Σήμερα το "ΑΙΤ" παραθέτει μετάφραση άρθρου της αγγλόφωνης ισραηλινής εφημερίδας "Jerusalem Post"αναφορικά με την προσωπική ιστορική διαδρομή του Ishmael Khalidi, του πρώτου Βεδουίνου διπλωμάτη του Κράτους του Ισραήλ. Ο Khalidi μεγάλωσε σε οικογένεια Βεδουίνων βοσκών με 11 παιδιά στη Γαλιλαία σε ένα απόμερο χωριό χωρίς νερό και ηλεκτροδότηση και έφτασε να γίνει ο πρώτος Βεδουίνος διπλωμάτης του Ισραήλ και σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών. Η ιστορία του είναι τρομερά ενδιαφέρουσα. Διαβάστε την εδώ:«Υποστηρίζοντας ανοικτά και με ξεχωριστό τρόπο το Ισραήλ»
Ο πρώτος Βεδουίνος διπλωμάτης του Ισραήλ μιλά για την προσωπική διαδρομή του ξεκινώντας από ένα «απόμερο» χωριό της Γαλιλαίας φτάνοντας τη θέση του συμβούλου του Υπουργού Εξωτερικών Avigdor Lieberman
“Jerusalem Post” (26.7.2010)
Του Ilan Evyatar
http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?ID=182688&utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter
Όταν ο Ishmael Khalidi ήταν παιδί περπατούσε πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάει στο σχολείο στον καυτό ήλιο ή το τσουχτερό κρύο. Από τότε έχει διανύσει μεγάλη πορεία. Το ταξίδι του τον έχει μεταφέρει από ένα χωριό της Γαλιλαίας που ο ίδιος περιγράφει ως «απόμερο», το οποίο δεν είχε ηλεκτρικό και νερό, στην σημερινή του θέση του πρώτου και, μέχρι στιγμής, μοναδικού Βεδουίνου διπλωμάτη του Ισραήλ.
Ο Khalidi, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν ο Αναπληρωτής Γενικός Πρόξενος του Ισραήλ στο Σαν Φρανσίσκο και ο οποίος τώρα είναι σύμβουλος αραβικών θεμάτων του Υπουργού Εξωτερικών, Avigdor Lieberman, έχει απαλή φωνή αλλά ισχυρό χαρακτήρα. Τα έντονα χαρακτηριστικά του μοιάζουν σαν να είναι σμιλευμένα από το πέτρινο τοπίο των παιδικών του χρόνων και το διαπεραστικό του βλέμμα αντικατοπτρίζει την ακλόνητη θέλησή του.
Από μικρό παιδί ο Khalidi ξεχώριζε και σε μικρό χρονικό διάστημα οι γονείς του κατάλαβαν ότι το μέλλον του βρισκόταν έξω από το χωριό, μακριά από τα ήθη και έθιμα των Βεδουίνων.
Ως το τρίτο παιδί ανάμεσα σε 11 αδέρφια, πήγε στο διακεκριμένο Αραβικό Ορθόδοξο Κολλέγιο της Χάιφα όπου αντιμετώπισε για πρώτη φορά το θέμα της ταυτότητας. Ως ο μοναδικός Βεδουίνος βρέθηκε να ρωτάει το εαυτό του: «Είμαι Άραβας, Ισραηλινός Μουσουλμάνος ή Βεδουίνος;» Και αναφέρει ότι ενώ ως Βεδουίνος ένιωθε περηφάνια για το Κράτος του Ισραήλ, οι συμμαθητές του, τους οποίους περιγράφει ως «βάρβαρα πλάσματα που με αγνοούσαν ή μου κόλλαγαν επίθετα» συνδέονταν με τα διάφορα παλαιστινιακά εθνικά κινήματα και ότι όταν στάθηκε σε προσοχή τηρώντας ενός λεπτού σιγή για την Ημέρα Μνήμης τον αποκάλεσαν προδότη.
Αλλά το να προσάψει κανείς στον Khalidi τον χαρακτηρισμό του εξόριστου που ψάχνει για συμπαράσταση ή ενός ανθρώπου που θέλει να συνταχθεί με την πλειοψηφία θα ήταν λάθος συμπέρασμα.
«Δεν ανήκω πουθενά», λέει. «Οι ρίζες μου είναι οι ρίζες μου και πραγματικός μου λαός είναι η φυλή μου».
Όταν ρωτώ τον Khalidi γιατί ως Βεδουίνος, και Μουσουλμάνος, αποφάσισε να εκπροσωπήσει το Κράτος του Ισραήλ, απαντά λέγοντας μισό αστειευόμενος ότι «ίσως από προσωπική σκοπιά ως Βεδουίνος, τα ταξίδια είναι στο αίμα μου».
Μετά προσθέτει ότι «ιδιαίτερα αυτή την στιγμή που το Ισραήλ δέχεται επίθεση, όταν γίνεται προσπάθεια απονομιμοποίησής του, είναι καθήκον μου και ο ρόλος μου ως μέλος της μειονότητας να ορθώσω το ανάστημα μου και να μιλήσω».
Ο Khalidi, ο οποίος είναι 39 ετών και ακόμα ανύπαντρος, κάτι σπάνιο για έναν Βεδουίνο, εξιστορεί την πορεία που τον πήρε από το χωριό Khawalid κοντά στο Kiryat Ata στο Υπουργείο Εξωτερικών σε ένα βιβλίο που δημοσίευσε μόνος του με τίτλο «Το Ταξίδι ενός Βοσκού» (A Shepherd’s Journey). Λέει ότι έγραψε το βιβλίο «επειδή ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την χώρα από μέσα» και ότι προσπαθεί να παρουσιάσει τα πράγματα μέσα από την προσωπική του ιστορία αντί να καταπιαστεί με τα ευρύτερα φιλοσοφικά προβλήματα της ταυτότητας και των μειονοτήτων στο Ισραήλ. Λέει ότι θα αναφερθεί και σε αυτά τα θέματα σε νέα έκδοση του βιβλίου που γράφει τώρα.
Μετά το λύκειο, αποφάσισε να πάρει ένα χρόνο άδεια και αφού εργάστηκε σε ένα κιμπούτς για να μαζέψει χρήματα, ταξίδεψε στην Αμερική χωρίς να γνωρίζει σχεδόν καθόλου αγγλικά.
Όταν έφτασε δεν μπορούσε να βρει την μοναδική του επαφή εκεί από ένα κιμπούτς κοντά στο χωριό του. Χαμένος και σχεδόν με δάκρυα στα μάτια προσέγγισε έναν Ορθόδοξο Εβραίο ο οποίος τον έστειλε στο Μπρούκλιν όπου έμεινε με μια οικογένεια Ορθόδοξων Εβραίων.
«Είχα μείνει μαζί τους για πέντε μέρες πριν καταλάβουν ότι είμαι Μουσουλμάνος Βεδουίνος και όχι Εβραίος», θυμάται. «Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι το Ισραήλ αποτελεί ένα αδιαίρετο κομμάτι της εβραϊκής ταυτότητας και περίμενα ότι στο Μπρούκλιν ο κόσμος θα γνώριζε ότι το σχεδόν το 21% του πληθυσμού του Ισραήλ δεν είναι Εβραίοι. Περίμενα να γνωρίζουν ότι εγώ αποτελώ μέλος αυτής της μειονότητας, αλλά ότι είμαι Ισραηλινός και ότι η σχέση μου με το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος δεν ξεκίνησε το 1948 αλλά πριν απ’ αυτό όταν ήρθαν οι πρώτοι Εβραίοι πρωτοπόροι».
«Η σχέση ξεκίνησε εκείνη την στιγμή» λέει ο Khalidi. «Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ανήκω σε αυτό το κράτος και τότε άρχισαν να αναπτύσσονται οι ικανότητές μου για να εκπροσωπήσω αυτό το κράτος».
Αφού επέστρεψε από τις ΗΠΑ μετά από ένα χρόνο, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα όπου σπούδασε πολιτικές επιστήμες.
Εκεί έκανε και τα πρώτα βήματά του διπλωματία, φιλοξενώντας ξένους φοιτητές στο χωριό του δίνοντας τους μια γεύση από την φιλοξενία των Βεδουίνων. Όταν τελείωσε τις σπουδές του ο Khalidi αποφάσισε να καταταγεί εθελοντικά στο στρατό στην Συνοριοφυλακή και έπειτα ακολούθησε σπουδές για πτυχίο Master στις διεθνείς σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.
Το 2002, όταν η Δεύτερη Ιντιφάντα ήταν στο απόγειο της, ο Khalidi αποφάσισε να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες ως «ιδιώτης πολίτης διπλωμάτης» και μίλησε σε αρκετά πανεπιστήμια. Εκεί βίωσε τον αντι-ισραηλινό ακτιβισμό και βρέθηκε «στο μάτι του κυκλώνα» υποστηρίζοντας το Ισραήλ.
«Ρισκάρισα την ζωή μου για τη χώρα μου και ήθελα μετά να υπηρετήσω με πολιτικό τρόπο ως διπλωμάτης», λέει. «Απλώς μίλησα για την ιστορία ενός ανθρώπου μέσα στην κουλτούρα, την κοινωνία και την πολιτική του Ισραήλ. Σκοπός μου ήταν να υποστηρίξω το Ισραήλ και να διαλύσω πολλές λανθασμένες απόψεις που δυστυχώς γίνονται αποδεκτές ως αλήθειες».
Μετά από δύο χρόνια εξασκώντας τη «διπλωματία του πολίτη» αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα για την πραγματική διπλωματία. Χρειάστηκε τρεις προσπάθειες για να περάσει την εξέταση του Υπουργείου Εξωτερικών για την εισαγωγή των υποψηφίων διπλωματών. «Ολοκλήρωσα την εξάμηνη εκπαίδευση και μετά με έριξαν στα βαθιά όταν με έστειλαν να εργαστώ ως εκπρόσωπος για την αποχώρηση από την Γάζα στο τμήμα των αραβικών ΜΜΕ», θυμάται ο Khalidi. «Ήταν η πρώτη φορά που επιλέχθηκε ένας μη Εβραίος για να μιλήσει ως εκπρόσωπος του Ισραήλ στα αραβικά ΜΜΕ».
Την θητεία στο Τμήμα των Αραβικών ΜΜΕ ακολούθησε θητεία ενός χρόνου στο Τμήμα Βόρειας Αμερικής στο Υπουργείο και μετά ο ιστορικός διορισμός του στη θέση του Αναπληρωτή Γενικού Προξένου στο Σαν Φρανσίσκο ως ο πρώτος Βεδουίνος διπλωμάτης του Ισραήλ. Ο Khalidi περιγράφει την θέση ως «δύσκολη» εξαιτίας των κραυγαλέων αντι-ισραηλινών στοιχείων σε αυτή της περιοχή της Καλιφόρνιας. Μία από τις εμπειρίες που θυμάται έντονα είναι ο διάλογος που είχε με τους διοργανωτές της «Ισραηλινής Εβδομάδας Απαρτχάιντ» στο Πανεπιστήμιο Berkeley. Τότε είχε πει στους συνομιλητές του ότι «Εάν το Ισραήλ ήταν κράτος απαρτχάιντ, δεν θα είχα διοριστεί εδώ ούτε θα είχα επιλέξει αυτό το καθήκον για τον εαυτό μου».
Λίγο μετά την επιστροφή του από την Καλιφόρνια, προτάθηκε στον Khalidi η θέση του συμβούλου του (Υπουργού Εξωτερικών) Lieberman, μια θέση που δεν είχε κανένα πρόβλημα να αποδεχθεί.
«Δεν έχω κανένα πρόβλημα να εργαστώ με τον Lieberman”, λέει για το συχνά αμφιλεγόμενο αφεντικό του ο Khalidi. «Όλοι έχουν τις πολιτικές τους θέσεις. Εγώ εκπροσωπώ τον Υπουργό Εξωτερικών χωρίς καμία διασύνδεση με την πολιτική».
Ο Khalidi ομολογεί όμως ότι υπάρχουν «άνθρωποι που ξέρουν πώς να λένε τα πράγματα με πιο διακριτικό τρόπο». Όμως προσθέτει ότι ο Lieberman τυγχάνει ενός σεβασμού που εκπλήσσει μεταξύ των Αράβων. «Λέει αυτό που θέλει να πει με πολύ άμεσο τρόπο. Βάζει την θέση του στο τραπέζι. Ταξιδεύω πολύ στον αραβικό τομέα και οι άνθρωποι τον σέβονται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον πολιτικό, και ο λόγος είναι επειδή είναι άμεσος και ειλικρινής».
Όμως αυτό που ενοχλεί τον Khalidi είναι η άποψη ότι ο διορισμός του ήρθε για να καλύψει τις ακραίες θέσεις του Υπουργού Εξωτερικών. «Η πρώτη αντίδραση που είδα μετά την επιστροφή μου από το Σαν Φρανσίσκο ήταν από μια πολύ γνωστή προσωπικότητα των ΜΜΕ ο οποίος τώρα είναι μέλος της Κνέσετ. Μου είπε: «Σε ξέρω εσένα. Είσαι το φύλο συκής του Lieberman». Αυτό ήταν πολύ προσβλητικό για μένα και υποδεικνύει πόσο βρώμικη είναι η πολιτική στο Ισραήλ. Οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να λασπολογήσουν».
“Jerusalem Post” (26.7.2010)
Του Ilan Evyatar
http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?ID=182688&utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter
Όταν ο Ishmael Khalidi ήταν παιδί περπατούσε πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάει στο σχολείο στον καυτό ήλιο ή το τσουχτερό κρύο. Από τότε έχει διανύσει μεγάλη πορεία. Το ταξίδι του τον έχει μεταφέρει από ένα χωριό της Γαλιλαίας που ο ίδιος περιγράφει ως «απόμερο», το οποίο δεν είχε ηλεκτρικό και νερό, στην σημερινή του θέση του πρώτου και, μέχρι στιγμής, μοναδικού Βεδουίνου διπλωμάτη του Ισραήλ.
Ο Khalidi, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν ο Αναπληρωτής Γενικός Πρόξενος του Ισραήλ στο Σαν Φρανσίσκο και ο οποίος τώρα είναι σύμβουλος αραβικών θεμάτων του Υπουργού Εξωτερικών, Avigdor Lieberman, έχει απαλή φωνή αλλά ισχυρό χαρακτήρα. Τα έντονα χαρακτηριστικά του μοιάζουν σαν να είναι σμιλευμένα από το πέτρινο τοπίο των παιδικών του χρόνων και το διαπεραστικό του βλέμμα αντικατοπτρίζει την ακλόνητη θέλησή του.
Από μικρό παιδί ο Khalidi ξεχώριζε και σε μικρό χρονικό διάστημα οι γονείς του κατάλαβαν ότι το μέλλον του βρισκόταν έξω από το χωριό, μακριά από τα ήθη και έθιμα των Βεδουίνων.
Ως το τρίτο παιδί ανάμεσα σε 11 αδέρφια, πήγε στο διακεκριμένο Αραβικό Ορθόδοξο Κολλέγιο της Χάιφα όπου αντιμετώπισε για πρώτη φορά το θέμα της ταυτότητας. Ως ο μοναδικός Βεδουίνος βρέθηκε να ρωτάει το εαυτό του: «Είμαι Άραβας, Ισραηλινός Μουσουλμάνος ή Βεδουίνος;» Και αναφέρει ότι ενώ ως Βεδουίνος ένιωθε περηφάνια για το Κράτος του Ισραήλ, οι συμμαθητές του, τους οποίους περιγράφει ως «βάρβαρα πλάσματα που με αγνοούσαν ή μου κόλλαγαν επίθετα» συνδέονταν με τα διάφορα παλαιστινιακά εθνικά κινήματα και ότι όταν στάθηκε σε προσοχή τηρώντας ενός λεπτού σιγή για την Ημέρα Μνήμης τον αποκάλεσαν προδότη.
Αλλά το να προσάψει κανείς στον Khalidi τον χαρακτηρισμό του εξόριστου που ψάχνει για συμπαράσταση ή ενός ανθρώπου που θέλει να συνταχθεί με την πλειοψηφία θα ήταν λάθος συμπέρασμα.
«Δεν ανήκω πουθενά», λέει. «Οι ρίζες μου είναι οι ρίζες μου και πραγματικός μου λαός είναι η φυλή μου».
Όταν ρωτώ τον Khalidi γιατί ως Βεδουίνος, και Μουσουλμάνος, αποφάσισε να εκπροσωπήσει το Κράτος του Ισραήλ, απαντά λέγοντας μισό αστειευόμενος ότι «ίσως από προσωπική σκοπιά ως Βεδουίνος, τα ταξίδια είναι στο αίμα μου».
Μετά προσθέτει ότι «ιδιαίτερα αυτή την στιγμή που το Ισραήλ δέχεται επίθεση, όταν γίνεται προσπάθεια απονομιμοποίησής του, είναι καθήκον μου και ο ρόλος μου ως μέλος της μειονότητας να ορθώσω το ανάστημα μου και να μιλήσω».
Ο Khalidi, ο οποίος είναι 39 ετών και ακόμα ανύπαντρος, κάτι σπάνιο για έναν Βεδουίνο, εξιστορεί την πορεία που τον πήρε από το χωριό Khawalid κοντά στο Kiryat Ata στο Υπουργείο Εξωτερικών σε ένα βιβλίο που δημοσίευσε μόνος του με τίτλο «Το Ταξίδι ενός Βοσκού» (A Shepherd’s Journey). Λέει ότι έγραψε το βιβλίο «επειδή ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την χώρα από μέσα» και ότι προσπαθεί να παρουσιάσει τα πράγματα μέσα από την προσωπική του ιστορία αντί να καταπιαστεί με τα ευρύτερα φιλοσοφικά προβλήματα της ταυτότητας και των μειονοτήτων στο Ισραήλ. Λέει ότι θα αναφερθεί και σε αυτά τα θέματα σε νέα έκδοση του βιβλίου που γράφει τώρα.
Μετά το λύκειο, αποφάσισε να πάρει ένα χρόνο άδεια και αφού εργάστηκε σε ένα κιμπούτς για να μαζέψει χρήματα, ταξίδεψε στην Αμερική χωρίς να γνωρίζει σχεδόν καθόλου αγγλικά.
Όταν έφτασε δεν μπορούσε να βρει την μοναδική του επαφή εκεί από ένα κιμπούτς κοντά στο χωριό του. Χαμένος και σχεδόν με δάκρυα στα μάτια προσέγγισε έναν Ορθόδοξο Εβραίο ο οποίος τον έστειλε στο Μπρούκλιν όπου έμεινε με μια οικογένεια Ορθόδοξων Εβραίων.
«Είχα μείνει μαζί τους για πέντε μέρες πριν καταλάβουν ότι είμαι Μουσουλμάνος Βεδουίνος και όχι Εβραίος», θυμάται. «Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι το Ισραήλ αποτελεί ένα αδιαίρετο κομμάτι της εβραϊκής ταυτότητας και περίμενα ότι στο Μπρούκλιν ο κόσμος θα γνώριζε ότι το σχεδόν το 21% του πληθυσμού του Ισραήλ δεν είναι Εβραίοι. Περίμενα να γνωρίζουν ότι εγώ αποτελώ μέλος αυτής της μειονότητας, αλλά ότι είμαι Ισραηλινός και ότι η σχέση μου με το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος δεν ξεκίνησε το 1948 αλλά πριν απ’ αυτό όταν ήρθαν οι πρώτοι Εβραίοι πρωτοπόροι».
«Η σχέση ξεκίνησε εκείνη την στιγμή» λέει ο Khalidi. «Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ανήκω σε αυτό το κράτος και τότε άρχισαν να αναπτύσσονται οι ικανότητές μου για να εκπροσωπήσω αυτό το κράτος».
Αφού επέστρεψε από τις ΗΠΑ μετά από ένα χρόνο, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα όπου σπούδασε πολιτικές επιστήμες.
Εκεί έκανε και τα πρώτα βήματά του διπλωματία, φιλοξενώντας ξένους φοιτητές στο χωριό του δίνοντας τους μια γεύση από την φιλοξενία των Βεδουίνων. Όταν τελείωσε τις σπουδές του ο Khalidi αποφάσισε να καταταγεί εθελοντικά στο στρατό στην Συνοριοφυλακή και έπειτα ακολούθησε σπουδές για πτυχίο Master στις διεθνείς σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.
Το 2002, όταν η Δεύτερη Ιντιφάντα ήταν στο απόγειο της, ο Khalidi αποφάσισε να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες ως «ιδιώτης πολίτης διπλωμάτης» και μίλησε σε αρκετά πανεπιστήμια. Εκεί βίωσε τον αντι-ισραηλινό ακτιβισμό και βρέθηκε «στο μάτι του κυκλώνα» υποστηρίζοντας το Ισραήλ.
«Ρισκάρισα την ζωή μου για τη χώρα μου και ήθελα μετά να υπηρετήσω με πολιτικό τρόπο ως διπλωμάτης», λέει. «Απλώς μίλησα για την ιστορία ενός ανθρώπου μέσα στην κουλτούρα, την κοινωνία και την πολιτική του Ισραήλ. Σκοπός μου ήταν να υποστηρίξω το Ισραήλ και να διαλύσω πολλές λανθασμένες απόψεις που δυστυχώς γίνονται αποδεκτές ως αλήθειες».
Μετά από δύο χρόνια εξασκώντας τη «διπλωματία του πολίτη» αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα για την πραγματική διπλωματία. Χρειάστηκε τρεις προσπάθειες για να περάσει την εξέταση του Υπουργείου Εξωτερικών για την εισαγωγή των υποψηφίων διπλωματών. «Ολοκλήρωσα την εξάμηνη εκπαίδευση και μετά με έριξαν στα βαθιά όταν με έστειλαν να εργαστώ ως εκπρόσωπος για την αποχώρηση από την Γάζα στο τμήμα των αραβικών ΜΜΕ», θυμάται ο Khalidi. «Ήταν η πρώτη φορά που επιλέχθηκε ένας μη Εβραίος για να μιλήσει ως εκπρόσωπος του Ισραήλ στα αραβικά ΜΜΕ».
Την θητεία στο Τμήμα των Αραβικών ΜΜΕ ακολούθησε θητεία ενός χρόνου στο Τμήμα Βόρειας Αμερικής στο Υπουργείο και μετά ο ιστορικός διορισμός του στη θέση του Αναπληρωτή Γενικού Προξένου στο Σαν Φρανσίσκο ως ο πρώτος Βεδουίνος διπλωμάτης του Ισραήλ. Ο Khalidi περιγράφει την θέση ως «δύσκολη» εξαιτίας των κραυγαλέων αντι-ισραηλινών στοιχείων σε αυτή της περιοχή της Καλιφόρνιας. Μία από τις εμπειρίες που θυμάται έντονα είναι ο διάλογος που είχε με τους διοργανωτές της «Ισραηλινής Εβδομάδας Απαρτχάιντ» στο Πανεπιστήμιο Berkeley. Τότε είχε πει στους συνομιλητές του ότι «Εάν το Ισραήλ ήταν κράτος απαρτχάιντ, δεν θα είχα διοριστεί εδώ ούτε θα είχα επιλέξει αυτό το καθήκον για τον εαυτό μου».
Λίγο μετά την επιστροφή του από την Καλιφόρνια, προτάθηκε στον Khalidi η θέση του συμβούλου του (Υπουργού Εξωτερικών) Lieberman, μια θέση που δεν είχε κανένα πρόβλημα να αποδεχθεί.
«Δεν έχω κανένα πρόβλημα να εργαστώ με τον Lieberman”, λέει για το συχνά αμφιλεγόμενο αφεντικό του ο Khalidi. «Όλοι έχουν τις πολιτικές τους θέσεις. Εγώ εκπροσωπώ τον Υπουργό Εξωτερικών χωρίς καμία διασύνδεση με την πολιτική».
Ο Khalidi ομολογεί όμως ότι υπάρχουν «άνθρωποι που ξέρουν πώς να λένε τα πράγματα με πιο διακριτικό τρόπο». Όμως προσθέτει ότι ο Lieberman τυγχάνει ενός σεβασμού που εκπλήσσει μεταξύ των Αράβων. «Λέει αυτό που θέλει να πει με πολύ άμεσο τρόπο. Βάζει την θέση του στο τραπέζι. Ταξιδεύω πολύ στον αραβικό τομέα και οι άνθρωποι τον σέβονται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον πολιτικό, και ο λόγος είναι επειδή είναι άμεσος και ειλικρινής».
Όμως αυτό που ενοχλεί τον Khalidi είναι η άποψη ότι ο διορισμός του ήρθε για να καλύψει τις ακραίες θέσεις του Υπουργού Εξωτερικών. «Η πρώτη αντίδραση που είδα μετά την επιστροφή μου από το Σαν Φρανσίσκο ήταν από μια πολύ γνωστή προσωπικότητα των ΜΜΕ ο οποίος τώρα είναι μέλος της Κνέσετ. Μου είπε: «Σε ξέρω εσένα. Είσαι το φύλο συκής του Lieberman». Αυτό ήταν πολύ προσβλητικό για μένα και υποδεικνύει πόσο βρώμικη είναι η πολιτική στο Ισραήλ. Οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να λασπολογήσουν».
*Στη φωτογραφία από την ιστοσελίδα της εφημερίδας "San Francisco Chronicle" διακρίνουμε τον Ishmael Khalidi, τον πρώτο Βεδουίνο διπλωμάτη του Ισραήλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου