Ο εχθρός του εχθρού μου, του Ιράν

Το "ΑΙΤ" παραθέτει μετάφραση ενός εξαιρετικού άρθρου του Elliot Abrams, ο οποίος είναι υψηλόβαθμος ερευνητής στο "Council on Foreign Relations" το διακεκριμένο κέντρο ερευνών για την εξωτερική πολιτική στις ΗΠΑ. Στο άρθρο του στην "Wall Street Journal" ο Abrams παρουσιάζει ένα ισχυρό επιχείρημα για να υποστηρίξει την θέση ότι σήμερα υπάρχει ταύτιση συμφερόντων πολλών αραβικών χωρών και του Ισραήλ στην αντιμετώπιση του Ιράν.

«Ο Εχθρός του Εχθρού Μου»

«Wall Street Journal” (6 Αυγούστου 2010)
Του Elliott Abrams

Με τον κίνδυνο ενός πυρηνικού Ιράν, η εχθρική Αραβο – Ισραηλινή σχέση μεταβάλλεται και γίνεται πιο πολύπλοκη.

http://online.wsj.com/article/NA_WSJ_PUB:SB10001424052748703748904575411162454395320.html

Το να είναι κάποιος Άραβας ηγέτης έχει και τα προτερήματά του, όπως είναι η σουίτα στο ξενοδοχείο Waldorf – Astoria κατά την διάρκεια των συνεδριάσεων της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, τα ταξίδια με ιδιωτικά αεροπλάνα, πολλά χρήματα και ασφάλεια σε ότι αφορά την εργασία καθώς οι βασιλείς, σεΐχηδες ή πρόεδροι (με ή χωρίς εκλογές) υπηρετούν εφόρου ζωής.

Αλλά αυτά τα πλεονεκτήματα φαίνεται να επισκιάζονται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αραβικός κόσμος αυτό το καλοκαίρι. Φαίνεται πως οι Σιίτες στο Ιράν κατασκευάζουν μια πυρηνική βόμβα, ο σύμμαχος του Ιράν, η Συρία, καταλαμβάνει (και πάλι) τον Λίβανο. Η Υεμένη καταρρέει (πάλι), λέγεται ότι ο Πρόεδρος Μουμπάρακ πεθαίνει και η Ισραηλο – Παλαιστινιακή σύγκρουση βρίσκεται και πάλι στα πρωτοσέλιδα.

Επιπρόσθετα, κανένας δεν γνωρίζει ποιος κάνει κουμάντο σήμερα. Η ηγεμονία της Αμερικής που υπήρχε τουλάχιστον από τότε που η Βρετανοί αποχώρησαν από το Άντεν και η οποία εδραιώθηκε με επανειλημμένες μαζικές δικές της στρατιωτικές επιχειρήσεις καθώς και με νίκες του συμμάχου της, του Ισραήλ, φαίνεται να κλονίζεται. Οι Άραβες αναρωτιούνται ποιος θα σταματήσει το Ιρανικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων. Δεν εναποθέτουν καμιά ελπίδα στις ατελείωτες διαπραγματεύσεις μεταξύ των ειλικρινών διπλωματών της Δύσης με τους πονηρούς Πέρσες.

Το Ισραήλ είναι ο εχθρός του εχθρού τους, του Ιράν. Τώρα η συνήθης περιγραφή των Αραβο – Ισραηλινών σχέσεων ως «εχθρικές» ή «εμπόλεμες» μεταβάλλεται σε μια πιο πολύπλοκη εικόνα. Μετά την κοινή αραβική στρατιωτική προσπάθεια να εμποδιστεί η δημιουργία του Εβραϊκού Κράτους το 1948 και τους πολέμους που ακολούθησαν το 1956, το 1967, και το 1973, πρόκειται για μια περίεργη εξέλιξη. Το Ισραήλ εξακολουθεί να είναι εξίσου μη αρεστό στην αραβική κοινή γνώμη όπως στις τελευταίες δεκαετίες (δηλαδή αποτελεί ευρέως αντικείμενο μίσους), αλλά για τους Άραβες ηγέτες που εστιάζονται τώρα στην ιρανική απειλή, τα αεροσκάφη της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας πρέπει τώρα να φαίνονται ελκυστικά. Η σκληρότητα των Ισραηλινών για την οποία διαμαρτύρονται εδώ και μισό αιώνα οι Άραβες τώρα αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα την δική τους ασπίδα εναντίον του Ιράν.

Η αραβική άποψη ότι κάποιος πρέπει να βομβαρδίσει το Ιράν για να το εμποδίσει να αναπτύξει πυρηνικά όπλα είναι γνωστή σε όλους εκείνους που συναντώνται με Άραβες ηγέτες κεκλεισμένων των θυρών, ιδιαίτερα στις χώρες του Κόλπου. Τώρα ακόμα και αυτό το πέπλο απομακρύνεται. Μόλις τον περασμένο μήνα, ο Πρέσβης των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στις Ηνωμένες Πολιτείες, Γιουσέφ Αλ Οτάιμπα, προέβη σε εκτίμηση δημόσια για το «κόστος και τα οφέλη» (μιας επίθεσης) και συμπέρανε ότι παρά τα προβλήματα που θα δημιουργούσε στο εμπόριο και τις αναπόφευκτες «μαζικές διαδηλώσεις και ταραχές ανθρώπων που θα ήταν πολύ δυσαρεστημένοι με το γεγονός ότι μια εξωτερική δύναμη επιτέθηκε σε Μουσουλμανική χώρα», τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Απευθυνόμενος σε ένα ακροατήριο στην πόλη Aspen, ο Πρέσβης είπε ότι «Εάν με ρωτάτε, εάν είμαι διατεθειμένος να ζήσω με αυτά τα πράγματα αντί για ένα πυρηνικό Ιράν», η απάντησή μου είναι ίδια. «Δεν μπορούμε να ζήσουμε με ένα πυρηνικό Ιράν. Είμαι διατεθειμένος να αποδεχθώ τις συνέπειες". Με τις αναφορές του σε μια «εξωτερική δύναμη» ο Πρέσβης Αλ Οτάιμπα δεν απαίτησε συγκεκριμένα κάποια δράση από τις ΗΠΑ, άφησε ανοικτό το παράθυρο για εθελοντές.

Πριν δυο εβδομάδες ο ισραηλινός τύπος μετάδωσε ρεπορτάζ σχετικά με μια επίσκεψη του Στρατηγού Μέιρ Νταγκάν, αρχηγού της Μοσάντ (Ισραηλινή Υπηρεσία Πληροφοριών) στη Σαουδική Αραβία. Ο Νταγκάν είναι ο άνθρωπος κλειδί για το Ιράν στην Ισραηλινή Κυβέρνηση. Τα Ισραηλινά ρεπορτάζ εμφανίστηκαν έπειτα από δημοσιεύματα στους Times του Λονδίνου πριν δύο μήνες που ισχυρίζονταν ότι οι Σαουδάραβες θα πάγωναν προσωρινά την αεροάμυνά τους για να επιτρέψουν σε Ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη να διασχίσουν τον εναέριο χώρο τους για μια επίθεση στο Ιράν.

Και όπως γίνεται πάντοτε, όλα αυτά θα διαψευστούν, αλλά οι Άραβο – Ισραηλινές όσο και οι Αραβο – Παλαιστινιακές σχέσεις παραμένουν πολύ πιο πολύπλοκες από αυτές που φαίνονται στα πρωτοσέλιδα. Ακόμα και σε κράτη όπου δεν υπάρχει πολιτική όπως την γνωρίζουμε εμείς, δηλαδή δεν γίνονται εκλογές ή τα αποτελέσματα αποφασίζονται μέσω διαταγμάτων στα Προεδρικά Μέγαρα, η πολιτική είναι πάντοτε τοπικό θέμα και οι ανησυχίες για τους Παλαιστινίους πέφτουν σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα εθνικά ή προσωπικά συμφέροντα. To κονσέρτο που παίζεται σήμερα με μαέστρους τους Άραβες Υπουργούς Εξωτερικών και τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο, Μαχμούντ Αμπάς, είναι αποκαλυπτικό.

Το ζήτημα σήμερα είναι εάν οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να προχωρήσουν σε απευθείας διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ που θα αντικαταστήσουν τις σπασμωδικές εκ του σύνεγγυς συνομιλίες τις οποίες καθοδηγεί ο απεσταλμένος των ΗΠΑ, Τζώρτς Μίτσελ. Ο κύριος Αμπάς είναι πολύ επιφυλακτικός να πάρει αυτή την απόφαση, φοβούμενος έντονη κριτική από την Χαμάς και σκέφτεται ότι οι απευθείας συνομιλίες μπορεί να μην οδηγήσουν πουθενά εκτός από μια νέα κρίση άμα και όταν καταρρεύσουν. Ο κύριος Αμπάς θέτει προϋποθέσεις που καθιστούν όλο και πιο δύσκολη την έναρξη των συνομιλιών ζητώντας ουσιαστικά από τις ΗΠΑ να εγγυηθούν το αποτέλεσμα που θέλει σε κεντρικά ζητήματα (πρόσφυγες, σύνορα, Ιερουσαλήμ), πριν καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Παρά τις έντονες πιέσεις των Αμερικανών και Ευρωπαίων, ο Αμπάς δεν είναι πρόθυμος να πάρει μια απόφαση. Μάλιστα, ανατρέποντας χρόνια προσπαθειών του προκάτοχού του Γιασέρ Αραφάτ να απελευθερωθεί από την κηδεμονία των αραβικών χωρών, τους πέταξε το μπαλάκι. Είπε ότι θα έκανε ότι του ζητούσε ο Αραβικός Σύνδεσμος.

Αλλά οι Άραβες Υπουργοί Εξωτερικών που συναντήθηκαν πριν δυο εβδομάδες στο Κάιρο αποδείχθηκαν εξίσου πονηροί με αυτόν. Αποφάσισαν να υποστηρίξουν τις απευθείας συνομιλίες αλλά με προϋποθέσεις και άφησαν την επιλογή του χρόνου στους Παλαιστινίους, αφήνοντας έτσι τον κύριο Αμπάς μόνο του. Η απόφασή τους ήταν να αφήσουν τον κύριο Αμπάς να σηκώσει το βάρος οποιασδήποτε ευθύνης για την απόφασή του, ενώ αυτοί έσκυψαν και γύρισαν στις σουίτες των ξενοδοχείων τους. Είναι υπέρ της ειρήνης και των συνομιλιών με το Ισραήλ και βοηθούν τους Αμερικανούς και υποστηρίζουν τα αδέλφια τους, τους Παλαιστινίους, εκτός βέβαια εάν πάει κάτι στραβά, όποτε θα είναι ξεκάθαρο ότι ο κύριος Αμπάς πήρε λάθος απόφαση να συμμετάσχει (ή να μην συμμετάσχει) σε απευθείας συνομιλίες. Και όλα αυτά γίνονται υπό την αιγίδα της «αραβικής αλληλεγγύης».

Και δεν υπάρχει και πολύ αλληλεγγύη αυτό το καλοκαίρι. Το μόνο θέμα που απασχολεί τη Συρία αυτή την στιγμή είναι να επανακτήσει την ηγεμονία του Λιβάνου και η Συρία έχει συστρατευθεί με το Ιράν και την Χεζμπολάχ. Την περασμένη εβδομάδα ο Πρόεδρος της Συρίας, Μπασάρ Άσαντ, επισκέφθηκε τη Βηρυτό για πρώτη φορά από τότε που τα συριακά στρατεύματα αποχώρησαν από τον Λίβανο το 2005 – κάτι που συμβολικά αρμόζει με την επιστροφή της δύναμης της Συρίας στη χώρα.

Αλλά επικρατεί πλήρη ησυχία στα σύνορα της Συρίας με το Ισραήλ διότι το συριακό καθεστώς δεν επιδιώκει μια απευθείας αναμέτρηση. Την τελευταία φορά που προσπάθησε να διεκδικήσει έναν ηγετικό ρόλο στην περιοχή με την μυστική κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα με σχέδια που δόθηκαν από τη Βόρεια Κορέα, το Ισραήλ έκανε σμπαράλια την τοποθεσία με βομβαρδισμούς τον Σεπτέμβριο του 2007. Γι’ αυτό η Συρία οπλίζει την Χεζμπολάχ, απειλεί τους Λιβανέζους και παρατηρεί τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί χειρίζονται το Ιράν. Δεν θα γίνουν σοβαρές διαπραγματεύσεις για τα Υψώματα του Γκολάν μέχρι να διευθετηθεί το ιρανικό ζήτημα, διότι οποιαδήποτε συμφωνία για το Γκολάν προϋποθέτει και μια απαγκίστρωση από το Ιράν και μια τέτοια κίνηση εξαρτάται τελείως από την αύξηση ή μείωση της επιρροής του καθεστώτος.

Για το Λίβανο, ο οποίος παραμένει διχασμένος όσο ποτέ άλλοτε με τους Σουνίτες, τους Σιίτες, τους Χριστιανούς και τους Δρούζους, η κύρια ανησυχία είναι η επικείμενη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου που ερευνά την δολοφονία του πρώην Πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι το 2005. Θα κατονομάσει την Συρία ή την Χεζμπολάχ, την Σιιτική τρομοκρατική οργάνωση που ελέγχει ένα μεγάλο μέρος της χώρας; Και πως θα εξισορροπήσει ο γιός του Χαρίρι, ο Σαάντ, ο οποίος είναι τώρα Πρωθυπουργός, την ανάγκη για σταθερότητα με την επιθυμία για δικαιοσύνη;

Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Άσαντ της Συρίας έφτασε στο Λίβανο πριν μια εβδομάδα με τζετ της Σαουδικής Αραβίας συνοδευόμενος από τον Σαουδάραβα Βασιλιά Αμπντάλα δείχνει στους Λιβανέζους ότι η υποστήριξη των Σαουδαράβων για την ανεξαρτησία τους ανήκει στο παρελθόν. Το μήνυμα των Σαουδαράβων ήταν ξεκάθαρο: Κάντε τις δικές σας διευθετήσεις με τη Δαμασκό και μην βασίζεστε σε μας. Από τον πόλεμο του 2006 και μέχρι αυτή την εβδομάδα, τα σύνορα του Λιβάνου με το Ισραήλ ήταν ήσυχα. Η Χεζμπολάχ και οι Σιίτες υποστηρικτές της επλήγησαν αρκετά για μην γίνει η επανάληψή του. Εδώ και μήνες υπάρχουν φήμες για έναν πόλεμο αυτό το καλοκαίρι στα ισραηλο – λιβανικά σύνορα αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν ποτέ στα χαρτιά. Η Χεζμπολάχ, με καλά εκπαιδευμένους τρομοκράτες και ρουκέτες που στοχεύουν ισραηλινές πόλεις που προμηθεύεται από το Ιράν, θα μπορούσε να επιτεθεί στο Ισραήλ εάν το Ισραήλ βομβαρδίσει τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Επομένως, οι δυνάμεις της Χεζμπολάχ λειτουργούν και ως μέσον αποτροπής μιας ισραηλινής επίθεσης και δίνουν στο Ιράν την δυνατότητα να αντεπιτεθεί στο Ισραήλ εάν πραγματοποιηθεί μία επίθεση. Οι αγιατολλάδες χρειάζονται μια άθικτη και τρομακτική Χεζμπολάχ για να φοβίζει τους Ισραηλινούς, και έτσι ένας νέος πόλεμος Ισραήλ – Χεζμπολάχ όπου θα μπορούσε να πληγεί η Σιιτική οργάνωση είναι το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί η Τεχεράνη αυτή την στιγμή.

Το επεισόδιο την περασμένη Τρίτη, όταν Λιβανέζοι ελεύθεροι σκοπευτές πυροβόλησαν μέσα στο Ισραήλ σκοτώνοντας έναν Ισραηλινό αξιωματικό και τραυματίζοντας έναν άλλον, ακόμα δεν έχει γίνει τελείως κατανοητό. Φαίνεται να έχει την ευθύνη ένας Λιβανέζος διοικητής στην περιοχή, ο οποίος είναι Σιίτης που φέρεται να έχει στενές σχέσεις με την Χεζμπολάχ. Ίσως η επίθεση να ήταν δική του κακή ιδέα. Μπορεί η Χεζμπολάχ να τον διέταξε να την πραγματοποιήσει χρησιμοποιώντας τον Στρατό του Λιβάνου για να αποσπάσει την διεθνή προσοχή από το θέμα του Διεθνούς Δικαστηρίου. Ότι και να είναι, αποτελεί υπενθύμιση ότι ο Λίβανος δεν είναι φυσιολογική χώρα με στρατό που να ελέγχεται από την κυβέρνηση. Πρόκειται για ένα πεδίο μάχης που ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από τη Συρία και την Χεζμπολάχ, χωρίς να έχει την δυνατότητα το ίδιο να καθορίσει την μοίρα του.

Για την Αίγυπτο υπάρχει μία ανησυχία. Είναι η υγεία του κυρίου Μουμπάρακ. Με τις επόμενες Προεδρικές εκλογές το Φθινόπωρο του 2011, τα τριάντα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία (από την δολοφονία του Σαντάτ το 1981) θα ολοκληρωθούν με ελεύθερες εκλογές ή θα απαιτήσει ο άρρωστος ογδονταδυάχρονος Μουμπάρακ ακόμα μια θητεία ή την επιβολή του γιού του Γκαμάλ στη θέση του διαδόχου του; Εν τω μεταξύ, η κυριαρχία της Αιγύπτου στην διπλωματία των Αράβων και η γενικότερη επιρροή της στην περιοχή μειώνονται σταθερά. Ο Αραβικός Σύνδεσμος έχει ακόμα την βάση του στη χώρα. Αλλά το γεγονός ότι η κύρια προσωπικότητα στην σύσκεψη των Υπουργών Εξωτερικών εκεί την περασμένη εβδομάδα ήταν ο Χαμάντ Μπιν Τζασέμ του Κατάρ, το πλούσιο καθεστώς των Σεΐχηδων με περίπου 350.000 πολίτες, και όχι ο Αχμέντ Άμπουλ Γκέϊτ της Αιγύπτου, που έχει πληθυσμό 80 εκατομμυρίων, είναι κάτι που συμβολίζει το μειωμένο κύρος της Αιγύπτου.

Το στοίχημα στην κρίση στης διαδοχής στην Αίγυπτο δεν είναι απλώς ποιος θα κυβερνήσει την χώρα, αλλά εάν ο νέος Πρόεδρος θα διατηρήσει την κρύα αλλά σταθερή ειρήνη με το Ισραήλ. Και εδώ υπάρχουν κοινοί εχθροί. Σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για την Χαμάς και άλλες ριζοσπαστικές και τρομοκρατικές παλαιστινιακές ομάδες. Το Ισραήλ και η Αίγυπτος έχουν διατηρήσει μαζί (εάν και το Ισραήλ έχει επωμιστεί το 90% της ευθύνης) τον αποκλεισμό της Γάζας από τότε που έγινε πραξικόπημα της Χαμάς εκεί το 2007.

Το καθεστώς της Αιγύπτου δεν έχει καμία αγάπη για τους Ισραηλινούς αλλά υπάρχει μια σημαντική συνεργασία σε θέματα ασφάλειας μεταξύ των δύο χωρών. Η ηγεσία της Αιγύπτου θεωρεί τους Σιίτες του Ιράν και όχι το εβραϊκό κράτος ως κάτι πιο επικίνδυνο για την εξουσία των Αράβων στην περιοχή. Η απόφαση της Αιγύπτου στα τέλη Ιουλίου να απαγορεύσει την είσοδο ενός πλοίου της Ιρανικής Ερυθράς Ημισελήνου στην Διώρυγα του Σουέζ και να απαγορεύσει σε τέσσερις Ιρανούς κοινοβουλευτικούς να διασχίσουν τα σύνορα με της Γάζα αποτελούν τις πιο πρόσφατες αποδείξεις για την θέση της Αιγύπτου.

Οποιεσδήποτε ανησυχίες και να τρέφει η Αίγυπτος για το Ιράν, οι φόβοι είναι πολύ μεγαλύτεροι στις χώρες του Κόλπου. Η άποψη σε αυτές τις παραθαλάσσιες χώρες είναι Παλαιστίνιοι τους αδειάζουν συνεχώς τις τσέπες και με το Al Jazeera που υποκινεί το θέμα με συνεχείς μεταδόσεις που προβάλλουν την ισραηλινή βία και την μιζέρια των Παλαιστινίων, οι Παλαιστίνιοι αποτελούν μια πηγή δημόσιας αγανάκτησης. Η βία μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων είναι δηλητήριο για καθεστώτα που έχουν ως κύριο μέλημα την επιβίωσή τους και η «ειρηνευτική διαδικασία» είναι ένα πολύ επιθυμητό αντίδοτο. Όλοι αγαπούν τα συνέδρια που εμφανίζουν κάποια βήματα «προόδου», αν και όπως αποδεικνύεται από τις αποφάσεις της πρόσφατης συνάντησης του Αραβικού Συνδέσμου, αποφεύγουν να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις που είναι αναγκαίες για σοβαρές διαπραγματεύσεις.

Ζουν με το παλαιστινιακό ζήτημα εδώ και δεκαετίες και το θέμα μπορεί να κρατήσει και για περισσότερες. Η άνοδος του Ιράν είναι κάτι νέο και επείγον επειδή βρίσκεται κοντά και εξαιτίας της ύπαρξης μιας Σιιτικής πλειονότητας στο Μπαχρέιν και ενός σημαντικού Σιιτικού πληθυσμού στην Ανατολική επαρχία της Σαουδικής Αραβίας η οποία είναι πλούσια σε πετρέλαιο. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ιρανικές πιέσεις, χρήματα ακόμα και όπλα που οδηγούν σε ταραχές και βίαιες εξεγέρσεις.

Τα καθεστώτα του Κόλπου βασίζονται εδώ και πολύ καιρό στην προστασία της Αμερικής, και οι ΗΠΑ διατηρούν μεγάλες βάσεις στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο Μπαχρέιν (η βάση του Πέμπτου Στόλου), το Κατάρ και το Κουβέιτ. Για αυτά τα καθεστώτα και για την Σαουδική Αραβία το Ιράν αποτελεί συνεχή απειλή και για να χρησιμοποιήσουμε την παλιά Βρετανική φράση, το μεγάλο θέμα σχετίζεται με το ποια θα είναι η «κυρίαρχη χώρα» στην περιοχή. Οι επανειλημμένες Αμερικανικές προτάσεις για διαπραγματεύσεις με το Ιράν και οι δηλώσεις του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ναυάρχου Μάικλ Μόλεν και του Υπουργού Άμυνας, Ρόμπερτ Γκέιτς αντίστοιχα, ότι μια επίθεση στο Ιράν θα ήταν «τρομερά αποσταθεροποιητική» ή «καταστροφική» δεν τους καθησυχάζουν. Θέλουν κάποιος να σταματήσει το Ιράν. Δεν είναι σίγουροι ότι η ανάγκη να γίνει αυτό έχει γίνει τόσο κατανοητή στην Ουάσιγκτον όσο έχει γίνει στην Ιερουσαλήμ και το αρχηγείο των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων στο Τελ Αβίβ.

Ίσως ο εχθρός του εχθρού μου να μην είναι φίλος μου, εάν πρόκειται για έναν Ισραηλινό πιλότο. Σε κάθε περίπτωση, όλες οι χειρονομίες φιλίας θα αποκηρυχτούν. Θα υπάρξουν καταδίκες και ψηφίσματα του ΟΗΕ, προσφυγές και μποϊκοτάζ και γρήγορες επισκέψεις στην Ουάσιγκτον. Αλλά τίποτε απ΄ αυτά δεν αλλάζει μια ουσιαστική πραγματικότητα που έχει γίνει καλά κατανοητή σε πολλές αραβικές πρωτεύουσες αυτό το καλοκαίρι. Το ότι δηλαδή υπάρχει μια ξεκάθαρη σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ των αραβικών κρατών και του Ισραήλ σήμερα μπροστά σε μια ιρανική απειλή. Έπειτα από 60 χρόνια πολέμου και μια κρύας ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Αράβων, αυτό είναι ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του καθεστώτος της Τεχεράνης και μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο για το ίδιο.

*O Elliott Abrams είναι υψηλόβαθμος ερευνητής στο Council of Foreign Relations (Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής)

*Στις φωτογραφίες βλέπουμε χάρτη που δείχνει την εμβέλεια των πυραύλων του Ιράν (πάνω: από το "neorepublica.com") καθώς και πυραύλους που διαθέτει η Τεχεράνη (από το ιρανική κρατική υπηρεσία Τύπου Sepah, κάτω)