Η ελπίδα προέρχεται από τον Νετανιάχου

Από το "Βήμα της Κυριακής" αναδημοσιεύουμε το εξής άρθρο του έγκριτου διεθνούς Γάλλου αναλυτή και πρώην διευθυντή της "Le Monde" Jean Marie Colombani, αναφορικά με τις θέσεις του Πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, στις νέες απευθείας ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν με τους Παλαιστινίους στην Ουάσιγκτον πριν περίπου δύο εβδομάδες.

"Η ελπίδα προέρχεται αυτή τη φορά από τον Νετανιάχου"
Jean-Marie Colombani

"Το Βήμα"

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=6&artId=314809&dt=05/09/2010

Oυδείς μπορεί να γνωρίζει ή να προβλέψει των αποτέλεσμα των συζητήσεων στην Ουάσιγκτον μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων μετά την πρωτοβουλία του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα . Των συζητήσεων εκεί προηγήθηκαν διμερείς διαβουλεύσεις (Ομπάμα- Νετανιάχου και Ομπάμα - Αμπάς) για τις οποίες μπορούμε να πούμε ότι τουλάχιστον έδωσαν την ευκαιρία τα θέματα να τεθούν σε ένα πλαίσιο. Επί της ουσίας δύο πράγματα μπορούμε να περιμένουμε: είτε ότι οι δύο πλευρές θα μείνουν προσκολλημένες σε όσα υποστηρίζουν δημοσίως και σε αυτήν την περίπτωση δεν θα προκύψει τίποτε από τις συζητήσεις της Ουάσιγκτον. Είτε ότι οι δύο πλευρές είναι έτοιμες να κάνουν υποχωρήσεις στο πλαίσιο των μυστικών διαβουλεύσεων και επομένως μπορεί να προκύψει μια συμφωνία προς γενική έκπληξη όλων. Τουλάχιστον σε δύο τομείς: στα σύνορα και στην ασφάλεια. Αντιθέτως, με δυσκολία θα υπάρξει κινητικότητα για την Ιερουσαλήμ (παρά την πρόταση του Εούντ Μπαράκ να κάνει το κάθε κράτος πρωτεύουσά του το δικό του τμήμα της πόλης) ή ακόμη και για το θέμα των παλαιστίνιων προσφύγων και των εποικισμών. Κατά παράδοξο τρόπο η ελπίδα προέρχεται αυτή τη φορά από τον Νετανιάχου. Στο παρελθόν οι Παλαιστίνιοι εκπροσωπούνταν από τον ισχυρό άνδρα τους Γιάσερ Αραφάτ και οι Ισραηλινοί από έναν πολιτικά αδύναμο ηγέτη- δυστυχώς! Γιατί επιθυμούσε ειλικρινά να πετύχει! Σήμερα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Οι Παλαιστίνιοι είναι διχασμένοι μεταξύ της εξουσίας της Παλαιστινιακής Αρχής στα Κατεχόμενα και της δικτατορικής εξουσίας της Χαμάς στη Γάζα. Ενώ ο ισραηλινός πρωθυπουργός, ως επικεφαλής μεγάλου συνασπισμού, είναι σε πλεονεκτική θέση. Απόδειξη της καλής του θέλησης: η επίθεση της Χαμάς στα Κατεχόμενα δεν επηρέασε, όπως θα μπορούσε, την αποδοχή από το Ισραήλ της πρόσκλησης για τη συνάντηση στην Ουάσιγκτον. Γι΄ αυτό υπάρχει βαθύτερη αιτία: το Ισραήλ έχει ανάγκη να διατηρήσει τις καλές σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή τη στάση του Ισραήλ προσδιορίζει πλέον το ιρανικό ζήτημα. Τα πυρηνικά όπλα, κατ΄ αρχάς, αλλά και ο ρόλος-κλειδί του Ιράν στην πολιτική της Χαμάς στη Γάζα (και εσχάτως στα Κατεχόμενα) και στην πολιτική της Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Υπό αυτό το πρίσμα, η επανάληψη της ειρηνευτικής διαδικασίας από τον Μπαράκ Ομπάμα ήταν απαραίτητη στο πλαίσιο της προσπάθειας της Ουάσιγκτον να καθησυχάσει το Ισραήλ, σε μια στιγμή κατά την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να αποφύγουν τις αεροπορικές επιθέσεις των Ισραηλινών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Ομοίως, ήταν σημαντικό να διαβεβαιώσουν τις (σουνιτικές) αραβικές χώρες, που φοβούνται την πιθανότητα να φανούν αδύναμοι οι Αμερικανοί απέναντι στο Ιράν: το γεγονός ότι καταβάλλεται ειρηνευτική προσπάθεια στην κεντρική σκηνή (όπου παραμένει η διένεξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων) οφείλεται στην ανάγκη να απονομιμοποιηθούν οι ένοπλοι βραχίονες του Ιράν, η Χαμάς και η Χεζμπολάχ. Σε αυτό το κλίμα η αμερικανική υπομονή δεν μπορεί να αποδειχθεί μάταιη: ο τόνος από τις πρώτες συζητήσεις στην Ουάσιγκτον είναι ενθαρρυντικός. Την ίδια στιγμή η Συρία μοιάζει να θέλει να απαγκιστρωθεί από την επιρροή του Ιράν, όπως μαρτυρούν οι συνομιλίες που είχαν ο πρόεδρος Ελ Ασαντ και ο τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν. Την ώρα που ο τελευταίος άλλαζε στρατόπεδο, γυρίζοντας την πλάτη στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ισραήλ, ο σύρος πρόεδρος τόνιζε στον τούρκο πρωθυπουργό ότι είναι πολύ ωραίο να παίζει τον ρόλο της γέφυρας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, υπό τον όρο ότι θα παραμείνει σε αυτήν τη θέση! Αλλο ενθαρρυντικό στοιχείο: η πολιτική αποδυνάμωση του Πούτιν στη Ρωσία- οι Ρώσοι κρατούν ένα από τα κλειδιά του ιρανικού ζητήματος. Η έλλειψη οργάνωσης του ρωσικού κράτους για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές του εφετινού καλοκαιριού μπορεί να ενισχύσει τον πρόεδρο Μεντβέντεφ, ο οποίος, στο θέμα του Ιράν όπως και σε άλλα ζητήματα, βρίσκεται πιο κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη από ό,τι ο Πούτιν. Αλλά με αυτήν τη μεγάλη αναδιάρθρωση των συσχετισμών δυνάμεων στον πλανήτη μας, που αυτήν την εβδομάδα συμβολίστηκε με τον επίσημο τερματισμό των αμερικανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ιράκ, όπως και με την προσπάθεια επανέναρξης της ειρηνευτικής διαδικασίας στη Μέση Ανατολή, μπορούμε να πούμε ότι τώρα αρχίζουν τα βάσανά μας! Ο κ. Ζαν-Μαρί Κολομπανί είναι ένας από τους εγκυρότερους ευρωπαίους δημοσιογράφους, πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Le Μonde». Το τακτικό, ανά Κυριακή, άρθρο του είναι γραμμένο αποκλειστικά για «Το Βήμα».