάπτυξη της διπλωματικής συνεργασίας θαδημιουργούσε ευκαιρίες αξιοποίησης της μεγάλης ισχύοςτου ισραηλινού λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες και όχιμόνο. Προϋπόθεση επιτυχούς ανάπτυξης της συνεργασίαςπρος αμοιβαίο όφελος αποτελεί η επίδειξη από ελληνικήςπλευράς συνέπειας και συνέχειας, αρετές οι οποίες,δυστυχώς, δεν χαρακτηρίζουν την ελληνική διπλωματία.Αυτό συμβαίνει όχι λόγω έλλειψης ικανότητας, αλλά λόγωασυνέχειας του κράτους και συστηματικής ενασχόλησηςτου πολιτικού κόσμου με βραχυπρόθεσμους στόχουςπροσπορισμού μικροπολιτικού –μικροκομματικού οφέλους,με προφανείς επιπτώσεις στην εξωτερική πολιτική, δηλαδήσε τελική ανάλυση την ασφάλεια της χώρας.􀂾 Τελευταίος αλλά όχι λιγότερο σημαντικός τομέας, είναι οαμυντικός. Τα περιθώρια ανάπτυξης συνεργασίας είναιαπεριόριστα. Οι διαθέσιμες τεχνολογικές καινοτομίες είναιπολυάριθμες, πρόκειται όμως για τεχνολογίες οι οποίεςείναι διαθέσιμες μόνο σε κράτη που έχουν αποδείξει τιςκαλές τους προθέσεις με έργα, όχι μόνο στα λόγια. Ηελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να ανατρέξει στη διμερήσυμφωνία που είχε υπογραφεί το 1993, πάλι επίκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, με υπουργό Άμυνας τον ΓεράσιμοΑρσένη. Εάν τη συγκρίνει με την αντίστοιχη που υπέγραψεη Τανσού Τσιλέρ για λογαριασμό της Τουρκίας, αφού ηΕλλάδα απλώς ΔΕΝ υλοποίησε τη δική της, είναι ότι ηελληνοϊσραηλινή συμφωνία ήταν πολύ περισσότεροπροωθημένη.Πλέον το ζητούμενο δεν είναι τα λόγια αλλά τα έργα!

Ο Πρώτος Βεδουίνος Διπλωμάτης του Ισραήλ

Σήμερα το "ΑΙΤ" παραθέτει μετάφραση άρθρου της αγγλόφωνης ισραηλινής εφημερίδας "Jerusalem Post"αναφορικά με την προσωπική ιστορική διαδρομή του Ishmael Khalidi, του πρώτου Βεδουίνου διπλωμάτη του Κράτους του Ισραήλ. Ο Khalidi μεγάλωσε σε οικογένεια Βεδουίνων βοσκών με 11 παιδιά στη Γαλιλαία σε ένα απόμερο χωριό χωρίς νερό και ηλεκτροδότηση και έφτασε να γίνει ο πρώτος Βεδουίνος διπλωμάτης του Ισραήλ και σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών. Η ιστορία του είναι τρομερά ενδιαφέρουσα. Διαβάστε την εδώ:

«Υποστηρίζοντας ανοικτά και με ξεχωριστό τρόπο το Ισραήλ»

Ο πρώτος Βεδουίνος διπλωμάτης του Ισραήλ μιλά για την προσωπική διαδρομή του ξεκινώντας από ένα «απόμερο» χωριό της Γαλιλαίας φτάνοντας τη θέση του συμβούλου του Υπουργού Εξωτερικών Avigdor Lieberman

“Jerusalem Post” (26.7.2010)

Του Ilan Evyatar

http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?ID=182688&utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

Όταν ο Ishmael Khalidi ήταν παιδί περπατούσε πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάει στο σχολείο στον καυτό ήλιο ή το τσουχτερό κρύο. Από τότε έχει διανύσει μεγάλη πορεία. Το ταξίδι του τον έχει μεταφέρει από ένα χωριό της Γαλιλαίας που ο ίδιος περιγράφει ως «απόμερο», το οποίο δεν είχε ηλεκτρικό και νερό, στην σημερινή του θέση του πρώτου και, μέχρι στιγμής, μοναδικού Βεδουίνου διπλωμάτη του Ισραήλ.

Ο Khalidi, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν ο Αναπληρωτής Γενικός Πρόξενος του Ισραήλ στο Σαν Φρανσίσκο και ο οποίος τώρα είναι σύμβουλος αραβικών θεμάτων του Υπουργού Εξωτερικών, Avigdor Lieberman, έχει απαλή φωνή αλλά ισχυρό χαρακτήρα. Τα έντονα χαρακτηριστικά του μοιάζουν σαν να είναι σμιλευμένα από το πέτρινο τοπίο των παιδικών του χρόνων και το διαπεραστικό του βλέμμα αντικατοπτρίζει την ακλόνητη θέλησή του.

Από μικρό παιδί ο Khalidi ξεχώριζε και σε μικρό χρονικό διάστημα οι γονείς του κατάλαβαν ότι το μέλλον του βρισκόταν έξω από το χωριό, μακριά από τα ήθη και έθιμα των Βεδουίνων.

Ως το τρίτο παιδί ανάμεσα σε 11 αδέρφια, πήγε στο διακεκριμένο Αραβικό Ορθόδοξο Κολλέγιο της Χάιφα όπου αντιμετώπισε για πρώτη φορά το θέμα της ταυτότητας. Ως ο μοναδικός Βεδουίνος βρέθηκε να ρωτάει το εαυτό του: «Είμαι Άραβας, Ισραηλινός Μουσουλμάνος ή Βεδουίνος;» Και αναφέρει ότι ενώ ως Βεδουίνος ένιωθε περηφάνια για το Κράτος του Ισραήλ, οι συμμαθητές του, τους οποίους περιγράφει ως «βάρβαρα πλάσματα που με αγνοούσαν ή μου κόλλαγαν επίθετα» συνδέονταν με τα διάφορα παλαιστινιακά εθνικά κινήματα και ότι όταν στάθηκε σε προσοχή τηρώντας ενός λεπτού σιγή για την Ημέρα Μνήμης τον αποκάλεσαν προδότη.

Αλλά το να προσάψει κανείς στον Khalidi τον χαρακτηρισμό του εξόριστου που ψάχνει για συμπαράσταση ή ενός ανθρώπου που θέλει να συνταχθεί με την πλειοψηφία θα ήταν λάθος συμπέρασμα.

«Δεν ανήκω πουθενά», λέει. «Οι ρίζες μου είναι οι ρίζες μου και πραγματικός μου λαός είναι η φυλή μου».

Όταν ρωτώ τον Khalidi γιατί ως Βεδουίνος, και Μουσουλμάνος, αποφάσισε να εκπροσωπήσει το Κράτος του Ισραήλ, απαντά λέγοντας μισό αστειευόμενος ότι «ίσως από προσωπική σκοπιά ως Βεδουίνος, τα ταξίδια είναι στο αίμα μου».

Μετά προσθέτει ότι «ιδιαίτερα αυτή την στιγμή που το Ισραήλ δέχεται επίθεση, όταν γίνεται προσπάθεια απονομιμοποίησής του, είναι καθήκον μου και ο ρόλος μου ως μέλος της μειονότητας να ορθώσω το ανάστημα μου και να μιλήσω».

Ο Khalidi, ο οποίος είναι 39 ετών και ακόμα ανύπαντρος, κάτι σπάνιο για έναν Βεδουίνο, εξιστορεί την πορεία που τον πήρε από το χωριό Khawalid κοντά στο Kiryat Ata στο Υπουργείο Εξωτερικών σε ένα βιβλίο που δημοσίευσε μόνος του με τίτλο «Το Ταξίδι ενός Βοσκού» (A Shepherd’s Journey). Λέει ότι έγραψε το βιβλίο «επειδή ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την χώρα από μέσα» και ότι προσπαθεί να παρουσιάσει τα πράγματα μέσα από την προσωπική του ιστορία αντί να καταπιαστεί με τα ευρύτερα φιλοσοφικά προβλήματα της ταυτότητας και των μειονοτήτων στο Ισραήλ. Λέει ότι θα αναφερθεί και σε αυτά τα θέματα σε νέα έκδοση του βιβλίου που γράφει τώρα.

Μετά το λύκειο, αποφάσισε να πάρει ένα χρόνο άδεια και αφού εργάστηκε σε ένα κιμπούτς για να μαζέψει χρήματα, ταξίδεψε στην Αμερική χωρίς να γνωρίζει σχεδόν καθόλου αγγλικά.

Όταν έφτασε δεν μπορούσε να βρει την μοναδική του επαφή εκεί από ένα κιμπούτς κοντά στο χωριό του. Χαμένος και σχεδόν με δάκρυα στα μάτια προσέγγισε έναν Ορθόδοξο Εβραίο ο οποίος τον έστειλε στο Μπρούκλιν όπου έμεινε με μια οικογένεια Ορθόδοξων Εβραίων.

«Είχα μείνει μαζί τους για πέντε μέρες πριν καταλάβουν ότι είμαι Μουσουλμάνος Βεδουίνος και όχι Εβραίος», θυμάται. «Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι το Ισραήλ αποτελεί ένα αδιαίρετο κομμάτι της εβραϊκής ταυτότητας και περίμενα ότι στο Μπρούκλιν ο κόσμος θα γνώριζε ότι το σχεδόν το 21% του πληθυσμού του Ισραήλ δεν είναι Εβραίοι. Περίμενα να γνωρίζουν ότι εγώ αποτελώ μέλος αυτής της μειονότητας, αλλά ότι είμαι Ισραηλινός και ότι η σχέση μου με το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος δεν ξεκίνησε το 1948 αλλά πριν απ’ αυτό όταν ήρθαν οι πρώτοι Εβραίοι πρωτοπόροι».

«Η σχέση ξεκίνησε εκείνη την στιγμή» λέει ο Khalidi. «Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ανήκω σε αυτό το κράτος και τότε άρχισαν να αναπτύσσονται οι ικανότητές μου για να εκπροσωπήσω αυτό το κράτος».

Αφού επέστρεψε από τις ΗΠΑ μετά από ένα χρόνο, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα όπου σπούδασε πολιτικές επιστήμες.

Εκεί έκανε και τα πρώτα βήματά του διπλωματία, φιλοξενώντας ξένους φοιτητές στο χωριό του δίνοντας τους μια γεύση από την φιλοξενία των Βεδουίνων. Όταν τελείωσε τις σπουδές του ο Khalidi αποφάσισε να καταταγεί εθελοντικά στο στρατό στην Συνοριοφυλακή και έπειτα ακολούθησε σπουδές για πτυχίο Master στις διεθνείς σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.

Το 2002, όταν η Δεύτερη Ιντιφάντα ήταν στο απόγειο της, ο Khalidi αποφάσισε να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες ως «ιδιώτης πολίτης διπλωμάτης» και μίλησε σε αρκετά πανεπιστήμια. Εκεί βίωσε τον αντι-ισραηλινό ακτιβισμό και βρέθηκε «στο μάτι του κυκλώνα» υποστηρίζοντας το Ισραήλ.

«Ρισκάρισα την ζωή μου για τη χώρα μου και ήθελα μετά να υπηρετήσω με πολιτικό τρόπο ως διπλωμάτης», λέει. «Απλώς μίλησα για την ιστορία ενός ανθρώπου μέσα στην κουλτούρα, την κοινωνία και την πολιτική του Ισραήλ. Σκοπός μου ήταν να υποστηρίξω το Ισραήλ και να διαλύσω πολλές λανθασμένες απόψεις που δυστυχώς γίνονται αποδεκτές ως αλήθειες».

Μετά από δύο χρόνια εξασκώντας τη «διπλωματία του πολίτη» αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα για την πραγματική διπλωματία. Χρειάστηκε τρεις προσπάθειες για να περάσει την εξέταση του Υπουργείου Εξωτερικών για την εισαγωγή των υποψηφίων διπλωματών. «Ολοκλήρωσα την εξάμηνη εκπαίδευση και μετά με έριξαν στα βαθιά όταν με έστειλαν να εργαστώ ως εκπρόσωπος για την αποχώρηση από την Γάζα στο τμήμα των αραβικών ΜΜΕ», θυμάται ο Khalidi. «Ήταν η πρώτη φορά που επιλέχθηκε ένας μη Εβραίος για να μιλήσει ως εκπρόσωπος του Ισραήλ στα αραβικά ΜΜΕ».

Την θητεία στο Τμήμα των Αραβικών ΜΜΕ ακολούθησε θητεία ενός χρόνου στο Τμήμα Βόρειας Αμερικής στο Υπουργείο και μετά ο ιστορικός διορισμός του στη θέση του Αναπληρωτή Γενικού Προξένου στο Σαν Φρανσίσκο ως ο πρώτος Βεδουίνος διπλωμάτης του Ισραήλ. Ο Khalidi περιγράφει την θέση ως «δύσκολη» εξαιτίας των κραυγαλέων αντι-ισραηλινών στοιχείων σε αυτή της περιοχή της Καλιφόρνιας. Μία από τις εμπειρίες που θυμάται έντονα είναι ο διάλογος που είχε με τους διοργανωτές της «Ισραηλινής Εβδομάδας Απαρτχάιντ» στο Πανεπιστήμιο Berkeley. Τότε είχε πει στους συνομιλητές του ότι «Εάν το Ισραήλ ήταν κράτος απαρτχάιντ, δεν θα είχα διοριστεί εδώ ούτε θα είχα επιλέξει αυτό το καθήκον για τον εαυτό μου».

Λίγο μετά την επιστροφή του από την Καλιφόρνια, προτάθηκε στον Khalidi η θέση του συμβούλου του (Υπουργού Εξωτερικών) Lieberman, μια θέση που δεν είχε κανένα πρόβλημα να αποδεχθεί.

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα να εργαστώ με τον Lieberman”, λέει για το συχνά αμφιλεγόμενο αφεντικό του ο Khalidi. «Όλοι έχουν τις πολιτικές τους θέσεις. Εγώ εκπροσωπώ τον Υπουργό Εξωτερικών χωρίς καμία διασύνδεση με την πολιτική».

Ο Khalidi ομολογεί όμως ότι υπάρχουν «άνθρωποι που ξέρουν πώς να λένε τα πράγματα με πιο διακριτικό τρόπο». Όμως προσθέτει ότι ο Lieberman τυγχάνει ενός σεβασμού που εκπλήσσει μεταξύ των Αράβων. «Λέει αυτό που θέλει να πει με πολύ άμεσο τρόπο. Βάζει την θέση του στο τραπέζι. Ταξιδεύω πολύ στον αραβικό τομέα και οι άνθρωποι τον σέβονται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον πολιτικό, και ο λόγος είναι επειδή είναι άμεσος και ειλικρινής».

Όμως αυτό που ενοχλεί τον Khalidi είναι η άποψη ότι ο διορισμός του ήρθε για να καλύψει τις ακραίες θέσεις του Υπουργού Εξωτερικών. «Η πρώτη αντίδραση που είδα μετά την επιστροφή μου από το Σαν Φρανσίσκο ήταν από μια πολύ γνωστή προσωπικότητα των ΜΜΕ ο οποίος τώρα είναι μέλος της Κνέσετ. Μου είπε: «Σε ξέρω εσένα. Είσαι το φύλο συκής του Lieberman». Αυτό ήταν πολύ προσβλητικό για μένα και υποδεικνύει πόσο βρώμικη είναι η πολιτική στο Ισραήλ. Οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να λασπολογήσουν».

*Στη φωτογραφία από την ιστοσελίδα της εφημερίδας "San Francisco Chronicle" διακρίνουμε τον Ishmael Khalidi, τον πρώτο Βεδουίνο διπλωμάτη του Ισραήλ.

Οι Παλαιστίνιοι, θύματα των Αράβων

Το "ΑΙΤ" δημοσιεύει μετάφραση άρθρου του Άραβα Ισραηλινού δημοσιογράφου, Khaled Abu Toameh, στην εφημερίδα "National Post" όπου μιλά για την κακομεταχείριση των Παλαιστινίων σε αραβικές χώρες και την υποκρισία των ΜΜΕ που δεν την επισημαίνουν. Ο Toameh, ο οποίος είναι ο συντάκτης αραβικών θεμάτων για την αγγλόφωνη ισραηλινή εφημερίδα "Jerusalem Post", κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο Λίβανο και την κακομεταχείριση και τις διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι εκεί. Η ανάλυσή του είναι ιδιαίτερα επίκαιρη διότι αυτή την στιγμή με χρηματοδότηση της Συρίας και της Χεζμπολάχ προετοιμάζεται νέος στολίσκος για τη Γάζα στο Λίβανο που σκοπό έχει να σπάσει τον θαλάσσιο αποκλεισμό της Λωρίδας που ελέγχεται από την Χαμάς. Δηλαδή οι Λιβανέζοι που παραβιάζουν οι ίδιοι τα δικαίωματα των Παλαιστινίων θα επιχειρήσουν να κάνουν μαθήματα ανθρωπισμού στο Ισραήλ για να δώσουν υποστήριξη σε μια οργάνωση που πρεσβεύει την καταστροφή του. Διαβάστε το άρθρο εδώ :

Khaled Abu Toameh: «Τα θύματα των Παλαιστινίων για τα οποία κανένας δεν μιλάει».
«National Post»
24 Ιουλίου 2010
Του Khaled Abu Toameh

http://fullcomment.nationalpost.com/2010/07/24/khaled-abu-toameh-the-palestinian-victims-no-one-talks-about/

Πότε ήταν η τελευταία φορά που συνεδρίασε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να καταδικάσει κάποια αραβική κυβέρνηση για κακομεταχείριση των Παλαιστινίων;

Γιατί οι ομάδες σε πανεπιστήμια στις ΗΠΑ και τον Καναδά που αυτοχαρακτηρίζονται ως «φιλο-παλαιστινιακές» παραμένουν σιωπηλές όταν η Ιορδανία αφαιρεί την υπηκοότητα από χιλιάδες Παλαιστινίους;

Τα δεινά των Παλαιστινίων που ζουν σε αραβικές χώρες γενικά, και συγκεκριμένα στο Λίβανο, συχνά αγνοούνται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ της Δύσης.

Γιατί κάνουν τα στραβά μάτια όταν η Αίγυπτος, η Συρία, ο Λίβανος, η Ιορδανία και πολλές αραβικές χώρες συνεχίζουν να επιβάλλουν αυστηρούς ταξιδιωτικούς περιορισμούς στους Παλαιστινίους;

Και ποια είναι η θέση αυτών των οργανώσεων και ατόμων σχετικά με την συζήτηση που γίνεται στο Λίβανο αναφορικά με το εάν πρέπει δοθούν στους Παλαιστινίους βασικά δικαιώματα που τους έχουν στερηθεί εδώ και πολύ καιρό όπως είναι το δικαίωμα στην εργασία, τη δημόσια ασφάλιση και την ιατρική περίθαλψη;

Ή μήπως δεν έχουν ακούσει καν γι’ αυτόν τον διάλογο; Μάλλον όχι, διότι το ζήτημα απέτυχε να τραβήξει την προσοχή των περισσότερων ανταποκριτών και σχολιαστών των ΜΜΕ στη Μέση Ανατολή.

Ένα ρεπορτάζ για τους Παλαιστινίους που δεν έχει μια αντι-ισραηλινή χροιά σπάνια φτάνει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της Δύσης.

Οι κατεδαφίσεις παράνομων σπιτιών αραβικής ιδιοκτησίας είναι για τους περισσότερους ανταποκριτές πολύ πιο σημαντικές από το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι στον Λίβανο συνεχίζουν να υποφέρουν από μια σειρά ταπεινωτικών μέτρων.

Οι Παλαιστίνιοι στο Λίβανο όχι μόνο δεν έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν δική τους περιουσία, αλλά δεν έχουν δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη, ενώ ο νόμος τους απαγορεύει την απασχόληση σε μεγάλο αριθμό επαγγελμάτων.

Μπορεί κάποιος να φανταστεί την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας εάν αύριο το Ισραήλ ψήφιζε ένα νόμο που απαγόρευε στους Άραβες πολίτες του να δουλεύουν ως ταξιτζήδες, δημοσιογράφοι, ιατροί, μάγειρες, σερβιτόροι, μηχανικοί και δικηγόροι; Ή εάν το Υπουργείο Παιδείας του Ισραήλ εξέδιδε οδηγία που απαγόρευε σε παιδιά Αράβων να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια ή σχολεία;

Αλλά ποιος είπε ότι οι αρχές του Λιβάνου δεν έχουν κάνει τίποτα για να «βελτιώσουν» την κατάσταση; Μάλιστα οι Παλαιστίνιοι στη χώρα θα έπρεπε να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στην κυβέρνηση του Λιβάνου. Μέχρι το 2005, η νομοθεσία απαγόρευε στους Παλαιστινίους να εργαστούν σε 72 επαγγέλματα. Τώρα, ο αριθμός των απαγορευμένων επαγγελμάτων έχει μειωθεί σε 50.

Αλλά μέχρι σήμερα οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να εργαστούν ως ιατροί, δημοσιογράφοι, φαρμακοποιοί ή δικηγόροι στο Λίβανο.

Η ειρωνεία είναι ότι είναι πολύ πιο εύκολο για έναν Παλαιστίνιο να αποκτήσει αμερικάνικη ή καναδική υπηκοότητα από το να αποκτήσει διαβατήριο σε αραβική χώρα. Στο παρελθόν, οι Παλαιστίνιοι που ζούσαν στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας είχαν ακόμα και το δικαίωμα να λάβουν ισραηλινή υπηκοότητα εάν παντρευόντουσαν με ισραηλινό υπήκοο ή εάν γινόταν επανένωση με τις οικογένειές τους εντός Ισραήλ.

Οι πολιτικοί του Λιβάνου συζητούν τώρα μια νέα νομοθεσία που θα έδινε «δικαιώματα» στους Παλαιστινίους για πρώτη φορά σε 62 χρόνια. Η νέα νομοθεσία περιλαμβάνει το δικαίωμα στην απόκτηση της περιουσίας, της κοινωνικής ασφάλισης και της ιατρικής περίθαλψης.

Λέγεται ότι πολλοί Λιβανέζοι αντιτίθενται στη νομοθεσία επειδή θα άνοιγε τον δρόμο για την ενσωμάτωση των Παλαιστινίων στη δική τους κοινωνία και θα γίνονταν βάρος για την οικονομία.

Οι έντονες συζητήσεις οδήγησαν το κοινοβούλιο να αναβάλλει την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον άλλο μήνα.

Ο Nadim Khoury, Διευθυντής του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) στη Βηρυτό είπε ότι «ο Λίβανος έχει απομονώσει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα και το κοινοβούλιο πρέπει να αδράξει την ευκαιρία να γυρίσει σελίδα και να σταματήσει τις διακρίσεις εναντίον των Παλαιστινίων».

Ο Rami Khouri, γνωστός Λιβανέζος δημοσιογράφος έγραψε στην εφημερίδα «Daily Star» της χώρας του ότι «όλες οι αραβικές χώρες κακομεταχειρίζονται τους εκατομμύρια Άραβες, Ασιάτες και Αφρικανούς ξένους εργάτες οι οποίοι τυγχάνουν μεταχείρισης που δεν είναι καλύτερη από αυτή των ζώων ή των σκλάβων. Η κακομεταχείριση, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τα περιορισμένα δικαιώματα εργασίας, ασφάλισης και ιδιοκτησίας των Παλαιστινίων (στο Λίβανο) αποτελούν ένα μαύρο στίγμα».

Οι ξένοι δημοσιογράφοι δικαιολογούν συχνά την παράλειψη να μεταφέρουν τις ειδήσεις για τα δεινά των Παλαιστινίων στον αραβικό κόσμο κάνοντας αναφορά σε «θέματα ασφάλειας» και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην απόκτηση βίζας εισόδου σε αραβικές χώρες.

Αλλά αυτά είναι αδύναμα και απαράδεκτα επιχειρήματα δεδομένου ότι οι περισσότεροι θα μπορούσαν να γράψουν γι’ αυτά τα θέματα από την ασφάλεια των γραφείων και των σπιτιών τους στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Παρίσι. Εξάλλου, αυτό δεν κάνουν και οι περισσότεροι όταν γράφουν για την κατάσταση στη Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας;

Πρώτη Αραβο - Ισραηλινή Γυναίκα σε Μάχιμη Μονάδα του Ισραήλ

Ένα πράγμα που αυτό το blog θέλει να τονίσει είναι ότι το Ισραήλ είναι πραγματικά μια πολύ πιο πολύπλοκη χώρα από αυτήν που παρουσιάζεται σε πολλά ΜΜΕ. Είναι μια πολυπολιτισμική χώρα όπου συνυπάρχουν Εβραίοι, Άραβες, Χριστιανοί, κλπ. Πολλοί Άραβες στη χώρα κατέχουν μεγάλα αξιώματα. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι όλα είναι ρόδινα στις σχέσεις μεταξύ των διαφόρων εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων αλλά παρά ταύτα το Ισραήλ δεν παύει να είναι μια δημοκρατική χώρα με μια δυναμική που δεν συνάδει με την στερεότυπη και μονόπλευρη εικόνα που παρουσιάζεται πολλές φορές προς τα έξω. Διαβάστε αυτό το πράγματι εντυπωσιακό άρθρο από την ιστοσελίδα των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων για την Elinor Joseph, την πρώτη γυναίκα στρατιώτη από την αραβική κοινότητα της χώρας που υπήρετεί σε μάχιμη μονάδα του Ισραήλ.

"Η Πρώτη Αραβο-Ισραηλινή Στρατιώτης σε Μάχιμη Μονάδα των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων είναι περήφανη που Υπηρετεί στο Ισραήλ."

Η Δεκανέας Elinor Joseph, η πρώτη Αραβο – Ισραηλινή Στρατιώτης στις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις: «Αυτό θα είναι πάντοτε το σπίτι μου».

Της Rotem Caro Weizman

http://ht.ly/2gCtB

«Κοιτάξτε το μπερέ μου» λέει η Elinor με ένα τεράστιο χαμόγελο, επιδεικνύοντας το πράσινο μπερέ που πήρε για την ολοκλήρωση της κοπιαστικής εκπαίδευσής της στη μάχιμη μονάδα του Τάγματος Karakal. Η συγκίνησή της συνοδεύεται και από ένα νέο ιστορικό προηγούμενο, επειδή η Elinor είναι η πρώτη στρατιώτης από την αραβική κοινότητα του Ισραήλ σε μάχιμη μονάδα στην ιστορία των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων.

Η Δεκαενέας Elinor Joseph γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μικτή γειτονιά Εβραίων και Αράβων στη Χάιφα, αλλά πήγε σε σχολείο όπου όλοι οι συμμαθητές της ήταν Άραβες. Αργότερα μετακόμισε στο Wadi Nisnas, μια αραβική γειτονιά στην οποία μένει σήμερα. Παρά το γεγονός ότι φορούσε πάντοτε στο λαιμό της την μεταλλική ταυτότητα του στρατιωτικού του πατέρα της ο οποίος υπηρέτησε στην Μονάδα Αλεξιπτωτιστών των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, η ίδια δεν πίστευε ποτέ ότι θα καταταγεί στον στρατό. «Ήθελα να σπουδάσω ιατρική στο εξωτερικό και να μην ξαναγυρίσω ποτέ», είπε. Για τον πατέρα της ήταν ξεκάθαρο ότι θα καταταγόταν στις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις όπως κάνουν οι περισσότεροι Ισραηλινοί. Αυτό ήταν κάτι που την ανησυχούσε πολύ. «Φοβόμουνα ότι θα χάσω τους φίλους μου διότι είχαν αντιρρήσεις. Μου έλεγαν ότι δεν θα μου ξαναμιλούσαν. Ήμουν μόνη».

Παρά τις αντιρρήσεις τους, αποφάσισε να προχωρήσει και να καταταγεί. Εξήγησε τα κίνητρά της: «Αποφάσισα να προχωρήσω σε μετωπική σύγκρουση, να δω ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι, να κάνω κάτι στη ζωή μου που δεν είχα ξανακάνει. Κατάλαβα ότι το σημαντικότερο πράγμα ήταν η υπεράσπιση των φίλων μου, της οικογένειάς μου, της χώρας μου. Γεννήθηκα εδώ. Τελικά, λέει ότι κατάλαβε ότι ήταν η σωστή κίνηση. «Με τον χρόνο, όταν κάνεις πράγματα με την καρδιά σου, αρχίζεις να καταλαβαίνεις την σημασία τους».

Ας φτάσω μέχρι το τέλος

Σε αντίθεση με τους περισσότερους έφηβους στο Ισραήλ, η Elinor δεν έκανε καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία πριν καταταγεί. Είχε ακούσει μόνο τις ιστορίες των μαχών του πατέρα της και είχε μιλήσει σε αξιωματικό των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων που βοηθά τις μειονότητες να καταταγούν και δεν ήξερε που θα την οδηγούσε αυτό. Έφτασε στη Στρατιωτική Βάση Υποδοχής και Διορισμών γνωστή στην αργκό των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων ως “Bakum”, και ζήτησε να γίνει νοσοκόμα σε μάχιμη μονάδα επειδή όπως λέει η ίδια «εάν καταταγώ ας φτάσω μέχρι το τέλος.» Νόμιζα ότι ο πατέρας δεν θα με συγχωρέσει κάτι όμως που δεν συνέβη. Παρά την βούλησή της να καταταγεί σε μάχιμη υπηρεσία, η Elinor πήρε αρνητική απάντηση. «Ο αξιωματικός των διορισμών γέλασε και είπε ότι είμαι πολύ ντελικάτη. Με έπιασαν τα κλάματα», θυμάται.

Έπειτα από αγώνα για να λάβει την κατάλληλα υψηλή βαθμίδα νοσοκόμου για να διοριστεί σε μάχιμη μονάδα και πολλές προσπάθειες να πείσει των αξιωματικό των διορισμών, την ενημέρωσαν ότι θα γίνει στρατιώτης σε μάχιμη μονάδα. Θυμάται ότι όταν έφτασε στην Βάση Υποδοχής και Διορισμών, «είδα τον πατέρα μου να κλαίει για πρώτη φορά. Και μετά μου είπαν ότι δεν θα γίνω μάχιμη στρατιώτης, και με έπιασαν πάλι τα κλάματα». Λέει ότι άρχισε την βασική εκπαίδευση μη γνωρίζοντας τι συνέβαινε γύρω της. «Δεν είχα καμιά προετοιμασία και έτσι δεν καταλάβαινα τι σημαίνει να στέκεται κάποιος σε προσοχή, ή να χαιρετά τον διοικητή, δεν ήξερα καν να στέκομαι στη σειρά». Μετά το αρχικό σοκ και την απογοήτευσή της ότι δεν θα ήταν σε μάχιμη μονάδα, «αποφάσισα να δω την θετική πλευρά και να γίνω η καλύτερη στρατιώτης που μπορούσα. Δεν ήθελα να απογοητεύσω εκείνους που με στήριξαν. Αποφάσισα ότι εφόσον ήμουν εθελόντρια έπρεπε να αποδείξω τις ικανότητές μου και να γίνω παραδειγματική στρατιωτίνα, και το πέτυχα. Στο τέλος, μου άρεσε».

Το γεγονός ότι η Elinor είναι Άραβας και Χριστιανή δεν διέφυγε της προσοχής των άλλων κοριτσιών γύρω της. Η προφορά της ήταν το πρώτο πράγμα που την πρόδωσε. «Στην αρχή όλοι νόμιζαν ότι είμαι από την Αργεντινή. Όταν έμαθαν την αλήθεια εξεπλάγησαν», λέει.

Μετά την βασική εκπαίδευσή της η Elinor πήγε σε βάση εκπαίδευσης νοσοκόμων όπου την επέλεξαν ως εξαιρετική στρατιώτη και έλαβε την προσωπική καρφίτσα του διοικητή της. Μετά την εκπαίδευση διορίστηκε ως νοσοκόμος στη μονάδα της Στρατιωτικής Αστυνομίας στο πέρασμα της Qalqilya. «Μου άρεσε εκεί. Μου άρεσαν οι άνθρωποι και χάρις στο μπλε μπερέ μου (αυτό της Στρατιωτικής Αστυνομίας) κανένας δεν ήθελε να κάτσει δίπλα μου στο λεωφορείο και πάντοτε είχα πολύ χώρο για να κοιμηθώ», λέει γελώντας. Τα δύσκολα διλήμματα που ένιωθε υπηρετώντας σε συνοριακή διάβαση δεν ήταν εύκολα, αλλά λέει ότι σε δύσκολες στιγμές όταν είχε αμφιβολίες πάντοτε θυμόταν ότι «έπεσε ένα πύραυλος κατιούσα κοντά στο σπίτι μου και τραυματίστηκαν και Άραβες. ¨Όταν μου λένε ότι με το να υπηρετεί κάποιος στις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις αυτό σημαίνει ότι σκοτώνει Άραβες τους υπενθυμίζω ότι και οι Άραβες σκοτώνουν Άραβες».

«Συμπεριφερόμουν σε όλους τους ανθρώπους στο σημείο ελέγχου με τον ίδιο τρόπο, διότι είμαστε όλοι άνθρωποι. Γι’ αυτό τον λόγο κανένας δεν με αντιμετώπισε αρνητικά και για να σας πω την αλήθεια, αυτό με εξέπληξε». Η παρουσία της Elinor άλλαξε και τις αντιλήψεις των ανθρώπων. «Οι άνθρωποι γνώριζαν ότι βρισκόμουν εκεί και ότι εάν χρειαζόταν θα δεν θα κράταγα το στόμα μου κλειστό, και επομένως υπήρχε μια συνεχής υπενθύμιση για να συμπεριφέρονται καλά στους Παλαιστινίους. Αλλά στην πραγματικότητα πάντοτε υπήρχε πολύς σεβασμός στην μεταχείρισή τους».

Παρά το γεγονός ότι της άρεσε η υπηρεσία της, η ευθύνη που τις είχε ανατεθεί δεν την ικανοποιούσε και ήθελε να συμβάλλει πιο πολύ. Μετά από πολλές συζητήσεις με έναν συνταγματάρχη της Βόρειας Διοίκησης και με υψηλόβαθμο αξιωματικό στο Τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού, ο οποίος την προειδοποίησε ότι εάν πάρει προαγωγή δεν θα μπορούσε να διατηρήσει τον ίδιο βαθμό σε μάχιμη μονάδα, η Elinor δεν πτοήθηκε και αποφάσισε να υπηρετήσει στο Τάγμα Karakal. Όταν είπα στον διοικητή μου ότι με δέχθηκαν αυτός απλώς γύρισε την πλάτη του και έφυγε διότι ήθελε να μείνω».

Θέματα ταυτότητας

Η Elinor επέστρεψε στη Βάση Υποδοχής και Διορισμών αλλά αυτή την φορά πήρε τις κόκκινες στρατιωτικές αρβύλες μάχης που ονειρευόταν. Η αρχή δεν ήταν εύκολη. «Στην αρχή μου έλειπε η Στρατιωτική Αστυνομία. Οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους εκεί ήταν πολύ διαφορετικές διότι δεν τους ήξερα μόνο προσωπικά αλλά γνώριζα και το ιατρικό τους ιστορικό και αυτό δημιουργεί πολύ στενές σχέσεις με ανθρώπους. Αυτή είναι μια διαφορετική σχέση. Αλλά μετά κατάλαβα ότι τώρα βρίσκομαι σε νέο μέρος. Άρχισα να γνωρίζω σιγά σιγά τους ανθρώπους και τώρα πραγματικά του αγαπώ όλους».

Στο πλαίσιο της στρατιωτικής της θητείας γενικά και ιδιαίτερα στην εκπαίδευση της σε μάχιμη μονάδα πάντοτε έχει τονιστεί η εβραϊκή ταυτότητα της χώρας και αυτό το γενικό μήνυμα έχει μεταφερθεί στους στρατιώτες. Αυτό δεν την πτόησε. «Γνωρίζω ότι αποτελώ μέρος τους στρατού του εβραϊκού κράτους και επομένως όταν μιλάμε γι’ αυτό το θέμα ακούω και μαθαίνω. Το έχω συνηθίσει και το σέβομαι αν και δεν αναλύω πολύ την ταυτότητα της χώρας. Έχω την δική μου ταυτότητα και σέβομαι εκείνη της χώρας».

Τώρα που έχει ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της λέει ότι δεν έχει μετανιώσει καθόλου για τις επιλογές της. «Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει εάν είχα σπουδάσει στο εξωτερικό όπως σχεδίαζα, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι δεν είχα τις εμπειρίες και ούτε ήμουν τόσο υπεύθυνη όσο είμαι τώρα. Είναι ικανοποιητικό να αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις. Θεωρώ ότι στον Στρατό ωρίμασα πολύ και έγινα πιο υπεύθυνη σε σχέση με το παρελθόν». Νιώθει επίσης ικανοποίηση από τον σεβασμό που έχει αποκτήσει από τους άλλους. «Αν και όλοι εκπλήσσονται στην αρχή, πάντοτε με σεβόντουσαν και όχι μόνο εμένα αλλά τα ήθη και έθιμά μου και την θρησκεία μου. Κανένας ποτέ δεν με ενόχλησε. Νιώθω πολύ ηρεμία και υποστήριξη και κάποιος άνοιξε ακόμα και μια σελίδα για μένα στο facebook. Οι γονείς μου είναι επίσης πολύ περήφανοι για μένα ίσως περισσότερο από ότι θα έπρεπε».

Πιστεύω σε αυτό που κάνω

Η Elinor δεν δημιούργησε μόνο αλλαγές στον Στρατό αλλά και μεταξύ των φίλων της. «Μου προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι ακόμα και οι φίλοι μου που αρνιόντουσαν να μου μιλήσουν, αποδέχθηκαν τελικά την επιλογή μου. Ξέρω ότι κάποιοι γονείς νέων ανδρών δεν ενθουσιάζονται και τόσο πολύ όταν βγαίνουν τα παιδιά τους μαζί μου εξαιτίας της θητείας μου στον Στρατό, μάλλον επειδή είμαι στρατιώτης σε μάχιμη μονάδα. Επίσης υπήρχαν άνθρωποι που διάβασαν κάποια πράγματα για μένα και αντέδρασαν με άσχημο τρόπο αλλά έχω μάθει να μην δίνω σημασία σε αυτά. Πιστεύω σε αυτό που κάνω. Στα δικά μου μάτια βρίσκομαι εδώ για μια αποστολή.»

Η Elinor πιστεύει ότι με το να είναι μάχιμη στρατιώτης αυτό σημαίνει ότι δίνει σε όλους τους Ισραηλινούς πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και των Ισραηλινών Αράβων όπως είναι και οι γονείς της, μια καλύτερη και πιο ειρηνική ζωή. «Τελικά, θα είναι και αυτό πάντοτε το σπίτι μου λέει», πριν δηλώσει ότι πιστεύει ότι παρά την σύγκρουση και τις δυσκολίες, η ελπίδα για την ειρήνη συνεχίζει να υπάρχει. «Ακόμα πιστεύω ότι η ειρήνη θα έρθει και η πίστη δημιουργεί την πραγματικότητα». ΄

*Στην φωτογραφία από την ιστοσελίδα των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων (IDF) διακρίνουμε την πανέμορφη και θαρραλέα δεκαννέα Elinor Joseph.

Συνάντηση Παπανδρέου - Νετανιάχου

Από την "Καθημερινή" (22.7.2010) αναδημοσιεύουμε το εξής άρθρο για την συνάντηση του Πρωθυπουργού της Ελλάδας, κ. Γιώργο Παπανδρέου με τον Ισραηλινό ομόλογό του Μπενιαμίν Νετανιάχου.

"Επίσκεψη Γ. Παπανδρέου στο Ισραήλ"

Ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε συνάντηση με τον Ισραηλινό ομόλογό του Μπενιαμίν Νετανιάχου.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_22/07/2010_347834

Σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα στάθηκαν απέναντι στις κάμερες και τους δημοσιογράφους για την κοινή συνέντευξη Τύπου οι δύο πρωθυπουργοί με τον Ισραηλινό να ξεκινά αστειευόμενος «ακόμα προσπαθούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα αν αυτό είναι το πρώτο επίσημο ταξίδι, ή όχι, ωστόσο το σίγουρο είναι ότι Ελλάδα και Ισραήλ έχουν πάρα πολλά κοινά, κοινά που ξεκινούν από αρχές και αξίες, τα οποία υφίστανται εδώ και καιρό και βασίζονται στις αρχές και τις αξίες, που διδαχθήκαμε από έναν άλλο πολιτισμό προερχόμενο από την Ελλάδα».
Ο κ. Νετανιάχου χαιρέτισε την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού, ανέφερε ότι τα θέματα τα οποία συζήτησαν δεν θα γινόταν να είναι διαφορετικά από την ειρηνευτική διαπραγμάτευση, την ειρήνευση στην περιοχή, την ειρήνη με τους γείτονες.
«Ανταλλάξαμε απόψεις για το πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτή. Είχαμε έναν εποικοδομητικό διάλογο, ο οποίος ήρθε να συμπληρώσει τα όσα, για πρώτη φορά, είχαμε συζητήσει σε μια κατά τύχη συνάντησή μας πριν από καιρό, σε ένα εστιατόριο της Μόσχας», είπε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός.
Αναφέρθηκε, επίσης, στην ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας στον τομέα της Οικονομίας, μέσα από τη διεύρυνση των υφιστάμενων σχέσεων στους τομείς της τεχνολογίας, της τεχνογνωσίας, του εμπορίου, της γεωργίας.
Σχολιάζοντας τη διάθεση της ιρανικής κυβέρνησης για ανάπτυξη του πυρηνικού προγράμματος, εξέφρασε για μια ακόμα φορά την ανησυχία του και εξήρε τη στάση του Αμερικανού προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, απέναντι στο ζήτημα αυτό.
Ολοκληρώνοντας ζήτησε από τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος σε λίγες ώρες θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, να τού μεταφέρει την ειλικρινή διάθεση για διαπραγμάτευση της ισραηλινής πλευράς, σημειώνοντας πως το Ισραήλ, όχι μόνο έχει τη διάθεση να διαπραγματευθεί, αλλά και να συμφωνήσει.
«Και οι δυο πλευρές γνωρίζουμε και επιθυμούμε να συμβιβαστούμε».
Απαντώντας ο Έλληνας πρωθυπουργός, ευχαρίστησε τον κ. Νετανιάχου για τη διάθεση υποστήριξης των ενεργειών της ελληνικής κυβέρνησης, με στόχο την έξοδο από την οικονομική κρίση. Εξήρε, δε, τους ισχυρούς δεσμούς και τις στενές σχέσεις, που έχουν αναπτυχθεί στο πέρασμα του χρόνου μεταξύ των δύο κρατών και των δύο λαών.
Αναφέρθηκε και ο ίδιος στην περαιτέρω ανάπτυξη της συνεργασίας σε θέματα Τουρισμού, Γεωργίας, Εμπορίου και Τεχνολογίας.
Σχετικά με την ανθρωπιστική κρίση στη λωρίδα της Γάζας, επαίνεσε την πρόσφατη απόφαση της ισραηλινής κυβέρνησης για χαλάρωση του αποκλεισμού, τονίζοντας, ωστόσο, ότι μια σειρά μέτρων από εδώ και έπειτα είναι απαραίτητα για την οριστική λύση του προβλήματος.
Αναφερόμενος στο Παλαιστινιακό, εξέφρασε την ελπίδα, αλλά και την πεποίθηση, ότι οι εκ του σύνεγγυς συνομιλίες θα οδηγήσουν σε απευθείας συνομιλίες στο προσεχές διάστημα.
Κλείνοντας, έδωσε έμμεση απάντηση στα δημοσιεύματα του ισραηλινού, αλλά και ξένου Τύπου, για τη χρονική στιγμή, που επελέγη για την επίσκεψη αυτή. «Γιατί σήμερα; Η ενδυνάμωση των σχέσεων είναι πάγια πολιτική μας. Είμαστε γείτονες, ζούμε στην ίδια περιοχή, επιθυμούμε την ειρήνη, δεν εκμεταλλευόμαστε συγκρούσεις στην περιοχή. Παίρνουμε και θα πάρω και άλλες πρωτοβουλίες και με την Τουρκία, για ειρηνικό διάλογο για να προχωρήσουμε στο χτίσιμο μιας ειρηνικής γειτονιάς, προς όφελος όλων», είπε.
Τέλος, ο Έλληνας πρωθυπουργός απηύθυνε πρόσκληση προς τον Ισραηλινό ομόλογό του να επισκεφθεί την Ελλάδα και εκείνος απεδέχθη, δεσμευόμενος για το προσεχές μέλλον.
Ξεκίνημα από το όρος Herzi
Από το όρος του Herzl ξεκίνησε το πρόγραμμα της δεύτερης ημέρας του Έλληνα πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου στο Ισραήλ στο πλαίσιο της επίσημης επίσκεψης που πραγματοποιεί. Σε μικρή απόσταση από το Μουσείο του Ολοκαυτώματος ο επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο που έχει στηθεί στο όρος που φέρει το όνομα του Herzl οραματιστή του κράτους του Ισραήλ.
Ολοκληρώνοντας την επίσκεψη στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος ο Έλληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, αποδίδοντας τιμές, άναψε τη φλόγα στο Μαυσωλείο του Ολοκαυτώματος και κατέθεσε στεφάνι.
Μιλώντας αμέσως μετά στα μέσα ενημέρωσης, δήλωσε ότι «είναι δύσκολο να περιγράψεις τα συναισθήματα από την εμπειρία της επίσκεψης στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος. Ποτέ ξανά ρατσισμός, ξενοφοβία, αντισιμιτισμός. Ετσι βλέπουμε τη δημοκρατία. Σε αυτές τις αρχές η δημοκρατία στην Ελλάδα βασίζεται».
Τελειώνοντας, ο κ. Παπανδρέου επεσήμανε, ότι η επίσκεψη στον εν λόγω χώρο, έχει το χαρακτήρα της απόδοσης τιμής στα θύματα μιας μελανής σελίδας της παγκόσμιας ιστορίας και της απόδοσης τιμής στην προσφορά της ελληνικής εβραϊκής κοινότητας και για τα όσα υπέφεραν.
Νέες επαφές Παπανδρέου στην περιοχή
Το πρόγραμμα στο Ισραήλ αναμένεται να ολοκληρωθεί με τις συναντήσεις με τον υπουργό των εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και την αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Τζίπι Λίβνι.
Στη συνέχεια το δεύτερο σκέλος της επίσημης επίσκεψης στην περιοχή, μεταφέρεται στα Παλαιστινιακά Εδάφη.
Οι Μαχμούντ Αμπάς και Σαλάμ Φαγιάντ, εκπροσωπώντας την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία θα συναντηθούν για περίπου τρεις ώρες με τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Αργά το βράδυ συνοδευόμενος από τους κ. Δρούτσα και Πεταλωτή, ο κ. Παπανδρέου θα αναχωρήσει από το αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ, έχοντας ολοκληρώσει την πρώτη επίσημη επίσκεψη έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ από την αναγνώρισή του από τη χώρα μας το 1993 και την πρώτη προσωπική, φέροντας το αξίωμα του αρχηγού της κυβέρνησης στα Παλαιστινιακά εδάφη.

*Στη φωτογραφία διακρίνουμε τους Πρωθυπουργούς της Ελλάδας και του Ισραήλ, Γιώργο Παπανδρέου και Μπενιαμίν Νετανιάχου σε θερμή χειραψία μετά το τέλος της κοινής συνέντευξης Τύπου.

Το σκάνδαλο με το τηλεμαραθώνιο για το ανύπαρκτο "Χριστιανικό Νοσοκομείο" της Γάζας

Απο την "Καθημερινή" (22.7.2010), αναδημοσιεύομε την εξής επιστολή του Γραφείο Τύπου της Πρεσβείας του Ισραήλ που δημοσιεύθηκε στα "Γράμματα Αναγνωστών" της εφημερίδας, αναφορικά με το Τηλεμαραθώνιο για τη Γάζα που διοργανώθηκε τον Φεβρουάριο του 2009 που συγκέντρωσε 1.2 εκατομμύριο ευρώ δήθεν για την ανακατασκευή "Χριστινιακού Νοσοκομείου" στη Γάζα που υποτίθεται ότι καταστράφηκε από ισραηλινούς βομβαρδισμούς το 2009 στον πόλεμο της Γάζας. Όπως επισημαίνεται στην επιστολή που φαίνεται να είναι τελείως αναλυτική και τεκμηριωμένη, το πρόβλημα είναι ότι το συγκεκριμένο νοσοκομείο ήταν ανύπαρκτο! Είναι σαφές ότι οι Έλληνες πολίτες που έδωσαν χρήματα στο Τηλεμαραθώνιο παραπλανήθηκαν. Την απάτη είχε επισημάνει σε άρθρο του στο "Jewish Telegraphic Agency" τον Ιούλιο του 2009 ο δημοσιογράφος Ζαν Κοέν αλλά για κάποιο λόγο τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ έκαναν το θέμα γαργάρα. Άγνωστο γιατί. Ιδού η επιστολή. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Γραμματα Aναγνωστων
Τηλεμαραθώνιος για τη Γάζα

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_22/07/2010_408810

Κύριε διευθυντά
Με αφορμή άρθρο που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» με τίτλο «Στο υπ. Εξωτερικών τα χρήματα τηλεμαραθωνίου για τον παλαιστινιακό λαό» (28/6/2010), η πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα επιθυμεί να δηλώσει τα εξής: Στις 12/2/2009, η ΕΡΤ εξέδωσε ανακοίνωση σχετικά με τη διενέργεια τηλεμαραθωνίου για τη Γάζα στις 23/2/2009. Η ανακοίνωση ανέφερε ότι ο τηλεμαραθώνιος διοργανώνεται με τη συνεργασία έντεκα φορέων μεταξύ των οποίων η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η ΚΕΔΚΕ και το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας. Η ίδια ανακοίνωση ανέφερε συγκεκριμένα ότι: «Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα διατεθούν στην αποκατάσταση του Χριστιανικού Νοσοκομείου στην περιοχή που καταστράφηκε ολοσχερώς στους τελευταίους βομβαρδισμούς. Το νοσοκομείο θα σχεδιαστεί από την αρχή από μηχανικούς του Τεχνικού Επιμελητηρίου».
Την επομένη του τηλεμαραθωνίου η ΕΡΤ εξέδωσε νέα ανακοίνωση, η οποία δημοσιεύθηκε και σε μεγάλες εφημερίδες βλέπε «Ελευθεροτυπία» (25/2/2009), όπου επαναλάμβανε ότι το ποσό που θα συγκεντρωθεί θα διατεθεί για την αποκατάσταση του Χριστιανικού Νοσοκομείου που υποτίθεται ότι καταστράφηκε ολοσχερώς από ισραηλινούς βομβαρδισμούς.
Στις 2/7/2009, δηλαδή τέσσερις μήνες αργότερα, η εφημερίδα «Κέρδος» δημοσίευσε μικρό άρθρο που ανέφερε ότι: «Αναζητείται έργο στη Γάζα για να χρηματοδοτηθεί με έσοδα του Τηλεμαραθωνίου Αλληλεγγύης που διοργανώθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο από το ΤΕΕ και άλλους εννέα συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς φορείς. Αντιπροσωπεία των συνεργαζόμενων φορέων θα επισκεφθεί το επόμενο διάστημα την περιοχή προκειμένου να αποφασιστεί πώς θα διοχετευτούν τα 1,2 εκατομμύρια ευρώ που συγκεντρώθηκαν...». Σε αντίθεση με τις ανακοινώσεις της ΝΕΤ και άλλων μέσων, στο εν λόγω άρθρο δεν γίνεται καμιά αναφορά σε Χριστιανικό Νοσοκομείο στη Γάζα.
Στις 12/7/2009, δημοσιεύτηκε στο διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο ειδήσεων «Jewish Telegraph Agency» (Εβραϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων) άρθρο τού δημοσιογράφου Ζαν Κοέν, ο οποίος διενήργησε εκτενή έρευνα για το θέμα. Το άρθρο αποκάλυψε ότι το Χριστιανικό Νοσοκομείο που υποτίθεται ότι καταστράφηκε από τους Ισραηλινούς, η αποκατάσταση του οποίου ήταν και ο επίσημος λόγος για τον τηλεμαραθώνιο, ήταν ανύπαρκτο! Το άρθρο ανέφερε ότι στους καταλόγους τόσο του ΟΗΕ όσο και της Ερυθράς Ημισελήνου σχετικά με τα νοσοκομεία που καταστράφηκαν ή υπέστησαν ζημιές στον πόλεμο του Ισραήλ με τη Χαμάς στη Γάζα το 2009, δεν υπήρχε αναφορά σε κατεστραμμένο Χριστιανικό Νοσοκομείο. Σε επικοινωνία που είχε ο Κοέν με Παλαιστινίους της Γάζας, μέλη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, οι ίδιοι του είπαν ότι το μοναδικό νοσοκομείο της Γάζας που έχει σχέσεις με χριστιανική εκκλησία και συγκεκριμένα με την Αγγλικανική Εκκλησία, το «Al Ahli», δεν έπαθε τίποτα. Επιπροσθέτως, σε επικοινωνία που είχε ο Ζαν Κοέν με πολλούς εμπλεκόμενους φορείς του τηλεμαραθωνίου (ΕΡΤ, ΓΣΕΕ, ΤΕΕ, αλλά και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών), κανένας δεν μπορούσε να του δώσει σαφή απάντηση όχι μόνο για το ανύπαρκτο κατεστραμμένο Χριστιανικό Νοσοκομείο, αλλά ούτε για το πώς θα διατεθούν τα χρήματα του τηλεμαραθωνίου και σε ποιο έργο, και μάλιστα πετούσαν το μπαλάκι ο ένας στον άλλον.
Και ερχόμαστε στις 30.6.2010 όπου ανακοινώνεται ότι οι εμπλεκόμενοι φορείς θα παραδώσουν τα χρήματα του τηλεμαραθωνίου στο υπουργείο Εξωτερικών. Αν μη τι άλλο, αυτό αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι το έργο για το οποίο υποτίθεται ότι συγκεντρώθηκαν τα χρήματα του τηλεμαραθωνίου δεν υπήρχε ποτέ και ότι συγκεντρώθηκαν χρήματα από Ελληνες πολίτες υπό ψευδή προσχήματα. Το να βγαίνουν κάποιοι Ελληνες φορείς όπως η ΓΣΕΕ ενάμιση χρόνο μετά τη διενέργεια του τηλεμαραθωνίου και να κατηγορούν το Ισραήλ για τη μη διάθεση των χρημάτων τη στιγμή που υπάρχουν, στην κυριολεξία, δεκάδες διεθνείς οργανώσεις που αποστέλλουν μεγάλες ποσότητες βοήθειας στη Γάζα σε συνεργασία με τις ισραηλινές αρχές και την Παλαιστινιακή Αρχή σε καθημερινή βάση, είναι το λιγότερο οξύμωρο.
Το Ισραήλ θεωρεί σημαντική την αποστολή βοήθειας στη Γάζα, γι’ αυτό περνούν μέσω των ισραηλινών διοδίων δεκάδες χιλιάδες τόνοι ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα σε καθημερινή βάση. Δυστυχώς, κατά διαστήματα, τα αγνά συναισθήματα ανθρώπων που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν τους Παλαιστινίους στη Γάζα μπορούν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης, όπως συνέβη πρόσφατα με τον στολίσκο της Γάζας που αποσκοπούσε να αποκρύψει σαφείς πολιτικές σκοπιμότητες υποστήριξης της Χαμάς πίσω από έναν ανθρωπιστικό μανδύα.
Το Γραφειο Τυπου Πρεσβειας του Ισραηλ

Το Ιράν και η Παγκόσμια Τρομοκρατία

Από την ιστοσελίδα του Ζαν Κοέν αναδημοσιεύουμε την μετάφραση αυτού του άρθρου από το "counterterrorismblog.org" για τις σχέσεις του Ιράν με την παγκόσμια τρομοκρατία.

"Η ακτίνα δράσης της Ιρανικής Παγκόσμιας Τρομοκρατίας"

Πέμπτη, 22 Ιούλιος 2010 10:43
COUNTERTERRORISM. BLOG 10.7.10

http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=1260:2010-07-22-07-44-26&catid=34:middle-east&Itemid=60

Του Walid Phares*
Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνειδητοποίησαν επώδυνα την απειλή που θέτει ο παγκόσμιος τζιχαντισμός μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Μέχρι εκείνη την ημέρα, τα υποστηριζόμενα από το Ιράν τρομοκρατικά δίκτυα, όπως η Χεζμπολλά, ευθύνονταν για την δολοφονία περισσότερων Αμερικανών πολιτών από ό,τι η Αλ-Κάιντα. Κατά τα μετέπειτα χρόνια η ισορροπία άρχισε να γέρνει πάλι προς την μεριά του Ιράν. Με τα λόγια του πρώην Αναπληρωτή Υφυπουργού των ΗΠΑ Richard Amritage, η Αλ-Κάιντα μπορεί να είναι η ομάδα “Β” της παγκόσμιας τρομοκρατίας αλλά η Χεζμπολλά είναι η ομάδα “Α”. Πράγματι, οι Χομεϊνιστές του Ιράν είχαν αρχίσει τον πόλεμο εναντίον των ΗΠΑ και άλλων δημοκρατιών χρόνια πριν αρχίσει ο Οσάμα Μπιν Λάντεν το δικό του τζιχάντ.
Η κατάληψη της κυβέρνησης του Ιράν το 1979 από ριζοσπαστικές Ισλαμιστικές δυνάμεις πιστές στον Ayatollah Ruhollah Khomeini αποτέλεσε την επανάσταση μετά την οποία η έτσι ονομαζόμενη Ισλαμική Επανάσταση διαδόθηκε σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και πέρα από αυτή. Η επανάσταση των Χομεϊνιστών έχει τις ιδεολογικές της ρίζες σε ένα ριζοσπαστικό ισλαμιστικό δόγμα που αντιτίθενται στην πιο παραδοσιακή “Ησυχαστική” σχολή σκέψης μεταξύ των κληρικών της Shia (σημ. μτφρ: του Ισλαμικού Νόμου). Υπό μίαν έννοιαν, οι Χομεϊνιστές συνιστούν στον κόσμο της Shia το αντίστοιχο των Σαλαφιστών εντός του Σουνιτικού κόσμου. Οι Ισλαμιστικές Shia είναι επίσης τζιχαντιστικές με την έννοια ότι διακηρύσσουν την εγκαθίδρυση ενός μελλοντικού Ιμαμάτου (σημ. μτρφ: θρησκευτικού κράτους υπό την ηγεσία του Ιμάμη), ενός είδους Shia του Ισλαμικού Χαλιφάτου, εν ανάγκη με κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που οι ίδιοι αποκαλούν “Τζιχάντ”, που πρακτικά σημαίνει πόλεμος.
Επειδή δεν είναι σε θέση να προβάλλει ισχυρή συμβατική στρατιωτική ισχύ το Ιράν απειλεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και άλλες δημοκρατίες με μη συμβατικά μέσα. Διά της χρήσης των τρομοκρατικών υποκαταστάτων -όπως η Χεζμπολά- η ακτίνα δράσης της Τεχεράνης εκτείνεται σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η ΧεζμπολλάΗ δημιουργία της Ιρανο-Συριακής συμμαχίας το 1980 επέτρεψε στην Τεχεράνη να διεισδύουν στις κοινότητες των Σιιτών του Λιβάνου και να δημιουργήσουν παραστρατιωτικές οργανώσεις που του επέτρεψαν να επεκτείνει την επιρροή του στην μεσόγειο./ Διά της Χεζμπολλά το Ιράν ελέγχει τις πηγές μιας μεγάλης θρησκευτικής κοινότητας του Λιβάνου και έχει κατασταθεί η κυρίαρχη δύναμη εντός της χώρας. Το Ιράν είναι ως εκ τούτου σε θέση να αναπτύξει υπερπόντια δίκτυα πολύ ευκολότερα για να εμπλέξουν το Ισραήλ σε μια απευθείας σύγκρουση κατά μήκος των συνόρων του. Περαιτέρω η συμμαχία έχει μεγαλύτερη πρόσβαση Αμερικανικά, Ευρωπαϊκά και άλλα συμφέροντα εκ μέρους του Χομεϊνιστικού καθεστώτος.
Η Χεζμπολλά ήταν ένα Ιρανικό πρόγραμμα, σχεδιασμένο να εξάγει την επανάστασή του παγκόσμια και σύντομα αναδείχθηκε στο πλέον επικίνδυνο τρομοκρατικό δίκτυο. Από την επανάσταση του 1979 οι αγιατολάδες προσκαλούν ριζοσπάστες Σιίτες κληρικούς από το Λίβανο στο Ιράν για θεολογική εκπαίδευση. Επίσης στρατολόγησαν παραστρατιωτικούς, συμπεριλαμβανομένου του Ιμάμη Mughniyeh, που έγινε για χρόνια η κεντρική φιγούρα στο πλέγμα της τρομοκρατίας. Το Σώμα των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης (Pasdaran) εγκαθίδρυσε τις πρώτες βάσεις του στην κοιλάδα Bekaa το 1980. Από εκεί συνδέθηκε με την “Ισλαμική Αμάλ”, ένα παρακλάδι του Κινήματος Αμάλ και μαζί με ριζοσπάστες θρησκευόμενους μελετητές οι οποίοι σπούδασαν στις ιερές πόλεις Qom στο Ιράν και Najaf στο Ιράκ.
Η Χεζμπολλά γεννήθηκε με μια σταδιακή διαδικασία υπό την αιγίδα του Pasdaran και ξεκίνησε από την Bekaa προς το Νότιο Λίβανο και τα νότια προάστια της Βηρυτού. Έλαβε μέρος σε περιορισμένες συγκρούσεις εναντίον θυλάκων των Χριστιανών του Λιβάνου στις αρχές του 1982 και καθώς η Ισραηλινή εισβολή κατέστρεψε στα νότια τις υποδομές της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) τον Ιούνιο, το Ιράν έστειλε την Χεζμπολλά στην συμπλοκή. Τα πρώτα της χτυπήματα στράφηκαν εναντίον της Πρεσβείας των ΗΠΑ και των Πεζοναυτών καθώς και των Γαλλικών στρατευμάτων. Καθ’ όλη τη δεκαετία του 1980 η Χεζμπολλά λάμβανε ομήρους Αμερικανούς και Ευρωπαίους πολίτες και ενεπλάκη σε επιχειρήσεις εναντίον των Ισραηλινών δυνάμεων και των τοπικών συμμάχων τους στον Στρατό του Νοτίου Λιβάνου (SLA).
To 1990, η Συρία εισέβαλε στην Ανατολική Βηρυτό, αιχμαλωτίζοντας την κεντρική κυβέρνηση και ενδύοντας την Χεζμπολλά με έναν μανδύα κρατικής νομιμότητας. Το Ιράν ακολούθως κέρδισε έναν τρίτο σύμμαχο στην περιοχή, την υπό Συριακό έλεγχο Δημοκρατία του Λιβάνου. Μετά από μια δεκαετία επιθέσεων, συμπεριλαμβανομένων βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας, η χρηματοδοτούμενη από το Ιράν οργάνωση κέρδισε ακόμη μια νίκη όταν το Ισραήλ απεσύρθη από τη γραμμή ασφαλείας στον Νότιο Λίβανο και ο SLA διαλύθηκε.
Το Μάιο του 2000 η Χεζμπολλά ήταν παρατεταγμένη κατά μήκος των διεθνών συνόρων απέναντι στον “Σιωνιστικό Εχθρό”. Διά μέσου των θεσμών του Λιβάνου, των λιμανιών εισόδου, τους συστήματος ασφαλείας, το Ιράν επεξέτεινε τη βάση του μέσα στη χώρα, κερδίζοντας επιπρόσθετη χρηματοδότηση και διείσδυε σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο, από την Αφρική μέχρι τη Λατινική Αμερική. Το 2005 η οργάνωση εκφόβισε μέλη της Επανάστασης των Κέδρων χρησιμοποιώντας τρομοκρατία προκειμένου να καταβάλει μια δημοκρατική εξέγερση εναντίον της Χομεϊνικής-Μπααθιστικής κυριαρχίας.
Σύνδεση με τη ΧαμάςΣτις αρχές της δεκαετίας του 1990 το Ιράν τελικώς συνέδεσε την Χαμάς με την Χεζμπολλά. Οι εκατοντάδες τζιχαντιστές που εξορίστηκαν από το Ισραήλ στον Λίβανο απορροφήθηκαν από την Χομεϊνιστική οργάνωση σε διάφορα στρατόπεδα εκπαίδευσης. Η συνάντηση μεταξύ της Χεζμπολλά (μια Σιιτικής Ισλαμιστικής Οργάνωσης) και της Χαμάς (ενός παρακλαδιού της Σουνιτικής Μουσουλμανικής Αδελφότητας) δημιούργησε το πρώτο υβρίδιο Σουνιτών εξτρεμιστών που δρουν σε συνεργασία με Σιίτες φονταμενταλιστές. Η χρηματοδότηση του Ιράν ενίσχυε περαιτέρω τη Χαμάς.
Η νέα στρατηγική συνεργασία έδωσε στο Ιράν επιρροή εντός των Παλαιστινιακών κοινοτήτων, ειδικά στη Γάζα. Ως τζιχαντιστική οργάνωση, η Χαμάς απορρίπτει την ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων καθώς δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη ενός Εβραϊκού κράτους. Αρχικά, η εκπαίδευση της από την Μουσουλμανική Αδελφότητα και η Ουαχαμπιτική χρηματοδότηση υπαγόρευσαν τις προσπάθειές της εναντίον των διαπραγματεύσεων της PLO με το Ισραήλ αλλά όταν η Χαμάς εισήλθε σε συμφωνία με την Χεζμπολλά και το Ιράν έγινε τμήμα του τοπικού άξονα που λαμβάνει διαταγές από την Τεχεράνη και έτσι έγινε τμήμα της στρατηγικής των αγιατολάχ να επεκταθούν σε όλη την περιοχή και να ανατρέψουν μετριοπαθείς Αραβικές κυβερνήσεις. Το πραξικόπημα της Χαμάς το 2007 εναντίον της Παλαιστινιακής Αρχής σηματοδότησε ότι η Χαμάς είχε γίνει ένα ακόμη Ιρανικό πλοκάμι στην περιοχή.

Τα ανδρείκελα του Ιράν σε Ιράκ και ΑφγανιστάνΤα σχέδια του Ιράν γα το Ιράκ δεν είναι κάτι καινούργιο. Από τις πρώτες μέρες της επανάστασης του 1979, οι Ιρανική κατασκοπεία ενστάλαξε πρόβλημα στις Σιιτικές περιοχές του Ιράκ. Ο μακροπρόθεσμος στόχος θα ήταν να δουν την Σιιτική μειονότητα του Ιράν να συμπαθεί το καθεστώς της Τεχεράνης και να παρέχει μια χερσαία γέφυρα προς τη Συρία και τον Λίβανο στα δυτικά -από την Τεχεράνη μέχρι τη Μεσόγειο. Με το νότιο Ιράκ υπό την κυριαρχία του Ιράν, θα άλλαζε η φύση της σύγκρουσης με το Ισραήλ και θα απειλούντο τα πλούσια σε πετρέλαιο κράτη του Αραβικού Κόλπου.
Η Σιιτική Hizb al-Dawa του Ιράκ πάσχισε για να εγκαθιδρύσει ένα ισλαμιστικό κράτος στην Μεσοποταμία από τη δεκαετία του 1960. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου Ιράκ-Ιράν, ο Χομεϊνί σχεδίασε να καταλάβει τη Basra και τις νότιες επαρχίες του Ιράκ και να ανακηρύξει μια Ισλαμική Δημοκρατία εκεί. Μετά την εισβολή του Saddam Hussein στο Κουβέιτ χιλιάδες Σιίτες κατέφυγαν στο Ιράν όπου και εκπαιδεύτηκαν από τους Pasdaran. Η Ταξιαρχία Badr, το Ανώτατο Συμβούλιο για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράκ και άλλες Ιρακινές φράξιες γεννήθηκαν κατά την εξορία στο Ιράν.
Με την κατάρρευση του Ιρακινού κυβερνώντος κόμματος Baath στα χέρια του υπό τις ΗΠΑ συνασπισμού, το Ιράν ξεκίνησε άλλη μία μυστική εισβολή στο Ιράκ αποστέλλοντας πράκτορες, ειδικές δυνάμεις και εκπαιδευτές της Χεζμπολλά σε όλες τις Σιιτικές περιοχές της χώρας. Το Ιράν διείσδυσε στα περισσότερα πολιτικά κόμματα με Ισλαμιστικές (Σηιτικές) τάσεις και οργάνωσε μια περήφανη φιλο-Χομεϊνική δύναμη: τον Στρατό του Mahdi (σημ. μτρφ: Στρατό του Μεσσία). Το Ιράν, η Συρία και η Χεζμπολλά εργάστηκαν από κοινού για να εγκαθιδρύσουν μια “φιλο-αξονική” δύναμη εντός του Ιράκ.
Στο Αφγανιστάν οι στρατηγοί του Ιράν παρέμειναν απτόητοι από την παρουσία των ΝΑΤΟ-ικών δυνάμεων μετά το 2001. Παρά την κατάρρευση του καθεστώτος των Ταλιμπάν εκείνη τη χρονιά, η Τεχεράνη διείσδυσε στην Σιιτική κοινότητα των Χαζάρων του Αφγανιστάν στο κέντρο της χώρας και παρείχε υλικοτεχνική υποστήριξη στην εξέγερση των Ταλιμπάν. Προφανώς το Ιρανικό καθεστώς ενδιαφέρεται να εξοστρακίσει τις προσπάθειες υπό τις ΗΠΑ, αδυνατίζοντας την κυβέρνηση Καρζάι στην Καμπούλ και να αποσύρει την επιρροή του στην χώρα αυτή της Κεντρικής Ασίας. Και η ακτίνα δράσης της Τεχεράνης στο Αφγανιστάν θα αυξηθεί μόνο καθώς το Πακιστάν θα γίνεται ολοένα και πιο ασταθές.
Διεισδύοντας στην Αραβία: Υεμένη, Σαουδική Αραβία και Κόλπος
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, η Τεχεράνη έχει διευρύνει τις ανατρεπτικές δραστηριότητές τις στην Αραβική Χερσόνησο, διαπληκτιζόμενη με τα Αραβικά κράτη του Μπαχρέιν και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στο Κόλπο. Αν και τα ΗΑΕ ισχυρίζονται πως η νήσος Αμπού Μούσα είναι τμήμα της εδαφικής της κυριαρχίας, Ιρανικές δυνάμεις το έχουν καταλάβει, και απορρίπτουν τις εκκλήσεις να αποχωρήσουν. Πρόσφατες δηλώσεις των Χομεϊνιστών κληρικών υποστηρίζουν ότι το Μπαχρέιν, επίσης, είναι ιρανική κτήση με το όνομα Νήσος Mishmahig, και αυτό προκάλεσε μια σοβαρή διπλωματική κρίση με το μικρό βασίλειο.
Πίσω από αυτές τις ιστορικές διαφωνίες βρίσκονται μεγαλύτερες γεωπολιτικές φιλοδοξίες. Το Ιράν έχει ήδη επενδύσει μεγάλα χρηματικά ποσά για το πετρέλαιο στα ΗΑΕ, με στόχο την επέκταση της πολιτικής και στρατιωτικής επιρροής του στις χώρες του Κόλπου. Οι Ιρανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν επίσης επεκτείνει τα στοιχεία και τα στελέχη της στη μεγάλη κοινότητα Σηιτών του Μπαχρέιν.

Στην με Σουνιτική πλειοψηφία Υεμένη, τα δίκτυα της Pasdaran έχουν γαντζώθηκε στους Houthis, οι οποίοι κάνουν ένοπλη εξέγερση στο βόρειο άκρο της χώρας. Ο Πρόεδρος της Υεμένης Ali Abdallah Saleh κατηγόρησε το Ιράν και τη Χεζμπολλά για εκπαίδευση των επαναστατών, οι οποίοι πολέμησαν εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων και επιτέθηκαν σε Σαουδαραβικές θέσεις κατά μήκος των συνόρων. Έως το 2009, οι Χομεϊνιστές εγκατέστησαν στην πράξη στρατιωτικό θύλακα στο νότιο άκρο της Αραβικής Χερσονήσου, που απειλεί τη Σαουδική Αραβία και την πιο ευαίσθητη επαρχία της, τη Hejaz που φιλοξενεί τα ιερότερο τεμένη του Ισλάμ, της Μέκκας και της Μεδίνας.

Στοχεύοντας την Βόρεια ΑφρικήΑν και η Βόρεια Αφρική έχει φιλοξενήσει σχεδόν αποκλειστικά Σαλαφιστές τζιχαντιστές, έχει παρατηρηθεί αυξημένη δραστηριότητα εκ μέρους των Σιιτών πρακτόρων της Τεχεράνης. Σύμφωνα με τις Μαροκινές αρχές, το Ιράν έχει χρηματοδοτήσει τα θρησκευτικά ιδρύματα, των οποίων η πρώτη αποστολή είναι να μετατρέψει Σουνίτες σε Σιίτες, σε ό, τι ονομάζεται ως "Tashyeeh." Το 2009 και το 2010, η κυβέρνηση Ραμπάτ έκλεισε αρκετές από αυτές τις οντότητες και συνέλαβε ανθρώπους που ασχολούνται με αυτές.
Επιπλέον, πηγές της αντιπολίτευσης του Μαρόκου και της Αλγερίας θεωρούν ότι το Ιράν προσπαθεί να πείσει τους Αλγερινούς να προχωρήσει σε συμφωνίες συνεργασίας παρόμοιες με τις συνθήκες Ιράν-Συρίας ή με τις πιο πρόσφατες συμφωνίες Συρίας-Τουρκίας. Εάν αυτή η ώθηση επρόκειτο να αποδώσει καρπούς, τα οφέλη για την Τεχεράνη θα ήταν ανυπολόγιστα. Όχι μόνο οι Χομεϊνιστές θα είχαν μια στέρεη βάση στα νότια της Μεσογείου, αλλά θα αποκτούσαν επίσης μια ευρεία πύλη στα ασθενή κράτη της Κεντρικής Αφρικής και πέραν αυτής.
Η Χεζμπολλά διεισδύει στην ΑίγυπτοΕν τω μεταξύ, τον περασμένο χρόνο στην Αίγυπτο, η κυβέρνηση του Χόσνι Μουμπάρακ κατηγόρησε τη Χεζμπολλά για τη δημιουργία στοιχείων στο εσωτερικό της χώρας και για το σχεδιασμό επιθέσεων εναντίον Αιγυπτιακών και Δυτικώς στόχων. Η Αίγυπτος, η πιο πυκνοκατοικημένη και πιο ισχυρή αραβική χώρα με πλειοψηφία Σουνιτών, έχει γίνει σημαντικά στόχος από Σουνιτικά Σαλαφιτικά τρομοκρατικά δίκτυα. Η νέα προσθήκη στοιχείων της Χεζμπολλά που δρουν στο εσωτερικό αυξάνει δραματικά τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος από τζιχαντιστές.

Αιγυπτιακά δικαστήρια έχουν καταδικάσει έναν αριθμό Λιβανέζων μελών της Χεζμπολλά καθώς και Αιγυπτίων πολιτών που εργάζονταν γι’ αυτούς. Από τη Βηρυτό, ο γενικός γραμματέας της Χεζμπολλά απηύθυνε σωρεία απειλών προς την κυβέρνηση του Προέδρου Μουμπάρακ, ισχυριζόμενος ότι η Χεζμπολλά και η «Ισλαμική Αντίσταση» έχουν το δικαίωμα να δραστηριοποιούνται από οποιοδήποτε αραβικό και τον ισλαμικό έδαφος ενάντια στους εχθρούς τους, κυρίως εναντίον του Ισραήλ. Ο Χασάν Νασράλα απείλησε προηγουμένως το Κάιρο, όταν προέτρεψε τις αιγυπτιακές ένοπλες δυνάμεις να επαναστατήσουν εναντίον της κυβέρνησής τους.

Ωστόσο, η Ιρανική στρατηγική για την οικοδόμηση τρομοκρατικών δικτύων κατά μήκος της κοιλάδας του Νείλου μέσω της Χεζμπολλά δεν έχει περιοριστεί στην Αίγυπτο. Το Σουδάν, του οποίου το καθεστώς από το 1989 είναι τόσο ισλαμικό όσο και τζιχαντιστικό, έχει επαναπροσεγγίσει την Τεχεράνη. Αυτή η σύγκλιση συμφερόντων μεταξύ των ελίτ των δύο κρατών- παρία έχει αυξηθεί μόνο αφότου το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο κατηγόρησε τον Σουδανό δικτάτορα Ομάρ αλ Μπασίρ για τη γενοκτονία στο Νταρφούρ. Τις επόμενες εβδομάδες και μήνες μετά την απαγγελία κατηγοριών, οι αντιπροσωπείες της Χεζμπολλά ακολουθούμενες από Ιρανούς εκπροσώπους υποστήριξαν τον Bashir εναντίον της Δύσης, και, επομένως εναντίον των εξεγέρσεων των Αφρικανών στα νότια, τα δυτικά και τα ανατολικά της ταραγμένης χώρας.

Η πρόσβαση του Ιράν στο Σουδάν έφερε επίσης στρατηγικά πλεονεκτήματα στην Pasdaran: οι μυστικές υπηρεσίες της Χεζμπολλά και του Ιράν ωφελήθηκαν από την τεράστια έκταση γης με τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων και με την εκπαίδευση πολιτοφυλακών των καθεστώτος για δυνητικές μελλοντικές συγκρούσεις. Με τη σύνδεσή της με το Σουδάν, η Χεζμπολλά και οι Ιρανοί χορηγοί της έχουν τώρα ένα πλήθος στα νότια της Αιγύπτου, από όπου μπορούν να έχουν πρόσβαση στην Ερυθρά Θάλασσα μέσω του Πορτ Σουδάν και να χρησιμοποιούν διαδρόμους προς την Ερυθραία και το Τσαντ.

Εγκαταστάσεις σε Ανατολική και Δυτική ΑφρικήΠρος το τέλος του 2008 και του 2009, έντονες επαφές μεταξύ των εκπροσώπων του πρόεδρου του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ και αξιωματούχων της Ερυθραίας κατέληξαν στην υπογραφή μιας συμφωνίας για τη χορήγηση διευκολύνσεων για το Ναυτικό του Ιράν κατά μήκος των ακτών της Ερυθραίας. Αυτή η στρατηγικής σημασίας εξέλιξη έδωσε τους Χομεϊνιστές εκατοντάδες μίλια πρόσβασης στην Ερυθρά Θάλασσα. Ενώ οι αμερικανικές και συμμαχικές ναυτικές δυνάμεις αποτρέπουν το Ιράν στον Περσικό Κόλπο, τα Ιρανικά κεφάλαια, αν και όχι τόσο περίπλοκα όσο οι δυτικές δυνάμεις στην περιοχή, μπορούν τώρα να δράσουν στην Ερυθρά Θάλασσα. Πράγματι, όπου πηγαίνει το Ιρανικό καθεστώς, η Χεζμπολλά ακολουθεί. Το Ισραήλ επομένως περιβάλλεται από εντολοδόχους του Ιράν και το Κέρας της Αφρικής βρίσκεται υπό τον αυξανόμενο κίνδυνο που τίθεται από τον άξονα αντίστασης.

Το Ιράν έχει επίσης εργαστεί για να διεισδύσει στη Δυτική Αφρική από το 1980. Εκμεταλλευόμενη το σημαντικό μέγεθος των Λιβανέζικων κοινοτήτων στη Σενεγάλη, τη Λιβερία, τη Σιέρα Λεόνε, την Ακτή Ελεφαντοστού, το Μπενίν και τη Νιγηρία, η Χεζμπολλά έχει αναπτύξει οικονομικά και κατασκοπευτικά δίκτυα που εκτείνονται σε όλη την περιοχή. Αυτή η αύξηση δραστηριοτήτων που υποστηρίζονται από το Ιράν στη Δυτική Αφρική θα μπορούσε να έχει αρνητικές επιπτώσεις στον συντονισμό ασφάλειας μεταξύ των χωρών αυτών και της Δύσης, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Το Ιράν στην ΕυρώπηΑπό την έτσι-λεγόμενη «Ισλαμική Επανάσταση», το Ιράν έχει αναλάβει φαύλες δραστηριότητες μυστικών υπηρεσιών σε όλη την Ευρώπη, εκφοβίζοντας και ενίοτε δολοφονώντας μέλη της αντιπολίτευσης και διαφωνούντες. Αλλά η πιο επικίνδυνη παρουσία της Τεχεράνης στην Ευρώπη έρχεται με τη μορφή ενεργών στοιχείων της Χεζμπολλά. Από το 9 / 11, ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν εντοπίσει δραστηριότητες της Χεζμπολλά στο έδαφός τους. Πράγματι, η Γερμανία έχει συλλάβει και δικάσει μέλη της οργάνωσης που σχεδίαζαν παράνομες δραστηριότητες.

Το Ιράν έχει επεκτείνει τη στρατηγική τους ακτίνα δράσης στις Ευρωπαϊκές χώρες, με τη διείσδυσή του μέσω κατασκοπευτικών και τρομοκρατικών δικτύων και αποδυναμώνοντας την απόφασή τους να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τις ΗΠΑ για κυρώσεις ή άλλα κατασταλτικά μέτρα κατά της Τεχεράνης.

Εκτεινόμενο μέχρι την Αμερική ΉπειροΤο μακρύτερο χέρι του Ιράν τεντώνεται μέχρι τη Λατινική Αμερική. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Χεζμπολλά είχε καθιερώσει μια παρουσία στην τρι-συνοριακή περιοχή μεταξύ της Βραζιλίας, της Αργεντινής και της Παραγουάης. Αυτή η παράνομη ζώνη επιτρέπει στο δίκτυο των Χομεϊνιστών να αναπτύξει παράνομες οικονομικές δραστηριότητες και να εκπαιδεύει και να σχεδιάζει τρομοκρατικές επιθέσεις στην περιοχή. Το 1992 η βομβιστική επίθεση στην Ισραηλινή πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες και το 1994 η βομβιστική επίθεση σε Εβραϊκό κέντρο είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων της Τεχεράνης και της παγκόσμιας εμβέλειας της.

Με την άνοδο του καθεστώτος του Ούγκο Τσάβες στη Λατινική Αμερική η παρουσία του Ιράν διευρύνθηκε ακόμη περισσότερο. Ο ισχυρός άντρας της Βενεζουέλας έχει υπογράψει πολλές συμφωνίες με το καθεστώς Αχμαντινετζάντ, στις οποίες περιλαμβάνεται από τον Απρίλιο του 2009 μια Συνθήκη άμυνας που προβλέπει στρατιωτική συνεργασία και συνεργασία των υπηρεσιών πληροφοριών. Η Βενεζουέλα έχει χορηγήσει στη Χεζμπολλά άδεια εργοστάσια για να οργανώσουν την παρουσία τους υπό την προστασία των Pasdaran του Ιράν και των τοπικών υπηρεσιών πληροφοριών, και σύμφωνα με εκθέσεις του Αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας, οι Βενεζουελάνοι παρέχουν στις Ιρανικές μονάδες την διδασκαλία της ισπανικής γλώσσας, με στόχο την ενσωμάτωσή τους στο πλαίσιο των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Μία από τις πιο επικίνδυνες πτυχές της παρουσίας του Ιράν στη Βενεζουέλα είναι η αυξανόμενη ικανότητα να εγκαταστήσει Ιρανικούς πυραύλους που στοχεύουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες της περιοχής.

Όσο για σήμερα, η εμβέλεια του Ιράν εντός των Ηνωμένων Πολιτειών είναι κατά κύριο λόγο-αλλά όχι αποκλειστικά-στα χέρια των δικτύων της Χεζμπολλά, η οποία έχει προσπαθήσει να προσλάβει νέους πράκτορες, από τότε που εγκαθίδρυσαν τις δικές τους βάσεις στο Λίβανο τη δεκαετία του 1980. Εργαζόμενοι φυσικά μέσω των Λιβανέζικων κοινοτήτων, αρχίζοντας με τις βάσεις τους στη χώρα καταγωγής, η Χεζμπολλά εγκαθιστά ομάδες και στοιχεία στο εσωτερικό των ΗΠΑ σε πολιτείες όπως το Μίτσιγκαν, η Νέα Υόρκη και η Βόρεια Καρολίνα.

Οι κύριες δραστηριότητες που εντοπίστηκαν από τις αμερικανικές αρχές επιβολής του νόμου επικεντρώνονται στο λαθρεμπόριο, στη συλλογή κεφαλαίων, και στην παροχή υλικής υποστήριξης προς τη μητρική οργάνωση στον Λίβανο. Όμως η Χεζμπολλά έχει αποκτήσει πολύτιμη πείρα από τη διείσδυση στο Λίβανο, την Αίγυπτο, το Ιράκ, την Υεμένη και τις χώρες της βόρειας Αφρικής, η οποία πείρα επιτρέπει στο Ιράν να κάνει σημαντικές ζημιές στις ΗΠΑ σε περίπτωση ανοικτής σύγκρουσης. Οι Αμερικανικές αρχές επίσης παρακολουθούν την χρηματοοικονομική παρουσία του Ιράν στις ΗΠΑ, με πρόσφατες ανακαλύψεις που δείχνουν πως Ιρανικές εταιρείες είναι κάτοχοι περιουσιακών στοιχείων ακόμη και στο Μανχάταν.
Διαμεσολαβητές: το ΑΚP της Τουρκίας και το ΚατάρΚατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, δύο ακόμη κυβερνήσεις της Μέσης Ανατολής -υποτίθεται στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ-συνδράμουν το Ιράν στις προσπάθειές του να βγει από τη διεθνή απομόνωση. Από το 2002 η Τουρκία κυβερνώμενη από το Κόμμα της Ισλαμικής Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), έχει σιγά σιγά μετατραπεί να υποστηρικτή της πολιτικής του Ιράν, συμπεριλαμβανομένου του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στήριξε πρόσφατα την αμφιλεγόμενη επανεκλογή του Αχμαντινετζάντ παρά τη μαζική δημοκρατική αντιπολίτευση στο εσωτερικό του Ιράν. Οι Ισλαμιστές της Άγκυρας απέρριψαν επίσης τις κυρώσεις του ΟΗΕ για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Σύμφωνα με αρκετές Αραβικές κυβερνήσεις, το Κατάρ, το οποίο χρηματοδοτούσε το δίκτυο Αλ Τζαζίρα από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, έκανε τη ζωή ευκολότερη για το Ιρανικό καθεστώς στην περιοχή. Ο Εμίρης του Κατάρ έκανε διπλωματικούς ελιγμούς για να εμποδίσει τον ΟΗΕ από την εφαρμογή της Απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας 1559, η οποία προβλέπει τον αφοπλισμό της Χεζμπολλά στο Λίβανο. Αντί γι’ αυτό, το Κατάρ διοργάνωσε μια αντι-διάσκεψη στην Ντόχα το 2008 για να βοηθήσει την Χεζμπολλά να ενσωματωθεί στην λιβανική κυβέρνηση εις βάρος της δημοκρατικής Επανάστασης των Κέδρων.
Η Ιρανική ΑπειλήΗ απειλή από το Ιράν υπερβαίνει κατά πολύ την επιδίωξη απόκτησης πυρηνικών όπλων. Η χρήση εντολοδόχων τρομοκρατών και η δημιουργία ενός παγκόσμιου τρομοκρατικού δικτύου υπήρξε ένας από τους παλαιότερος λόγους αντιδικίας με τη Δύση. Παρά το σημερινό ενδιαφέρον για τους Ταλιμπάν και την αλ-Κάιντα, καμία ομάδα δεν είχε μεγαλύτερη συμμετοχή στην παγκόσμια τρομοκρατία από τη Χεζμπολλά, και κανένα κράτος δεν έχει αποδειχθεί καλύτερος και πιο συνεπής προστάτης της από το Ιράν.

Από μια Αμερικανική άποψη αντιμετώπισης της τρομοκρατίας οι απειλές που τίθενται από το Ιράν, η Χεζμπολλά και το παγκόσμιο τρομοκρατικό δίκτυό της είναι το σημαντικό. Όμως, η προσθήκη πυρηνικών όπλων σε αυτό το παγκόσμιο δίκτυο των Χομεϊνιστών μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί τόσο επικίνδυνη αν όχι περισσότερο από πυρηνικά όπλα στα χέρια της Αλ Κάιντα.
* Ο Δρ Walid Phares είναι διευθυντής του “Future of Terrorism Project” του Ιδρύματος για τη Άμυνα της Δημοκρατίας. Διδάσκει παγκόσμιες στρατηγικές στο National Defense University και είναι ο συγγραφέας του βιβλίου: “Η Αντιπαράθεση: Κερδίζοντας τον πόλεμο κατά του Μελλοντικού Τζιχάντ”.
------------------
Η "Παγκόσμια Ιρανική Τρομοκρατική Εμβέλεια" δημοσιεύθηκε αρχικά το καλοκαίρι του 2010 στο περιοδικό InFocus. Το άρθρο αυτό παρουσιάζει τη γεωπολιτική επέκταση του Iρανικού καθεστώτος καθώς και της τρομοκρατίας και τη στρατηγική της εμβέλεια σε όλο τον κόσμο. Το Ιράν έχει αναπτύξει όπλα, έχει δημιουργήσει τρομοκρατικά δίκτυα και έχει καθιερώσει ένα σύστημα συμμαχιών, προκαλώντας και απειλώντας την περιοχή και τη διεθνή κοινότητα.
http://counterterrorismblog.org/2010/07/irans_global_terrorist_reach.php

Το Ισραήλ, Οι Παλαιστίνιοι και οι Κίνδυνοι της Διπολικής Αντίληψης

Σήμερα το "ΑΙΤ" παραθέτει μετάφραση ενός εξαιρετικού άρθρου από την ιστοσελίδα "Huffington Post" της Δρ. Qanta Ahmed, η οποία είναι γνωστή Πακιστανή Μουσουλμάνα ιατρός, συγγραφέας και διανοούμενη. Στο άρθρο η Qanta Ahmed καταγγέλει αυτό που η ίδια χαρακτηρίζει ως "διπολική αντίληψη", δηλαδή τις διχαστικές παγιωμένες αντιλήψεις και ιδεολογίες των αντιμαχώμενων πλευρών στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα εκείνες των Μουσουλμάνων αλλά και των ΜΜΕ. Ταυτόχρονα, στηλιτεύει και την υποκρισία του Μουσουλμανικού κόσμου απέναντι στο Ισραήλ αλλά και απέναντι στα ίδια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ως παράδειγμα χρησιμοποιεί τα γεγονότα σε σχέση με τον στολίσκο της Γάζας. Αν και το άρθρο είναι από τον Ιούνιο το θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικό διότι παρουσιάζει την άποψη μιας πραγματικά πεφωτισμένης και θαρραλέας Μουσουλμάνας διανοούμενης για τα προβλήματα στη Μέση Ανατολή. Διαβάστε το με προσοχή.

«Το Ισραήλ και ο στολίσκος: οι κίνδυνοι της διπολικής αντίληψης»
“Huffington Post” (20.6.2010)
Της Qanta Ahmed, MD
http://www.huffingtonpost.com/qanta-ahmed/israel-and-the-flotilla-o_b_613660.html

Με φόντο τα φύλλα και τον ήχο των κελαιδισμάτων των πουλιών της Βρετανίας σε μια βροχερή ανοιξιάτικη μέρα στην Αγγλία, σκέφτομαι την θρησκεία, τα πιστεύω και την ηθική. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες εδώ στο Cambridge είχα την ευχαρίστηση να βρεθώ παρέα με μερικά από τα πιο πεφωτισμένα μυαλά που μελετούν τους δεσμούς μεταξύ της επιστήμης και της θρησκείας σήμερα. Μαζί με άλλα εννέα άτομα συμμετέχω στο Πρόγραμμα Υποτροφίας για την Δημοσιογραφία Templeton – Cambridge για το 2010 (Templeton – Cambridge Journalism Fellowship), ένα πρόγραμμα που επινοήθηκε από τον αείμνηστο Σερ John Templeton για να βοηθήσει τους δημοσιογράφους να συμμετάσχουν σε έναν δημόσιο διάλογο για τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας προωθώντας ταυτόχρονα και τον διαθρησκευτικό διάλογο.
Ένας από τους πιο εντυπωσιακούς ομιλητές ήταν ο Καθηγητής Noah Efron από το Πανεπιστήμιο Bar Ilan ο οποίος ήρθε αεροπορικώς από το Τελ Αβίβ για να μας μιλήσει για την Επιστήμη και τον Ιουδαϊσμό. Σε μια κρίσιμη στιγμή προέβη σε μια τρομερά σημαντικά παρατήρηση που παρέμεινε μαζί μου για μεγάλο διάστημα αφότου είχε ολοκληρωθεί η συναρπαστική ομιλία του.
Αργότερα εκείνη την εβδομάδα έπειτα από κουραστικές ημέρες μαθημάτων, παρακολουθούσα τις ειδήσεις για τον στολίσκο που κατευθυνόταν στη Γάζα και θυμήθηκα την εύστροφη παρατήρησή του για την τάση, την έντονη και φλογερή εχθρότητα που εντοπίζεται συχνά σε εκείνο το σημείο όπου η επιστήμη συναντά την θρησκεία, το οποίο χαρακτηρίζεται από μια ενέργεια μέσω της οποίας το ένα συχνά προσδιορίζει το άλλο. Ο έντονος δεσμός με κάθε πόλο είναι εκπληκτικά ισχυρός και επομένως συχνά ο διάλογος που απορρέει δεν είναι (όπως διδάσκει ο Καθηγητής Efron) πραγματικά ένας «διάλογος» αλλά ο θόρυβος που είναι το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης. Ο Καθηγητής Efron μας έδειξε ότι αυτή η δυναμική σπανίως αφορά ιδέες με την καθαρή έννοια της λέξης, αλλά συναισθήματα που εμείς έχουμε εμπλέξει στη διαδικασία.
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις.
Τα ίδια χαρακτηριστικά ενός έμφυτου αυτοματισμού και παβλοφικά αντανακλαστικά υπάρχουν για ένα μεγάλο μέρος της Μουσουλμανικής εμπειρίας με οποιαδήποτε έκφραση του Ιουδαϊσμού και παρατηρείται πιο έντονα στο χάσμα μεταξύ του «Μουσουλμάνου» και του «Ισραηλινού». Αυτός ο αυτοματισμός έχει εκφραστεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο σε σχέση με τα γεγονότα που συνδέονται με το πρόσφατο και έντονα λυπηρό επεισόδιο με τον στολίσκο.
Ένα μεγάλο μέρος της ειδησεογραφικής κάλυψης εδώ στη Βρετανία έχει εστιαστεί στο γεγονός ότι πράγματι η Γάζα παραμένει υπό ναυτικό αποκλεισμό και βρίσκεται ουσιαστικά υπό πολιορκία, καθώς έχει στερηθεί από πολλούς κρίσιμους πόρους που σε άλλη περίπτωση θα διευκόλυναν την ανοικοδόμησή της. Ενώ είναι αλήθεια ότι το Ισραήλ επιτρέπει την είσοδο σημαντικών ποσοτήτων βοήθειας, τροφίμων και φαρμάκων, οι λεπτομέρειες παραμένουν ασαφείς σε αμέτρητα ειδησεογραφικά ρεπορτάζ, κάτι το οποίο αποτελεί εσκεμμένη παράλειψη κατά την γνώμη μου.
Όμως απαρέγκλιτα, σε κάθε εκδοχή των γεγονότων, ο στολίσκος που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στις 31 Μάιου παρουσιάζεται καθολικά ως μια δύναμη ηθικής, ένας συμβολικός «απελευθερωτής» που ανταποκρίνεται σε μια ξεχασμένη ανάγκη. Μια κολοσσιαία χειρονομία παροχής ενός μαζικού φορτίου που μεταφέρει εκατομμύρια δολάρια βοήθειας είναι όντως φιλανθρωπική. Αλλά πίσω απ’ αυτά κρύβονται και άλλα..
Από την πρώτη στιγμή προβληματίστηκα από το γιατί αυτά τα πλοία κατέφθαναν εκείνη τη στιγμή ενώ ο αποκλεισμός ισχύει περισσότερο από τρία χρόνια. Κάτι ακόμα πιο αξιοπερίεργο ήταν γιατί ιδιωτικά συμφέροντα της Τουρκίας χρηματοδότησαν αυτή την τρομερά ακριβή προσπάθεια όταν η εκλεγμένη κυβέρνηση τους ήταν σύμμαχος του Ισραήλ εδώ και χρόνια, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να πραγματοποιούνται τακτικές ναυτικές ασκήσεις με το Ισραηλινό Πολεμικό Ναυτικό στην Ανατολική Μεσόγειο.
Εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, η παρουσίαση των Ισραηλινών είναι καθολικά μονολιθική: καταπιεστές, βάρβαροι, απάνθρωποι και άκαρδοι. Οι παραλληλισμοί μεταξύ των Ισραηλινών και των Εβραίων, η σύνδεση του στρατού με την εθνική ταυτότητα, της πολιτικής του κράτους με την ατομική ευθύνη, συγχέονται όλα σε ένα μονολιθικό, δυσφημισμένο, αντιπαθητικό οικοδόμημα. Προφανώς εμείς οι τηλεθεατές, οι αόρατοι σκηνοθέτες των ΜΜΕ, έχουμε χάσει κάθε ικανότητα της διάκρισης και της οξυδέρκειας. Σε κάθε ρεπορτάζ έχει τονιστεί άμεσα ή έμμεσα η ισραηλινή βαρβαρότητα, είτε πάνω σε πλοία είτε στη Γάζα.
Δεν άκουσα όμως επουδενί μια ψύχραιμη συζήτηση για τους πολύπλοκους λόγους για τους οποίους επιβλήθηκε ο αποκλεισμός ή το γιατί η Αίγυπτος συνεργάστηκε στην διατήρηση του αποκλεισμού, κλείνοντας το συνοριακό πέρασμα της Ράφα. Η Ράφα παρέμεινε ερμητικά κλειστή καθόλη την διάρκεια της Επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι, χωρίς αλλαγή ακόμα και έπειτα από τις εκκλήσεις του αραβικού κόσμου. Η συνέργεια της Αίγυπτου στην Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι ήταν μια έντονη προδοσία με παγκόσμια απόηχο.
Βρισκόμουν στο Ριάντ τις πρώτες ημέρες της Επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι παρακολουθώντας το επεισόδιο να διαδραματίζεται στην περιοχή. Κατά την πρώτη εβδομάδα η Σαουδική Αραβία είχε συγκεντρώσει μια τεράστια ποσότητα ανθρωπιστικής βοήθειας έπειτα από έκκληση της ανώτατης ηγεσίας. Παρά την στρατιωτική επιδρομή στη Γάζα, η διέλευση της βοήθειας εμποδίστηκε κατηγορηματικά και ολοκληρωτικά. Όμως δεν ήταν οι Ισραηλινοί που εμπόδισαν την πρόσβαση της αραβικής βοήθειας. Όχι, οι αρνητές των εκκλήσεων των Σαουδαράβων δεν ήταν Εβραίοι, ήταν Μουσουλμάνοι. Η Αίγυπτος όπου υπάρχει Μουσουλμανική πλειονότητα ήταν εκείνη η οποία αρνήθηκε να δώσει στην Σαουδική Αραβία πρόσβαση σε ένα ανοικτό συνοριακό πέρασμα για να μπορέσει να παραδώσει ακόμα και φαρμακευτική βοήθεια και εφόδια. Δεν βολεύει τους Μουσουλμάνους αυτή η παρατήρηση, δεν συμφωνείτε;
Μήπως η άρνηση της Αιγύπτου οφειλόταν στο φόβο των ισραηλινών αντιποίνων; Ίσως. Μάλιστα αυτό αποτελεί μια βολική θεωρία που ενδεχομένως να εμπεριέχει κάποια δόση αλήθειας. ¨Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι τα σύνορα παρέμειναν κλειστά απλά επειδή η Αίγυπτος δεν θέλει να αντιμετωπίσει μια μαζική μετανάστευση κατοίκων της Γάζας.
Αυτές και άλλες λεπτομέρειες είναι ενοχλητικοί αντιπερισπασμοί, μπερδεμένες παρεκκλίσεις, από την διπολική παρουσίαση την οποία τόσο τα ΜΜΕ όσο και τα διπολικά ακροατήριά τους καθώς και οι ειδικοί της χειραγώγησης των μέσων προσπαθούν να προβάλλουν όταν εμείς σκεφτόμαστε το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, τον Μουσουλμάνο και τον Εβραίο. Καθώς τα παγκόσμια ΜΜΕ βολεύονται όλο και περισσότερο με την παρουσίαση του Ισραήλ ως τον μονολιθικό ασυνείδητο κακούργο, η αντι-Ισραηλινή κριτική γίνεται πιο έντονη και ο σχολιασμός καταρρέει. Αυτό το φαινόμενο αποτελεί μια τρομακτική κατάντια και πρέπει να μας προβληματίσει όλους ανεξάρτητα από την πολιτική, την πίστη ή τις σχέσεις καθενός.
Κάποια στιγμή, ένας εκπρόσωπος της Χαμάς εμφανίστηκε στο BBC λέγοντας ότι οι κάτοικοι της Γάζας δεν χρειάζονται βοήθεια προσθέτοντας ότι «δεν χρειάζεται να γεμίσουμε τα στομάχια μας». Ο κόσμος πιστεύει το αντίθετο. Με την φοβερή περιφρόνησή του που αποκαλύφθηκε από ένα άσχετο σχόλιο, ο εκπρόσωπος αποκάλυψε και τον κύριο στόχο του στολίσκου, όπως τον καταλάβαινε εκείνος. Στόχος ήταν να αναμετρηθεί με τον αποκλεισμό, όχι να ανακουφίσει τις υλικές ανάγκες του εκλογικού του σώματος που υπέφερε. Ο στολίσκος ήταν μια ωμή και κατάφορη πολιτική κίνηση που στόχο είχε να ταπεινώσει και να προκαλέσει.
Οι δηλώσεις του αποκαλύπτουν το βαθμό στον οποίο οι Παλαιστίνιοι έχουν μετατραπεί σε αντικείμενα και πολιτικά πιόνια αντί να θεωρούνται άνθρωποι. Και ενώ νιώθουμε άνετα με την μακρόχρονη μετατροπή των Παλαιστινίων σε αντικείμενα από τους Ισραηλινούς ως τους «άλλους» που αποτελούν απειλή για την ασφάλεια, (εξάλλου το Ισραήλ πρέπει πάντοτε να διατηρεί ισορροπίες μεταξύ του συνεχούς αγώνα να ανταποκριθεί στις ανάγκες των τρομοκρατημένων ισραηλινών πολιτών και των αναγκών ενός γεωμετρικά αυξανόμενου νεότερου, φτωχότερου και πιο ριζοσπαστικού πληθυσμού στη Γάζα) αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε την δική μας μοχθηρή μετατροπή των Παλαιστινίων σε αντικείμενα και μάλιστα τόσο αποτελεσματικά . Αυτή η μετατροπή σε αντικείμενα δεν γίνεται μόνο από την εναλλασσόμενη, διεφθαρμένη ηγεσία τους αλλά και από τον μουσουλμανικό κόσμο. Εμείς οι Μουσουλμάνοι χρειαζόμαστε τους Παλαιστίνιους με τα δεινά τους ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν ως το τυφλό σημείο της Ummah το οποίο στην κυριολεξία μας εμποδίζει να δούμε τις δικές μας άμεσες παθογένειες: παθογένειες που ίσως χρειαστούν την προσοχή μας, ακόμα και κοινωνικές παρεμβάσεις. Θα ήμασταν χαμένοι, άοπλοι και σοκαρισμένοι χωρίς την ύπαρξη ενός εξωτερικού εχθρού για την οργή μας που έχει εστιαστεί τόσο έντονα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, μάλιστα τόσο έντονα που το Νταρφούρ δεν αξίζει την παραμικρή προσοχή.
Αυτό απενοχοποιεί το Ισραήλ; Όχι. Ενοχοποιεί τους Μουσουλμάνους; Σίγουρα.
Αφήστε με να συνεχίσω αυτό το αυτομαστίγωμα.
Κατά την ίδια περίοδο των αναμετρήσεων των στολίσκων με τις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις, στο Πάκισταν, τη χώρα καταγωγής μου από την πλευρά της μητέρας και του πατέρα μου, έλαβε χώρα μια τρομερή σφαγή 120 μετριοπαθών ειρηνικών Μουσουλμάνων, που ακολουθούσαν το κίνημα Ahmadiyyah το οποίο πρεσβεύει ένα ειρηνικό πλουραλιστικό Ισλάμ. Συγκεκριμένα, υιοθετούν τον δρόμο της μη βίας καταδικάζοντας το βίαιο Τζιχάντ. Σκοτώθηκαν εν ψυχρώ την ώρα που προσεύχονταν, από συμπατριώτες τους Πακιστανούς Μουσουλμάνους. Οι περισσότεροι δολοφονημένοι ήταν ηλικιωμένοι άνδρες. Εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν, κάποιοι εκ των οποίων πέθαναν αυτή την εβδομάδα. Οι υπηρεσίες πρώτων βοηθειών έκαναν δύο ώρες να φτάσουν. Η Πακιστανική Αστυνομία παρέμεινε απαθής επιτρέποντας την σφαγή επειδή υποτίθεται ότι φοβόταν να παρέμβει. Με την αβεβαιότητα της και περιμένοντας την επέμβαση των κομάντο των ειδικών δυνάμεων, η Πακιστανική Αστυνομία μετατράπηκε σε έναν σιωπηλό συνεργό της σφαγής. Πολλοί από τους ειρηνιστές Μουσουλμάνους προσκυνητές πέθαναν από το σοκ απλής αιμορραγίας χωρίς περιπλοκές λίγα μόλις λεπτά πριν λάβουν τις πρώτες βοήθειες
Που ήταν η εθνική και διεθνής κατακραυγή για τον θάνατο αυτών των Μουσουλμάνων; Που είναι ο μουσουλμανικός κόσμος τώρα; Που είναι οι Μουσουλμάνοι που κάνουν εκκλήσεις για έρευνες για εγκλήματα πολέμου στην απαθή και ολόενα πιο διχασμένη πακιστανική ηγεσία; Εμείς οι Μουσουλμάνοι βρισκόμαστε ξαφνικά άφωνοι, σιωπηλοί, κουρασμένοι και απαθείς αλλά για κάποιο λόγο η Γάζα προκαλεί την ωμή οργή μας.
Επομένως μπροστά σε αυτή την εκκωφαντική σιωπή, όταν έξι επιβάτες στο πλοίο σκοτώθηκαν δυστυχώς κατά την διάρκεια αναμέτρησης με τις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις, αυτή η αιματοχυσία ήταν αρκετή για να οδηγήσει σε εκκλήσεις για έρευνες για εγκλήματα πολέμου από μια εκλεγμένη κυβέρνηση που ελέγχει την λειτουργία των ενόπλων δυνάμεων της, που επέβαλε έναν δημόσιο, μακρόχρονο ναυτικό αποκλεισμό ο οποίος έχει γίνει σιωπηλά αποδεκτός στην περιοχή, ανεξάρτητα από το εάν είναι ηθικός ή όχι. Φαίνεται ότι δεν πέταξαν από το κατάστρωμα στη θάλασσα μόνο ένα μέλος των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων κατά την διάρκεια των συγκρούσεων στο πλοίο. Πέταξαν και την ηθική.
Όπως και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, η ηθική είναι δυστυχώς πιο πολύπλοκη απ’ ότι θα ήθελαν κάποιοι να πιστεύουμε. Σήμερα η ηθική βουλιάζει στο βυθό της Ανατολικής Μεσογείου και το μόνο που παραμένει είναι κάποια έρμαια ναυαγίου που επιπλέουν σε ένα πανδαιμόνιο που μεγεθύνει τον υστερικό, προκατειλημμένο αυτοματισμό.
Γίνεται ολόενα και πιο σαφές ότι το Ισραήλ κρίνεται με άλλα μέτρα και σταθμά και με λιγότερη αντικειμενικότητα από κάθε παίκτη εκτός Ισραήλ. Το ίδιο το Ισραήλ δεν μπορεί να είναι αντικειμενικό διότι βρίσκεται εγκλωβισμένο σε ένα τρομερό δίλημμα. Η Χαμάς που δεν ενδιαφέρεται να γεμίσει τα στομάχια εκείνων που πεινούν στη Γάζα, είναι η ίδια υπηρεσία που ξοδεύει εκατομμύρια δολάρια για την τηλεοπτική κατήχηση που στόχο έχει τα νέα μυαλά που εύκολα χειραγωγούνται. Δείτε το μόνοι σας. Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της Palestinian Media Watch. Παιδιά στην κρίσιμη ηλικία των 5-7 είναι πολύ ευάλωτα στο να δημιουργούν πρότυπα που αφορούν την σχέση τους με το Θεό. Ακριβώς σε αυτή την ηλικία βομβαρδίζονται με τις «Χολυγουντιανές Παραγωγές» της Χαμάς. Πρόκειται για μια φιλόδοξη προπαγάνδα που επαινεί τις αρετές των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας ως μέσον εκδίκησης. Με το έργο του στο Palestinian Media Watch, o Itamar Marcus έχει αποκαλύψει πόσο θεσμοθετημένη έχει γίνει η τρομοκρατία στις παλαιστινιακές περιοχές. Οι μελέτες του Dr. Pehr Granvist και των συναδέλφων του στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης στη Σουηδία, δείχνουν ότι ακριβώς σε αυτή την ηλικία και σε αυτό το στάδιο της ανάπτυξης του παιδιού επηρεάζεται το σύστημα αξιών του καθώς διαμορφώνονται συγκεκριμένες αξίες που δεν αλλάζουν. Επομένως, είναι χρήσιμο να εισάγονται σε αυτά τα νέα μυαλά ιδέες αυτοκαταστροφής που απορροφώνται, αφομοιώνονται και καλλιεργούνται γρήγορα. Όμως ποιος στηλιτεύει την ηθική αυτή της χειραγώγησης; Ποιος είναι τώρα ο εγκληματίας πολέμου;
Οι ανησυχίες των Ισραηλινών για το άνοιγμα της Γάζας διατηρώντας ταυτόχρονα την δυνατότητα να ελέγχουν εάν εισέρχονται εκεί όπλα, βόμβες και άλλα εργαλεία της τρομοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων και των πλέον απανταχού βομβιστών αυτοκτονίας, είναι σοβαρές και βάσιμες, αλλά δεν λέγεται κουβέντα γι’ αυτές σε συζητήσεις. Επομένως σε αντίθεση με την λαϊκή σοφία, φαίνεται ότι μια ισραηλινή ζωή έχει λιγότερη αξία διεθνώς απ’ ότι πιστεύαμε. Και όπως μου είπε και ένας Εβραίος φίλος μου εδώ στη Νέα Υόρκη με τον χαρακτηριστικό αμίμητο ωμό τρόπο του: «το αίμα των Εβραίων είναι φτηνό». Αλλά εγώ λέω ότι εκείνο των Πακιστανών Μουσουλμάνων ειρηνιστών στη Λαχώρη είναι φτηνότερο.
Ναι, οι Μουσουλμάνοι θα έπρεπε να ανησυχούν εάν οι Χαμάς μπορεί τώρα να λαμβάνει βοήθεια που δεν έχει ελεγχθεί από τη Συρία, τη Λιβύη και το Ιράν ή οποιοδήποτε άλλο μέρος εάν αρθεί ο ναυτικός αποκλεισμός επειδή η Χαμάς και οι όμοιοί της αποτελούν μέσα για ένα στόχο και δίνουν λογαριασμό μόνο στους εαυτούς τους. Δεν ενδιαφέρονται περισσότερο για τα δεινά των Παλαιστινίων από τους Αιγύπτιους και τους άλλους σιωπηλούς συνεργούς όσον αφορά στην απομόνωση και εκδίωξη των Παλαιστινίων. Έχουμε εισέρθει στο επικίνδυνο πεδίο της υπεραπλούστευσης.
Ως μέλος της ομάδας των ερευνητών του Dr. Fraser Watt, οι οποίοι μελετούν την από-ριζοσπαστικοποίηση εδώ στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, o Dr. Jose Liht, έχει μελετήσει προσεκτικά την γλώσσα της ρητορικής στις περιόδους που οδηγούν σε συγκρούσεις. Ένα κύριο χαρακτηριστικό της ρητορικής πριν τις συγκρούσεις είναι ότι γίνεται πιο απλή, πιο διχαστική ενώ υπάρχουν υπεραπλουστεύσεις για την «άλλη πλευρά». Η απώλεια της ανάλυσης είναι αγγελιοφόρος της καταστροφής που μας σαρώνει όλους μαζικά. Τα στοιχεία για αυτές τις αναλύσεις της ρητορικής είναι σίγουρα και έχουν καθιερωθεί. Ακόμα και όταν οι στρατιωτικές επιθέσεις γίνονται απροσδόκητα ως επεισόδια, οι αναλύσεις εκ των υστέρων των πρακτικών αποκαλύπτουν την ίδια μονοδιάστατη προσέγγιση που προωθεί έντονα τον «προσδιορισμό και διαφορετικότητα του άλλου», την αρχή της απομόνωσης του και το τέλος της αμοιβαίας κατανόησης.
Με την υποβάθμιση των ανησυχιών του Ισραήλ και παρουσιάζοντας μονολιθικά όχι μόνο έναν ολόκληρο λαό, αλλά και μια ολόκληρη κουλτούρα, είτε αναφερόμαστε στον «Εβραίο», τον «Ισραηλινό» ή το “Bani Israeel” τροφοδοτούμε την δολοφονική ρητορική ενός τρομακτικού πολέμου. Αυτή η πραγματικότητα ισχύει για κάθε Μουσουλμάνο που ακολουθεί τον αντισημιτισμό, εκείνη την αναγεννημένη μάστιγα του 20ύ αιώνα των σύγχρονων «Μουσουλμάνων». Με τις καθολικές μας υπεραπλουστεύσεις εμείς οι ίδιοι (όποιοι και να είμαστε) μεταμορφωνόμαστε στα ίδια τέρατα τα οποία προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ως αντιπάλους μας. Αυτές οι άθλιες γενικεύσεις αποτελούν την βάση για την διάπραξη βαρβαροτήτων όπως εξηγεί η Καθηγήτρια Kathleen Taylor, στο βιβλίο της το “Cruelty” (Βαρβαρότητα) που αναφέρεται στην ηθική και την νευροψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Εμείς οι Εβραίοι και Μουσουλμάνοι δεν ήμασταν πάντοτε έτσι. Αρκεί να δει κανείς το τρομερά ευαίσθητο ντοκυμαντέρ του Robert Satloff με τίτλο “Among the Righteous” (Μεταξύ των Δικαίων) το οποίο εξιστορεί την συνεργασία των Μουσουλμάνων της Βόρειας Αφρικής στην διάσωση Εβραίων της περιοχής κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, για να καταλάβει κάποιος ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει διαφορετικός, και απ’ ότι φαίνεται, κάποτε ήταν. Ήταν μια εποχή στην οποία ήμασταν κάτι πολύ περισσότερο από τον αυτοματισμό μας. Πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο από τον καιρό που παρείχαμε καταφύγιο από την Σοά (Ολοκαύτωμα) στον αδελφικό Λαό της Βίβλου και μετατραπήκαμε σε πιστούς ακολούθους της άρνησης της Ολοκαυτώματος μέσα σε μόλις δυο γενιές;
Στην αναζήτησή μας να απολαύσουμε την διπολική παρουσίασή μας γινόμαστε ολόενα και πιο απαθείς σε σχέση με την «βασιλικότερη του βασιλέως» ηθική μας που εφαρμόζουμε στον αντίπαλό μας. Καθώς αναγάγουμε σε υπάνθρωπο και καταδικάζουμε τον ανήθικο αξιωματικό των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, την βάρβαρη ισραηλινή υπερδύναμη, το άκαρδο εβραϊκό κράτος, εμείς, οι «άλλοι» διατηρούμε άθικτη την δική μας ηθική πυξίδα σε σχέση με την δική μας συμβολή στον συνεχιζόμενο αυτοματισμό . Επομένως η Χαμάς και η πραγματικά βίαιη και καννιβαλιστική προσέγγισή της (καθώς τροφοδοτεί μια κουλτούρα που κυριολεκτικά τρώει τα παιδιά της υπηρετώντας την ιδεολογία της) μετατρέπεται σε κίνημα γενναίας αντίστασης φαινομενικά υπεράνω οποιασδήποτε κριτικής σε σχέση με την ηθική.
Αυτό αποτελεί μια διαστρέβλωση της ανθρωπότητας και της ηθικής. Ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε τους Ισραηλινούς και την πολιτική τους όταν ο ευρύτερος μουσουλμανικός κόσμος ανέχεται την πλήρη παρέκκλιση από τις πιο βασικές ισλαμικές αξίες; Το να ζει κανείς μια ζωή με ουσία σε αυτό τον κόσμο, την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής πάνω από όλα τα δικαιώματα, αντί να ακολουθεί ιδεολογίες οι ιδέες των οποίων ανταλλάσσονται με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας που μετατρέπονται σε πνευματικό και υλικό κεφάλαιο, εγκαταλείποντας ουσιαστικά την προστασία και ανατροφή των ασθενέστερων της κοινωνίας, των παιδιών. Με τρόπο που βολεύει την συλλογική μας αίσθηση της μουσουλμανικής ανωτερότητας, η ηθική μας πυξίδα είναι αποπροσανατολισμένη όταν αφορά τους εαυτούς μας. Δεν προβληματιζόμαστε. Δεν κάνουμε ενδοσκόπηση. Μάλιστα η δική μας τερατώδης εικόνα είναι πολύ άσχημη για να την κοιτάξουμε διότι μέσα της αναγνωρίζουμε την δική μας συνέργεια στην ανηθικότητα.
Για μένα δεν υπάρχει δίλημμα σε σχέση με το επεισόδιο με τον στολίσκο. Το πόσα μίλια μακριά βρισκόταν το πλοίο από τα χωρικά ύδατα του Ισραήλ είναι άσχετο. Ο δεδηλωμένος στόχος του ήταν σαφείς. Η άρνηση τους να ελλιμενιστούν στο Αστόντ τόνισε τον συμβολισμό και όχι την ακριβολογία με τον οποίο οραματίστηκαν τους εαυτούς τους οι διοργανωτές του στολίσκου. Η πρόθεση ήταν να επιφέρει μια βίαιη πολιτική αλλαγή, ανεξάρτητα από το τίμημα για την περιοχή και διεθνώς. Δεν είχε σχέση με το να δοθεί τροφή σε κόσμο που πεινάει ή να δοθούν ρούχα σε φτωχούς.
Τα βαθύτερα κίνητρα για αυτήν την ξαφνική κρίση φιλανθρωπίας δεν είναι σαφή, αλλά έχω την εντύπωση ότι μάλλον δεν έχουν αλτρουιστικές σκοπιμότητες αλλά έχει την βάση τους σε ένα αταβιστικό μίσος που τώρα βγαίνει στη επιφάνεια με το πρόσχημα της ηθικής. Αυτοί οι στόχοι μάλλον υπάρχουν για ίδιον όφελος για εκείνους που κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο. Ταυτόχρονα, οι σοβαρές αναλύσεις των πραγματικών διλημμάτων του Ισραήλ σε σχέση με την ασφάλειά του παραβλέπονται και ουσιαστικά, διαγράφονται, αποπνίγονται, και απομονώνονται. Το όφελος; Το Ισραήλ δεν έχει άλλη επιλογή από το να περιχαρακωθεί πίσω από μια πιο σκληρή στρατιωτική λύση και λύση ασφάλειας, και ο κόσμος γίνεται πιο διχασμένος και πιο ανασφαλής. Και όχι, δεν φταίει για τα ΠΑΝΤΑ το Ισραήλ. Εμείς οι Μουσουλμάνοι, συμμετέχουμε όλοι σε αυτόν τον χορό, είμαστε συνεργοί εδώ και δεκαετίες.
Όταν προβαίνουμε σε μια εκτίμηση της κατάστασης σχετικά με της Ισραηλό – Παλαιστινιακή σύγκρουση χάνουμε την ικανότητα να είμαστε αντικειμενικοί. Όπως αρέσκεται να λέει o Tom Friedman, όταν προσεγγίζουμε το θέμα όλοι έχουμε την τάση να γινόμαστε ελαφρώς παράλογοι. Αλλά αξίζει να σημειωθεί ότι όταν προσεγγίζουμε μια κατάσταση, το μυαλό μας δεν έχει άμεση πρόσβαση στη ζωή, αλλά αντίθετα εμείς την βλέπουμε μέσα από το δικό μας καντιανικό μανδύα, αντί να βλέπουμε την πραγματικότητα. Εγώ δεν αποτελώ την εξαίρεση σε αυτή την διαστρέβλωση.
Όμως στην περίπτωση του Ισραήλ και του στολίσκου αυτός ο μανδύας λειτουργεί μέσω ενός ολόενα αποδεκτού συλλογικά και κοινωνικά αντισημιτισμού με ευρεία υποστήριξη που εκφράστηκε ακόμα και με τα απίστευτα σχόλια της Helen Thomas, η οποία πρότεινε να επιστρέψουν οι Εβραίοι στα μέρη απ’ όπου προήλθαν.
Ως κόρη γονιών οι οποίοι έχασαν τα σπίτια των παιδικών τους χρόνων στην Ινδία μετά την Διχοτόμηση, αυτό με προσβάλλει ιδιαίτερα. Θεωρώ τις δηλώσεις της, κοιτάζοντας τες μόνο από μια ανθρωπιστική σκοπιά, ως μία από τις πιο τρομακτικές εξελίξεις της υστερίας που προκλήθηκε από τα γεγονότα του στολίσκου. Εάν είναι αποδεκτό να εκφράζει κάποιος την επιθυμία να «επιστρέψει» μια φυλή, ομάδα ή κουλτούρα. (και συμπτωματικά η επιστροφή να γίνει στα ίδια μέρη όπου στην κυριολεξία αυτή η φυλή σχεδόν εξοντώθηκε) έχουμε φτάσει ένα νέο επίπεδο ηθικής αθλιότητας, διότι σε αυτή την περίπτωση κανένα μέρος, είτε δικό σας ή δικό μου δεν μπορεί να θεωρείται ασφαλές. Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι οι Εβραίοι χαρακτηρίζονται ως μια «συλλογική φυλή» απλώς τονίζει το μέγεθος του αντισημιτισμού που αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι της Βίβλου αντιμετωπίζουν εδώ και χιλιετίες. Είναι δύσκολο για μας που δεν είμαστε Εβραίοι να καταλάβουμε την κληρονομιά αυτής της βαθιάς ενστικτώδους αγωνίας.
Όπως πιστεύω ότι δεν είναι δίκαιο ή ηθικό να βρίσκονται στριμωγμένοι οι κάτοικοι της Γάζας χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά, χωρίς εθνική ταυτότητα και άλλες βασικές ελευθερίες, με τον ίδιο τρόπο δεν πιστεύω στην ηθική μιας ενιαίας διπολικής παρουσίασης των πραγματικών και των πολύ σοβαρών ανησυχιών του Ισραήλ.
Πότε θα καταλάβουμε ότι τα προβλήματα ασφάλειας του Ισραήλ είναι τα προβλήματα ασφάλειας όλων μας και ότι όταν ένας Εβραίος απειλείται είναι το ίδιο πράγμα με έναν Μουσουλμάνο που απειλείται, και ότι ένας βομβιστής αυτοκτονίας μπορεί να έρθει στις γειτονιές μας και ότι δεν υπάρχει καμιά ηθική στην καταστροφή της ζωής, και ότι αυτά τα προβλήματα είναι τόσο μεγάλα που πρέπει όλοι μας να συνομιλήσουμε μαζί και να συνεργαστούμε και όχι να διχάζουμε με πρωτόγονους αυτοματισμούς και να απομονώνουμε; Πότε θα γίνει αυτό; Πότε;
Πάντοτε επιστρέφω στα ίδια συναισθήματα της αγωνίας και αγανάκτησης. Όταν συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με την ομορφιά, την αλληλεγγύη και την ευγένεια των σχέσεων των Αράβων Μουσουλμάνων και Εβραίων στη Βόρεια Αφρική στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορώ να είμαι σίγουρη μόνο για ένα πράγμα. Όπως και η ηθική, οι Δίκαιοι μας έχουν εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, δεν πρόκειται να επιστρέψουν.
Είμαστε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε τις ορέξεις της πρωτόγονης «ηθικής» μας και σαν ναρκισσιστικοί ηδονοβλεψίες, να απολαύσουμε τις μυωπικές, βάρβαρες, μακάβριες και διχαστικές αντιλήψεις μας.

*Στην φωτογραφία από την ιστοσελίδα της ίδιας στο Twitter, διακρίνουμε την θαρραλέα Μουσουλμάνα διανοούμενη Qanta Ahmed.