Το άρθρο αυτό της συγγραφέως Λένα Διβάνη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Μετρό» στις 3.7.2008 στο πλαίσιο ενός αφιερώματος για τις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις.
Πρωτοπήγα στο Ισραήλ πριν 3 χρόνια με μία ομάδα ελλήνων συγγραφέων. Ο προορισμός μας ήταν η έρημος Νεγκέβ. Εκεί θα συναντούσαμε μία ομάδα ισραηλινών συγγραφέων και ποιητών. Θα ανταλλάσαμε απόψεις για την λογοτεχνία των διακεκαυμένων ζωνών της περιοχής μας, θα τρώγαμε (νοστιμότατα). Θα πίναμε και θα βολτάραμε. Δεν κάναμε όμως μόνο αυτά, ξεφορτωθήκαμε επίσης τα στερεότυπά μας. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα. Στερεότυπο πρώτο: Οι ισραηλινοί είναι ενωμένοι σαν γροθιά. Στην πραγματικότητα είδαμε όλα τα λουλούδια να ανθίζουν: Ειρηνιστές, εθνικιστές, κομμουνιστές – κιμπουτζίστες, αμερικανόφιλους, αραβόφιλους – και όλοι επιχειρηματολογούσαν με πάθος! Στερεότυπο δεύτερο: Οι ισραηλινοί είναι ένα πάνοπλο κράτος που επιδεικνύει αλαζονικά την δύναμή του στους γύρω φοβισμένους Άραβες. Στην πραγματικότητα είδαμε καθαρά και τον δικό τους φόβο σαν πηγή αυτού που βλέπαμε ως αλαζονεία. Είδαμε ανθρώπους να ζουν ανασφαλώς σε μία μικρή χώρα περιβεβλημένη από εχθρότητα. Ανθρώπους αγχωμένους που εύχονται να ξημερώσει η μέρα που δεν ανησυχούν αν στην καφετέρια που πίνουν καπουτσίνο τα παιδιά τους δεν θα γίνει η επόμενη αιματοχυσία. Κάθε οικογένεια έχει τα θύματά της. Να συνεχίσω; Είδαμε τα απίστευτα κοινά μας σημεία: Μουσική, φαγητό, γέλιο, ζωντάνια, ρίσκο. Είδαμε το θαύμα της επίμονης δουλειάς που πρασίνισε την έρημο. Είδαμε μια μίνι Ευρώπη ριζωμένη στην καρδιά της Αραβίας – με τις όπερές της, με τα καταπληκτικά θέατρα, με τα φοβερά μουσεία, τα χιπ καφέ, τα κλαμπ που δεν νυστάζουν ποτέ. Και βέβαια είδαμε πως γίνεται η συστηματική δουλειά αν θέλεις να προωθήσεις την λογοτεχνία σου εκτός συνόρων. Το κράτος αναλαμβάνει να μεταφράσει στα αγγλικά όλα τα ενδιαφέροντα βιβλία και να τα προωθήσει στους εκδότες του κόσμου σαν υπερατζέντης. Γιατί οι ισραηλινοί ξέρουν από τότε που ζούσαν στη διασπορά πως η μεγαλύτερη προίκα ενός λαού δεν είναι δύο σπιθαμές εδάφους αλλά τα προϊόντα της διάνοιάς του.
Πρωτοπήγα στο Ισραήλ πριν 3 χρόνια με μία ομάδα ελλήνων συγγραφέων. Ο προορισμός μας ήταν η έρημος Νεγκέβ. Εκεί θα συναντούσαμε μία ομάδα ισραηλινών συγγραφέων και ποιητών. Θα ανταλλάσαμε απόψεις για την λογοτεχνία των διακεκαυμένων ζωνών της περιοχής μας, θα τρώγαμε (νοστιμότατα). Θα πίναμε και θα βολτάραμε. Δεν κάναμε όμως μόνο αυτά, ξεφορτωθήκαμε επίσης τα στερεότυπά μας. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα. Στερεότυπο πρώτο: Οι ισραηλινοί είναι ενωμένοι σαν γροθιά. Στην πραγματικότητα είδαμε όλα τα λουλούδια να ανθίζουν: Ειρηνιστές, εθνικιστές, κομμουνιστές – κιμπουτζίστες, αμερικανόφιλους, αραβόφιλους – και όλοι επιχειρηματολογούσαν με πάθος! Στερεότυπο δεύτερο: Οι ισραηλινοί είναι ένα πάνοπλο κράτος που επιδεικνύει αλαζονικά την δύναμή του στους γύρω φοβισμένους Άραβες. Στην πραγματικότητα είδαμε καθαρά και τον δικό τους φόβο σαν πηγή αυτού που βλέπαμε ως αλαζονεία. Είδαμε ανθρώπους να ζουν ανασφαλώς σε μία μικρή χώρα περιβεβλημένη από εχθρότητα. Ανθρώπους αγχωμένους που εύχονται να ξημερώσει η μέρα που δεν ανησυχούν αν στην καφετέρια που πίνουν καπουτσίνο τα παιδιά τους δεν θα γίνει η επόμενη αιματοχυσία. Κάθε οικογένεια έχει τα θύματά της. Να συνεχίσω; Είδαμε τα απίστευτα κοινά μας σημεία: Μουσική, φαγητό, γέλιο, ζωντάνια, ρίσκο. Είδαμε το θαύμα της επίμονης δουλειάς που πρασίνισε την έρημο. Είδαμε μια μίνι Ευρώπη ριζωμένη στην καρδιά της Αραβίας – με τις όπερές της, με τα καταπληκτικά θέατρα, με τα φοβερά μουσεία, τα χιπ καφέ, τα κλαμπ που δεν νυστάζουν ποτέ. Και βέβαια είδαμε πως γίνεται η συστηματική δουλειά αν θέλεις να προωθήσεις την λογοτεχνία σου εκτός συνόρων. Το κράτος αναλαμβάνει να μεταφράσει στα αγγλικά όλα τα ενδιαφέροντα βιβλία και να τα προωθήσει στους εκδότες του κόσμου σαν υπερατζέντης. Γιατί οι ισραηλινοί ξέρουν από τότε που ζούσαν στη διασπορά πως η μεγαλύτερη προίκα ενός λαού δεν είναι δύο σπιθαμές εδάφους αλλά τα προϊόντα της διάνοιάς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου