Από την ιστοσελίδα του δημοσιογράφου Ζάν Κοέν αναδημοσιεύομε την εξής μετάφραση άρθρου από την τουρκική εφημερίδα "Hurriyet", όπου ο αρθρογράφος Burat Bedkil παραθέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα ψύχραιμη τουρκική οπτική γωνία για τα τελευταία γεγονότα.
«Γιατί η Παλαιστίνη αποτελεί «δεύτερη Κύπρο» για τους Τούρκους;»
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=1166:l----l-r---r-&catid=34:middle-east&Itemid=60 - Μετάφραση κειμένου από την ιστοσελίδα του Ζάν Κοέν
http://www.hurriyetdailynews.com/n.php?n=why-is-palestine-8216a-second-cyprus8217-for-turks-2010-06-03 - Πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά από την αγγλική ιστοσελίδα της εφημερίδας.
Τετάρτη, 09 Ιούνιος 2010 10:21
"Hurriyet, 3.6.10"
Του Burat Bedkil
Το Κράτος του Ισραήλ έχει κάθε δικαίωμα να κάνει έξυπνα ή ανόητα πράγματα. Οι ηγέτες του μπορεί να είναι ή να μην είναι κρυπτο-μουλάδες όπως είχαμε πει αστειευόμενοι σε αυτή τη στήλη (παραδόξως υπήρχαν αναγνώστες που το πήραν στα σοβαρά!). Αλλά ας κοιτάξουμε την «τουρκική πλευρά» αυτού του επεισοδίου.
Ο κύριος Στρατηγικό Βάθος, γνωστός επίσης και ως Υπουργός Εξωτερικών, Ahmet Davutoglu, θεωρεί την ισραηλινή επιδρομή εναντίον του στολίσκου «βοήθειας» στη Γάζα ως την «τουρκική 11 Σεπτεμβρίου.» Μεγάλα λόγια. Όμως υπονοούν κάτι πιο σοβαρό.
Το σενάριο που σχεδιάστηκε από σημαντικούς Τούρκους ισλαμιστές παραμένει ανολοκλήρωτο μέχρι σήμερα. Για να κλείσει το θέμα τέλεια – δηλαδή να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης το συμβάν για την αύξηση της δημοτικότητας μεταξύ των Μουσουλμάνων, τόσο στο εσωτερικό και παγκοσμίως, για την εξασφάλιση της εξουσίας αφενός και την προώθηση των νέο-οθωμανικών ονείρων αφετέρου – κάτι δυναμικό πρέπει να γίνει για να μπει μια ιδέα στο μυαλό ενός μουσουλμανικού ακροατηρίου, Δηλαδή ότι ο Tayyip Μπέης έδωσε στους αιμοχαρής Εβραίους ένα καλό μάθημα!
Πολλές εναλλακτικές λύσεις βρίσκονται στο τραπέζι με τα υπέρ και τα κατά τους, και η επίσημη Τουρκία συσκέπτεται πού, πότε και πώς να ανταποδώσει με τον καλύτερο τρόπο το χτύπημα (καλύτερος τρόπος = μέγιστη δυνατή δημόσια απήχηση, ελάχιστο πολιτικό κόστος). Υπάρχει πολύς χρόνος. Οι εκλογές θα γίνουν σε έναν και πλέον χρόνο. Αλλά αν ήμουν Ισραηλινός υπουργός και συναντούσα σε διεθνές συνέδριο τον Πρωθυπουργό Recep Tayyip Erdogan, θα έτρεχα να φύγω αμέσως. Δυστυχώς το θέμα θα κλείσει και δεν θα γίνει με ευχάριστο τρόπο.
Ο κ. Erdogan μίλησε πολύ έξυπνα στη βουλή όταν προειδοποίησε τους οργισμένους Τούρκους να κάνουν τον διαχωρισμό μεταξύ Ισραηλινών, Εβραίων και της Ισραηλινής Κυβέρνησης. Απηχώντας το μεγάλο αφεντικό, ο νέος Κυβερνήτης της Κωνσταντινούπολης, Huseyin Avni Mutlu, είπε ότι: «Είναι απόλυτα σίγουρος ότι κάθε Τούρκος Εβραίος είναι εξίσου ασφαλής με τους Μουσουλμάνους» και ότι «είμαστε σίγουροι ότι κανένας Τούρκος Εβραίος δεν νιώθει ότι απειλείται.»
Έχω μια ιδέα! Εάν συμφωνεί και ο αξιότιμος κ. Κυβερνήτης, μπορεί να υποβάλλουμε την «σιγουριά» του σε μια μικρή δοκιμασία.
Έχω προτείνω ο Κυβερνήτης να μεταμφιεστεί τέλεια σε έναν Ορθόδοξο Εβραίο και να κάνει μια βόλτα μόνος του στη Λεωφόρο Istiklal. Εάν μπορέσει να διασχίσει με ασφάλεια την μισή Istiklal, τότε θα ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω τίποτα «για τον λαό μου.»
Εάν έχω δίκιο, τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει νέο κυβερνήτη για την Κωνσταντινούπολη. Εάν αυτό παρά είναι βάρβαρο, τότε προτείνω ο κυβερνήτης να κάνει το γύρω της Taksim σε ένα απλό I.X που φέρει επάνω του το Αστέρι του Δαυίδ, όπως κάνουν εκατομμύρια άτομα στην Τουρκία με παλαιστινιακές σημαίες. Εάν επιλέξουμε το πείραμα με το αυτοκίνητο αντί για την βόλτα με τα πόδια, τότε τουλάχιστον ο κυβερνήτης θα έχει αρκετό χρόνο για να ξεφύγει.
Αλλά γιατί έχουν οι Τούρκοι ένα «παλαιστινιακό φετίχ» όταν οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να βρουν τα παλαιστινιακά εδάφη σε έναν χάρτη; Γιατί δεν ξεσηκώθηκαν καθόλου όταν πχ, οι μουλάδες σκότωσαν Ιρανούς Μουσουλμάνους αντιφρονούντες; Γιατί δεν αντέδρασαν καθόλου οι Τούρκοι όταν μη μουσουλμανικές δυνάμεις κατοχής σκότωσαν ένα εκατομμύριο Ιρακινούς Μουσουλμάνους; Γιατί δεν ακούσαμε ούτε μια τουρκική φωνή διαμαρτυρίας για τον θάνατο 300.000 Μουσουλμάνων στο Νταρφούρ; Πού ήταν όλοι αυτοί οι Τούρκοι διαδηλωτές όταν το Ισραήλ βομβάρδιζε τον Λίβανο ή όταν η κινεζική αστυνομία χρησιμοποιούσε δυσανάλογη βία εναντίον των ομοεθνών της, τους Ουιγκούρους;
Πόσοι Τούρκοι διαμαρτυρήθηκαν όταν έγινε εμφύλιος πόλεμος στην Αλγερία; Πόσοι έγιναν εθελοντές σε ανθρωπιστικές αποστολές για το Σουδάν; Γιατί υπήρχαν ελάχιστες διαδηλώσεις κατά την διάρκεια των σερβικών βαρβαροτήτων εναντίον Βοσνίων Μουσουλμάνων; Τι καθιστά τους εννιά μάρτυρες της Γάζας πιο ιερούς απ’ όλους τους άλλους μάρτυρες;
Ένα κομμάτι της εξήγησης είναι ότι οι Τούρκοι νιώθουν αλληλεγγύη με τους Παλαιστινίους για τον ίδιο ακριβώς λόγο για τον οποίο άλλα έθνη νιώθουν αλληλεγγύη μαζί τους. Την νοητική ανάγκη να συμμαχήσουν με την αδύναμη πλευρά. Αλλά αυτό δεν εξηγεί όλη την εικόνα.
Ένα άλλο κομμάτι αφορά την πολιτική κατήχηση των Τούρκων ισλαμιστών, κομμουνιστών και φιλελευθέρων και ακόμα (σε κάποιο βαθμό) των υπερεθνικιστών στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Αυτές οι ομάδες οι οποίες κατά τα άλλα ήταν εχθρικές αναμεταξύ τους, πάντοτε ήταν ενωμένες στην φιλο-παλαιστινιακή ρητορική τους και τις (καμιά φορά βίαιες) ενέργειες τους. Ο θρύλος του «Παλαιστινιακού αγώνα» πάντοτε ήταν ζωντανός στο Αστέρι και την Ημισέληνο.
Αλλά ακόμα υπάρχει ένα μεγάλο κενό στην εικόνα. Γιατί δεν υπάρχει κανένας όταν Μουσουλμάνοι σε διάφορες χώρες υπόκεινται σε βαρβαρότητες ή σκοτώνονται, ενώ κάθε «Τούρκος είναι Παλαιστίνιος» ζωντανός ή νεκρός (πχ. με τον αποκλεισμό της Γάζας). Είτε το πούμε ή όχι, είτε μας αρέσει ή όχι, ανεξάρτητα για το εάν έρχεται σε αντίθεση με αυτό που η ισλαμιστική προπαγάνδα έχει χρησιμοποιήσει για να πείσει την Δύση με την ωραία ταμπέλα «Συμμαχία Πολιτισμών», η ενοχλητική εξήγηση είναι ότι η παλαιστινιακό –ισραηλινή σύγκρουση θεωρείται πόλεμος θρησκειών από εκατομμύρια Μουσουλμάνους.
Για τους περίεργους, γιατί οι Τούρκοι όταν βγαίνουν στους δρόμους για πολιτικές διαδηλώσεις κρατάνε πανό γραμμένα στα τούρκικα, αλλά στην περίπτωση της Παλαιστίνης τα εργαλεία των διαδηλώσεων είναι συχνά στολισμένα με επιγραφές στα αραβικά και του Κορανίου;
Υποσυνείδητα (και δυστυχώς), η μουσουλμανική – τουρκική σκέψη δείχνει ανοχή όταν Μουσουλμάνοι σκοτώνουν Μουσουλμάνους. Δεν το ανέχεται αλλά δεν κάνει και τον κόσμο άνω κάτω όταν Χριστιανοί σκοτώνουν Μουσουλμάνους. Ουσιαστικά αγνοεί το θέμα όταν πολύ ισχυροί Χριστιανοί σκοτώνουν Μουσουλμάνους. Αλλά είναι προγραμματισμένη να κάνει τον κόσμο άνω κάτω όταν Εβραίοι σκοτώνουν Μουσουλμάνους.
*Στη φωτογραφία διακρίνουμε μια φιλο-παλαιστινιακή διαδήλωση στην Τουρκία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου