Ο λόγος που υπερασπιζόμαστε το Ισραήλ

Από την "Huffington Post" την αμερικανική ειδησεογραφική ιστοσελίδα της πασίγνωστης στην Αμερική Ελληνίδας σχολιάστριας και συγγραφέως, Αριάννα Huffington Στασινοπούλου, δημοσιεύουμε δική μας μετάφραση άρθρου του David Harris, Εκτελεστικού Διευθυντή της "American Jewish Committee" (AJC) μιας ισχυρής Εβραϊκής οργάνωσης στις ΗΠΑ. Στο άρθρο ο Harris εξηγεί τους λόγους για τους οποίους υπερασπίζεται το Ισραήλ παραθέτοντας στοιχεία που αποδεικνύουν τα σαθρά επιχειρήματα εκείνων που ασκούν μονόπλευρη κριτική στη χώρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η American Jewish Committee και ο Harris διατηρούν άριστες σχέσεις με την Ελληνική Κυβέρνηση και με Ελληνικές οργανώσεις της Διασποράς στις ΗΠΑ. Μάλιστα, το 2010 αντιπροσωπεία της AJC με επικεφαλής τον Harris επισκέφθηκε την Ελλάδα και συνάντηθηκε με τον Πρωθπουργό, κ. Γιώργο Παπάνδρεου. Ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν με την Ελληνική πολιτική ηγεσία ήταν και η συνεργασία μεταξύ Εβραϊκών και Ελληνικών οργανώσεων της Διασποράς στις ΗΠΑ και η σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας - Ισραήλ.

Πως Μπορείς να Υπερασπίζεσαι το Ισραήλ;

“Huffington Post” (27.12.2010)

Του David Harris

Εκτελεστικού Διευθυντή της American Jewish Committee

http://www.huffingtonpost.com/david-harris/how-can-you-defend-israel_b_801765.html?tr=y&auid=7563359

Καθόμουν σε μια αίθουσα διαλέξεων ενός Βρετανικού πανεπιστημίου. Ο ομιλητής ήταν βαρετός και άρχισα να κοιτάω τριγύρω μου. Είδα κάποιον που έμοιαζε γνωστός από μια παλιά ακαδημαϊκή παρουσίαση. Όταν τελείωσε η ομιλία, του συστήθηκα και αναρωτήθηκα εάν το άτομο αυτό θα με αναγνώριζε έπειτα τόσα χρόνια

Μού είπε ότι με θυμόταν και εγώ του είπα πως έδειχνε μια χαρά. Η δική του απάντηση ήταν: «Εσύ όμως, έχεις αλλάξει πολύ».

«Πώς δηλαδή», τον ρώτησα εγώ με επιφύλαξη γνωρίζοντας πολύ καλά ότι πέρα από τις αυταπάτες, το να είναι κάποιος 60 χρονών δεν είναι το ίδιο πράγμα με το να είναι 30.

Κοιτώντας με κατευθείαν στα μάτια μου ανακοίνωσε καθώς άκουγαν κι’ άλλοι τριγύρω την συζήτηση ότι «Διάβασα αυτά που έγραψες για το Ισραήλ. Τα απεχθάνομαι. Πως μπορείς να υπερασπίζεσαι αυτή την χώρα; Τι απέγινε αυτός ο φιλελεύθερος νέος που γνώριζα πριν 30 χρόνια»;

Και εγώ απάντησα: «Εκείνος ο καλός φιλελεύθερος νέος δεν έχει αλλάξει τις απόψεις του. Το Ισραήλ είναι ένα φιλελεύθερο κράτος και εγώ είμαι υπερήφανος που το υποστηρίζω».

Ναι, είμαι υπερήφανος που υποστηρίζω το Ισραήλ. Ένα πρόσφατο ταξίδι εκεί μου υπενθύμισε το γιατί.

Καμιά φορά αυτό έχει σχέση με πράγματα που φαίνονται ασήμαντα, πράγματα που πολλοί ενδεχομένως δεν προσέχουν ή τα οποία θεωρούν αυτονόητα ή που αγνοούν εσκεμμένα για να μην χαλάσει η παγιωμένη εικόνα που έχουν σχηματίσει.

Είναι πράγματα όπως τα μαθήματα οδήγησης στο Ισραήλ όπου το αμάξι οδηγεί μια θρήσκα Μουσουλμάνα μαθητευόμενη ενώ ο δάσκαλος είναι Ισραηλινός Εβραίος με καπελάκι. Εάν προχωρούσε κάποιος σε εκτιμήσεις με βάση αυτά που αναφέρονται στα ΜΜΕ για τις ατελείωτες εθνοτικές συγκρούσεις, θα ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Όμως ήταν κάτι τόσο απλό που φαίνεται ότι κανένας εκτός από μένα δεν έδωσε μεγάλη σημασία. Βέβαια εννοείται ότι η ίδια γυναίκα δεν θα είχε την πολυτέλεια να κάνει μαθήματα οδήγησης και σίγουρα όχι με Ορθόδοξο Εβραίο δάσκαλο εάν ζούσε στη Σαουδική Αραβία.

Είναι πράγματα όπως οι δύο ομοφυλόφιλοι άνδρες που περπατούσαν μαζί κρατώντας ο ένας το χέρι το άλλου σε παραλία του Τελ Αβίβ. Κανένας δεν τους κοίταζε, ούτε αμφισβητούσε το δικαίωμά τους να επιδεικνύουν τρυφερότητα ο ένας στον άλλον. Ας προσπαθήσει κάποιος να κάνει το ίδιο σε μια από τις γειτονικές χώρες.

Είναι πράγματα όπως η μεγάλη συγκέντρωση πιστών σε τζαμί στη Γιάφα. Οι Μουσουλμάνοι έχουν την ελευθερία να μπαινοβγαίνουν, να προσεύχονται και να επιβεβαιώνουν την πίστη τους κατά βούληση. Αυτή η εικόνα επαναλαμβάνεται σε όλο το Ισραήλ. Εν τω μεταξύ, οι Χριστιανοί στο Ιράκ γίνονται στόχοι θανατηφόρων επιθέσεων και οι Κόπτες της Αιγύπτου αντιμετωπίζουν καθημερινά την περιθωριοποίηση. Η Σαουδική Αραβία απαγορεύει την οποιαδήποτε δημόσια επίδειξη της Χριστιανικής πίστης και οι Εβραίοι έχουν στο μεγαλύτερο βαθμό εκδιωχθεί από την Αραβική Μέση Ανατολή.

Είναι εικόνες όπως αυτές στην κεντρική στάση λεωφορείων στο Τελ Αβίβ. Εκεί υπάρχει μια ιατρική κλινική που λειτουργεί δωρεάν για τους χιλιάδες Αφρικανούς που έχουν εισέρθει στο Ισραήλ, κάποιοι νόμιμα και άλλοι παράνομα. Αυτοί έρχονται από το Σουδάν, την Ερυθραία και άλλα μέρη. Είναι Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και παγανιστές. Είναι σαφές ότι γνωρίζουν κάτι που δεν γνωρίζουν οι επικριτές του Ισραήλ που κτυπιούνται και ωρύονται για δήθεν ρατσισμό. Γνωρίζουν ότι εάν σταθούν τυχεροί μπορούν να κάνουν μια νέα αρχή στο Ισραήλ. Γι’ αυτό προσπερνούν τις αραβικές χώρες που βρίσκουν στο δρόμο τους, διότι φοβούνται τις διώξεις ή την προφυλάκισή τους. Και ενώ στο μικροσκοπικό Κράτος του Ισραήλ αναρωτιούνται πόσους πρόσφυγες μπορούν να απορροφήσουν, επαγγελματίες της ιατρικής στο χώρα εργάζονται εθελοντικά στην κλινική.

Είναι οργανώσεις όπως το “Save a Child’s Heart” (Σώστε την Καρδιά ενός Παιδιού) που δεν εμφανίζεται συχνά στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης αν και θα έπρεπε να λάβει υποψηφιότητα για το Βραβείο Νομπέλ Ειρήνης. Εκεί πηγαίνουν συχνά μακριά από την δημοσιότητα παιδιά που χρειάζονται προηγμένες καρδιακές θεραπείες. Καταφτάνουν από το Ιράκ, την Δυτική Όχθη, τη Γάζα και άλλα μέρη του αραβικού κόσμου. Εκεί λαμβάνουν νοσηλεία πρώτης τάξεως. Παρέχεται δωρεάν από ιατρούς και νοσοκόμες που θέλουν να εκφράσουν την υποστήριξή τους στην συνύπαρξη. Όμως οι ίδιο άνθρωποι γνωρίζουν ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν θα αναγνωριστεί το έργο τους. Οι οικογένειες των παιδιών φοβούνται να ομολογήσουν ότι αναζήτησαν βοήθεια στο Ισραήλ αν και χάρη στους Ισραηλινούς τα παιδιά τους έλαβαν μια νέα ευκαιρία για ζωή.

Είναι πράγματα όπως ο δυναμισμός του δημοσίου διαλόγου στο Ισραήλ που αφορά σχεδόν στα πάντα κυρίως στην συνεχιζόμενη σύγκρουση με τους Παλαιστινίους. Λέγεται ότι ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Χάρυ Τρούμαν, συναντήθηκε με τον Ισραηλινό Πρόεδρο, Χάιμ Βάιτσμαν, λίγο μετά την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Άρχισαν μια συζήτηση σχετικά με το ποιος είχε την πιο δύσκολη δουλειά. Ο Τρούμαν είπε: «Με όλο τον σεβασμό, είμαι Πρόεδρος 140 εκατομμυρίων ανθρώπων». Ο Βάιτσμαν απάντησε λέγοντας ότι: «Είναι αλήθεια, αλλά εγώ είμαι ο Πρόεδρος ενός εκατομμυρίου Προέδρων».

Είτε αφορά στα πολιτικά κόμματα, την Κνέσετ (κοινοβούλιο), στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην κοινωνία των πολιτών ή στον μέσο άνθρωπο στο δρόμο, οι Ισραηλινοί έχουν άποψη, ασκούν αυτοκριτική και αντιπροσωπεύουν μια μεγάλη γκάμα ιδεών.

Είναι θέματα όπως οι Ισραηλινοί που σχεδιάζουν την αποκατάσταση του Δάσους του Όρους Καρμέλ μετά την δολοφονική πυρκαγιά που οδήγησε 44 ανθρώπους στον θάνατο και κατέστρεψε 8,000 εκτάρια παρθένου δάσους. Οι Ισραηλινοί πήραν μια άνυδρη και άγονη γη και παρά τις απίστευτα σκληρές συνθήκες φύτεψαν εκεί με αγάπη το ένα δέντρο μετά το άλλο ώστε σήμερα το Ισραήλ να μπορεί να ισχυριστεί ότι αποτελεί μια από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο που έχει περισσότερο πράσινο από ότι είχε πριν έναν αιώνα.

Είναι οι Ισραηλινοί οι οποίοι με σιωπηλή επιμονή και θάρρος είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν το μικρό κομμάτι γης που έχουν από κάθε πιθανή απειλή – δηλαδή το οπλοστάσιο της Χαμάς στη Γάζα που μεγαλώνει, την επικίνδυνη συγκέντρωση πυραύλων από την Χεζμπολάχ στο Λίβανο, τις εκκλήσεις να εξαφανιστεί το Ισραήλ από το Ιράν που επιδιώκει τα πυρηνικά όπλα, την φιλοξενία που παρέχει η Συρία στους ηγέτες της Χαμάς και η μεταφορά όπλων που προορίζονται για την Χεζμπολάχ και τους εχθρούς που χρησιμοποιούν χωρίς αιδώ αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες. Μπροστά στην παγκόσμια εκστρατεία να αμφισβητηθεί η νομιμότητα του Ισραήλ και το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα και στην παράξενη αντισιωνιστική συμμαχία μεταξύ της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των Ισλαμιστών εξτρεμιστών. Και μπροστά στην αυτόματη πλειονότητα ισλαμικών κρατών που υπάρχει στον ΟΗΕ η οποία ανά πάση στιγμή βρίσκεται σε θέση να υποστηρίξει ακόμα και τις πιο εξωφρενικές κατηγορίες εναντίον του Ισραήλ. Επίσης και ενάντια σε εκείνη την αρχή των ειδημόνων που δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να καταλάβουν τις τεράστιες στρατηγικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει το Ισραήλ.

Ναι, μιλάμε για τους ίδιους Ισραηλινούς οι οποίοι αφού είχαν κηδέψει 21 νέους που δολοφονήθηκαν από τρομοκράτες σε ντισκοτέκ στο Τελ Αβίβ, φόρεσαν την στολή των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων για να υπερασπιστούν την χώρα τους και αμέσως μετά δήλωσαν ότι «Δεν θα σταματήσουμε να χορεύουμε».

Αυτή είναι η χώρα που με κάνει περήφανο να την υπερασπίζομαι. Όχι, δεν θα έλεγα ποτέ ότι το Ισραήλ είναι τέλεια χώρα. Έχει τα προβλήματά και τα ελαττώματα της. Έχει κάνει και τα λάθη της. Αλλά και πάλι το ίδιο ισχύει για κάθε δημοκρατική, φιλελεύθερη χώρα που επιδιώκει την ειρήνη από όσο γνωρίζω, αν και λίγα απ’ αυτά τα κράτη έχουν βρεθεί μπροστά σε υπαρξιακές απειλές από την ημέρα της γέννησής τους. Λέγεται ότι η τελειότητα είναι ο εχθρός του καλού. Το Ισραήλ είναι καλή χώρα. Και όταν την βλέπει κανείς από κοντά αντί να την βλέπει μέσα από το φίλτρο του BBC ή της εφημερίδας “Guardian” τότε δεν ξεχνώ το γιατί.

*Στην φωτογραφία διακρίνουμε τον Διευθυντής της American Jewish Committee, David Harris.