Η πραγματική κατάσταση στη Γάζα και την Δυτική Όχθη

Από την αγγλική εφημερίδα "Daily Mail" δημοσιεύουμε μετάφραση άρθρου του δημοσιογράφου Peter Hitchens, ο οποίος με απόλυτη ειλικρίνεια περιγράφει την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας και την Δυτική Όχθη αποδομώντας τους μύθους περί πολιορκίας στη Γάζα. Ταυτόχρονα αναφέρεται στη δεινή κατάσταση των Παλαιστινίων Χριστιανών στη Δυτική Όχθη. Μια ανάλυση της πραγματικής κατάστασης στα Παλαιστινιακά εδάφη. Αξίζει να την διαβάσετε.

«Καφέδες με γάλα, μπάρμπεκιου στην παραλία και αποφεύγοντας τις ρουκέτες στο μεγαλύτερο στρατόπεδο – φυλακή του κόσμου.»

“Daily Mail” (11.10.2010)

Του Peter Hitchens

http://www.dailymail.co.uk/news/article-1319157/Gaza-Strip-Lattes-beach-bbqs-dodging-missiles-worlds-biggest-prison-camp.html

Είναι ώρα για μεσημεριανό στο μεγαλύτερο στρατόπεδο - φυλακή του κόσμου, και απολαμβάνω έναν αρκετά καλό καφέ με γάλα σε μια πολυτελή καφετέρια μπροστά στην θάλασσα. Αργότερα θα επισκεφθώ το λαμπερό νέο εμπορικό κέντρο της Γάζας και μετά θα φάω ένα εξαιρετικό βοδινό στρόγκανωφ σε πολυτελές εστιατόριο.

Ίσως να είναι λίγο σκληρό που κακομαθαίνω τόσο πολύ τον εαυτό μου, αλλά νομίζω ότι τουλάχιστον ο καφές μου άξιζε. Αντ’ αυτού θα έπινα ένα σκληρό ποτό εάν το ακραίο ισλαμικό καθεστώς εδώ δεν είχε απαγορεύσει το αλκοόλ με αυστηρές και βαριές τιμωρίες.

Πριν μια ώρα εξέταζα ένα τούνελ βάθους 30 μέτρων που πηγαίνει από την Λωρίδα της Γάζας στην Αίγυπτο. Αυτή η εκσκαφή που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια των Αιγυπτιακών συνοριοφυλάκων, οι οποίοι υποτίθεται ότι πρέπει να εμποδίζουν τέτοια πράγματα, έχει με απίστευτο τρόπο λάβει επίσημη άδεια από τις τοπικές αρχές που το χαρακτήρισαν «εμπορικό έργο», με την αδειοδότηση να κοστίζει 1.600 λίρες Αγγλίας.

Μέχρι πρόσφατα χρησιμοποιούνταν για την εισαγωγή αγελάδων, σοκολάτας και μοτοσικλετών (αν και ο ιδιοκτήτης επιμένει ότι δεν χρησιμοποιήθηκε για την μεταφορά όπλων ή ανθρώπων) και στο απόγειο της δραστηριότητάς του απέφερε αμοιβές άνω των 30.000 λιρών Αγγλίας στους ιδιοκτήτες του.

Αλλά οι δουλειές έχουν καταρρεύσει διότι οι Ισραηλινοί έχουν χαλαρώσει πολλούς από τους περιορισμούς τους στις εισαγωγές και τα περισσότερα τούνελ δεν έχουν δουλειά. Όταν βρισκόμουν εκεί άκουσα το βουητό των ισραηλινών μη επανδρωμένων αεροσκαφών και τις βροντές των πολεμικών ψηλά στον ουρανό.

Και μετά, με ανησυχητικό τρόπο, μόλις έφυγα η περιοχή καταστράφηκε ολοσχερώς με βομβαρδισμούς. Δεν ξέρω εάν η Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία περίμενε να φύγω ή εάν απλώς βομβάρδισε τα τούνελ.

Η κατανόηση του εβραϊκού κράτους για θέματα βασικών δημοσίων σχέσεων είναι τρομερά κακή. Αλλά οι ισραηλινές αρχές σίγουρα γνωρίζουν ότι βρίσκομαι εδώ. Είμαι ένα από τα μόλις τέσσερα άτομα που έχουν εισέρθει στην πιο παρεξηγημένη περιοχή του κόσμου σήμερα το πρωί.

Σας παρακαλώ μην με κατηγορήσετε για εφησυχασμό και για την άρνηση της αλήθειας. Δεν γνωρίζω τα πάντα για την Γάζα. Δεν νομίζω ότι είναι παράδεισος ούτε καν φυσιολογικό μέρος. Αλλά σίγουρα γνωρίζω αυτά που είδα και άκουσα.

Υπάρχουν φτωχογειτονιές που προκαλούν θλίψη και που έπρεπε να είχαν διαλυθεί εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στα όρια της πείνας. Υπάρχει κίνδυνος. Και οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούν να φύγουν.

Αλλά τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα και ενδιαφέροντα. Μάλιστα, η πραγματική κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας και στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη βρίθει τόσο πολύ από παράδοξα και εκπλήξεις και η (περισσότερη) ειδησεογραφική κάλυψη κυρίως εστιάζεται στα προφανή χωρίς να μεταδίδει αυτά που δεν βολεύουν.

Και αυτός είναι ο λόγος που εγώ πιστεύω ότι τόσο οι πολιτικοί όσο και η κοινή γνώμη έχουν χειραγωγηθεί σαν πρόβατα σε ένα αδιέξοδο που εξυπηρετεί μόνο τους προπαγανδιστές και τους κυνικούς, και το οποίο αφήνει τους ανθρώπους, σε αυτήν την όμορφη και σημαντική περιοχή του κόσμου, να υποφέρουν άσκοπα.

Για παράδειγμα, πρόσφατα ο Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, καλόπιασε τους Ισλαμιστές οικοδεσπότες του στην Τουρκία λέγοντας ότι η Γάζα είναι «στρατόπεδο -φυλακή». Αυτή η φράση είναι η επίσημη γραμμή των καλά χρηματοδοτημένων αραβικών και ισλαμικών λόμπι, που θέλουν να εγγυηθούν ότι ο κόσμος βλέπει το Ισραήλ ως ένα εγκληματικό, καταπιεστικό κράτος.

Εδώ που τα λέμε, οι Ισραηλινοί στρατιώτες και μπορούν και συμπεριφέρονται με ωμή βαρβαρότητα. Οι Ισραηλινοί έποικοι κλέβουν το νερό των Αράβων και διώχνουν τους Άραβες από την γη τους. Οι Ισραηλινοί πολιτικοί είναι συχνά άξεστοι και επιδεικνύουν έλλειψη ευαισθησίας.

Η μεταχείριση των Ισραηλινών Αράβων πολιτών αποτελεί μια από τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες στην ιστορία, δηλαδή είναι κακή χωρίς λόγο και κοντόφθαλμη. Η αρπαγή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας ήταν λάθη που επιδεινώθηκαν από άλλα που ακολούθησαν.

Αλλά εάν νομίζετε ότι το Ισραήλ είναι το μοναδικό πρόβλημα ή ότι οι Ισραηλινοί είναι οι μόνοι που καταπιέζουν σε αυτή την περιοχή, να το ξανασκεφτείτε. Πρώτον, να καταλάβετε ότι το Ισραήλ δεν διοικεί πλέον την Γάζα. Οι εποικισμοί εκεί καταστράφηκαν.

Δεν βρίσκεται κανένας Ισραηλινός εντός των συνόρων της Γάζας. Και πριν πείτε «αλλά το Ισραήλ ελέγχει τα σύνορα της Γάζας» ρίξτε μια ματιά στον χάρτη. Τα νότια σύνορα της Λωρίδας – τα οποία είναι σχεδόν εξίσου δύσκολο να διασχίσει κανείς όπως αυτά με το Ισραήλ – είναι με την Αίγυπτο. Και όπως το Ισραήλ, το Κάιρο αγωνιά να κλείσει ερμητικά εκεί τους Μουσουλμάνους εξτρεμιστές της Χαμάς.

Η Γάζα βομβαρδίστηκε την ημέρα που έφτασα ως αντίποινα για μια σειρά πληγμάτων με ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ που πραγματοποιήθηκε από Άραβες εξτρεμιστές. Οι εξτρεμιστές ήξεραν ότι αυτό θα συμβεί αλλά εξαπέλυσαν τις ρουκέτες τους ούτως ή άλλως. Πολλοί κάτοικοι της Γάζας τους μισούν γι΄αυτό.

Ο ένας, τον οποίο εγώ θα αποκαλέσω Ιμπραήμ, μου διηγήθηκε πως παρακάλεσε αυτούς τους μανιακούς να φύγουν από την γειτονιά του κατά την διάρκεια της καταστροφικής στρατιωτικής επιδρομής του Ισραήλ πριν σχεδόν δύο χρόνια. Η γυναίκα του βρισκόταν κοντά στη γέννα.

Ήξερε ότι οι Ισραηλινοί θα εντόπιζαν γρήγορα τον εκτοξευτή και ότι αυτοί οι άνδρες θα έφερναν τον θάνατο στο σπίτι του. Αλλά οι εξτρεμιστές αντιμετώπισαν περιφρονητικά τις εκκλήσεις του, γι’ αυτό έβαλε την γυναίκα του μέσα στο αυτοκίνητό του και έφυγε.

Πέρασαν μόλις λίγα δευτερόλεπτα και αφού είχε διασχίσει την πρώτη μεγάλη διασταύρωση μια τεράστια ισραηλινή βόμβα εξερράγη στο σημείο που βρισκόταν πριν λίγο το αυτοκίνητό του. Η διαβολική δύναμη των σύγχρονων όπλων ακόμα φαίνεται στο σημείο ανάμέσα στα ερείπια που κάποτε αποτελούσαν ένα κυβερνητικό κτίριο.

Το σημείο μοιάζει σαν να το έχει μασήσει και συντρίψει ένας γίγαντας ο οποίος μάλιστα γύρισε μετά και για να το ποδοπατήσει. Εάν μπορείτε να φανταστείτε πως είναι να προσπαθείς να προστατέψεις μια έγκυο γυναίκα από τέτοια δριμεία επίθεση τότε μπορείτε να αρχίσετε να καταλαβαίνετε πόσο πολύπλοκη είναι η ζωή εδώ, όταν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι σε προστατεύουν, σπέρνουν τον θάνατο στην πόρτα σου.

Διότι οι ίδιοι Ισλαμιστές που εκτοξεύουν ρουκέτες αποτελούν την εδώ κυβέρνηση και υποστηρίζονται από το Ιράν και άλλους που νοιάζονται περισσότερο για έναν θεωρητικό σκοπό παρά για τους πραγματικούς ανθρώπους. Ισχυρίζονται ότι ο μόνιμος πόλεμός τους με το Ισραήλ γίνεται προς όφελος των Παλαιστινίων Αράβων. Αλλά είναι όμως έτσι;

Οι άνθρωποι πάντοτε πασχίζουν ώστε να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή. Το πράττουν αυτό ακόμα και όταν πέφτουν βόμβες αλλά και όταν οι δημαγωγοί παραληρούν . Ή όπως γίνεται στη Γάζα, το κάνουν ακόμα και όταν δεν υπάρχει διαφυγή, όταν περιπολίες πιστής τήρησης χρηστών ηθών πραγματοποιούν επιχειρήσεις σκούπα σε εστιατόρια για να εντοπίσουν παράνομη μπύρα και γυναίκες που καπνίζουν δημόσια ή ακόμα και άτομα που προσβάλλουν τις αξίες της Χαμάς του 14ο αιώνα.

Γι’ αυτό δεν θα αποκαλύψω το όνομα ενός ωραίου μαγαζιού όπου νεαρές γυναίκες - ισλαμικές πεταλούδες που χλευάζουν τον κώδικα ενδυμασίας των φανατικών φορώντας λαμπερά καλλυντικά και χρωματιστές μεταξωτές μαντίλες - συνομιλούσαν καθώς εισέπνεαν καπνό με άρωμα μήλου από τους ναργιλέδες τους.

Οι άνδρες τους οι οποίοι βρίσκονταν κοντά, παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο σε μεγάλες τηλεοράσεις με επίπεδη οθόνη. Ούτε θα αποκαλύψω πού είδα την νεολαία της Γάζας να συγκεντρώνεται για μπάρμπεκιου σε παραλία κάτω από ομπρέλες φτιαγμένες από φύλλα φοινικόδεντρων.

Βέβαια αυτός ο τρόπος ζωής δεν είναι ο χαρακτηριστικός. Αλλά όντως υπάρχει και αποδεικνύει ότι η περιγραφή του «στρατοπέδου – φυλακή» συνιστά μια ηλίθια απλοποίηση. Εάν είναι λάθος να ζει κανείς δίπλα στην απόγνωση-και αυτό είναι κάτι που σκεφτόμαστε συχνά όταν ασκούμε κριτική στο Ισραήλ – τότε τι ισχύει για τους πλούσιους στη Γάζα και τους κυβερνώντες της Χαμάς;

Εκείνοι ανέχονται αυτό το χάσμα και επομένως φταίνε όπως και οι Ισραηλινοί που παραβλέπουν το χάσμα της φτώχειας, καθισμένοι στα άνετα σπίτια τους.

Στη συνέχεια, σειρά έχει η χρήση του όρου «πολιορκία».

Μπορεί κανείς να σκεφτεί οποιαδήποτε πολιορκία στην ανθρώπινη ιστορία από τις Συρακούσες μέχρι το Λένινγραντ, όπου τα μαγαζιά της πολιορκημένης πόλης είναι γεμάτα με σοκολάτες Snicker και κινέζικα μοτοποδήλατα και όπου έργα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων ξένων οργανισμών αρωγής διοχετεύουν στις τσέπες χιλιάδων ανθρώπων συνεχή ροή χρημάτων (συχνά τα δικά σας); Και πάλι η λέξη συγκαλύπτει περισσότερα απ’ αυτά που αποκαλύπτει.

Στην εγκλωβισμένη και άνιση κοινωνία της Γάζας, μια εύπορη μειοψηφία με επιρροή ζει σε θαυμάσιες βίλλες με θέα τη θάλασσα, οι οποίες διαθέτουν τις δικές τους γεννήτριες προκειμένου να αποφεύγουν τις ατελείωτες διακοπές στην παροχή ρεύματος.

Η Γάζα διαθέτει και μια σχετικά εύπορη μεσαία τάξη, η οποία ξοδεύει τα λεφτά της στο εμπορικό κέντρο της Οδού Treasure στην πόλη της Γάζας, κοντά σε έναν άλλο δρόμο όπου βρίσκονται σχεδόν αποκλειστικά μαγαζιά, τα οποία επιδεικνύουν πλυντήρια και ψυγεία στις βιτρίνες τους.

Πολιορκία; Όχι ακριβώς. Και τι γίνεται με τους «προσφυγικούς καταυλισμούς» της Γάζας; Ο όρος είναι παραπλανητικός. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν εκεί δεν είναι πρόσφυγες αλλά τα παιδιά και εγγόνια εκείνων που διέφυγαν από το Ισραήλ στον Πόλεμο του 1948.

Όλοι οι άλλοι πρόσφυγες από εκείνη την εποχή στην Ινδία και το Πακιστάν, οι Γερμανοί που εκδιώχθηκαν από την Πολωνία και την Τσεχία και για να μην μιλήσουμε για τους Εβραίους που εκδιώχθηκαν από τον αραβικό κόσμο, μετεγκαταστάθηκαν εδώ και πολύ καιρό.

Κατά απίστευτο τρόπο, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ανθυγιεινές μικρές πόλεις, όμηροι μιας μεγάλης σύγκρουσης, η οποία διατηρείται από τους πολιτικούς που ισχυρίζονται ότι νοιάζονται γι’ αυτούς. Αυτά τα μέρη δεν διαφέρουν και πολύ από τα φτωχότερα αστικά κέντρα στο Κάιρο, για τα οποία κανένας ούτε στον αραβικό κόσμο αλλά ούτε και στην Δύση δεν λέει τίποτα.

Δεν αποτελεί αφέλεια να πει κανείς ότι αυτοί οι «καταυλισμοί» έπρεπε να έχουν διαλυθεί εδώ και πολλά χρόνια και ότι οι κάτοικοι τους έπρεπε να έχουν μεταφερθεί σε νέες κατοικίες. Μπορεί να γίνει. Προς τιμήν τους τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν χρηματοδοτήσει ένα νέο, έξυπνο οικιστικό συγκρότημα που έχει θέα την Μεσόγειο.

Αυτό δείχνει τι θα μπορούσε να συμβεί εδώ εάν ο αραβικός κόσμος ενδιαφερόταν για την Γάζα όσο τουλάχιστον υσχυρίζεται. Όλοι οι άνθρωποι στη Γάζα θα μπορούσαν να ζουν σε τέτοιους χώρους με κόστος το οποίο θα ήταν ελάχιστο για τις πλούσιες πετρελαιοπαραγωγικές αραβικές χώρες.

Αλλά οι προπαγανδιστές, οι οποίοι επιμένουν ότι οι πρόσφυγες θα επιστρέψουν στα χαμένα σπίτια τους θεωρούν αυτές τις βελτιώσεις συνθηκών ως παραδοχή ότι το Ισραήλ αποτελεί πλέον μόνιμη παρουσία – και έτσι προτιμούν την μιζέρια για τους άλλους.

Αυτοί που δικαίως καταδικάζουν την ανέχεια στους καταυλισμούς θα πρέπει να αναρωτηθούν ποιος φταίει πραγματικά. Όπως συμβαίνει συχνά στον αραβικό κόσμο, η αθλιότητα στους δρόμους που βρίθουν από σκουπίδια συχνά συγκαλύπτει τους καθαρούς ιδιωτικούς χώρους που μπορεί ναι μεν να έχουν μόνο τα βασικά και μην είναι πολυτελείς, αλλά απ’ αυτά τα μέρη βγαίνουν κάθε μέρα καθαρά παιδιά που φορούν καθαρές στολές και τα οποία πηγαίνουν σε σχολεία με τόσους πολλούς μαθητές, όπου τα μαθήματα γίνονται σε δύο βάρδιες.

Μακάρι να ήμουν σίγουρος ότι αυτά τα παιδιά διδάσκονται τις αρχές της αδελφοσύνης και της συνύπαρξης. Αλλά αμφιβάλω. Στην κεντρική Γάζα υπάρχει - σαφώς με επίσημη έγκριση – μια τοιχογραφία που απεικονίζει μια αισχρή καρικατούρα ισραηλινού στρατιώτη, ο οποίος κρατά μια ξιφολόγχη πάνω στην οποία κρέμεται ένα νεκρό παιδί. Δίπλα αναγράφονται στα αραβικά οι λέξεις «Κυνηγός Παιδιών». Άλλη προπαγανδιστική αφίσα στα αγγλικά υπάρχει εκεί κοντά. Ο οδηγός μου ντρέπεται για αυτή την ρατσιστική χυδαιότητα. Αναρωτιέμαι πως τόσοι άλλοι επισκέπτες από την Δύση ξέχασαν να την αναφέρουν στις αναφορές τους.

Σκεφτόμουν αυτό το θέμα όταν διένυσα την μικρή απόσταση για να πάω στην Δυτική Όχθη, η οποία βρίσκεται εν μέρει υπό ισραηλινή κυριαρχία. Δέχθηκα την φιλοξενία σε πολλά σπίτια Αράβων – και είδα έναν βαθμό γενναιοδωρίας που θα έπρεπε να κάνει τους ανθρώπους της Δύσης να ντρέπονται για τις ψυχρές πόλεις τους, όπου οι γείτονες μισούν ο ένας τον άλλον.

Και πάλι είδα το περίγραμμα μιας κοινωνίας να αναδύεται μέσα από τα ερείπια και στην οποία ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, προσπαθώντας να έχει μια καλή ζωή, θα μπορούσε να ζήσει, να εργαστεί και να μεγαλώσει παιδιά. Αλλά είδα και άκουσα και κάποια ανησυχητικά πράγματα.

Ένα πράγμα – το οποίο θεωρώ ότι πρέπει να γνωρίζουμε όλοι – αφορά στην τύχη των Χριστιανών Αράβων υπό την διοίκηση της Παλαιστινιακής Αρχής. Τους άκουσα επανειλημμένα να δηλώνουν ότι «Η ζωή ήταν καλύτερη για μας υπό την Ισραηλινή διοίκηση».

Ένας νέος άνδρας, ο οποίος παραπονιόταν για την άρνηση των δικαστηρίων που κυριαρχούνται από Μουσουλμάνους να τον δικαιώσουν σε αντιδικία που είχε σε περιουσιακά θέματα με καταπατητές, ξέσπασε λέγοντας : «Είμαστε τόσο μόνοι! Όλοι οι Χριστιανοί νιώθουν τόσο απομονωμένοι σε αυτή την χώρα».

Αυτή η συζήτηση έγινε σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από τον Ναό της Γέννησης στη Βηθλεέμ, όπου στους τουρίστες δίδεται η εντύπωση ότι η Χριστιανική θρησκεία τυγχάνει σεβασμού. Όχι ακριβώς.

Μου μίλησαν στα ψιθυριστά για την βεβήλωση αυτού του μνημείου από ένοπλους Παλαιστινίους που κατέλαβαν τον ναό το 2002. Η διεθνής κοινή γνώμη είχε καταφερθεί αποκλειστικά εναντίον του Ισραήλ. Δεν θα κατονομάσω τα άτομα που μου είπαν αυτά τα πράγματα.

Αποφάσισα επίσης να μην κατονομάσω έναν άλλο διακεκριμένο Χριστιανό Άραβα, ο οποίος μου είπε ότι δέχθηκε βία και απειλές λόγω των προσπαθειών του να διατηρήσει την Χριστιανική κουλτούρα στη Δυτική Όχθη.

Ο οδηγός μου, ο οποίος με φιλοξενεί, δήλωσε ότι υπάρχουν 30.000 Χριστιανοί στους τρεις γειτονικούς δήμους της Βηθλεέμ, του Μπέιτ Σαχούρ και του Μπέιτ Τζάλα. Σύντομα θα υπάρχουν πολύ λιγότεροι.

Ανακάλυψε ότι περίπου 2.000 Χριστιανοί μετανάστευσαν από τον 2001 – 2004, και αυτή είναι μια τάση σε εξέλιξη. Το πιο εξοργιστικό πράγμα σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι πολλοί Χριστιανοί στη Βρετανία γίνονται αποδέκτες προπαγάνδας που κατηγορεί τους Ισραηλινούς γι’ αυτή την εξέλιξη.

Οι Άραβες μπορεί να καταπιέζουν ο ένας τον άλλον χωρίς βοήθεια από το εξωτερικό. Επειδή το παλαιστινιακό αποτελεί ένα από τα αγαπημένα ζητήματα των Αριστερών της Δύσης προτιμούν να αγνοήσουν το γεγονός ότι πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για έναν επιθετικό ισλαμικό αγώνα.

Και σε αυτή την μεριά του κόσμου, η πολιτική ορθότητα δεν υφίσταται. Φανταστείτε τον εαυτό σας σε έναν άνετο καναπέ ενός διαμερίσματος σε μια πόλη της Δυτικής Όχθης. Κοντά υπάρχει το περιβόητο, εξωφρενικό φράγμα που διαχωρίζει τον αραβικό κόσμο από το Ισραήλ.

Σκεφτείτε αυτό το τείχος. Παραδέχομαι ότι είναι απεχθές και καταπιεστικό –απομονώνει ανθρώπους από την γη της και σε μια περίπτωση περνά μέσα από την αυλή ενός λυκείου. Αλλά έχω έρθει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια πολιτισμένη αντίδραση στις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας που οδήγησαν στην κατασκευή του.

Ο οδηγός μου, ένας έξυπνος άνθρωπος που έχει μείνει για χρόνια σε ισραηλινές φυλακές αλλά ο οποίος τώρα έχει σιχαθεί τον πόλεμο, μιλά για την πολιτική και την ιστορία. Η σύζυγος του αν και παρούσα, δεν έχει φανεί.

Ξαφνικά αρχίζει να μιλά για τους Εβραίους. Ξεστομίζει σκέψεις που θα μπορούσαν να υπάρχουν στην Γερμανία του Χίτλερ. Με αυτές μεγάλωσε. Αυτά θα διδάξουν και τα σχολεία στα παιδιά του.

Η καρδιά κυριεύεται από απόγνωση ακούγοντας αυτές τις προσωπικές απόψεις που συνθέτονται από άγνοια και ηλιθιότητα. Κάνουν τις συζητήσεις για μια «Νέα Μέση Ανατολή» να μοιάζουν με ανοησίες. Επομένως, θα πρέπει να αγανακτήσουμε; Δεν είμαι τόσο σίγουρος.

Όχι μακριά από το σημείο που βρίσκομαι, υπάρχει μια στροφή χωρίς ταμπέλα σε έναν δρόμο που οδηγεί πίσω στην Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για έναν δρόμο χωρίς αριθμό που πηγαίνει Νότια από την οδική αρτηρία 437. Η στροφή έχει μήκος περίπου 100 μέτρων και είναι αποκλεισμένη με μπλόκα από μπετόν. Πρόκειται για έναν δρόμο-φάντασμα. Εάν κάποτε ανοίξει θα αποτελέσει μέρος ενός ασφαλούς οδικού δικτύου δρόμων και τούνελ που θα ένωναν την Ναμπλούς και την Ραμάλλα στο Βόρειο μέρος της Δυτικής Όχθης ,με την Βηθλεέμ και την Χεβρώνα στο Νότο.

Θα έδινε την δυνατότητα σε ανθρώπους να κάνουν φυσιολογικά πράγματα που επιθυμεί ο καθένας, δηλαδή να επισκεφθούν τους συγγενείς τους, να πάνε στην εργασία τους και να ψωνίσουν. Δεν θα μετέτρεπε την αραβική Παλαιστίνη σε κράτος. Δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα των εβραϊκών οικισμών στη Δυτική Όχθη – ένα πράγμα που επιδεινώθηκε από τις εκκλήσεις του Μπαράκ Ομπάμα για το πάγωμά τους, κάτι που δεν είχε απαιτήσει ποτέ ακόμα και η ίδια η Παλαιστινιακή ηγεσία.

Αλλά μπορεί να βοηθήσει ως προς την δημιουργία μιας κοινωνίας, στην οποία μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων θα μπορεί να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή. Υποψιάζομαι ότι το δίκτυο έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Και δεν αποτελεί την μόνη ένδειξη ότι η ανθρώπινη επιθυμία για μια φυσιολογική ζωή είναι ισχυρή. Στην Ραμάλλα, την ανεπίσημη πρωτεύουσα της Αραβικής Παλαιστίνης, ευχαριστιέται κανείς όταν επισκέπτεται τους δρόμους γεμάτους κίνηση γύρω από την Πλατεία Μανάρα, κατά την δύση του ηλίου, με καφετέριες και μαγαζιά που σε ελκύουν με τον λαμπρό φωτισμό τους.

Πριν μερικά χρόνια επιδεικνύονταν εδώ οι σωροί των «συνεργατών των Ισραηλινών» που έβριθαν από τραύματα με σφαίρες. Τώρα επιδεικνύονται ωραία ρούχα – αλλά όχι τόσο ωραία όσο εκείνα που υπάρχουν στο πλούσιο εμπορικό κέντρο της Ραμάλλας που διαθέτει προϊόντα- μάρκες και προσφέρει βόλτες με καμήλες για τα παιδιά στον εξωτερικό χώρο.

Ακόμη και στην περιβόητη Χεβρώνα στο Νότο, γνωστή για στις σφαγές της και για την επιθετική Ισραηλινή κοινότητα, η νοοτροπία του εμπορικού κέντρου έχει καλλιεργηθεί μόλις έξι χιλιόμετρα από αυτήν την εστία έντασης. Και στον δρόμο που οδηγεί από την Χεβρώνα στην Ιερουσαλήμ υπάρχει ένα σουπερμάρκετ, το οποίο κάνει εκπτώσεις και έχει τιμές τόσο χαμηλές που Ισραηλινοί έποικοι και Παλαιστίνιοι συγκεντρώνονται μαζί ευτυχισμένοι στα ταμεία.

Πρέπει να προσθέσω ότι ένας Άραβας διανοούμενος, ο οποίος καθόταν σε μια καφετέρια στη Γάζα μου διηγήθηκε τις ευτυχισμένες ημέρες, τότε που οι γυναίκες της Γάζας φορούσαν σόρτς (τώρα όλες φορούν κελεμπίες και μαντίλες) και όταν μπορούσε κανείς να αγοράσει μια μπύρα στην παραλία.

Αλλά ίσως το καλύτερο σχόλιο απ’ όλα ήταν αυτό ενός Ισραηλινού Άραβα, ο οποίος μελαγχολούσε για τις «παλιές καλές μέρες πριν υπάρξει η ειρήνη». Μπορεί κάλλιστα να μην είναι δυνατή μια λύση για το πρόβλημα του Ισραήλ και ίσως να τελειώσουν όλα με ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα σε κάποιες δεκαετίες.

Αλλά εάν οι πολιτικοί στο εξωτερικό, που ενδιαφέρονται περισσότερο για την εικόνα τους παρά για τις ζωές των Αράβων και Ισραηλινών, σταματούσαν να επιδιώκουν μια τελική λύση του θέματος τότε ίσως οι λαοί – με τα δικά τους μέσα – να έβρισκαν έναν τρόπο να συμβιώσουν, ο οποίος μπορεί να μεν να μην ήταν τέλειος αλλά δεν θα οδηγούσε ανθρώπους να μετατρέπονται σε καμμένες ιπτάμενες σάρκες εξαιτίας ισχυρών εκρηκτικών.

*Στην φωτογραφία από την ιστοσελίδα "israellycool.com" διακρίνουμε το νέο εμπορικό κέντρο της Γάζας