Το Ισραήλ, Οι Παλαιστίνιοι και οι Κίνδυνοι της Διπολικής Αντίληψης

Σήμερα το "ΑΙΤ" παραθέτει μετάφραση ενός εξαιρετικού άρθρου από την ιστοσελίδα "Huffington Post" της Δρ. Qanta Ahmed, η οποία είναι γνωστή Πακιστανή Μουσουλμάνα ιατρός, συγγραφέας και διανοούμενη. Στο άρθρο η Qanta Ahmed καταγγέλει αυτό που η ίδια χαρακτηρίζει ως "διπολική αντίληψη", δηλαδή τις διχαστικές παγιωμένες αντιλήψεις και ιδεολογίες των αντιμαχώμενων πλευρών στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα εκείνες των Μουσουλμάνων αλλά και των ΜΜΕ. Ταυτόχρονα, στηλιτεύει και την υποκρισία του Μουσουλμανικού κόσμου απέναντι στο Ισραήλ αλλά και απέναντι στα ίδια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ως παράδειγμα χρησιμοποιεί τα γεγονότα σε σχέση με τον στολίσκο της Γάζας. Αν και το άρθρο είναι από τον Ιούνιο το θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικό διότι παρουσιάζει την άποψη μιας πραγματικά πεφωτισμένης και θαρραλέας Μουσουλμάνας διανοούμενης για τα προβλήματα στη Μέση Ανατολή. Διαβάστε το με προσοχή.

«Το Ισραήλ και ο στολίσκος: οι κίνδυνοι της διπολικής αντίληψης»
“Huffington Post” (20.6.2010)
Της Qanta Ahmed, MD
http://www.huffingtonpost.com/qanta-ahmed/israel-and-the-flotilla-o_b_613660.html

Με φόντο τα φύλλα και τον ήχο των κελαιδισμάτων των πουλιών της Βρετανίας σε μια βροχερή ανοιξιάτικη μέρα στην Αγγλία, σκέφτομαι την θρησκεία, τα πιστεύω και την ηθική. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες εδώ στο Cambridge είχα την ευχαρίστηση να βρεθώ παρέα με μερικά από τα πιο πεφωτισμένα μυαλά που μελετούν τους δεσμούς μεταξύ της επιστήμης και της θρησκείας σήμερα. Μαζί με άλλα εννέα άτομα συμμετέχω στο Πρόγραμμα Υποτροφίας για την Δημοσιογραφία Templeton – Cambridge για το 2010 (Templeton – Cambridge Journalism Fellowship), ένα πρόγραμμα που επινοήθηκε από τον αείμνηστο Σερ John Templeton για να βοηθήσει τους δημοσιογράφους να συμμετάσχουν σε έναν δημόσιο διάλογο για τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας προωθώντας ταυτόχρονα και τον διαθρησκευτικό διάλογο.
Ένας από τους πιο εντυπωσιακούς ομιλητές ήταν ο Καθηγητής Noah Efron από το Πανεπιστήμιο Bar Ilan ο οποίος ήρθε αεροπορικώς από το Τελ Αβίβ για να μας μιλήσει για την Επιστήμη και τον Ιουδαϊσμό. Σε μια κρίσιμη στιγμή προέβη σε μια τρομερά σημαντικά παρατήρηση που παρέμεινε μαζί μου για μεγάλο διάστημα αφότου είχε ολοκληρωθεί η συναρπαστική ομιλία του.
Αργότερα εκείνη την εβδομάδα έπειτα από κουραστικές ημέρες μαθημάτων, παρακολουθούσα τις ειδήσεις για τον στολίσκο που κατευθυνόταν στη Γάζα και θυμήθηκα την εύστροφη παρατήρησή του για την τάση, την έντονη και φλογερή εχθρότητα που εντοπίζεται συχνά σε εκείνο το σημείο όπου η επιστήμη συναντά την θρησκεία, το οποίο χαρακτηρίζεται από μια ενέργεια μέσω της οποίας το ένα συχνά προσδιορίζει το άλλο. Ο έντονος δεσμός με κάθε πόλο είναι εκπληκτικά ισχυρός και επομένως συχνά ο διάλογος που απορρέει δεν είναι (όπως διδάσκει ο Καθηγητής Efron) πραγματικά ένας «διάλογος» αλλά ο θόρυβος που είναι το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης. Ο Καθηγητής Efron μας έδειξε ότι αυτή η δυναμική σπανίως αφορά ιδέες με την καθαρή έννοια της λέξης, αλλά συναισθήματα που εμείς έχουμε εμπλέξει στη διαδικασία.
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις.
Τα ίδια χαρακτηριστικά ενός έμφυτου αυτοματισμού και παβλοφικά αντανακλαστικά υπάρχουν για ένα μεγάλο μέρος της Μουσουλμανικής εμπειρίας με οποιαδήποτε έκφραση του Ιουδαϊσμού και παρατηρείται πιο έντονα στο χάσμα μεταξύ του «Μουσουλμάνου» και του «Ισραηλινού». Αυτός ο αυτοματισμός έχει εκφραστεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο σε σχέση με τα γεγονότα που συνδέονται με το πρόσφατο και έντονα λυπηρό επεισόδιο με τον στολίσκο.
Ένα μεγάλο μέρος της ειδησεογραφικής κάλυψης εδώ στη Βρετανία έχει εστιαστεί στο γεγονός ότι πράγματι η Γάζα παραμένει υπό ναυτικό αποκλεισμό και βρίσκεται ουσιαστικά υπό πολιορκία, καθώς έχει στερηθεί από πολλούς κρίσιμους πόρους που σε άλλη περίπτωση θα διευκόλυναν την ανοικοδόμησή της. Ενώ είναι αλήθεια ότι το Ισραήλ επιτρέπει την είσοδο σημαντικών ποσοτήτων βοήθειας, τροφίμων και φαρμάκων, οι λεπτομέρειες παραμένουν ασαφείς σε αμέτρητα ειδησεογραφικά ρεπορτάζ, κάτι το οποίο αποτελεί εσκεμμένη παράλειψη κατά την γνώμη μου.
Όμως απαρέγκλιτα, σε κάθε εκδοχή των γεγονότων, ο στολίσκος που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στις 31 Μάιου παρουσιάζεται καθολικά ως μια δύναμη ηθικής, ένας συμβολικός «απελευθερωτής» που ανταποκρίνεται σε μια ξεχασμένη ανάγκη. Μια κολοσσιαία χειρονομία παροχής ενός μαζικού φορτίου που μεταφέρει εκατομμύρια δολάρια βοήθειας είναι όντως φιλανθρωπική. Αλλά πίσω απ’ αυτά κρύβονται και άλλα..
Από την πρώτη στιγμή προβληματίστηκα από το γιατί αυτά τα πλοία κατέφθαναν εκείνη τη στιγμή ενώ ο αποκλεισμός ισχύει περισσότερο από τρία χρόνια. Κάτι ακόμα πιο αξιοπερίεργο ήταν γιατί ιδιωτικά συμφέροντα της Τουρκίας χρηματοδότησαν αυτή την τρομερά ακριβή προσπάθεια όταν η εκλεγμένη κυβέρνηση τους ήταν σύμμαχος του Ισραήλ εδώ και χρόνια, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να πραγματοποιούνται τακτικές ναυτικές ασκήσεις με το Ισραηλινό Πολεμικό Ναυτικό στην Ανατολική Μεσόγειο.
Εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, η παρουσίαση των Ισραηλινών είναι καθολικά μονολιθική: καταπιεστές, βάρβαροι, απάνθρωποι και άκαρδοι. Οι παραλληλισμοί μεταξύ των Ισραηλινών και των Εβραίων, η σύνδεση του στρατού με την εθνική ταυτότητα, της πολιτικής του κράτους με την ατομική ευθύνη, συγχέονται όλα σε ένα μονολιθικό, δυσφημισμένο, αντιπαθητικό οικοδόμημα. Προφανώς εμείς οι τηλεθεατές, οι αόρατοι σκηνοθέτες των ΜΜΕ, έχουμε χάσει κάθε ικανότητα της διάκρισης και της οξυδέρκειας. Σε κάθε ρεπορτάζ έχει τονιστεί άμεσα ή έμμεσα η ισραηλινή βαρβαρότητα, είτε πάνω σε πλοία είτε στη Γάζα.
Δεν άκουσα όμως επουδενί μια ψύχραιμη συζήτηση για τους πολύπλοκους λόγους για τους οποίους επιβλήθηκε ο αποκλεισμός ή το γιατί η Αίγυπτος συνεργάστηκε στην διατήρηση του αποκλεισμού, κλείνοντας το συνοριακό πέρασμα της Ράφα. Η Ράφα παρέμεινε ερμητικά κλειστή καθόλη την διάρκεια της Επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι, χωρίς αλλαγή ακόμα και έπειτα από τις εκκλήσεις του αραβικού κόσμου. Η συνέργεια της Αίγυπτου στην Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι ήταν μια έντονη προδοσία με παγκόσμια απόηχο.
Βρισκόμουν στο Ριάντ τις πρώτες ημέρες της Επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι παρακολουθώντας το επεισόδιο να διαδραματίζεται στην περιοχή. Κατά την πρώτη εβδομάδα η Σαουδική Αραβία είχε συγκεντρώσει μια τεράστια ποσότητα ανθρωπιστικής βοήθειας έπειτα από έκκληση της ανώτατης ηγεσίας. Παρά την στρατιωτική επιδρομή στη Γάζα, η διέλευση της βοήθειας εμποδίστηκε κατηγορηματικά και ολοκληρωτικά. Όμως δεν ήταν οι Ισραηλινοί που εμπόδισαν την πρόσβαση της αραβικής βοήθειας. Όχι, οι αρνητές των εκκλήσεων των Σαουδαράβων δεν ήταν Εβραίοι, ήταν Μουσουλμάνοι. Η Αίγυπτος όπου υπάρχει Μουσουλμανική πλειονότητα ήταν εκείνη η οποία αρνήθηκε να δώσει στην Σαουδική Αραβία πρόσβαση σε ένα ανοικτό συνοριακό πέρασμα για να μπορέσει να παραδώσει ακόμα και φαρμακευτική βοήθεια και εφόδια. Δεν βολεύει τους Μουσουλμάνους αυτή η παρατήρηση, δεν συμφωνείτε;
Μήπως η άρνηση της Αιγύπτου οφειλόταν στο φόβο των ισραηλινών αντιποίνων; Ίσως. Μάλιστα αυτό αποτελεί μια βολική θεωρία που ενδεχομένως να εμπεριέχει κάποια δόση αλήθειας. ¨Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι τα σύνορα παρέμειναν κλειστά απλά επειδή η Αίγυπτος δεν θέλει να αντιμετωπίσει μια μαζική μετανάστευση κατοίκων της Γάζας.
Αυτές και άλλες λεπτομέρειες είναι ενοχλητικοί αντιπερισπασμοί, μπερδεμένες παρεκκλίσεις, από την διπολική παρουσίαση την οποία τόσο τα ΜΜΕ όσο και τα διπολικά ακροατήριά τους καθώς και οι ειδικοί της χειραγώγησης των μέσων προσπαθούν να προβάλλουν όταν εμείς σκεφτόμαστε το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, τον Μουσουλμάνο και τον Εβραίο. Καθώς τα παγκόσμια ΜΜΕ βολεύονται όλο και περισσότερο με την παρουσίαση του Ισραήλ ως τον μονολιθικό ασυνείδητο κακούργο, η αντι-Ισραηλινή κριτική γίνεται πιο έντονη και ο σχολιασμός καταρρέει. Αυτό το φαινόμενο αποτελεί μια τρομακτική κατάντια και πρέπει να μας προβληματίσει όλους ανεξάρτητα από την πολιτική, την πίστη ή τις σχέσεις καθενός.
Κάποια στιγμή, ένας εκπρόσωπος της Χαμάς εμφανίστηκε στο BBC λέγοντας ότι οι κάτοικοι της Γάζας δεν χρειάζονται βοήθεια προσθέτοντας ότι «δεν χρειάζεται να γεμίσουμε τα στομάχια μας». Ο κόσμος πιστεύει το αντίθετο. Με την φοβερή περιφρόνησή του που αποκαλύφθηκε από ένα άσχετο σχόλιο, ο εκπρόσωπος αποκάλυψε και τον κύριο στόχο του στολίσκου, όπως τον καταλάβαινε εκείνος. Στόχος ήταν να αναμετρηθεί με τον αποκλεισμό, όχι να ανακουφίσει τις υλικές ανάγκες του εκλογικού του σώματος που υπέφερε. Ο στολίσκος ήταν μια ωμή και κατάφορη πολιτική κίνηση που στόχο είχε να ταπεινώσει και να προκαλέσει.
Οι δηλώσεις του αποκαλύπτουν το βαθμό στον οποίο οι Παλαιστίνιοι έχουν μετατραπεί σε αντικείμενα και πολιτικά πιόνια αντί να θεωρούνται άνθρωποι. Και ενώ νιώθουμε άνετα με την μακρόχρονη μετατροπή των Παλαιστινίων σε αντικείμενα από τους Ισραηλινούς ως τους «άλλους» που αποτελούν απειλή για την ασφάλεια, (εξάλλου το Ισραήλ πρέπει πάντοτε να διατηρεί ισορροπίες μεταξύ του συνεχούς αγώνα να ανταποκριθεί στις ανάγκες των τρομοκρατημένων ισραηλινών πολιτών και των αναγκών ενός γεωμετρικά αυξανόμενου νεότερου, φτωχότερου και πιο ριζοσπαστικού πληθυσμού στη Γάζα) αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε την δική μας μοχθηρή μετατροπή των Παλαιστινίων σε αντικείμενα και μάλιστα τόσο αποτελεσματικά . Αυτή η μετατροπή σε αντικείμενα δεν γίνεται μόνο από την εναλλασσόμενη, διεφθαρμένη ηγεσία τους αλλά και από τον μουσουλμανικό κόσμο. Εμείς οι Μουσουλμάνοι χρειαζόμαστε τους Παλαιστίνιους με τα δεινά τους ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν ως το τυφλό σημείο της Ummah το οποίο στην κυριολεξία μας εμποδίζει να δούμε τις δικές μας άμεσες παθογένειες: παθογένειες που ίσως χρειαστούν την προσοχή μας, ακόμα και κοινωνικές παρεμβάσεις. Θα ήμασταν χαμένοι, άοπλοι και σοκαρισμένοι χωρίς την ύπαρξη ενός εξωτερικού εχθρού για την οργή μας που έχει εστιαστεί τόσο έντονα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, μάλιστα τόσο έντονα που το Νταρφούρ δεν αξίζει την παραμικρή προσοχή.
Αυτό απενοχοποιεί το Ισραήλ; Όχι. Ενοχοποιεί τους Μουσουλμάνους; Σίγουρα.
Αφήστε με να συνεχίσω αυτό το αυτομαστίγωμα.
Κατά την ίδια περίοδο των αναμετρήσεων των στολίσκων με τις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις, στο Πάκισταν, τη χώρα καταγωγής μου από την πλευρά της μητέρας και του πατέρα μου, έλαβε χώρα μια τρομερή σφαγή 120 μετριοπαθών ειρηνικών Μουσουλμάνων, που ακολουθούσαν το κίνημα Ahmadiyyah το οποίο πρεσβεύει ένα ειρηνικό πλουραλιστικό Ισλάμ. Συγκεκριμένα, υιοθετούν τον δρόμο της μη βίας καταδικάζοντας το βίαιο Τζιχάντ. Σκοτώθηκαν εν ψυχρώ την ώρα που προσεύχονταν, από συμπατριώτες τους Πακιστανούς Μουσουλμάνους. Οι περισσότεροι δολοφονημένοι ήταν ηλικιωμένοι άνδρες. Εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν, κάποιοι εκ των οποίων πέθαναν αυτή την εβδομάδα. Οι υπηρεσίες πρώτων βοηθειών έκαναν δύο ώρες να φτάσουν. Η Πακιστανική Αστυνομία παρέμεινε απαθής επιτρέποντας την σφαγή επειδή υποτίθεται ότι φοβόταν να παρέμβει. Με την αβεβαιότητα της και περιμένοντας την επέμβαση των κομάντο των ειδικών δυνάμεων, η Πακιστανική Αστυνομία μετατράπηκε σε έναν σιωπηλό συνεργό της σφαγής. Πολλοί από τους ειρηνιστές Μουσουλμάνους προσκυνητές πέθαναν από το σοκ απλής αιμορραγίας χωρίς περιπλοκές λίγα μόλις λεπτά πριν λάβουν τις πρώτες βοήθειες
Που ήταν η εθνική και διεθνής κατακραυγή για τον θάνατο αυτών των Μουσουλμάνων; Που είναι ο μουσουλμανικός κόσμος τώρα; Που είναι οι Μουσουλμάνοι που κάνουν εκκλήσεις για έρευνες για εγκλήματα πολέμου στην απαθή και ολόενα πιο διχασμένη πακιστανική ηγεσία; Εμείς οι Μουσουλμάνοι βρισκόμαστε ξαφνικά άφωνοι, σιωπηλοί, κουρασμένοι και απαθείς αλλά για κάποιο λόγο η Γάζα προκαλεί την ωμή οργή μας.
Επομένως μπροστά σε αυτή την εκκωφαντική σιωπή, όταν έξι επιβάτες στο πλοίο σκοτώθηκαν δυστυχώς κατά την διάρκεια αναμέτρησης με τις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις, αυτή η αιματοχυσία ήταν αρκετή για να οδηγήσει σε εκκλήσεις για έρευνες για εγκλήματα πολέμου από μια εκλεγμένη κυβέρνηση που ελέγχει την λειτουργία των ενόπλων δυνάμεων της, που επέβαλε έναν δημόσιο, μακρόχρονο ναυτικό αποκλεισμό ο οποίος έχει γίνει σιωπηλά αποδεκτός στην περιοχή, ανεξάρτητα από το εάν είναι ηθικός ή όχι. Φαίνεται ότι δεν πέταξαν από το κατάστρωμα στη θάλασσα μόνο ένα μέλος των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων κατά την διάρκεια των συγκρούσεων στο πλοίο. Πέταξαν και την ηθική.
Όπως και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, η ηθική είναι δυστυχώς πιο πολύπλοκη απ’ ότι θα ήθελαν κάποιοι να πιστεύουμε. Σήμερα η ηθική βουλιάζει στο βυθό της Ανατολικής Μεσογείου και το μόνο που παραμένει είναι κάποια έρμαια ναυαγίου που επιπλέουν σε ένα πανδαιμόνιο που μεγεθύνει τον υστερικό, προκατειλημμένο αυτοματισμό.
Γίνεται ολόενα και πιο σαφές ότι το Ισραήλ κρίνεται με άλλα μέτρα και σταθμά και με λιγότερη αντικειμενικότητα από κάθε παίκτη εκτός Ισραήλ. Το ίδιο το Ισραήλ δεν μπορεί να είναι αντικειμενικό διότι βρίσκεται εγκλωβισμένο σε ένα τρομερό δίλημμα. Η Χαμάς που δεν ενδιαφέρεται να γεμίσει τα στομάχια εκείνων που πεινούν στη Γάζα, είναι η ίδια υπηρεσία που ξοδεύει εκατομμύρια δολάρια για την τηλεοπτική κατήχηση που στόχο έχει τα νέα μυαλά που εύκολα χειραγωγούνται. Δείτε το μόνοι σας. Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της Palestinian Media Watch. Παιδιά στην κρίσιμη ηλικία των 5-7 είναι πολύ ευάλωτα στο να δημιουργούν πρότυπα που αφορούν την σχέση τους με το Θεό. Ακριβώς σε αυτή την ηλικία βομβαρδίζονται με τις «Χολυγουντιανές Παραγωγές» της Χαμάς. Πρόκειται για μια φιλόδοξη προπαγάνδα που επαινεί τις αρετές των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας ως μέσον εκδίκησης. Με το έργο του στο Palestinian Media Watch, o Itamar Marcus έχει αποκαλύψει πόσο θεσμοθετημένη έχει γίνει η τρομοκρατία στις παλαιστινιακές περιοχές. Οι μελέτες του Dr. Pehr Granvist και των συναδέλφων του στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης στη Σουηδία, δείχνουν ότι ακριβώς σε αυτή την ηλικία και σε αυτό το στάδιο της ανάπτυξης του παιδιού επηρεάζεται το σύστημα αξιών του καθώς διαμορφώνονται συγκεκριμένες αξίες που δεν αλλάζουν. Επομένως, είναι χρήσιμο να εισάγονται σε αυτά τα νέα μυαλά ιδέες αυτοκαταστροφής που απορροφώνται, αφομοιώνονται και καλλιεργούνται γρήγορα. Όμως ποιος στηλιτεύει την ηθική αυτή της χειραγώγησης; Ποιος είναι τώρα ο εγκληματίας πολέμου;
Οι ανησυχίες των Ισραηλινών για το άνοιγμα της Γάζας διατηρώντας ταυτόχρονα την δυνατότητα να ελέγχουν εάν εισέρχονται εκεί όπλα, βόμβες και άλλα εργαλεία της τρομοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων και των πλέον απανταχού βομβιστών αυτοκτονίας, είναι σοβαρές και βάσιμες, αλλά δεν λέγεται κουβέντα γι’ αυτές σε συζητήσεις. Επομένως σε αντίθεση με την λαϊκή σοφία, φαίνεται ότι μια ισραηλινή ζωή έχει λιγότερη αξία διεθνώς απ’ ότι πιστεύαμε. Και όπως μου είπε και ένας Εβραίος φίλος μου εδώ στη Νέα Υόρκη με τον χαρακτηριστικό αμίμητο ωμό τρόπο του: «το αίμα των Εβραίων είναι φτηνό». Αλλά εγώ λέω ότι εκείνο των Πακιστανών Μουσουλμάνων ειρηνιστών στη Λαχώρη είναι φτηνότερο.
Ναι, οι Μουσουλμάνοι θα έπρεπε να ανησυχούν εάν οι Χαμάς μπορεί τώρα να λαμβάνει βοήθεια που δεν έχει ελεγχθεί από τη Συρία, τη Λιβύη και το Ιράν ή οποιοδήποτε άλλο μέρος εάν αρθεί ο ναυτικός αποκλεισμός επειδή η Χαμάς και οι όμοιοί της αποτελούν μέσα για ένα στόχο και δίνουν λογαριασμό μόνο στους εαυτούς τους. Δεν ενδιαφέρονται περισσότερο για τα δεινά των Παλαιστινίων από τους Αιγύπτιους και τους άλλους σιωπηλούς συνεργούς όσον αφορά στην απομόνωση και εκδίωξη των Παλαιστινίων. Έχουμε εισέρθει στο επικίνδυνο πεδίο της υπεραπλούστευσης.
Ως μέλος της ομάδας των ερευνητών του Dr. Fraser Watt, οι οποίοι μελετούν την από-ριζοσπαστικοποίηση εδώ στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, o Dr. Jose Liht, έχει μελετήσει προσεκτικά την γλώσσα της ρητορικής στις περιόδους που οδηγούν σε συγκρούσεις. Ένα κύριο χαρακτηριστικό της ρητορικής πριν τις συγκρούσεις είναι ότι γίνεται πιο απλή, πιο διχαστική ενώ υπάρχουν υπεραπλουστεύσεις για την «άλλη πλευρά». Η απώλεια της ανάλυσης είναι αγγελιοφόρος της καταστροφής που μας σαρώνει όλους μαζικά. Τα στοιχεία για αυτές τις αναλύσεις της ρητορικής είναι σίγουρα και έχουν καθιερωθεί. Ακόμα και όταν οι στρατιωτικές επιθέσεις γίνονται απροσδόκητα ως επεισόδια, οι αναλύσεις εκ των υστέρων των πρακτικών αποκαλύπτουν την ίδια μονοδιάστατη προσέγγιση που προωθεί έντονα τον «προσδιορισμό και διαφορετικότητα του άλλου», την αρχή της απομόνωσης του και το τέλος της αμοιβαίας κατανόησης.
Με την υποβάθμιση των ανησυχιών του Ισραήλ και παρουσιάζοντας μονολιθικά όχι μόνο έναν ολόκληρο λαό, αλλά και μια ολόκληρη κουλτούρα, είτε αναφερόμαστε στον «Εβραίο», τον «Ισραηλινό» ή το “Bani Israeel” τροφοδοτούμε την δολοφονική ρητορική ενός τρομακτικού πολέμου. Αυτή η πραγματικότητα ισχύει για κάθε Μουσουλμάνο που ακολουθεί τον αντισημιτισμό, εκείνη την αναγεννημένη μάστιγα του 20ύ αιώνα των σύγχρονων «Μουσουλμάνων». Με τις καθολικές μας υπεραπλουστεύσεις εμείς οι ίδιοι (όποιοι και να είμαστε) μεταμορφωνόμαστε στα ίδια τέρατα τα οποία προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ως αντιπάλους μας. Αυτές οι άθλιες γενικεύσεις αποτελούν την βάση για την διάπραξη βαρβαροτήτων όπως εξηγεί η Καθηγήτρια Kathleen Taylor, στο βιβλίο της το “Cruelty” (Βαρβαρότητα) που αναφέρεται στην ηθική και την νευροψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Εμείς οι Εβραίοι και Μουσουλμάνοι δεν ήμασταν πάντοτε έτσι. Αρκεί να δει κανείς το τρομερά ευαίσθητο ντοκυμαντέρ του Robert Satloff με τίτλο “Among the Righteous” (Μεταξύ των Δικαίων) το οποίο εξιστορεί την συνεργασία των Μουσουλμάνων της Βόρειας Αφρικής στην διάσωση Εβραίων της περιοχής κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, για να καταλάβει κάποιος ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει διαφορετικός, και απ’ ότι φαίνεται, κάποτε ήταν. Ήταν μια εποχή στην οποία ήμασταν κάτι πολύ περισσότερο από τον αυτοματισμό μας. Πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο από τον καιρό που παρείχαμε καταφύγιο από την Σοά (Ολοκαύτωμα) στον αδελφικό Λαό της Βίβλου και μετατραπήκαμε σε πιστούς ακολούθους της άρνησης της Ολοκαυτώματος μέσα σε μόλις δυο γενιές;
Στην αναζήτησή μας να απολαύσουμε την διπολική παρουσίασή μας γινόμαστε ολόενα και πιο απαθείς σε σχέση με την «βασιλικότερη του βασιλέως» ηθική μας που εφαρμόζουμε στον αντίπαλό μας. Καθώς αναγάγουμε σε υπάνθρωπο και καταδικάζουμε τον ανήθικο αξιωματικό των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, την βάρβαρη ισραηλινή υπερδύναμη, το άκαρδο εβραϊκό κράτος, εμείς, οι «άλλοι» διατηρούμε άθικτη την δική μας ηθική πυξίδα σε σχέση με την δική μας συμβολή στον συνεχιζόμενο αυτοματισμό . Επομένως η Χαμάς και η πραγματικά βίαιη και καννιβαλιστική προσέγγισή της (καθώς τροφοδοτεί μια κουλτούρα που κυριολεκτικά τρώει τα παιδιά της υπηρετώντας την ιδεολογία της) μετατρέπεται σε κίνημα γενναίας αντίστασης φαινομενικά υπεράνω οποιασδήποτε κριτικής σε σχέση με την ηθική.
Αυτό αποτελεί μια διαστρέβλωση της ανθρωπότητας και της ηθικής. Ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε τους Ισραηλινούς και την πολιτική τους όταν ο ευρύτερος μουσουλμανικός κόσμος ανέχεται την πλήρη παρέκκλιση από τις πιο βασικές ισλαμικές αξίες; Το να ζει κανείς μια ζωή με ουσία σε αυτό τον κόσμο, την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής πάνω από όλα τα δικαιώματα, αντί να ακολουθεί ιδεολογίες οι ιδέες των οποίων ανταλλάσσονται με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας που μετατρέπονται σε πνευματικό και υλικό κεφάλαιο, εγκαταλείποντας ουσιαστικά την προστασία και ανατροφή των ασθενέστερων της κοινωνίας, των παιδιών. Με τρόπο που βολεύει την συλλογική μας αίσθηση της μουσουλμανικής ανωτερότητας, η ηθική μας πυξίδα είναι αποπροσανατολισμένη όταν αφορά τους εαυτούς μας. Δεν προβληματιζόμαστε. Δεν κάνουμε ενδοσκόπηση. Μάλιστα η δική μας τερατώδης εικόνα είναι πολύ άσχημη για να την κοιτάξουμε διότι μέσα της αναγνωρίζουμε την δική μας συνέργεια στην ανηθικότητα.
Για μένα δεν υπάρχει δίλημμα σε σχέση με το επεισόδιο με τον στολίσκο. Το πόσα μίλια μακριά βρισκόταν το πλοίο από τα χωρικά ύδατα του Ισραήλ είναι άσχετο. Ο δεδηλωμένος στόχος του ήταν σαφείς. Η άρνηση τους να ελλιμενιστούν στο Αστόντ τόνισε τον συμβολισμό και όχι την ακριβολογία με τον οποίο οραματίστηκαν τους εαυτούς τους οι διοργανωτές του στολίσκου. Η πρόθεση ήταν να επιφέρει μια βίαιη πολιτική αλλαγή, ανεξάρτητα από το τίμημα για την περιοχή και διεθνώς. Δεν είχε σχέση με το να δοθεί τροφή σε κόσμο που πεινάει ή να δοθούν ρούχα σε φτωχούς.
Τα βαθύτερα κίνητρα για αυτήν την ξαφνική κρίση φιλανθρωπίας δεν είναι σαφή, αλλά έχω την εντύπωση ότι μάλλον δεν έχουν αλτρουιστικές σκοπιμότητες αλλά έχει την βάση τους σε ένα αταβιστικό μίσος που τώρα βγαίνει στη επιφάνεια με το πρόσχημα της ηθικής. Αυτοί οι στόχοι μάλλον υπάρχουν για ίδιον όφελος για εκείνους που κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο. Ταυτόχρονα, οι σοβαρές αναλύσεις των πραγματικών διλημμάτων του Ισραήλ σε σχέση με την ασφάλειά του παραβλέπονται και ουσιαστικά, διαγράφονται, αποπνίγονται, και απομονώνονται. Το όφελος; Το Ισραήλ δεν έχει άλλη επιλογή από το να περιχαρακωθεί πίσω από μια πιο σκληρή στρατιωτική λύση και λύση ασφάλειας, και ο κόσμος γίνεται πιο διχασμένος και πιο ανασφαλής. Και όχι, δεν φταίει για τα ΠΑΝΤΑ το Ισραήλ. Εμείς οι Μουσουλμάνοι, συμμετέχουμε όλοι σε αυτόν τον χορό, είμαστε συνεργοί εδώ και δεκαετίες.
Όταν προβαίνουμε σε μια εκτίμηση της κατάστασης σχετικά με της Ισραηλό – Παλαιστινιακή σύγκρουση χάνουμε την ικανότητα να είμαστε αντικειμενικοί. Όπως αρέσκεται να λέει o Tom Friedman, όταν προσεγγίζουμε το θέμα όλοι έχουμε την τάση να γινόμαστε ελαφρώς παράλογοι. Αλλά αξίζει να σημειωθεί ότι όταν προσεγγίζουμε μια κατάσταση, το μυαλό μας δεν έχει άμεση πρόσβαση στη ζωή, αλλά αντίθετα εμείς την βλέπουμε μέσα από το δικό μας καντιανικό μανδύα, αντί να βλέπουμε την πραγματικότητα. Εγώ δεν αποτελώ την εξαίρεση σε αυτή την διαστρέβλωση.
Όμως στην περίπτωση του Ισραήλ και του στολίσκου αυτός ο μανδύας λειτουργεί μέσω ενός ολόενα αποδεκτού συλλογικά και κοινωνικά αντισημιτισμού με ευρεία υποστήριξη που εκφράστηκε ακόμα και με τα απίστευτα σχόλια της Helen Thomas, η οποία πρότεινε να επιστρέψουν οι Εβραίοι στα μέρη απ’ όπου προήλθαν.
Ως κόρη γονιών οι οποίοι έχασαν τα σπίτια των παιδικών τους χρόνων στην Ινδία μετά την Διχοτόμηση, αυτό με προσβάλλει ιδιαίτερα. Θεωρώ τις δηλώσεις της, κοιτάζοντας τες μόνο από μια ανθρωπιστική σκοπιά, ως μία από τις πιο τρομακτικές εξελίξεις της υστερίας που προκλήθηκε από τα γεγονότα του στολίσκου. Εάν είναι αποδεκτό να εκφράζει κάποιος την επιθυμία να «επιστρέψει» μια φυλή, ομάδα ή κουλτούρα. (και συμπτωματικά η επιστροφή να γίνει στα ίδια μέρη όπου στην κυριολεξία αυτή η φυλή σχεδόν εξοντώθηκε) έχουμε φτάσει ένα νέο επίπεδο ηθικής αθλιότητας, διότι σε αυτή την περίπτωση κανένα μέρος, είτε δικό σας ή δικό μου δεν μπορεί να θεωρείται ασφαλές. Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι οι Εβραίοι χαρακτηρίζονται ως μια «συλλογική φυλή» απλώς τονίζει το μέγεθος του αντισημιτισμού που αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι της Βίβλου αντιμετωπίζουν εδώ και χιλιετίες. Είναι δύσκολο για μας που δεν είμαστε Εβραίοι να καταλάβουμε την κληρονομιά αυτής της βαθιάς ενστικτώδους αγωνίας.
Όπως πιστεύω ότι δεν είναι δίκαιο ή ηθικό να βρίσκονται στριμωγμένοι οι κάτοικοι της Γάζας χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά, χωρίς εθνική ταυτότητα και άλλες βασικές ελευθερίες, με τον ίδιο τρόπο δεν πιστεύω στην ηθική μιας ενιαίας διπολικής παρουσίασης των πραγματικών και των πολύ σοβαρών ανησυχιών του Ισραήλ.
Πότε θα καταλάβουμε ότι τα προβλήματα ασφάλειας του Ισραήλ είναι τα προβλήματα ασφάλειας όλων μας και ότι όταν ένας Εβραίος απειλείται είναι το ίδιο πράγμα με έναν Μουσουλμάνο που απειλείται, και ότι ένας βομβιστής αυτοκτονίας μπορεί να έρθει στις γειτονιές μας και ότι δεν υπάρχει καμιά ηθική στην καταστροφή της ζωής, και ότι αυτά τα προβλήματα είναι τόσο μεγάλα που πρέπει όλοι μας να συνομιλήσουμε μαζί και να συνεργαστούμε και όχι να διχάζουμε με πρωτόγονους αυτοματισμούς και να απομονώνουμε; Πότε θα γίνει αυτό; Πότε;
Πάντοτε επιστρέφω στα ίδια συναισθήματα της αγωνίας και αγανάκτησης. Όταν συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με την ομορφιά, την αλληλεγγύη και την ευγένεια των σχέσεων των Αράβων Μουσουλμάνων και Εβραίων στη Βόρεια Αφρική στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορώ να είμαι σίγουρη μόνο για ένα πράγμα. Όπως και η ηθική, οι Δίκαιοι μας έχουν εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, δεν πρόκειται να επιστρέψουν.
Είμαστε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε τις ορέξεις της πρωτόγονης «ηθικής» μας και σαν ναρκισσιστικοί ηδονοβλεψίες, να απολαύσουμε τις μυωπικές, βάρβαρες, μακάβριες και διχαστικές αντιλήψεις μας.

*Στην φωτογραφία από την ιστοσελίδα της ίδιας στο Twitter, διακρίνουμε την θαρραλέα Μουσουλμάνα διανοούμενη Qanta Ahmed.