Από την ιστοσελίδα του δημοσιογράφου Ζάν Κοέν αναδημοσιεύουμε την μετάφραση της ομιλίας της ισπανίδας δημοσιογράφου και πρώην πολιτικού Pilar Rahola στο Παγκόσμιο Φόρουμ για την Καταπολέμηση του Αντισημιτισμού που πραγματοποιήθηκε τον Φεβρούαριο .
Γιατί τόσοι πολλοί έξυπνοι άνθρωποι, όταν μιλάνε για το Ισραήλ, γίνονται ξαφνικά ηλίθιοι;
Δευτέρα, 28 Ιούνιος 2010 08:45
AISHCOM 20.6.10
Της Pilar Rahola
Η ομιλία αυτή εκφωνήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 2010 στη Διάσκεψη του Παγκόσμιου φόρουμ για την Καταπολέμηση του Αντισημιτισμού που πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία. Η Pilar Rahola είναι Ισπανίδα Καταλανή δημοσιογράφος, συγγραφέας, πρώην πολιτικός και Βουλευτής και μέλος της ακροαριστεράς.
Μια συνάντηση με εκατό δικηγόρους και δικαστές πριν από ένα μήνα στη Βαρκελώνη.
Συγκεντρώθηκαν για ν’ ακούσουν τις απόψεις μου σχετικά με τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή. Ξέρουν ότι είμαι ένα αιρετικό σκάφος στο ναυάγιο της “μονόπλευρης συλλογιστικής” που κυριαρχεί στη χώρα μου αναφορικά με το Ισραήλ. Θέλουν να μ’ ακούσουν επειδή αναρωτιούνται για ποιο λόγο η Pilar - μια σοβαρή δημοσιογράφος - ρισκάρει να χάσει την αξιοπιστία της υπερασπίζοντας τους κακούς, τους ένοχους. Θ’ απαντήσω προκλητικά: Όταν μιλάτε για το Ισραήλ, νομίζετε όλοι ότι είστε ειδικοί στη διεθνή πολιτική αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρετε τίποτα. Θα τολμούσατε να μιλήσετε για τη σύγκρουση στη Ρουάντα; Στο Κασμίρ; Στην Τσετσενία; – Όχι.
Καλλιεργημένοι άνθρωποι, όταν διαβάζουν για το Ισραήλ, είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι οι Εβραίοι έχουν έξι χέρια. Είναι νομικοί, η γεωπολιτική δεν είναι στα χωράφια τους. Όμως ενάντια στο Ισραήλ τολμούν, όπως κάνουν και όλοι οι άλλοι. Γιατί; Επειδή το Ισραήλ βρίσκεται μονίμως κάτω από το μεγεθυντικό φακό των ΜΜΕ και η στρεβλή εικόνα που αυτά διαμορφώνουν μολύνει τα μυαλά του κόσμου. Το να μιλά λοιπόν κανείς εναντίον του Ισραήλ είναι στα πλαίσια του πολιτικά ορθού, δείχνει σύμπνοια και δεν κοστίζει τίποτα. Έτσι καλλιεργημένοι άνθρωποι, όταν διαβάζουν για το Ισραήλ, είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι οι Εβραίοι έχουν έξι χέρια όπως, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι άνθρωποι πίστευαν όλων των ειδών τα εξωφρενικά πράγματα.
Το πρώτο ερώτημα, λοιπόν, είναι γιατί τόσοι πολλοί έξυπνοι άνθρωποι, όταν μιλάν για το Ισραήλ, γίνονται ξαφνικά ηλίθιοι. Το πρόβλημα που έχουν όσοι από εμάς δεν δαιμονοποιούν το Ισραήλ είναι ότι δεν γίνεται συζήτηση για τη σύγκρουση. Το μόνο που υπάρχει είναι οι πηχυαίοι τίτλοι των εφημερίδων. Δεν υπάρχει ανταλλαγή ιδεών. Πετάμε συνθήματα ο ένας στον άλλο, δεν έχουμε σοβαρές πληροφορίες, υποφέρουμε από το σύνδρομο της "εύπεπτης δημοσιογραφίας", γεμάτης με προκαταλήψεις, προπαγάνδα και απλουστεύσεις. Διανοούμενοι στοχαστές και διεθνείς δημοσιογράφοι έχουν παραιτηθεί από το Ισραήλ. Δεν υπάρχει. Αυτός είναι ο λόγος που, όταν κάποιος προσπαθεί να προχωρήσει πέρα από τη “μονόπλευρη συλλογιστική” της κριτικής του Ισραήλ, γίνεται ύποπτος και άπιστος και αμέσως απομονώνεται. Γιατί;
Προσπαθώ εδώ και χρόνια ν’ απαντήσω στο ερώτημα αυτό: γιατί;
Γιατί, από όλες τις συγκρούσεις στον κόσμο, μόνο αυτή η συγκεκριμένη τους ενδιαφέρει;
Γιατί ποινικοποιείται μια μικρή χώρα που αγωνίζεται να επιβιώσει;
Γιατί η χειραγωγημένη πληροφόρηση θριαμβεύει τόσο εύκολα;
Γιατί όλοι οι Ισραηλινοί υποβαθμίζονται σε μια απλή μάζα δολοφονικών ιμπεριαλιστών;
Γιατί δεν υπάρχει Παλαιστινιακή ενοχή;
Γιατί ο Arafat είναι ένας ήρωας και ο Sharon ένα τέρας;
Τέλος, γιατί ενώ το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που απειλείται με εξαφάνιση, είναι και η μόνη που κανείς δεν θεωρεί ως θύμα;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μια μόνο απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Ακριβώς όπως είναι αδύνατο να εξηγηθεί πλήρως το ιστορικό κακό του αντισημιτισμού, έτσι δεν είναι δυνατό να εξηγηθεί πλήρως η σημερινή ηλιθιότητα του αντι-Ισραηλισμού. Και τα δύο πίνουν από το σιντριβάνι της μισαλλοδοξίας και του ψεύδους. Εξάλλου, αν δεχτούμε ότι ο αντι-Ισραηλισμός είναι η νέα μορφή του αντισημιτισμού, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, παρόλο που οι συνθήκες μπορεί να έχουν αλλάξει, οι βαθύτεροι μύθοι τόσο του Μεσαιωνικού Χριστιανικού αντισημιτισμού όσο και του σύγχρονου πολιτικού εξακολουθούν να παραμένουν άθικτοι. Αυτοί οι μύθοι είναι μέρος του χρονικού του Ισραήλ.
Για παράδειγμα, ο Μεσαιωνικός Εβραίος που κατηγορείτο ότι σκότωνε παιδιά Χριστιανών για να πιεί το αίμα τους συνδέεται άμεσα με τον Ισραηλινό Εβραίο που σκοτώνει τα παιδιά των Παλαιστινίων για να κλέψει τη γη τους. Πάντα υπάρχουν αθώα παιδιά και καταχθόνιοι Εβραίοι. Ομοίως, οι Εβραίοι τραπεζίτες που, σύμφωνα με το μύθο των Πρωτοκόλλων, ήθελαν να κυριαρχήσουν στον κόσμο μέσω των Ευρωπαϊκών τραπεζών συνδέονται άμεσα με την ιδέα των Εβραίων της Wall Street που θέλουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο μέσω του Λευκού Οίκου. Έλεγχος του Τύπου, έλεγχος της Οικονομίας, Παγκόσμια συνωμοσία, όλα όσα δημιούργησαν το ιστορικό μίσος κατά των Εβραίων, ενυπάρχουν σήμερα στο μίσος για τους Ισραηλινούς. Το DNA των Δυτικών αντισημιτών χτυπάει, λοιπόν, στο υποσυνείδητο δημιουργώντας ένα αποτελεσματικό πολιτιστικό μέσο.
Τί χτυπά όμως στο συνειδητό; Γιατί ξεχύνεται σήμερα με τέτοια ορμή μια ανανεωμένη μισαλλοδοξία επικεντρωμένη όχι εναντίον του Εβραϊκού λαού αλλά εναντίον του Εβραϊκού κράτους; Από τη δική μου οπτική, το γεγονός αυτό έχει ιστορικά και γεωπολιτικά κίνητρα μεταξύ των οποίων είναι ο μακροχρόνιος αιματηρός Σοβιετικός ρόλος, ο Ευρωπαϊκός αντιαμερικανισμός, η ενεργειακή εξάρτηση της Δύσης και το αυξανόμενο Ισλαμιστικό φαινόμενο.
Ανακύπτει όμως και από μια σειρά ήττες που έχουμε υποστεί ως ελεύθερες κοινωνίες που οδήγησαν σ’ έναν ισχυρό ηθικό σχετικισμό.
Η ηθική ήττα της Αριστεράς. Για δεκαετίες, η αριστερά σήκωνε το λάβαρο της ελευθερίας όπου υπήρχε αδικία. Ήταν ο θεματοφύλακας των ουτοπικών ελπίδων της κοινωνίας. Ήταν ο μεγάλος οικοδόμος του μέλλοντος. Παρά τη δολοφονική κακία του Σταλινισμού που βύθισε αυτές τις ουτοπίες, η αριστερά έχει διατηρήσει ανέπαφη την αύρα του αγώνα και εξακολουθεί να προσποιείται ότι δείχνει το καλό και το κακό στον κόσμο. Ακόμη κι εκείνοι που ποτέ δεν θα ψήφιζαν αριστερές επιλογές, αποδίδουν μεγάλο κύρος σε αριστερούς διανοούμενους και τους επιτρέπουν να μονοπωλούν την έννοια της αλληλεγγύης. Όπως έκαναν πάντα. Έτσι, όσοι αγωνίστηκαν κατά του Pinochet ήταν αγωνιστές της ελευθερίας ενώ τα θύματα του Κάστρο εκδιώχθηκαν από τον παράδεισο των ηρώων και μετατράπηκαν σε μυστικούς φασίστες.
Η ιστορική αυτή προδοσία της ελευθερίας επαναλαμβάνεται σήμερα με μαθηματική ακρίβεια. Για παράδειγμα, οι ηγέτες της Hezbollah θεωρούνται ήρωες της αντίστασης ενώ ειρηνιστές σαν τον Ισραηλινό τραγουδιστή Noa δέχονται προσβολές στους δρόμους της Βαρκελώνης. Σήμερα όπως και χθες, η αριστερά πλασάρει ολοκληρωτικές ιδεολογίες, ερωτεύεται δικτάτορες και, στον αγώνα της κατά του Ισραήλ, αγνοεί την καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων. Μισεί τους ραβίνους αλλά ερωτεύεται τους ιμάμηδες, φωνάζει εναντίον του Ισραηλινού Στρατού αλλά επικροτεί τρομοκράτες της Hamas, κλαίει για τα Παλαιστινιακά θύματα αλλά περιφρονεί τα θύματα των Εβραίων και, όταν συγκινείται από τα παιδιά της Παλαιστίνης, το κάνει μόνο αν μπορεί να κατηγορήσει τους Ισραηλινούς.
Δεν θα καταγγείλει ποτέ την κουλτούρα του μίσους ή την προετοιμασία για δολοφονίες. Κατά τη διάσκεψη της AIPAC στην Ουάσιγκτον πριν από ένα χρόνο, έθεσα τ’ ακόλουθα ερωτήματα:
Γιατί δεν βλέπουμε στην Ευρώπη διαδηλώσεις κατά των Ισλαμικών δικτατοριών;
Γιατί δεν υπάρχουν διαδηλώσεις κατά της υποδούλωσης εκατομμυρίων Μουσουλμάνων γυναικών;
Γιατί δεν υπάρχουν διαδηλώσεις κατά της χρήσης παιδιών βομβιστών στις συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκεται το Ισλάμ;
Γιατί η αριστερά έχει εμμονή μόνο με δύο από τις πιο στέρεες δημοκρατίες του πλανήτη οι οποίες έχουν υποστεί και τις πιο αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ;
Επειδή η αριστερά δεν έχει πλέον ιδέες, μόνο συνθήματα. Δεν υπερασπίζεται πλέον δικαιώματα αλλά προκαταλήψεις. Και η μεγαλύτερη προκατάληψη απ’ όλες είναι αυτή που στοχεύει κατά του Ισραήλ. Θέλω λοιπόν επίσημα να καταγγείλω ότι η κύρια ευθύνη για το νέο αντισημιτικό μίσος που έχει μεταμφιεστεί σε αντι-σιωνισμό, προέρχεται από εκείνους που έπρεπε να δώσουν το παρόν για να υπερασπιστούν την ελευθερία, την αλληλεγγύη και την πρόοδο. Απεναντίας, εκείνοι υπερασπίζονται τύραννους, ξεχνούν τα θύματά τους και σιωπούν μπροστά σε μεσαιωνικές ιδεολογίες που αποσκοπούν στην καταστροφή των ελεύθερων κοινωνιών. Η προδοσία της αριστεράς είναι μια αυθεντική προδοσία κατά του μοντερνισμού.
Το Ισραήλ είναι το μέρος του κόσμου που ενώ παρακολουθείται περισσότερο είναι λιγότερο κατανοητό.
Ήττα της Δημοσιογραφίας. Έχουμε μεγαλύτερη πληροφόρηση από ποτέ αλλά δεν έχουμε έναν καλύτερα ενημερωμένο κόσμο. Αντιθέτως μάλιστα, η ταχεία κυκλοφορία πληροφοριών μας συνδέει με οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη αλλά δεν μας συνδέει με την αλήθεια. Οι σημερινοί δημοσιογράφοι δεν χρειάζονται χάρτες από τη στιγμή που υπάρχει το Google Earth, δεν χρειάζεται να γνωρίζουν Ιστορία από τη στιγμή που υπάρχει η Wikipedia. Οι ιστορικοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι γνωρίζουν τις ρίζες μιας σύγκρουσης, εξακολουθούν να υπάρχουν αλλά αποτελούν ένα απειλούμενο είδος που κατασπαράσσεται από τη δημοσιογραφία "fast food" που προσφέρει εύπεπτες ειδήσεις σε αναγνώστες που θέλουν γρήγορη και πρόχειρη πληροφόρηση. Το Ισραήλ είναι το μέρος του κόσμου που ενώ παρακολουθείται περισσότερο είναι λιγότερο κατανοητό. Φυσικά πρέπει κανείς να έχει κατά νου την πίεση που ασκούν μεγάλα λόμπι πετροδολαρίων, των οποίων η επιρροή στη δημοσιογραφία είναι λεπτή αλλά βαθιά. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γνωρίζουν ότι, αν μιλάν κατά του Ισραήλ, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα. Τι θα συνέβαινε όμως αν επέκριναν μια Ισλαμική χώρα; Χωρίς αμφιβολία, κάτι τέτοιο θα περιέπλεκε την ύπαρξή τους. Μέρος του Τύπου που γράφει κατά του Ισραήλ σίγουρα αναγνωρίζει τον εαυτό του στην ειρωνική φράση του Μαρκ Τουέιν: "Βρέστε τα γεγονότα σας πρώτα και μετά διαστρεβλώστε τα όπως θέλετε".
Ήττα της κριτικής σκέψης. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και ο ηθικός σχετικισμός που καθορίζει τη σημερινή εποχή: δεν βασίζεται στην άρνηση των αξιών του πολιτισμού αλλά μάλλον της πιο ακραίας κοινοτοπίας τους. Τι είναι ο μοντερνισμός;
Θα το εξηγήσω μ’ αυτή τη μικρή ιστορία: Αν είχα χαθεί σ’ ένα αχαρτογράφητο νησί και ήθελα να βρω μια δημοκρατική κοινωνία, θα χρειαζόμουν μόνο τρία γραπτά κείμενα: Τις Δέκα Εντολές (οι οποίες θέσπισαν τον πρώτο κώδικα του μοντερνισμού, το "Ου φονεύσεις" εδραίωσε το σύγχρονο πολιτισμό), το Ρωμαϊκό Ποινικό Κώδικα και την Παγκόσμια Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Και με αυτά τα τρία κείμενα θ’ αρχίζαμε ξανά. Οι αρχές αυτές σχετικοποιούνται καθημερινά, ακόμη κι από εκείνους που ισχυρίζονται ότι τις υπερασπίζονται.
"Ου φονεύσεις" ... ανάλογα βέβαια με το ποιος είναι ο στόχος. Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτονται εκείνοι που φωνάζουν υποστηρίζοντας τη Hamas όπως οι διαδηλωτές στην Ευρώπη.
"Ζήτω η Ελευθερία του Λόγου !"... ή όχι. Αρκετές Ισπανικές αριστερές οργανώσεις, για παράδειγμα, προσπάθησαν να με πάνε στα δικαστήρια κατηγορώντας με για “αρνήτρια”, όπως οι ναζί, επειδή αρνούμαι το “Παλαιστινιακό Ολοκαύτωμα”. Προσπαθούν να μου απαγορεύσουν να γράφω άρθρα και θέλουν να με στείλουν στη φυλακή. Και ούτω καθεξής ...Η κοινωνική κριτική έχει χάσει τη βαρύτητά της ενώ έχει κερδίσει ο ιδεολογικός δογματισμός. Σ’ αυτήν τη διττή εξέλιξη των γεγονότων, οι ισχυρές αξίες του μοντερνισμού έχουν αντικατασταθεί από μια "αδύναμη σκέψη", ευάλωτη στη χειραγώγηση και το Μανιχαϊσμό.
Ήττα των Ηνωμένων Εθνών. Και μαζί μ’ αυτό, μια γερή ήττα των διεθνών οργανισμών οι οποίοι θα έπρεπε να προστατεύουν τ’ ανθρώπινα δικαιώματα. Αντ’ αυτού έχουν γίνει σπασμένες μαριονέτες στα χέρια τυράννων. Τα Ηνωμένα Έθνη είναι χρήσιμα μόνο σε Ισλαμοφασίστες σαν τον Ahmadinejad ή επικίνδυνους δημαγωγούς σαν τον Hugo Chavez στους οποίους προσφέρουν ένα πλανητικό μεγάφωνο για να μπορούν να ξεχύνουν το μίσος τους και, φυσικά, να επιτίθενται συστηματικά στο Ισραήλ. Και ο ΟΗΕ, επίσης, υπάρχει για να πολεμά το Ισραήλ.
Τέλος, ήττα του Ισλάμ. Το ανεκτικό και πολιτιστικό Ισλάμ δέχεται σήμερα τη βίαιη επίθεση ενός ιού ολοκληρωτισμού που προσπαθεί να σταματήσει την ηθική ανάπτυξή του. Ο ιός αυτός χρησιμοποιεί το όνομα του Θεού για τη διάπραξη των πιο τρομακτικών φρικαλεοτήτων: λιθοβολισμούς γυναικών, υποδούλωσή τους, χρήση νέων ως ανθρώπινες βόμβες. Ας μην ξεχνάμε: Μας σκοτώνουν με κινητά τηλέφωνα που συνδέονται με το Μεσαίωνα. Εάν ο Σταλινισμός κατέστρεψε την αριστερά και ο Ναζισμός κατέστρεψε την Ευρώπη, ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός καταστρέφει το Ισλάμ. Και έχει ένα αντισημιτικό DNA. Ίσως ο Ισλαμικός αντισημιτισμός να είναι το πιο σοβαρό φαινόμενο μισαλλοδοξίας της εποχής μας. Πράγματι, μολύνει περισσότερους από 1.400.000 ανθρώπους οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι, μαζικά, στο μίσος τους απέναντι στους Εβραίους.
Οι Εβραίοι είναι το θερμόμετρο της παγκόσμιας υγείας. Κάθε φορά που ο κόσμος έχει πυρετό ολοκληρωτισμού, υπέφεραν.
Στο σταυροδρόμι αυτών των ηττών, είναι το Ισραήλ. Ορφανό και ξεχασμένο από μία λογική αριστερά, ορφανό και εγκαταλελειμμένο από τη σοβαρή δημοσιογραφία, ορφανό και καταδικασμένο από έναν αξιοπρεπή ΟΗΕ και ένα ανεκτικό Ισλάμ, το Ισραήλ αντιμετωπίζει το πρότυπο του 21ου αιώνα: την απουσία μιας σταθερής δέσμευσης με τις αξίες της ελευθερίας. Τίποτα δεν φαίνεται παράξενο. Η Εβραϊκή κουλτούρα εκπροσωπεί, όπως καμία άλλη, τη μεταφορά μιας έννοιας πολιτισμού που πλήττεται σήμερα από παντού. Οι Εβραίοι είναι το θερμόμετρο της παγκόσμιας υγείας. Κάθε φορά που ο κόσμος έχει πυρετό ολοκληρωτισμού, υπέφεραν. Στον Ισπανικό Μεσαίωνα, στους διωγμούς των Χριστιανών, στα Ρωσικά πογκρόμ, στον Ευρωπαϊκό φασισμό, στον Ισλαμικό φονταμενταλισμό. Πάντα, ο πρώτος εχθρός του ολοκληρωτισμού ήταν ο Εβραίος. Και στη σημερινή εποχή της ενεργειακής εξάρτησης και της κοινωνικής αβεβαιότητας, το Ισραήλ ενσαρκώνει τον αιώνιο Εβραίο.
Ένα έθνος παρία μεταξύ των εθνών, για ένα λαό παρία μεταξύ των λαών. Αυτός είναι ο λόγος που ο αντισημιτισμός του 21ου αιώνα έχει φορέσει το αποτελεσματικό προσωπείο του αντι-Ισραηλισμού ή του συνώνυμού του, του αντι-Σιωνισμού. Είναι όλη η κριτική κατά του Ισραήλ αντισημιτική; ΟΧΙ. Αλλά όλος ο σημερινός αντισημιτισμός έχει μετατραπεί σε προκατάληψη και δαιμονοποίηση του Εβραϊκού Κράτους. Νέα ρούχα για ένα παλιό μίσος.
Ο Benjamin Franklin είχε πει: "Όπου υπάρχει ελευθερία εκεί είναι η χώρα μου". Και ο Albert Einstein είχε προσθέσει: "Ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο μέρος. Όχι λόγω των ανθρώπων που είναι κακοί αλλά λόγω των ανθρώπων που δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό". Αυτή είναι η διπλή δέσμευση, εδώ και τώρα. Ποτέ μη μένεις αδρανής μπροστά στο ενεργό κακό και υπερασπίσου τις χώρες της ελευθερίας.
Σας ευχαριστώ.
http://www.aish.com/jw/s/96560674.html
*Στην φωτογραφία διακρίνουμε την ισπανίδα διανοούμενη Pilar Rahola
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου